|
ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ |
|
|
|
ΨΑΛΜΟΣ 133- ΔΟΞΟΛΟΓΕΙΣΤΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ
|
|
ᾨδὴ τῶν
ἀναβαθμῶν.
Ψαλ. 133,1 Ἰδοὺ
δὴ εὐλογεῖτε τὸν Κύριον, πάντες οἱ δοῦλοι
Κυρίου οἱ ἑστῶτες ἐν οἴκῳ Κυρίου,
ἐν αὐλαῖς οἴκου Θεοῦ ἡμῶν.
Ψαλ. 133,1 Εμπρός, λοιπόν, δοξολογείτε τον Κυριον δια την
μεγαλωσύνην και τα θαυμαστά αυτού έργα όλοι σεις, οι δούλοι του Κυρίου, οι
ιερείς, οι λειτουργοί του, οι οποίοι ίστασθε όρθιοι στον ναόν του Κυρίου, εις
τας αυλάς του ναού του Θεού μας.
Ψαλ. 133,2 ἐν ταῖς νυξὶν
ἐπάρατε τὰς χεῖρας ὑμῶν εἰς τὰ
ἅγια καὶ εὐλογεῖτε τὸν Κύριον.
Ψαλ. 133,2 Κατά τας νύκτας να υψώνετε τα χέρια σας,
ιερείς-λειτουργοί προς την κατεύθυνσιν του ναού του Κυρίου και να δοξολογήτε
τον Κυριον.
Ψαλ. 133,3 εὐλογήσαι σε
Κύριος ἐκ Σιὼν ὁ ποιήσας τὸν οὐρανὸν
καὶ τὴν γῆν.
Ψαλ. 133,3 Και οι Ιερείς προς τον λαόν απαντούν· Είθε, ω λαέ,
να σε ευλογήση ο Κυριος από την αγίαν Σιών. Αυτός, ο οποίος εδημιούργησε τον
ουρανόν και την γην.
|
|
ΨΑΛΜΟΣ 134- ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ,
ΠΟΥ ΚΑΤΟΙΚΕΙ ΣΤΗΝ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ
|
|
Ἀλληλούΐα.
Ψαλ. 134,1 Αἰνεῖτε τὸ
ὄνομα Κυρίου, αἰνεῖτε, δοῦλοι, Κύριον,
Ψαλ. 134,1 Υμνους και δοξολογίας συνεχώς να αναπέμπετε στο
όνομα Κυρίου. Αινείτε σεις οι ιερείς, δούλοι Κυρίου, τον Κυριον.
Ψαλ. 134,2 οἱ
ἑστῶτες ἐν οἴκῳ Κυρίου, ἐν
αὐλαῖς οἴκου Θεοῦ ἡμῶν.
Ψαλ. 134,2 Σεις που ίστασθε υπηρετούντες ευλαβώς στον οίκον
Κυρίου, εις τας αυλάς του ναού του Θεού μας.
Ψαλ. 134,3 αἰνεῖτε
τὸν Κύριον, ὅτι ἀγαθὸς Κύριος· ψάλατε τῷ
ὀνόματι αὐτοῦ, ὅτι καλόν·
Ψαλ. 134,3 Αινείτε τον Κυριον, διότι ο Κυριος μας είναι αγαθός,
άξιος να του αναπέμπεται συνεχώς κάθε ύμνος και δοξολογία. Ψαλατε, τη
συνοδεία μουσικών οργάνων, ύμνους στο Ονομά του, διότι αυτό είναι καλόν και
ωφέλιμον.
Ψαλ. 134,4 ὅτι τὸν
Ἰακὼβ ἐξελέξατο ἑαυτῷ ὁ Κύριος,
Ἰσραὴλ εἰς περιουσιασμὸν ἑαυτῷ.
Ψαλ. 134,4 Ψαλατε εις αυτόν, διότι ο Κυριος ημάς τους απογόνους
του Ισραήλ εξέλεξεν ως ιδικήν του περιουσίαν, ως ιδικόν του λαόν.
Ψαλ. 134,5 ὅτι
ἐγὼ ἔγνωκα ὅτι μέγας ὁ Κύριος, καὶ
ὁ Κύριος ἡμῶν παρὰ πάντας τοὺς θεούς.
Ψαλ. 134,5 Εγώ, ο ισραηλιτικός λαός, έχω πλέον γνωρίσει καλά και
μάθει, ότι είναι μέγας ο Κυριος. Ο Κυριος ημών είναι ανώτερος από όλους τους
ψευδείς θεούς.
Ψαλ. 134,6 πάντα, ὅσα
ἠθέλησεν ὁ Κύριος ἐποίησεν ἐν τῷ
οὐρανῷ καὶ ἐν τῇ γῇ, ἐν ταῖς
θαλάσσαις καὶ ἐν πάσαις ταῖς ἀβύσσοις·
Ψαλ. 134,6 Αυτός δια της παντοδυναμίας, της πανσοφίας και
αγαθότητός του, εδημιούργησεν όλα όσα ηθέλησεν στον ουρανόν, εις την γην και
την θάλασσαν, και εις όλα τα αβυσσαλέα βάθη των ωκεανών.
Ψαλ. 134,7 ἀνάγων νεφέλας
ἐξ ἐσχάτου τῆς γῆς, ἀστραπὰς εἰς
ὑετὸν ἐποίησεν· ὁ ἐξάγων ἀνέμους
ἐκ θησαυρῶν αὐτοῦ,
Ψαλ. 134,7 Αυτός είναι, ο οποίος υψώνει και κινεί τας νεφέλας
από τα άκρα του ορίζοντος της γης και μετατρέπει τας αστραπάς εις βροχάς.
Αυτός είναι, που βγάζει και εξαπολύει ασυγκράτητους ανέμους από τα
θησαυροφυλάκιά του, εις τα οποία τους κρατεί κλεισμένους.
Ψαλ. 134,8 ὃς ἐπάταξε
τὰ πρωτότοκα Αἰγύπτου ἀπὸ ἀνθρώπου ἕως
κτήνους.
Ψαλ. 134,8 Αυτός εκτύπησε δια θανάτου όλα τα πρωτότοκα της
Αιγύπτου, από πρωτοτόκου του ανθρώπου μέχρι και του ζώου.
Ψαλ. 134,9 ἐξαπέστειλε
σημεῖα καὶ τέρατα ἐν μέσῳ σου, Αἴγυπτε,
ἐν Φαραὼ καὶ ἐν πᾶσι τοῖς δούλοις
αὐτοῦ.
Ψαλ. 134,9 Αυτός εις σέ, ω Αίγυπτε, εξαπέστειλεν ολοφάνερα
σημεία και καταπληκτικά θαύματα, στον Φαραώ και εις όλους τους δούλους του
Φαραώ.
Ψαλ. 134,10 ὃς ἐπάταξεν
ἔθνη πολλὰ καὶ ἀπέκτεινε βασιλεῖς κραταιούς.
Ψαλ. 134,10 Αυτός είναι, ο οποίος εκτύπησε πολλά ειδωλολατρικά
έθνη και εθανάτωσε ισχυρούς βασιλείς·
Ψαλ. 134,11 τὸν Σηὼν
βασιλέα τῶν Ἀμοῤῥαίων καὶ τὸν Ὢγ
βασιλέα τῆς Βασὰν καὶ πάσας τὰς βασιλείας Χαναάν,
Ψαλ. 134,11 τον Σηών βασιλέα των Αμορραίων, και τον Ωγ βασιλέα
της Βασάν, και άλλους βασιλείς όλων των βασιλείων της Χαναάν.
Ψαλ. 134,12 καὶ ἔδωκε
τὴν γῆν αὐτῶν κληρονομίαν, κληρονομίαν
Ἰσραὴλ λαῷ αὐτοῦ.
Ψαλ. 134,12 Αυτός έδωκε την χώραν εκείνων κληρονομίαν και
ιδιοκτησίαν, κληρονομίαν στον ιδικόν του λαόν τον ισραηλιτικόν.
Ψαλ. 134,13 Κύριε, τὸ
ὄνομά σου εἰς τὸν αἰῶνα καὶ τὸ
μνημόσυνόν σου εἰς γενεὰν καὶ γενεάν.
Ψαλ. 134,13 Κυριε, αλησμόνητον θα μείνη το όνομά σου στους αιώνας
των αιώνων δια μέσου όλων των γενεών.
Ψαλ. 134,14 ὅτι κρινεῖ Κύριος
τὸν λαὸν αὐτοῦ καὶ ἐπὶ τοῖς
δούλοις αὐτοῦ παρακληθήσεται.
Ψαλ. 134,14 Διότι ο Κυριος θα κυβερνά και θα διεκδική και θα
υποστηρίζη τα δίκαια του λαού του και θα κάμπτεται εις τας ικεσίας αυτών.
Ψαλ. 134,15 τὰ εἴδωλα
τῶν ἐθνῶν ἀργύριον καὶ χρυσίον, ἔργα
χειρῶν ἀνθρώπων·
Ψαλ. 134,15 Εξ αντιθέτου τα είδωλα των διαφόρων ειδωλολατρικών
λαών είναι άργυρος και χρυσός, έργα ανθρωπίνων χειρών.
Ψαλ. 134,16 στόμα ἔχουσι
καὶ οὐ λαλήσουσιν, ὀφθαλμοὺς ἔχουσι καὶ
οὐκ ὄψονται,
Ψαλ. 134,16 Εχουν στόμα και δεν ημπορούν να ομιλούν, οφθαλμούς
έχουν και δεν ημπορούν να ίδουν.
Ψαλ. 134,17 ὦτα ἔχουσι
καὶ οὐκ ἐνωτισθήσονται, οὐδὲ γάρ ἐστι
πνεῦμα ἐν τῷ στόματι αὐτῶν.
Ψαλ. 134,17 Εχουν αυτιά και δεν ημπορούν να ακούσουν. Δεν υπάρχει
αναπνοή, δείγμα ζωής, στο στόμα των.
Ψαλ. 134,18 ὅμοιοι
αὐτοῖς γένοιντο οἱ ποιοῦντες αὐτὰ
καὶ πάντες οἱ πεποιθότες ἐπ᾿ αὐτοῖς.
Ψαλ. 134,18 Ομοιοι προς τα νεκρά και άψυχα αυτά είδωλα ας γίνουν
όλοι εκείνοι, που τα κατασκευάζουν και όσοι στηρίζουν την πίστιν και τας
ελπίδας των εις αυτά.
Ψαλ. 134,19 οἶκος
Ἰσραήλ, εὐλογήσατε τὸν Κύριον· οἶκος
Ἀαρών, εὐλογήσατε τὸν Κύριον.
Ψαλ. 134,19 Σεις όμως, Ισραηλίται, ανυμνολογήσατε τον Κυριον,
ιερατικός οίκος του Ααρών δοξολογήσατε τον Κυριον.
Ψαλ. 134,20 οἶκος Λευΐ,
εὐλογήσατε τὸν Κύριον· οἱ φοβούμενοι τὸν Κύριον,
εὐλογήσατε τὸν Κύριον,
Ψαλ. 134,20 Σεις οι Λευίται δοξολογήσατε τον Κυριον. Οι
ευλαβούμενοι και φοβούμενοι τον Κυριον δοξολογήσατε τον Κυριον.
Ψαλ. 134,21 εὐλογητὸς
Κύριος ἐκ Σιών, ὁ κατοικῶν Ἱερουσαλήμ.
Ψαλ. 134,21 Ευλογημένος και δοξασμένος από την αγίαν Σιών ας είναι
ο Κυριος, που κατοικεί εις την Ιερουσαλήμ.
|
|
ΨΑΛΜΟΣ 135- ΔΟΞΟΛΟΓΕΙΤΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ, ΔΙΟΤΙ
ΕΙΝΑΙ ΑΙΩΝΙΟ ΤΟ ΕΛΕΟΣ ΤΟΥ
|
|
Ἀλληλούΐα.
Ψαλ. 135,1 Ἐξομολογεῖσθε
τῷ Κυρίῳ, ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τὸν
αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ·
Ψαλ. 135,1 Δοξολογείτε συνεχώς τον Κυριον, διότι είναι αγαθός,
διότι ανεξάντλητον και αιώνιον είναι το έλεός του.
Ψαλ. 135,2 ἐξομολογεῖσθε
τῷ Θεῷ τῶν θεῶν, ὅτι εἰς τὸν
αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ·
Ψαλ. 135,2 Δοξολογείτε συνεχώς τον Θεόν, τον Κυριον εις όλους
τους Θεούς της γης, διότι αιώνιον και ανεξάντλητον είναι το έλεός του.
Ψαλ. 135,3 ἐξομολογεῖσθε
τῷ Κυρίῳ τῶν κυρίων, ὅτι εἰς τὸν
αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ·
Ψαλ. 135,3 Δοξολογείτε συνεχώς τον Κυριον, ο οποίος είναι ο
απόλυτος εξουσιαστής και κυρίαρχος όλων των αρχόντων· διότι αιώνιον και
ανεξάντλητον είναι το έλεός του.
Ψαλ. 135,4 τῷ ποιήσαντι
θαυμάσια μεγάλα μόνῳ, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα
τὸ ἔλεος αὐτοῦ·
Ψαλ. 135,4 Δοξολογείτε αυτόν, ο οποίος επραγματοποίησεν έργα
θαυμαστά μόνος του, διότι αιώνιον και ανεξάντλητον είναι το έλεός του.
Ψαλ. 135,5 τῷ ποιήσαντι
τοὺς οὐρανοὺς ἐν συνέσει, ὅτι εἰς
τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ·
Ψαλ. 135,5 Αυτόν, ο οποίος εδημιούργησε τους ουρανούς με
άπειρον σοφίαν, διότι αιώνιον και ανεξάντλητον είναι το έλεός του.
Ψαλ. 135,6 τῷ στερεώσαντι
τὴν γῆν ἐπὶ τῶν ὑδάτων, ὅτι
εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος
αὐτοῦ·
Ψαλ. 135,6 Εστερέωσε την γην επάνω εις τα ύδατα, διότι αιώνιον
και ανεξάντλητον είναι το έλεός του.
Ψαλ. 135,7 τῷ ποιήσαντι
φῶτα μεγάλα μόνῳ, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα
τὸ ἔλεος αὐτοῦ·
Ψαλ. 135,7 Δοξολογείτε αυτόν, ο οποίος μόνος του, χωρίς την
βοήθειαν κανενός, εδημιούργησε τα μεγάλα φώτα, διότι αιώνιον και ανεξάντλητον
είναι το έλεός του.
Ψαλ. 135,8 τὸν ἥλιον
εἰς ἐξουσίαν τῆς ἡμέρας, ὅτι εἰς
τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ·
Ψαλ. 135,8 Εδημιούργησε δηλαδή τον ήλιον, δια να εξουσιάζη κατά
το διάστημα της ημέρας, διότι αιώνιον και ανεξάντλητον είναι το έλεός του.
Ψαλ. 135,9 τὴν σελήνην
καὶ τοὺς ἀστέρας εἰς ἐξουσίαν τῆς νυκτός,
ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος
αὐτοῦ·
Ψαλ. 135,9 Εδημιούργησε την σελήνην και τους αστέρας, δια να εξουσιάζουν
με το φως των κατά την νύκτα, διότι αιώνιον και ανεξάντλητον είναι το έλεός
του.
Ψαλ. 135,10 τῷ πατάξαντι
Αἴγυπτον σὺν τοῖς πρωτοτόκοις αὐτῶν, ὅτι
εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ,
Ψαλ. 135,10 Δοξολογείτε αυτόν, ο οποίος εκτύπησε με θάνατον τα
πρωτοτόκα των Αιγυπτίων, διότι αιώνιον και ανεξάντλητον είναι το έλεός του.
Ψαλ. 135,11 καὶ
ἐξαγαγόντι τὸν Ἰσραὴλ ἐκ μέσου
αὐτῶν, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ
ἔλεος αὐτοῦ,
Ψαλ. 135,11 Αυτόν, ο οποίος έβγαλεν ελεύθερον τον ισραηλιτικόν λαόν
εκ μέσου των Αιγυπτίων, διότι αιώνιον και ανεξάντλητον είναι το έλεός του.
Ψαλ. 135,12 ἐν χειρὶ
κραταιᾷ καὶ ἐν βραχίονι ὑψηλῷ, ὅτι
εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος
αὐτοῦ·
Ψαλ. 135,12 Τους ηλευθέρωσε με την ακατανίκητον δύναμίν του, με
τον παντοδύναμον βραχίονα του, διότι αιώνιον και ανεξάντλητον είναι το έλεός
του.
Ψαλ. 135,13 τῷ καταδιελόντι
τὴν Ἐρυθρὰν θάλασσαν εἰς διαιρέσεις, ὅτι
εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος
αὐτοῦ·
Ψαλ. 135,13 Δοξολογείτε τον Κυριον, ο οποίος διήρεσεν εις δύο την
Ερυθράν θάλασσαν, διότι αιώνιον και ανεξάντλητον είναι το έλεός του.
Ψαλ. 135,14 καὶ διαγαγόντι
τὸν Ἰσραὴλ διὰ μέσου αὐτῆς, ὅτι
εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ,
Ψαλ. 135,14 Αυτόν, ο οποίος διεβίβασε δια μέσου αυτής τον
ισραηλιτικόν λαόν, διότι αιώνιον και ανεξάντλητον είναι το έλεός του.
Ψαλ. 135,15 καὶ
ἐκτινάξαντι Φαραὼ καὶ τὴν δύναμιν αὐτοῦ
εἰς θάλασσαν Ἐρυθράν, ὅτι εἰς τὸν
αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ·
Ψαλ. 135,15 Αυτόν, ο οποίος εξετίναξε με απέραντον ευκολίαν τον
Φαραώ και όλην την στρατιωτικήν εκείνου δύναμιν και τους κατεπόντισεν εις την
Ερυθράν Θαλασσαν, διότι αιώνιον και ανεξάντλητον είναι το έλεός του.
Ψαλ. 135,16 τῷ διαγαγόντι
τὸν λαὸν αὐτοῦ ἐν τῇ ἐρήμῳ,
ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος
αὐτοῦ·
Ψαλ. 135,16 Αυτόν, ο οποίος καθωδήγησε και επροστάτευσε τον λαόν
του εις την έρημον, διότι αιώνιον και ανεξάντλητον είναι το έλεός του.
Ψαλ. 135,17 τῷ πατάξαντι
βασιλεῖς μεγάλους, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα
τὸ ἔλεος αὐτοῦ,
Ψαλ. 135,17 Εκτύπησε και κατέβαλε βασιλείς μεγάλων περιοχών,
διότι αιώνιον και ανεξάντλητον είναι το έλεός του. 18 Εθανάτωσε ισχυρούς βασιλείς, διότι αιώνιον και ανεξάντλητον
είναι το έλεός του.
Ψαλ. 135,18 καὶ
ἀποκτείναντι βασιλεῖς κραταιούς, ὅτι εἰς τὸν
αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ,
Ψαλ. 135,18
Εθανάτωσε
ισχυρούς βασιλεί, διότι αιώνιον και ανεξαντήτον είναι το έλεός του.
Ψαλ. 135,19 τὸν Σηὼν βασιλέα
τῶν Ἀμοῤῥαίων, ὅτι εἰς τὸν
αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ,
Ψαλ. 135,19 Τον Σηών βασιλέα των Αμορραίων, διότι αιώνιον και
ανεξάντλητον είναι το έλεός του.
Ψαλ. 135,20 καὶ τὸν
Ὢγ βασιλέα τῆς Βασάν, ὅτι εἰς τὸν
αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ,
Ψαλ. 135,20 Και τον Ωγ βασιλέα της χώρας Βασάν, διότι αιώνιον και
ανεξάντλητον είναι το έλεός του.
Ψαλ. 135,21 καὶ δόντι
τὴν γῆν αὐτῶν κληρονομίαν, ὅτι εἰς
τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ,
Ψαλ. 135,21 Αυτός έδωκε την χώραν εκείνων κληρονομίαν και
ιδιοκτησίαν, διότι αιώνιον και ανεξάντλητον είναι το έλεός του.
Ψαλ. 135,22 κληρονομίαν Ἰσραὴλ
δούλῳ αὐτοῦ, ὅτι εἰς τὸν
αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ.
Ψαλ. 135,22 Κληρονομίαν στους δούλους του τους Ισραηλίτας, διότι
αιώνιον και ανεξάντλητον είναι το έλεός του.
Ψαλ. 135,23 ὅτι ἐν
τῇ ταπεινώσει ἡμῶν ἐμνήσθη ἡμῶν ὁ
Κύριος, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος
αὐτοῦ,
Ψαλ. 135,23 Δοξολογείτε τον Κυριον, διότι εις όλας τας
περιστάσεις, κατά τας οποίας ευρέθημεν υπό το κράτος δεινών, θλίψεων και
εξευτελισμών μας ενεθυμήθη ο Κυριος. Διότι αιώνιον και ανεξάντλητον είναι το
έλεός του.
Ψαλ. 135,24 καὶ
ἐλυτρώσατο ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν
ἡμῶν, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ
ἔλεος αὐτοῦ·
Ψαλ. 135,24 Μας εγλύτωσεν από τα χέρια των εχθρών μας, διότι
αιώνιον και ανεξάντλητον είναι το έλεός του.
Ψαλ. 135,25 ὁ διδοὺς
τροφὴν πάσῃ σαρκί, ὅτι εἰς τὸν
αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ.
Ψαλ. 135,25 Αυτός δίδει τροφήν εις πάσαν σάρκα, εις κάθε τι το
οποίον ζη, διότι αιώνιον και ανεξάντλητον είναι το έλεός του.
Ψαλ. 135,26 ἐξομολογεῖσθε
τῷ Θεῷ τοῦ οὐρανοῦ, ὅτι εἰς
τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ.
Ψαλ. 135,26 Υμνείτε συνεχώς και δοξολογείτε τον Θεόν του ουρανού,
διότι αιώνιον και ανεξάντλητον είναι το έλεός του.
|
|
ΨΑΛΜΟΣ 136- ΣΤΙΣ ΟΧΘΕΣ ΤΩΝ ΠΟΤΑΜΩΝ ΤΗΣ
ΒΑΒΥΛΩΝΑΣ
|
|
Τῷ Δαυΐδ, διὰ
Ἱερεμίου· εἰς τὴν αἰχμαλωσίαν.
Ψαλ. 136,1 Ἐπὶ
τῶν ποταμῶν Βαβυλῶνος ἐκεῖ ἐκαθίσαμεν
καὶ ἐκλαύσαμεν ἐν τῷ μνησθῆναι ἡμᾶς
τῆς Σιών.
Ψαλ. 136,1 Εις τας όχθας των ποταμών της Βαβυλώνος εκεί
εκαθήσαμεν δούλοι και εξόριστοι και εκλαύσαμεν ενθυμούμενοι την Ιερουσαλήμ.
Ψαλ. 136,2 ἐπὶ
ταῖς ἰτέαις ἐν μέσῳ αὐτῆς
ἐκρεμάσαμεν τὰ ὄργανα ἡμῶν·
Ψαλ. 136,2 Εις τας ιτέας, που υψώνονται εις τας όχθας των
ποταμών, οι οποίοι διαρρέουν την χώραν, εκρεμάσαμεν θλιμμένοι τα μουσικά μας
όργανα.
Ψαλ. 136,3 ὅτι
ἐκεῖ ἐπηρώτησαν ἡμᾶς οἱ
αἰχμαλωτεύσαντες ἡμᾶς λόγους ᾠδῶν καὶ
οἱ ἀπαγαγόντες ἡμᾶς ὕμνον· ᾄσατε
ἡμῖν ἐκ τῶν ᾠδῶν Σιών.
Ψαλ. 136,3 Και τούτο, διότι αυτοί οι οποίοι μας είχαν
αιχμαλωτίσει και μεταφέρει εις την Βαβυλώνα, μας εζήτησαν εκεί να ψάλωμεν τα
ιερά άσματα. Αυτοί που μας είχαν απαγάγει αιχμαλώτους από την πατρίδα μας, εζήτησαν
να τους ψάλωμεν τους ιερούς ύμνους και μας έλεγαν· Ψαλατε εις ημάς από τα
άσματα της πατρίδος σας, της Σιών!
Ψαλ. 136,4 πῶς ᾄσωμεν
τὴν ᾠδὴν Κυρίου ἐπὶ γῆς ἀλλοτρίας;
Ψαλ. 136,4 Και ημείς είπομεν· Πως θα ψάλλωμεν την ιεράν ωδήν
του Κυρίου εις ξένην ειδωλολατρικήν χώραν και θα λησμονήσωμεν την πατρίδα
μας;
Ψαλ. 135,5 ἐὰν
ἐπιλάθωμαί σου, Ἱερουσαλήμ, ἐπιλησθείη ἡ δεξιά
μου·
Ψαλ. 136,5 Εάν σε λησμονήσω, ω Ιερουσαλήμ, και θελήσω να ψάλλω
με την συνοδείαν μουσικών οργάνων, εδώ εις την ξένην χώραν, ας γίνη
αναίσθητος και παράλυτος η δεξιά μου χείρ.
Ψαλ. 136,6 κολληθείη ἡ
γλῶσσά μου τῷ λάρυγγί μου, ἐὰν μή σου μνησθῶ,
ἐὰν μὴ προανατάξωμαι τὴν Ἱερουσαλὴμ
ὡς ἐν ἀρχῇ τῆς εὐφροσύνης μου.
Ψαλ. 136,6 Η γλώσσα μου, που θα τολμήση να ψάλλη τας ιεράς
ωδάς, ας κολλήση στον λάρυγγά μου, εάν δεν σε ενθυμηθώ, εάν δεν προτάξω σε
την Ιερουσαλήμ, ως την υψίστην χαράν και αγαλλίασιν της καρδίας μου.
Ψαλ. 136,7 μνήσθητι, Κύριε, τῶν
υἱῶν Ἐδὼμ τὴν ἡμέραν
Ἱερουσαλὴμ τῶν λεγόντων· ἐκκενοῦτε,
ἐκκενοῦτε, ἕως τῶν θεμελίων αὐτῆς.
Ψαλ. 136,7 Ενθυμήσου, Κυριε, και τιμώρησε τους εχθρούς μας τους
Ιδουμαίους, οι οποίοι κατά την τραγικήν εκείνην ημέραν, που κατεστράφη η
Ιερουσαλήμ, έλεγαν προς τους εχθρούς μας· Αδειάσατέ την, αδειάσατε την
Ιερουσαλήμ από τους κατοίκους, καταστρέψατέ την από τα θεμέλιά της.
Ψαλ. 136,8 θυγάτηρ Βαβυλῶνος
ἡ ταλαίπωρος, μακάριος ὃς ἀνταποδώσει σοι τὸ
ἀνταπόδομά σου, ὃ ἀνταπέδωκας ἡμῖν·
Ψαλ. 136,8 Δυστυχία εις σέ, ταλαίπωρος και αθλία Βαβυλών, δια
την έπαρσίν σου και τας αδικίας που έχεις κάμει! Μακάριος θα είναι εκείνος, ο
οποίος θα σου ανταποδώση ο,τι έκαμες εις ημάς, τα δεινά, τα οποία έπραξες εις
βάρος μας.
Ψαλ. 136,9 μακάριος ὃς
κρατήσει καὶ ἐδαφιεῖ τὰ νήπιά σου πρὸς
τὴν πέτραν.
Ψαλ. 136,9 Μακάριος θα είναι εκείνος, ο οποίος θα κρατήση εις
τας χείρας του τα βρέφη σου και θα τα συντρίψη κτυπών αυτά στους βράχους.
|
|
ΨΑΛΜΟΣ 137- ΘΑ ΣΕ ΔΟΞΟΛΟΓΗΣΩ, ΚΥΡΙΕ, Μ' ΟΛΗ ΜΟΥ
ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ
|
|
Ψαλμὸς τῷ Δαυΐδ,
Ἀγγαίου καὶ Ζαχαρίου.
Ψαλ. 137,1 Ἐξομολογήσομαί
σοι, Κύριε, ἐν ὅλῃ καρδίᾳ μου, καὶ
ἐναντίον ἀγγέλων ψαλῶ σοι, ὅτι ἤκουσας πάντα τὰ
ῥήματα τοῦ στόματός μου.
Ψαλ. 137,1 Θα σε δοξολογήσω, Κυριε, δια τα μεγαλεία σου και θα
σε ευχαριστήσω δια τας ευεργεσίας σου με όλην μου την καρδιά. Ενώπιον των
αγίων αγγέλων, οι οποίοι περιβάλλουν τον θρόνον σου, θα ψάλλω ύμνον προς σέ, διότι
ήκουσες και έκαμες δεκτούς όλους τους λόγους, τους οποίους προσευχόμενος σου
απηύθυνα με το στόμα μου.
Ψαλ. 137,2 προσκυνήσω πρὸς
ναὸν ἅγιόν σου καὶ ἐξομολογήσομαι τῷ
ὀνόματί σου ἐπὶ τῷ ἐλέει σου καὶ τῇ
ἀληθείᾳ σου, ὅτι ἐμεγάλυνας ἐπὶ πᾶν
τὸ ὄνομα τὸ ἅγιόν σου.
Ψαλ. 137,2 Θα προσκυνήσω με γυρισμένον το πρόσωπόν μου προς τον
ναόν τον άγιόν σου και θα δοξολογήσω με ευγνωμοσύνης το Ονομά σου δια το
έλεός σου και την φιλαλήθειάν σου, όπως αυτή κατεδείχθη εις την τήρησιν των
υποσχέσεών σου. Διότι με τα καταπληκτικά έργα της μεγαλωσύνης σου απέδειξες,
υπέρ παν άλλο όνομα, θαυμαστόν το άγιον Ονομά σου.
Ψαλ. 137,3 ἐν ᾗ
ἂν ἡμέρᾳ ἐπικαλέσωμαί σε, ταχὺ ἐπάκουσόν
μου· πολυωρήσεις με ἐν ψυχῇ μου δυνάμει σου.
Ψαλ. 137,3 Εις οποιανδήποτε ημέραν και αν σε επικαλεσθώ,
Κυριε, κάμε δεκτήν αμέσως την προσευχήν μου. Με την ιδικήν σου δύναμιν, θα με
προστατεύσης και θα μου δώσης ειρηνικήν και μακράν ζωήν.
Ψαλ. 137,4 ἐξομολογησάσθωσάν
σοι, Κύριε, πάντες οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς, ὅτι
ἤκουσαν πάντα τὰ ῥήματα τοῦ στόματός σου.
Ψαλ. 137,4 Ας σε δοξολογήσουν, Κυριε, όλοι οι βασιλείς της γης,
διότι ήκουσαν και είδαν με τα ίδια των τα μάτια να εκπληρώνωνται όλαι αι
υποσχέσεις, που είχες δώσει.
Ψαλ. 137,5 καὶ
ᾀσάτωσαν ἐν ταῖς ᾠδαῖς Κυρίου, ὅτι μεγάλη
ἡ δόξα Κυρίου,
Ψαλ. 137,5 Ας ψάλουν και αυτοί τας ιεράς ωδάς του Κυρίου,
διότι μεγάλη είναι η δόξα του Κυρίου.
Ψαλ. 137,6 ὅτι
ὑψηλὸς Κύριος καὶ τὰ ταπεινὰ ἐφορᾷ
καὶ τὰ ὑψηλὰ ἀπὸ μακρόθεν γινώσκει.
Ψαλ. 137,6 Διότι ο Κυριος είναι μέγας και κραταιός· επιβλέπει
στους ταπεινούς ανθρώπους, αλλά και τους υπερηφάνους τους διακρίνει και τους
γνωρίζει από μακράν ακόμη.
Ψαλ. 137,7 ἐὰν
πορευθῶ ἐν μέσῳ θλίψεως, ζήσεις με· ἐπ᾿
ὀργὴν ἐχθρῶν μου ἐξέτεινας χεῖράς σου,
καὶ ἔσωσέ με ἡ δεξιά σου.
Ψαλ. 137,7 Εάν εις την πορείαν της ζωής μου περιπέσω εις
θλίψεις, συ Κυριε, θα με σώσης από τους θανασίμους κινδύνους. Εναντίον των
ωργισμένων εχθρών μου ήπλωσες τα παντοδύναμα χέρια σου και με έσωσεν η
ακατανίκητος δεξιά σου.
Ψαλ. 137,8 Κύριος ἀνταποδώσει
ὑπὲρ ἐμοῦ. Κύριε, τὸ ἔλεός σου εἰς
τὸν αἰῶνα, τὰ ἔργα τῶν χειρῶν σου
μὴ παρίδῃς.
Ψαλ. 137,8 Ο Κυριος είναι πάντοτε ο υπερασπιστής μου και αυτός
θα ανταποδώση την δικαίαν τιμωρίαν υπέρ εμού εναντίον των εχθρών μου. Κυριε
το ελεός σου είναι αιώνιον. Μη αδιαφορήσης δια τα έργα των χειρών σου.
|
|
ΨΑΛΜΟΣ 138- ΚΥΡΙΕ, ΜΕ ΔΟΚΙΜΑΣΕΣ ΚΑΙ ΜΕ
ΓΝΩΡΙΣΕΣ
|
|
Εἰς τὸ τέλος·
τῷ Δαυΐδ, ψαλμὸς Ζαχαρίου ἐν τῇ διασπορᾷ.
Ψαλ. 138,1 Κύριε, ἐδοκίμασάς
με, καὶ ἔγνως με·
Ψαλ. 138,1 Κυριε, με εδοκίμασες, με εγνώρισες και έμαθες ποιός
είμαι.
Ψαλ. 138,2 σὺ ἔγνως
τὴν καθέδραν μου καὶ τὴν ἔγερσίν μου, σὺ
συνῆκας τοὺς διαλογισμούς μου ἀπὸ μακρόθεν·
Ψαλ. 138,2 Συ με εγνωρισες καλά και όταν αναπαύωμαι και όταν
εγείρωμαι. Ολη η πορεία της ζωής μου κατά την ημέραν και κατά την νύκτα σου
είναι γνωστή. Συ κατανοείς καλώς τους διαλογισμούς μου από μακράν, πριν ακόμη
συλληφθούν εις την διάνοιάν μου.
Ψαλ. 138,3 τὴν τρίβον μου
καὶ τὴν σχοῖνόν μου ἐξιχνίασας καὶ πάσας
τὰς ὁδούς μου προεῖδες,
Ψαλ. 138,3 Ολόκληρον τον δρόμον της ζωής μου, όσον διήνυσα
μέχρι σήμερα και όσος υπολείπεται ακόμη συ τον γνωρίζεις μέχρι και των
παραμικροτέρων λεπτομερειών. Ολας τας πορείας μου εκ των προτέρων γνωρίζεις,
Κυριε.
Ψαλ. 138,4 ὅτι οὐκ
ἔστι δόλος ἐν γλώσσῃ μου.
Ψαλ. 138,4 Και γνωρίζεις, ότι δεν υπάρχει δολιότης εις την
γλώσσαν μου.
Ψαλ. 138,5 ἰδού, Κύριε,
σὺ ἔγνως πάντα, τὰ ἔσχατα καὶ τὰ
ἀρχαῖα· σὺ ἔπλασάς με καὶ ἔθηκας
ἐπ᾿ ἐμὲ τὴν χεῖρά σου.
Ψαλ. 138,5 Ιδού, Κυριε, συ ως παντογνώστης εγνώρισες όλα, τα
πρόσφατα και τα αρχαία. Συ με επλασες και με έθεσες κάτω από το
προστατευτικόν σου χέρι.
Ψαλ. 138,6 ἐθαυμαστώθη ἡ
γνῶσίς σου ἐξ ἐμοῦ· ἐκραταιώθη, οὐ
μὴ δύνωμαι πρὸς αὐτήν.
Ψαλ. 138,6 Γεμάτος θαυμασμόν μένω εμπρός εις την ακριβεστάτην
γνώσιν, την οποίαν έχεις περί εμού. Είναι άφθαστος και ασύγκριτος, αδύνατον
να την συλλάβω με τας ασθενείς διανοητικάς δυνάμεις μου.
Ψαλ. 138,7 ποῦ πορευθῶ
ἀπὸ τοῦ πνεύματός σου καὶ ἀπὸ τοῦ
προσώπου σου ποῦ φύγω;
Ψαλ. 138,7 Που είναι δυνατόν να πορευθώ, ώστε να είμαι μακράν
από το Πνεύμά σου; Και που να καταφύγω, ώστε να μη ευρίσκωμαι κάτω από το
ιδικόν σου βλέμμα;
Ψαλ. 138,8 ἐὰν ἀναβῶ
εἰς τὸν οὐρανόν, σὺ ἐκεῖ εἶ,
ἐὰν καταβῶ εἰς τὸν ᾅδην, πάρει·
Ψαλ. 138,8 Εάν αναβώ στον ουρανόν, συ υπάρχεις εκεί. Εάν καταβώ
στον άδην, συ παρευρίσκεσαι εκεί.
Ψαλ. 138,9 ἐὰν
ἀναλάβοιμι τὰς πτέρυγάς μου κατ᾿ ὄρθρον καὶ
κατασκηνώσω εἰς τὰ ἔσχατα τῆς θαλάσσης,
Ψαλ. 138,9 Εάν αποκτήσω πτέρυγας και κατά τα χαράματα με αυτάς
πετάξω πριν ανατείλη ο ήλιος, και κατασκηνώσω εις τα άκρα της ξηράς και της
θαλάσσης, εκεί όπου δύει ο ήλιος, εκεί συ υπάρχεις.
Ψαλ. 138,10 καὶ γὰρ
ἐκεῖ ἡ χείρ σου ὁδηγήσει με, καὶ καθέξει με ἡ
δεξιά σου.
Ψαλ. 138,10 Και το στοργικό σου χέρι θα με καθοδηγήση και η
παντοδύναμος δεξιά σου θα με κρατήση και θα με υποστηρίξη.
Ψαλ. 138,11 καὶ
εἶπα· ἄρα σκότος καταπατήσει με, καὶ νὺξ
φωτισμὸς ἐν τῇ τρυφῇ μου·
Ψαλ. 138,11 Εάν είπω· ας έλθη λοιπόν σκοτάδι να με περιβάλη από
όλα τα σημεία και να με σκεπάση και η σκοτεινή νυξ ας υποκαταστήση τον
φωτισμόν της ημέρας, ώστε να διέρχωμαι αθέατος εν τρυφή τας ώρας της ζωής
μου, θα πλανηθώ.
Ψαλ. 138,12 ὅτι σκότος
οὐ σκοτισθήσεται ἀπὸ σοῦ, καὶ νὺξ
ὡς ἡμέρα φωτισθήσεται· ὡς τὸ σκότος
αὐτῆς, οὕτως καὶ τὸ φῶς
αὐτῆς.
Ψαλ. 138,12 Διότι το σκότος δεν είναι δια σε σκοτάδι, και η νύκτα
είναι ενώπιόν σου φωτισμένη, όπως η ημέρα. Το σκότος της νυκτός είναι όπως το
φως της ημέρας. Ολα ολόφωτα και καθαρά είναι ενώπιόν σου.
Ψαλ. 138,13 ὅτι σὺ
ἐκτήσω τοὺς νεφρούς μου, Κύριε, ἀντελάβου μου ἐκ
γαστρὸς μητρός μου.
Ψαλ. 138,13 Διότι συ, Κυριε, έχεις ως κτήμά σου και γνωρίζεις
πολύ καλά τους νεφρούς μου, όλον δηλαδή τον εσωτερικόν μου κόσμον. Συ με ανέλαβες
υπό την προστασίαν σου από τότε, που ήμην έμβρυον εις την κοιλίαν της μητρός
μου.
Ψαλ. 138,14 ἐξομολογήσομαί
σοι, ὅτι φοβερῶς ἐθαυμαστώθης· θαυμάσια τὰ
ἔργα σου, καὶ ἡ ψυχή μου γινώσκει σφόδρα.
Ψαλ. 138,14 Θα σε δοξολογώ, λοιπόν, με ευγνωμοσύνην, διότι και εις
αυτό το σημείον εδείχθης αξιοθαύμαστος, ώστε να προκαλής κατάπληξιν και
φόβον. Θαυμαστά είναι τα έργα σου, Κυριε, και εγώ τα γνωρίζω καλά, πάρα πολύ
καλά από προσωπικήν μου πείραν.
Ψαλ. 138,15 οὐκ ἐκρύβη
τὸ ὀστοῦν μου ἀπὸ σοῦ, ὃ
ἐποίησας ἐν κρυφῇ, καὶ ἡ ὑπόστασίς μου
ἐν τοῖς κατωτάτοις τῆς γῆς·
Ψαλ. 138,15 Δεν έμεινε κρυπτός και άγνωστος εις σε ο σχηματισμός
των οστέων μου, τα οποία διεμορφώνοντο αφανώς εις την κοιλίαν της μητρός μου.
Δεν έμεινεν άγνωστος και αφανής εις σε η αρχική μου υπόστασις, όταν εν τη
κοιλία της μητρός μου, ως εις τα κατώτατα της γης διεμορφώνετο.
Ψαλ. 138,16 τὸ
ἀκατέργαστόν μου εἶδον οἱ ὀφθαλμοί σου, καὶ
ἐπὶ τὸ βιβλίον σου πάντες γραφήσονται· ἡμέρας
πλασθήσονται καὶ οὐθεὶς ἐν αὐτοῖς.
Ψαλ. 138,16 Το άπλαστον και αδιαμόρφωτον εις την κοιλίαν της
μητρός μου έμβρυον, το είδαν οι οφθαλμοί σου και στο βιβλίον σου είναι
γραμμένοι όλοι οι άνθρωποι. Υπό το ιδικόν σου βλέμμα θα διαπλασθούν ημέραν με
την ημέραν ως έμβρυα και θα μεγαλώσουν, και ούτε ένας από αυτούς δεν θα αγνοηθή
από σέ.
Ψαλ. 138,17 ἐμοὶ
δὲ λίαν ἐτιμήθησαν οἱ φίλοι σου, ὁ Θεός, λίαν
ἐκραταιώθησαν αἱ ἀρχαὶ αὐτῶν·
Ψαλ. 138,17 Πολύτιμοι μου είναι οι φίλοι σου, ω Θεέ. Η αρχή και η
πορεία της ζωής των και εν γένει η δύναμίς των, κάτω από το προστατευτικό σου
χέρι, υπήρξαν εξόχως ισχυραί και σταθεροί.
Ψαλ. 138,18 ἐξαριθμήσομαι
αὐτούς, καὶ ὑπὲρ ἄμμον πληθυνθήσονται·
ἐξηγέρθην καὶ ἔτι εἰμὶ μετὰ σοῦ.
Ψαλ. 138,18 Προσπαθώ να τους καταμετρήσω, αλλά έχουν πληθυνθή και αυξηθή
περισσότερον από την άμμον. Κοιμάμαι με τας ιεράς αυτάς σκέψεις των θαυμασίων
σου. Σηκώνομαι το πρωϊ και πάλιν είμαι μαζή σου, έχων εις σε νουν και καρδίαν
εστραμμένα.
Ψαλ. 138,19 ἐὰν
ἀποκτείνῃς ἁμαρτωλούς, ὁ Θεός, ἄνδρες
αἱμάτων, ἐκκλίνατε ἀπ᾿ ἐμοῦ,
Ψαλ. 138,19 Εάν εθανάτωνες τους ασεβείς και αμετανοήτους
αμαρτωλούς, έργον δικαιοσύνης θα έπραττες, Κυριε. Ανδρες ασεβείς, άνδρες
αιμοβόροι, απομακρυνθήτε και φύγετε από κοντά μου.
Ψαλ. 138,20 ὅτι ἐρισταί
ἐστε εἰς διαλογισμούς· λήψονται εἰς ματαιότητα τὰς
πόλεις σου.
Ψαλ. 138,20 Διότι είσθε εριστικοί και πάντοτε σκέπτεσθε
φιλονεικίας και μάχας. Ματαίως θα καταλάβουν τας ιδικάς σου πόλεις, Κυριε,
διότι από αυτάς θα εκδιωχθούν με την ιδικήν σου δύναμιν.
Ψαλ. 138,21 οὐχὶ
τοὺς μισοῦντάς σε, Κύριε, ἐμίσησα καὶ ἐπὶ
τοὺς ἐχθρούς σου ἐξετηκόμην;
Ψαλ. 138,21 Εγώ, Κυριε, δεν εμίσησα αυτούς τους ασεβείς, οι οποίοι
σε μισούν και δεν έλυωσα ωσάν κερί εξ αιτίας της αηδίας και αποστροφής μου
προς τους εχθρούς σου;
Ψαλ. 138,22 τέλειον μῖσος
ἐμίσουν αὐτούς, εἰς ἐχθροὺς ἐγένοντό μοι.
Ψαλ. 138,22 Με όλην μου την καρδιά και την ψυχήν τους εμίσησα και
εκείνοι έγιναν εχθροί μου.
Ψαλ. 138,23 δοκίμασόν με, ὁ
Θεός, καὶ γνῶθι τὴν καρδίαν μου, ἔτασόν με καὶ
γνῶθι τὰς τρίβους μου.
Ψαλ. 138,23 Δοκίμασέ με, Κυριε, και μάθε καλά την καρδιά μου.
Εξέτασε και μάθε τον τρόπον της ζωής μου.
Ψαλ. 138,24 καὶ ἴδε
εἰ ὁδὸς ἀνομίας ἐν ἐμοί, καὶ
ὁδήγησόν με ἐν ὁδῷ αἰωνίᾳ.
Ψαλ. 138,24 Και ίδε αν υπάρχη οδός παρανομίας εις εμέ. Εάν, δηλαδή,
δεν έζησα, όπως συ θέλεις. Οδήγησέ με, Κυριε, μέχρι τέλους εις την οδόν της
αιωνιότητας.
|
|
ΨΑΛΜΟΣ 139- ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΝΟΣ ΣΥΚΟΦΑΝΤΗΜΕΝΟΥ
ΚΑΙ ΑΔΙΚΗΜΕΝΟΥ
|
|
Εἰς τὸ τέλος·
ψαλμὸς τῷ Δαυΐδ.
Ψαλ. 139,2 Ἐξελοῦ με,
Κύριε, ἐξ ἀνθρώπου πονηροῦ, ἀπὸ
ἀνδρὸς ἀδίκου ῥῦσαί με,
Ψαλ. 139,2 Γλύτωσέ με, Κυριε, από πονηρόν άνθρωπον· από άδικον
άνθρωπον σώσε με.
Ψαλ. 139,3 οἵτινες
ἐλογίσαντο ἀδικίαν ἐν καρδίᾳ, ὅλην τὴν
ἡμέραν παρετάσσοντο πολέμους·
Ψαλ. 139,3 Αυτοί συνεχώς σκέπτονται από μέσα των και
καταστρώνουν σχέδια να με αδικήσουν. Ολην την ημέραν προετοιμάζονται και
ζητούν αφορμάς δι' έριδας και μάχας.
Ψαλ. 139,4 ἠκόνησαν
γλῶσσαν αὐτῶν ὡσεὶ ὄφεως, ἰὸς
ἀσπίδων ὑπὸ τὰ χείλη αὐτῶν. (διάψαλμα).
Ψαλ. 139,4 Ετρόχισαν την συκοφαντικήν των γλώσσαν, την έκαμαν
ωσάν του φιδιού. Δηλητήριον οχιάς υπάρχει κάτω από τα χείλη των.
Ψαλ. 139,5 φύλαξόν με, Κύριε, ἐκ
χειρὸς ἁμαρτωλοῦ, ἀπὸ ἀνθρώπων
ἀδίκων ἐξελοῦ με, οἵτινες διελογίσαντο τοῦ
ὑποσκελίσαι τὰ διαβήματά μου·
Ψαλ. 139,5 Φυλαξέ με, Κυριε, από το χέρι αμαρτωλού ανθρώπου.
Γλύτωσέ με από αδίκους ανθρώπους, οι οποίοι εσκέφθησαν να με ανατρέψουν και
καταπατήσουν στο έδαφος.
Ψαλ. 139,6 ἔκρυψαν
ὑπερήφανοι παγίδα μοι καὶ σχοινία διέτειναν, παγίδα τοῖς
ποσί μου, ἐχόμενα τρίβους σκάνδαλα ἔθεντό μοι. (διάψαλμα).
Ψαλ. 139,6 Εγωϊσταί και ιδιοτελείς άνθρωποι μου έστησαν κρυφά
παγίδα. Ηπλωσαν, ωσάν σχοινία, τα δίκτυα της δολιότητός των, δια να
παγιδεύσουν τα πόδια μου. Και πλησίον στον δρόμον, από τον οποίον θα
επερνούσα, ετοποθέτησαν προσκόμματα, δια να σκοντάψω.
Ψαλ. 139,7 εἶπα τῷ
Κυρίῳ· Θεός μου εἶ σύ, ἐνώτισαι, Κύριε, τὴν
φωνὴν τῆς δεήσεώς μου.
Ψαλ. 139,7 Ενώπιον αυτού του κινδύνου είπα στον Κυριον· Συ
είσαι ο Θεός μου. Ακουσε, Κυριε, και κάμε δεκτήν την φωνήν της δεήσεώς μου.
Ψαλ. 139,8 Κύριε, Κύριε, δύναμις τῆς
σωτηρίας μου, ἐπεσκίασας ἐπὶ τὴν κεφαλήν μου ἐν
ἡμέρᾳ πολέμου.
Ψαλ. 139,8 Κυριε, Κυριε, συ είσαι η δύναμις, δια της οποίας και
μόνης εγώ θα σωθώ. Ερριψες την σκιαν της προστασίας σου, ως ισχυράν
περικεφαλαίαν, επάνω στο κεφάλι μου κατά την ημέραν, που εκείνοι με
επολεμούσαν.
Ψαλ. 139,9 μὴ παραδῷς
με, Κύριε, ἀπὸ τῆς ἐπιθυμίας μου
ἁμαρτωλῷ· διελογίσαντο κατ᾿ ἐμοῦ, μὴ
ἐγκαταλίπῃς με, μήποτε ὑψωθῶσιν. (διάψαλμα).
Ψαλ. 139,9 Μη με παραδώσης, Κυριε, εις τα χέρια αμαρτωλού,
πράγμα το οποίον βαθύτατα αποστρέφομαι. Εκείνοι συνέλαβαν και κατέστρωσαν
εναντίον μου σχέδια εξοντώσεως. Μη με εγκαταλίπης και επιτύχουν τα σχέδιά
των, δια να μη υπερηφανευθούν απέναντι των ανθρώπων σου.
Ψαλ. 139,10 ἡ κεφαλὴ
τοῦ κυκλώματος αὐτῶν, κόπος τῶν χειλέων
αὐτῶν καλύψει αὐτούς.
Ψαλ. 139,10 Ο αρχηγός της συμμορίας των εχθρών μου έχει αλαζονικώς
υψωμένην την κεφαλήν του. Ομως επάνω των θα πέση και θα τους σκεπάση η
δολιότης και η συκοφαντία του στόματός των.
Ψαλ. 139,11 πεσοῦνται
ἐπ᾿ αὐτοὺς ἄνθρακες, ἐν πυρὶ
καταβαλεῖς αὐτούς, ἐν ταλαιπωρίαις οὐ μὴ
ὑποστῶσιν.
Ψαλ. 139,11 Θα πέσουν επάνω εις τα κεφάλια των αναμμένα κάρβουνα,
θα τους ρίψης μέσα εις την φωτιάν, δεν θα ανθέξουν εις τας ταλαιπωρίας και
τας τιμωρίας, που θα τους υποβάλης.
Ψαλ. 139,12 ἀνὴρ
γλωσσώδης οὐ κατευθυνθήσεται ἐπὶ τῆς γῆς,
ἄνδρα ἄδικον κακὰ θηρεύσει εἰς διαφθοράν.
Ψαλ. 139,12 Ανθρωπος, ο οποίος έχει εριστικήν και συκοφαντικήν την
γλώσσαν, δεν θα κατευοδωθή εις την γην αυτήν. Τον άδικον άνθρωπον θα τον
κυνηγήσουν και θα τον συλλάβουν, ωσάν θήραμα, και θα τον οδηγήσουν εις την
καταστροφήν αι ταλαιπωρίαι και αι συμφοραί.
Ψαλ. 139,13 ἔγνων ὅτι
ποιήσει Κύριος τὴν κρίσιν τῶν πτωχῶν καὶ τὴν
δίκην τῶν πενήτων.
Ψαλ. 139,13 Από το φως της διδασκαλίας σου και από την προσωπικήν
μου πείραν, έμαθα και επείσθην, ότι ο Κυριος θα υπερασπίση την δικαίαν
υπόθεσιν των πτωχών και θα αποδώση το δίκαιον στους εγκαταλελειμμένους και
πτωχούς.
Ψαλ. 139,14 πλὴν δίκαιοι
ἐξομολογήσονται τῷ ὀνόματί σου, κατοικήσουσιν
εὐθεῖς σὺν τῷ προσώπῳ σου.
Ψαλ. 139,14 Οσον όμως και αν εις μερικάς περιστάσεις επικρατή
αδικία, οι δίκαιοι θα θριαμβεύσουν τελικώς, θα δοξολογήσουν το όνομά σου,
Κυριε. Οι δε ευθείς και ειλικρινείς θα κατοικούν ασφαλείς μαζή σου, Κυριε.
|
|
ΨΑΛΜΟΣ 140- ΚΥΡΙΕ, ΠΡΟΣΕΞΕ ΤΗ ΦΩΝΗ ΤΗΣ
ΔΕΗΣΕΩΣ ΜΟΥ
|
|
Ψαλμὸς τῷ Δαυΐδ.
Ψαλ. 140,1 Κύριε, ἐκέκραξα
πρὸς σέ, εἰσάκουσόν μου· πρόσχες τῇ φωνῇ
τῆς δεήσεώς μου ἐν τῷ κεκραγέναι με πρὸς σέ.
Ψαλ. 140,1 Κυριε, πολλές φορές έκραξα προς σέ. Καμε δεκτήν την
προσευχήν μου. Δώσε προσοχήν εις την φωνήν της δεήσεώς μου κάθε φοράν, που με
κραυγήν ισχυράν απευθύνομαι προς σέ.
Ψαλ. 140,2 κατευθυνθήτω ἡ
προσευχή μου ὡς θυμίαμα ἐνώπιόν σου, ἔπαρσις τῶν
χειρῶν μου θυσία ἑσπερινή.
Ψαλ. 140,2 Ας ανέλθη κατ'ευθείαν η προσευχή μου ως ευάρεστον
ευώδες θυμίαμα ενώπιόν σου. Κατά την ώραν της προσευχής, η ανύψωσις των
χειρών μου προς σε ας γίνη δεκτή ως ευάρεστος εσπερινή θυσία.
Ψαλ. 140,3 θοῦ, Κύριε,
φυλακὴν τῷ στόματί μου καὶ θύραν περιοχῆς περὶ
τὰ χείλη μου.
Ψαλ. 140,3 Θέσε, Κυριε, φρουράν στο στόμα μου, ώστε να ελέγχη
και μη αφήνη να βγαίνουν όλα τα λόγια μου. Θέσε, Κυριε, θύραν, ώστε να
περικλείη τα χείλη μου, δια να μη εξέρχωνται λόγοι κακοί από αυτά.
Ψαλ. 140,4 μὴ
ἐκκλίνῃς τὴν καρδίαν μου εἰς λόγους πονηρίας
τοῦ προφασίζεσθαι προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις σὺν
ἀνθρώποις ἐργαζομένοις τὴν ἀνομίαν, καὶ
οὐ μὴ συνδυάσω μετὰ τῶν ἐκλεκτῶν
αὐτῶν.
Ψαλ. 140,4 Μη επιτρέψης να παρεκκλίνη η καρδία μου εις λόγους
και αποφάσεις πονηράς, ώστε να παρασυρθώ εις ανοήτους προφάσεις, δια να
δικαιολογήσω ολοφάνερες αμαρτίες μου, κατά το παράδειγμα των ανθρώπων, οι
οποίοι καταπατούν τον Νομον σου και εργάζονται το κακόν. Δεν θέλω να
συναναστρέφομαι και να έχω επικοινωνίαν ούτε με τους εκλεκτούς άνδρας αυτών.
Ψαλ. 140,5 παιδεύσει με δίκαιος ἐν
ἐλέει καὶ ἐλέγξει με, ἔλαιον δὲ
ἁμαρτωλοῦ μὴ λιπανάτω τὴν κεφαλήν μου· ὅτι
ἔτι καὶ ἡ προσευχή μου ἐν ταῖς εὐδοκίαις
αὐτῶν·
Ψαλ. 140,5 Ας με διαπαιδαγωγήση ο δίκαιος, έστω και με
αυστηρότητα, την οποίαν όμως θα του εμπνέη η προς εμέ αγάπη του και
συμπάθεια, και ας με ελέγξη. Μυρωμένον ευώδες έλαιον αμαρτωλού να μη
αρωματίση ποτέ την κεφαλήν μου. Δεν ζηλεύω την ευημερίαν των αμαρτωλών, προσεύχομαι
εξ αντιθέτου ποτέ να μη μετάσχω εις αυτήν.
Ψαλ. 140,6 κατεπόθησαν ἐχόμενα
πέτρας οἱ κριταὶ αὐτῶν· ἀκούσονται
τὰ ῥήματά μου ὅτι ἡδύνθησαν.
Ψαλ. 140,6 Διότι οι πρόκριτοι και επίσημοι μεταξύ αυτών
κατεποντίσθησαν εις την θάλασσαν πλησίον αποκρήμνων βράχων. Οι δίκαιοι θα
ακούσουν τα λόγια μου αυτά και θα αισθανθούν γλυκείαν και δικαίαν
ικανοποιησιν.
Ψαλ. 140,7 ὡσεὶ πάχος
γῆς ἐῤῥάγη ἐπὶ τῆς γῆς,
διεσκορπίσθη τὰ ὀστᾶ αὐτῶν παρὰ τὸν
ᾅδην.
Ψαλ. 140,7 Οπως οι βώλοι του παχέος χώματος όταν ρίπτωνται εις
την γην, σπάζουν και διασκορπίζονται ως χώμα, έτσι θα διασκορπισθούν άταφα τα
οστά των ασεβών ανθρώπων παραπλεύρως στο στόμα του άδου.
Ψαλ. 140,8 ὅτι πρὸς
σέ, Κύριε, Κύριε, οἱ ὀφθαλμοί μου· ἐπὶ σοὶ
ἤλπισα, μὴ ἀντανέλῃς τὴν ψυχήν μου.
Ψαλ. 140,8 Θα τιμωρηθούν αυτοί, διότι εγώ προς σε, Κυριε Κυριε,
έχω εστραμμένα τα μάτια μου. Εις σε έχω στηρίξει την ελπίδα μου. Μη επιτρέψης
να αφαιρεθή η ζωη μου από τους πονηρούς ανθρώπους.
Ψαλ. 140,9 φύλαξόν με ἀπὸ
παγίδος, ἧς συνεστήσαντό μοι, καὶ ἀπὸ σκανδάλων
τῶν ἐργαζομένων τὴν ἀνομίαν.
Ψαλ. 140,9 Φυλαξέ με από τας παγίδας, τας οποίας αυτοί ολόγυρά
μου έχουν στήσει και από τα προσκόμματα, τα οποία παρεμβάλλουν στον δρόμον
μου αυτοί, που καταπατούν τον Νομον σου και εργάζονται το κακόν.
Ψαλ. 140,10 πεσοῦνται ἐν
ἀμφιβλήστρῳ αὐτῶν οἱ ἁμαρτωλοί·
κατὰ μόνας εἰμὶ ἐγὼ ἕως ἂν παρέλθω.
Ψαλ. 140,10 Οι αμαρτωλοί θα πέσουν και θα περιπλακούν εις τα
δίκτυα της δολιότητός των, τα οποία είχαν κατασκευάσει και στήσει δια τους
άλλους. Εγώ όμως θα ζω μεμονωμένος, χωρισμένος από αυτούς, έως ότου
προσπεράσω σώος και αβλαβής από τα πονηρά διαβούλιά των.
|
|
|
