|
ΟΙ ΔΙΚΑΙΟΙ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ |
|||||||||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||||||||
|
ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΣΟΛΟΜΩΝΤΑΣ |
|||||||||||||||||||||||||||||
|
Ο
ΣΟΛΟΜΩΝΤΑΣ
Ο Σολομών (Σαλωμών) ήταν ο τρίτος και τελευταίος βασιλιάς του ενωμένου βασιλείου του Ισραήλ, βασίλευσε μετά το Σαούλ και το Δαβίδ. Ήταν ο δεύτερος γιος του Δαβίδ από τη Βηρσαβεέ (Βηθσαβεέ) (Β' Βασιλειών 5,14. 12,24. Γ' Βασιλειών 1,13. 1,33. 2,1. 2,12-13. 2,19. 2,22. 2,24. 2,46λ. 3,6. 5,17. 5,19. 5,21. 6,12. 11,10. 11,12. 11,27. Α' Παραλειπομένων 3,5. 14,4. 22,5-7. 22,9. 22,17. 28,5. 28,9. 28,11. 28,20. 29,1. 29,19. 29,22-23. 22,28. Β' Παραλειπομένων 1,1. 1,8. 2,3-4. Παροιμίαι 1,1. Εκκλησιαστής 1,1. Ματθαίος 1,6. Λουκάς 3,31-32), πρώην σύζυγο του Ουρία. Το όνομά του ετυμολογικά προέρχεται από την εβραϊκή λέξη «σαλόμ», που σημαίνει «ειρήνη», «ειρηνικός», ενώ ονομάστηκε από τον Κύριο Ιεδεδί (Ιεδιδίας), δηλαδή "αγαπημένος του Κυρίου" (Β' Βασιλειών 12,24-25). Σύμφωνα με τους υπολογισμούς των χρονολογιών της Παλαιάς Διαθήκης ο Σολομών θα πρέπει να έζησε περίπου το 983-931 π.Χ. Βασίλευσε για 40 χρόνια πιθανόν το 971-931 π.Χ. (Α' Βασιλειών 11,42. Β' Παραλειπομένων 9,30).
Ο Σολομώντας είχε τρεις αδελφούς: τον Σαμμούς ή Σαμαά (Σαμμουά, Σιμεά), τον Σωβάβ και τον Νάθαν (Α' Παραλειπομένων 3,5). Ο Σολομώντας, εκτός από την κόρη του Φαραώ, απέκτησε ακόμη 700 γυναίκες και 300 παλλακίδες (Γ' Βασιλειών 11,3), οι οποίες ήταν ειδωλολάτρισσες (Γ' Βασιλειών 11,1-2). Μία από αυτές ήταν και η Νααμά (Νοομμά, Ναανάν) η Αμμωνίτισσα, κόρη του Ανάν, γιου του Ναάς, βασιλιά των Αμμωνιτών, με την οποία απέκτησε τον Ροβοάμ (Γ' Βασιλειών 12,24α. 14,21. Ματθαίος 1,7), ο οποίος ήταν και ο διάδοχος στο θρόνο (Β' Βασιλειών 14,27. Γ' Βασιλειών 11,44. 12,21. 12,23. 12,24α. 12,24ξ-ο. 14,21. Β' Παραλειπομένων 3,10. 11,3. 11,17). Κόρες του Σολομώντα αναφέρονται η Ταβλήθ (Ταβάθ) (Γ' Βασιλειών 4,11) και η Βασεμμάθ (Βασεμάθ) (Γ' Βασιλειών 4,15).
Στην Παλαιά Διαθήκη αναφέρεται ότι ήταν άνδρας σοφός και συνετός (Γ' Βασιλειών 2,6. 2,9. 2,35α-β. 2,35ξ. 2,46α. 5,5. 5,10. 5,21. 5,26. 10,4. 10,6. 10,8. 10,23-24. Β' Παραλειπομένων 2,12. 9,3. 9,5-7. 9,22). Ο Σολομώντας έγραψε 3.000 αποφθέγματα και παροιμίες, 5.000 ωδές (Γ' Βασιλειών 5,12) και ένα ψαλμό (127ος). Έψαξε και βρήκε αρκετές παροιμίες τις οποίες αφού μελέτησε ποιες από αυτές ήταν αληθινές και σωστές τις κατέγραψε με τα καλύτερα λόγια (Εκκλησιαστής 12,9-10). Τα βιβλία Άσμα Ασμάτων, Παροιμίες και Εκκλησιαστής αποδίδονται στο Σολομώντα και αποτελούν πηγή για τη ζωή και το έργο του (Άσμα Ασμάτων 1,1. Παροιμίαι 1,1). Η δεύτερη συλλογή παροιμιών του Σολομώντα συγκεντρώθηκαν από φίλους του βασιλιά Εζεκία (Παροιμίαι 25,1).
Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΣΟΛΟΜΩΝΤΑ Ο Δαβίδ με τη Βηρσαβεέ μετά το θάνατο του πρώτου τους παιδιού, έκαναν ένα ακόμη παιδί, το οποίο το ονομάσανε Σαλομών (Σολομών). Ο Κύριος αγάπησε το παιδί και το γνωστοποίησε στο Δαβίδ μέσω του προφήτη Νάθαν. Επίσης έδωσε εντολή στο Νάθαν να ονομάσουν για χάρη του το παιδί Ιεδεδί, που σημαίνει «αγαπημένος από τον Κύριο» (Β' Βασιλειών 12,24-25). Ο Σολομών έλαβε επιμελημένη ανατροφή προκειμένου να διαδεχθεί τον πατέρα του. Στους Ψαλμούς υπάρχει και προσευχή του πατέρα του, του Δαβίδ, που είναι αφιερωμένος στο γιο και διάδοχό του Σολομώντα, στην οποία προσεύχεται στον Κύριο να τον ευλογήσει (Ψαλμός 71).
Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΝΑΟΥ
Ο Δαβίδ διάλεξε το αλώνι του Ορνά, ως τον τόπο που θα χτιζόταν ο Ναός του Κυρίου. Στο μέρος αυτό θα βρισκόταν και το θυσιαστήριο των ολοκαυτωμάτων, όπου θα γινόντουσαν οι θυσίες στον Κύριο. Ο Δαβίδ διέταξε να συγκεντρωθούν όλοι οι ξένοι, που κατοικούσαν στη χώρα του Ισραήλ και ήταν προσήλυτοι στην ισραηλιτική πίστη, και όρισε από αυτούς λατόμους, για να λαξεύσουν τις πέτρες για το χτίσιμο του Ναού του Κυρίου. Ετοίμασε ακόμα πολύ σίδερο για να φτιαχτούν τα καρφιά που χρειάζονταν για τα θυρόφυλλα των πυλών. Συγκέντρωσε ακόμη πάρα πολύ χαλκό, τόσον που δεν μπορούσε να ζυγιστεί. Συγκέντρωσε ξύλα κέδρων τόσα, ώστε ήταν αδύνατο να αριθμηθούν. Αυτά ήταν άφθονα και τα έφεραν οι Σιδώνιοι και οι Τύριοι από τα πλούσια δάση τους (Α' Παραλειπομένων 22,1-4). Όταν ο Δαβίδ έκανε όλες αυτές τις ετοιμασίες ήταν σε γεροντική ηλικία και ο γιος του, ο Σολομών, ήταν ακόμη παιδί. Ο Ναός που θα χτιζόταν προς δόξαν του Κυρίου, θα ήταν μεγαλοπρεπής και ξακουστός σ' όλη τη γη. Για τον Ναό αυτόν ο γιος του θα αποκτούσε όνομα και δόξα σ' όλες τις χώρες (Α' Παραλειπομένων 22,5).
Ο Δαβίδ λίγο πριν πεθάνει, κάλεσε το γιο του, το Σολομώντα, όλους τους άρχοντες και τους αξιωματούχους του βασιλείου, καθώς και τους αρχηγούς του στρατού. Αφού στάθηκε στο μέσο της συγκέντρωσης τους είπε, ότι κάποτε είχε την επιθυμία να χτίσει ένα Ναό προς τιμήν του Κυρίου, όπου εκεί μέσα να τοποθετήσει την Κιβωτό της Διαθήκης. Αλλά ο Κύριος του μίλησε και δεν του επέτρεψε να το κάνει, γιατί είχε χύσει πολύ αίμα στη διάρκεια των πολέμων που διεξήγαγε. Γι' αυτό, λοιπόν, ο Κύριος απ' όλους τους γιους του, διάλεξε τον Σολομώντα για να τον διαδεχτεί στο θρόνο του Ισραηλιτικού λαού. Αυτόν όρισε ο Κύριος να χτίσει το Ναό στ' όνομά του, γιατί είναι άνθρωπος της ειρήνης και για όλο το διάστημα της βασιλείας του, ο Κύριος θα του εξασφαλίσει ειρήνη με όλους τους λαούς και θα κάνει το θρόνο του ακλόνητο για πάντα (Α' Παραλειπομένων 22,6-10. 28,1-8. Γ' Βασιλειών 8,17-19. Β' Παραλειπομένων 6,7-9). Μετά ο Δαβίδ στράφηκε στο Σολομώντα και του έδωσε την εντολή να είναι πιστός και αφοσιωμένος στο Θεό, να τηρεί και να εφαρμόζει το νόμο του Κυρίου και ποτέ να μην τον εγκαταλείψει για να μην τον εγκαταλείψει κι αυτόν ο Κύριος. Του ευχήθηκε να του δώσει ο Κύριος, σοφία και σύνεση, ώστε να γίνει ισχυρός ηγέτης. Του είπε να είναι θαρραλέος και δυνατός, να μη φοβάται και να μη δειλιάζει. Ακόμη του είπε ότι αυτόν διάλεξε ο Κύριος για να χτίσει το Ναό προς τιμήν του. Έπειτα ο Δαβίδ έδωσε στο Σολομώντα το σχέδιο του Ναού και των γύρω απ' αυτόν κτιρίων. Όλα τα σχέδια για τα θησαυροφυλάκια, τα υπερώα, τις εσωτερικές αίθουσες, για το χώρο όπου θα ήταν τα Άγια των Αγίων και θα φυλασσόταν η Κιβωτός της Διαθήκης, για τις αυλές του Ναού, για τα καταλύματα των ιερέων και των Λευιτών. Του έδωσε ακόμη τα σχέδια για όλα τα ιερά σκεύη του Ναού και όριζαν το βάρος όλων των χρυσών και των ασημένιων αντικειμένων. Του είπε ότι έχει συγκεντρώσει όλα τα υλικά που χρειάζονται για το Ναό του Κυρίου: 100.000 τάλαντα χρυσού, 1.000.000 τάλαντα ασήμι, καθώς επίσης χαλκό και σίδερο ανυπολόγιστο. Έχει ετοιμάσει ακόμη τα ξύλα και τις πέτρες που χρειάζονται. Θα έχει στη διάθεσή του πάρα πολλούς εργάτες, οικοδόμους, λατόμους, ξυλουργούς και κάθε είδους τεχνίτες για κάθε εργασία. Του είπε να προχωρήσει το έργο και ο Κύριος θα είναι μαζί του έως ότου αποπερατώσει όλες τις εργασίες του Ναού. Στη συνέχεια ο Δαβίδ έδωσε εντολή σε όλους τους άρχοντες και τους αξιωματούχους του βασιλείου να βοηθήσουν το γιο του, το Σολομώντα (Α' Παραλειπομένων 22,11-19. 28,9-21).
Ο ΣΟΛΟΜΩΝΤΑΣ ΑΝΑΚΗΡΥΣΣΕΤΑΙ ΔΙΑΔΟΧΟΣ ΤΟΥ ΔΑΒΙΔ ΚΑΙ Ο ΣΦΕΤΕΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΘΡΟΝΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΔΩΝΙΑ
Όταν πια ο Δαβίδ είχε γεράσει αρκετά, όρισε ως διάδοχό του το γιο του, το Σολομώντα (Α' Παραλειπομένων 23,1). Την επόμενη ημέρα από την συγκέντρωση ο Δαβίδ προσέφερε θυσία στον Κύριο. Πρόσφερε ως ολοκαύτωμα 1.000 μοσχάρια, 1.000 κριάρια, 1.000 αρνιά, σπονδές οίνου κι άλλες ειρηνικές θυσίες για όλο τον ισραηλιτικό λαό. Οι Ισραηλίτες έφαγαν και ήπιαν την ημέρα εκείνη ενώπιον του Κυρίου. Τότε για δεύτερη φορά ανακήρυξαν το Σολομώντα ως ως διάδοχο του Δαβίδ και τον έχρισαν βασιλιά του Ισραήλ. Κατά την ημέρα αυτή χρίστηκε και ο Σαδώκ ως αρχιερέας. Έπειτα κάθισε ο Σολομών στο θρόνο του πατέρα του και όλοι τον αναγνώρισαν ως βασιλιά και τον προσκύνησαν (Α' Παραλειπομένων 29,21-24).
Στο μεταξύ ο Αδωνίας, γιος του Δαβίδ από την Αγγίθ, ήταν πολύ φιλόδοξος και σφετερίστηκε το θρόνο από τον αδερφό του. Ο Δαβίδ τον είχε αποκτήσει μετά τον Αβεσσαλώμ και δεν του είχε χαλάσει ποτέ το χατίρι. Ο Αδωνίας κατασκεύασε για το σκοπό αυτό πολεμικά άρματα και προσέλαβε ιππείς. Είχε ως σωματοφύλακες 50 άντρες, οι οποίοι πήγαιναν μπροστά απ' αυτόν (Γ' Βασιλειών 1,5-6). Ο Αδωνίας ήρθε σε συνεννόηση με τον Ιωάβ, τον αρχιστράτηγο του Δαβίδ, και με τον αρχιερέα Αβιάθαρ, οι οποίοι και τον ακολούθησαν. Ο αρχιερέας Σαδώκ, ο Βαναίας, γιος του Ιωδαέ, ο προφήτης Νάθαν, ο Σεμεΐ, ο Ρησί και άλλοι ισχυροί άνδρες πήραν το μέρος του Σολομώντα και δεν ακολούθησαν τον Αδωνία. Ο Αδωνίας διοργάνωσε μεγάλη γιορτή. Πήγε στον βράχο Ζωελεθί, κοντά στην πηγή Ρωγήλ, και θυσίασε πρόβατα, μοσχάρια και αμνούς. Στη γιορτή προσκάλεσε όλους τους αδερφούς του, γιους του βασιλιά, καθώς και όλους τους άντρες από την φυλή Ιούδα, που ήταν στην υπηρεσία του βασιλιά. Δεν προσκάλεσε όμως τον προφήτη Νάθαν, ούτε το Σολομώντα, ούτε το Βαναία και τους άλλους εμπειροπόλεμους και ανδρείους του βασιλιά (Γ' Βασιλειών 1,7-10. 1,19. 1,25-26).
Πήγε τότε ο προφήτης Νάθαν στη Βηρσαβεέ, μητέρα του Σολομώντα, και της είπε, ότι για να σώσει τη ζωή της και τη ζωή του γιου της, του Σολομώντα, να πάει στο βασιλιά Δαβίδ, επειδή δεν είχε ιδέα για τις κινήσεις του Αδωνία, και να του πει πως υποσχέθηκε να παραδώσει τη βασιλεία του στο γιο της το Σολομώντα. Και μετά να τον ρωτήσει, γιατί αφού έδωσε την υπόσχεσή του, έγινε βασιλιάς ο Αδωνίας; Ο προφήτης Νάθαν της είπε, ότι την ώρα που θα μιλάει με το βασιλιά, θα έρθει και εκείνος για να επιβεβαιώσει τα λόγια της. Έτσι, η Βηρσαβεέ παρουσιάστηκε στο βασιλιά, στο δωμάτιό του, επειδή ήταν πολύ γέρος και τον υπηρετούσε η Αβισάγ η Σωμανίτισσα. Η Βηρσαβεέ έσκυψε και προσκύνησε το βασιλιά. Μετά του θύμισε την υπόσχεσή του για το Σολομώντα και του ανήγγειλε τα σχέδια του Αδωνία για το θρόνο. Του είπε ακόμη για τη γιορτή που έκανε ο Αδωνίας και ποιους κάλεσε σ' αυτή. Την ώρα που μιλούσε η Βηρσαβεέ, ήρθε και ο προφήτης Νάθαν, ο οποίος επιβεβαίωσε τα λόγια της (Γ' Βασιλειών 1,11-27).
Τότε ο Δαβίδ διέταξε να φέρουν μέσα στο δωμάτιό του τη Βηρσαβεέ, η οποία είχε αποχωρήσει προσωρινά. Έτσι ο Δαβίδ ενώπιον του προφήτη Νάθαν και της Βηρσαβεέ επιβεβαίωσε εκ νέου την υπόσχεσή του, για την διαδοχή της βασιλείας από τον γιο του, το Σολομώντα. Η Βηρσαβεέ προσκύνησε το Δαβίδ και αποχώρησε (Γ' Βασιλειών 1,28-31). Αμέσως μετά ο Δαβίδ κάλεσε να παρουσιαστούν μπροστά του ο αρχιερέας Σαδώκ, ο προφήτης Νάθαν και ο Βαναίας, γιος του Ιωδαέ και αξιωματικός του στρατού του. Όταν αυτοί παρουσιάστηκαν μπροστά του, τους διέταξε να πάρουν το Σολομώντα και τους αξιωματούχους του και να πάνε στη Γιών, κι εκεί να χρίσουν το Σολομώντα βασιλιά του Ισραήλ. Ο Βαναίας, αξιωματικός του Δαβίδ, υποσχέθηκε να πραγματοποιηθεί η διαταγή του βασιλιά και ευχήθηκε ο Κύριος να είναι μαζί με το Σολομώντα, όπως ήταν και με τον βασιλιά Δαβίδ. Έτσι ο αρχιερέας Σαδώκ, ο προφήτης Νάθαν και ο Βαναίας, γιος του Ιωδαέ, μαζί με τη βασιλική φρουρά, που αποτελούνταν από τους Χερεθί και Φελεθί, οδήγησαν το Σολομώντα στη Γιών, τον ανέβασαν πάνω σ' ένα μουλάρι και ο αρχιερέας Σαδώκ πήρε ιερό λάδι από τη Σκηνή του Μαρτυρίου και τον έχρισε βασιλιά του Ισραήλ. Κατόπιν σάλπισε με τη σάλπιγγα και όλος ο παριστάμενος λαός αναγνώρισε τον Σολομώντα ως βασιλέα και τον ακολούθησε. Αμέσως μετά έγινε μεγάλη γιορτή και όλος ο λαός χόρευε και διασκέδαζε ζητωκραυγάζοντας (Γ' Βασιλειών 1,32-40. 1,44-45).
Κατά το τέλος της γιορτής, όταν άκουσε ο Αδωνίας και ο Ιωάβ, και όσοι τους ακολουθούσαν, τη φασαρία και τον ήχο που έκαναν οι σάλπιγγες, ρώτησαν να μάθουν τι γίνεται. Τότε ο Ιωνάθαν, γιος του αρχιερέα Αβιάθαρ, πήγε στον Αδωνία και του ανέφερε, όλα όσα συνέβησαν στη χρίση του Σολομώντα, ως βασιλέα του Ισραήλ. Μετά τη χρίση του ο Σολομώντας κάθησε στο βασιλικό θρόνο και ακολούθησε μεγάλη γιορτή στο παλάτι. Ο Δαβίδ ευχαριστήθηκε και αμέσως δοξολόγησε και προσκύνησε από το κρεβάτι του τον Κύριο (Γ' Βασιλειών 1,41-48). Μετά από αυτά τα γεγονότα όσοι ακολούθησαν τον Αδωνία φοβήθηκαν και αποχώρησαν. Ο ίδιος ο Αδωνίας φοβήθηκε το Σολομώντα και πήγε στο θυσιαστήριο των ολοκαυτωμάτων. Εκεί έπιασε τα κέρατα του θυσιαστηρίου και ζητούσε από το Σολομώντα να του ορκιστεί, πως δεν θα τον θανατώσει. Η πράξη αυτή υποδήλωνε επίκληση της προστασίας του Θεού. Όποιος πιανόταν από τα κέρατα του θυσιαστηρίου δεν διέτρεχε κίνδυνο θανάτου. Ο Σολομώντας του ορκίστηκε, πως εάν δεν δώσει άλλη αφορμή δεν θα πάθει τίποτα, αλλά εάν συλληφθεί για νέο ολίσθημα, τότε θα καταδικαστεί σε θάνατο. Έτσι ο Σολομώντας συγχώρησε τον Αδωνία κι έστειλε ανθρώπους και τον κατέβασαν από το θυσιαστήριο. Τότε ο Αδωνίας πήγε στο παλάτι και προσκύνησε το νέο βασιλιά (Γ' Βασιλειών 1,49-53).
ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ ΤΟΥ ΔΑΒΙΔ ΣΤΟ ΣΟΛΟΜΩΝΤΑ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΔΑΒΙΔ
Όταν ο Δαβίδ αισθάνθηκε πως πλησίαζε ο καιρός να πεθάνει, έδωσε στο γιο του, το Σολομώντα, τις τελευταίες οδηγίες. Του είπε να τηρεί όλες τις εντολές του Κυρίου, που είναι γραμμένες στο Νόμο του Μωυσή, και να ζει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Μόνο έτσι θα πετυχαίνει σε οτιδήποτε κι αν επιχειρεί και ο Κύριος θα πραγματοποιήσει την υπόσχεση που του έδωσε, ότι εάν οι απόγονοί του εφαρμόζουν το θέλημα του, τότε στο θρόνο του θα βασιλεύει πάντοτε ένας δικός του απόγονος. Στη συνέχεια του ζήτησε να εκδικηθεί τον Ιωάβ, τον αρχιστράτηγο του στρατού του, για τη δολοφονία του Αβεννήρ, αρχιστράτηγο του Σαούλ, και του Αμεσσαΐ, αρχιστράτηγο του Αβεσσαλώμ, επειδή τους σκότωσε σε καιρό ειρήνης για θανάτους που είχαν γίνει σε καιρό πολέμου. Ακόμη του ζήτησε να θανατώσει τον Σεμεΐ, συγγενή του Σαούλ, για τις κατάρες που του απηύθυνε κατά την εξέγερση του Αβεσσαλώμ. Απεναντίας στους γιους του Βερζελλί από τη Γαλαάδ, του ζήτησε να συμπεριφερθεί με καλοσύνη και να τους επιτρέψει να τρώνε στο τραπέζι του, γιατί κι αυτοί, όπως και ο πατέρας τους, τον βοήθησαν όταν έφευγε για να γλιτώσει από την καταδίωξη του Αβεσσαλώμ (Γ' Βασιλειών 2,1-9. 2,35λ-35ξ). Μετά τις οδηγίες που έδωσε ο Δαβίδ στο Σολομώντα, πέθανε "εν ειρήνη" σε ηλικία 70 ετών και τον έθαψαν στην Πόλη Δαβίδ. Στο θρόνο τον διαδέχτηκε ο γιος του ο Σολομών σε ηλικία 12 ετών και η βασιλική του εξουσία ήταν καλά στερεωμένη (Γ' Βασιλειών 2,10-12).
Ο ΣΟΛΟΜΩΝΤΑΣ ΘΑΝΑΤΩΝΕΙ ΤΟΝ ΑΔΩΝΙΑ
Μια μέρα ο Αδωνίας πήγε και συνάντησε τη Βηρσαβεέ, μητέρα του Σολομώντα, την οποία προσκύνησε. Ο Αδωνίας ζήτησε από τη Βηρσαβεέ, να μιλήσει στο γιο της το Σολομώντα και να του ζητήσει να του δώσει ως γυναίκα την Αβισάγ τη Σωμανίτισσα, η οποία ήταν δούλη του Δαβίδ. Έτσι η Βηρσαβεέ απονήρευτη για τις προθέσεις του Αδωνία, παρουσιάστηκε στο βασιλιά Σολομώντα για να του μιλήσει. Ο Σολομώντας σηκώθηκε να την προϋπαντήσει, την ασπάστηκε με στοργή και κάθισε στο θρόνο του. Έβαλαν στα δεξιά του κι ένα άλλο θρόνο για τη μητέρα του, κι εκείνη κάθισε. Τότε η Βηρσαβεέ του μίλησε για τη χάρη, που της ζήτησε ο Αδωνίας. Ο Σολομών αντιλήφθηκε την πονηρία του Αδωνία και αποκρίθηκε στη μητέρα του, ότι μ' αυτό που του ζήτησε, ουσιαστικά προσφέρουν τη βασιλεία στον Αδωνία, επειδή η Αβισάγ ήταν ουσιαστικά άτυπη σύζυγος του βασιλιά Δαβίδ και επειδή ο Αδωνίας, ως μεγαλύτερος απ' αυτόν θα διεκδικούσε το θρόνο, μιας και είχε πάρει με το μέρος του τον ιερέα Αβιάθαρ και τον Ιωάβ, τον αρχιστράτηγο του Δαβίδ. Τότε ο βασιλιάς Σολομών έδωσε όρκο ενώπιον του Κυρίου, ότι θα τιμωρούσε τον Αδωνία με θάνατο, αφού με δόλιο τρόπο προσπαθεί να διεκδικήσει το θρόνο. Έτσι, λοιπόν, ο Σολομώντας έστειλε το Βαναία, στρατηγό του πατέρα του, και τον σκότωσε (Γ' Βασιλειών 2,13-25).
Ο ΣΟΛΟΜΩΝΤΑΣ ΕΞΟΡΙΖΕΙ ΤΟΝ ΑΒΙΑΘΑΡ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΩΝΕΙ ΤΟΝ ΙΩΑΒ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΕΜΕΪ
Στη συνέχεια ο Σολομώντας εξόρισε τον αρχιερέα Αβιάθαρ στα κτήματά του, στην Αναθώθ. Ο Σολομώντας δεν τον θανάτωσε, διότι μετέφερε την Κιβωτό της Διαθήκης για όσο διάστημα ζούσε ο πατέρας του και διότι ακολουθούσε και υπέφερε όλες τις ταλαιπωρίες που υπέστη ο πατέρας του, ο Δαβίδ. Έτσι ο Σολομών απαγόρευσε στον Αβιάθαρ ν' ασκεί τα καθήκοντα του αρχιερέα του Κυρίου. Κι έτσι εκπληρώθηκε ο λόγος που είχε πει ο Κύριος για την οικογένεια του Ηλί στη Σηλώμ (Γ' Βασιλειών 2,26-27).
Η είδηση για την εκδίωξη και τον περιορισμό του Αβιάθαρ έφτασε στον Ιωάβ, επειδή κι αυτός είχε ακολουθήσει τον Αδωνία και φοβήθηκε. Κατέφυγε, λοιπόν, στη Σκηνή του Μαρτυρίου και πιάστηκε από τα κέρατα του θυσιαστηρίου των ολοκαυτωμάτων. Όταν ανήγγειλαν στο Σολομώντα το γεγονός, ότι ο Ιωάβ κατέφυγε στη Σκηνή του Μαρτυρίου, εκείνος έστειλε έναν άνθρωπο στον Ιωάβ, για να τον ρωτήσει γιατί το έκανε αυτό; Ο Ιωάβ απάντησε, ότι φοβήθηκε και κατέφυγε στον Κύριο. Τότε ο Σολομώντας έστειλε το στρατηγό Βαναία, με τη διαταγή να σκοτώσει τον Ιωάβ. Ο Βαναίας πήγε στον Ιωάβ, στη Σκηνή του Μαρτυρίου, και του είπε, ότι ο βασιλιάς είπε να φύγει από 'κει. Ο Ιωάβ απάντησε, ότι προτιμά να πεθάνει εκεί. Ο Βαναίας μετέφερε την απάντηση στο Σολομώντα και εκείνος του έδωσε τη διαταγή να τον σκοτώσει εκεί που βρίσκεται, έτσι ώστε να ξεπλυθεί το αθώο αίμα που έχυσε ο Ιωάβ, όταν σκότωσε σε καιρό ειρήνης και χωρίς να εγκρίνει ο πατέρας του, ο Δαβίδ, τον Αβεννήρ, αρχιστράτηγο του Σαούλ και του Ιεβοσθέ, και τον Αμεσσά, αρχιστράτηγο της φυλής Ιούδα. Ο Βαναίας πήγε ξανά στο θυσιαστήριο των ολοκαυτωμάτων, σκότωσε τον Ιωάβ και τον έθαψε στο σπίτι του, που βρισκόταν στην έρημο. Ο Σολομώντας τοποθέτησε τότε τον Βαναία ως αρχιστράτηγο του στρατού, στη θέση του Ιωάβ, και τον Σαδώκ τον διόρισε αρχιερέα στη θέση του Αβιάθαρ. Μετά τα γεγονότα αυτά η βασιλεία του Σολομώντα στερεώθηκε στην Ιερουσαλήμ (Γ' Βασιλειών 2,28-35).
Έπειτα ο Σολομώντας κάλεσε τον Σεμεΐ και του είπε, να χτίσει ένα σπίτι στην Ιερουσαλήμ, να μείνει εκεί και για κανένα λόγο να μη βγει από την Ιερουσαλήμ και περάσει τον χείμαρρο των Κέδρων, διότι η ευθύνη θα είναι δική του και θα θανατωθεί. Τον όρκισε μάλιστα να σεβαστεί την εντολή του. Ο Σεμεΐ απάντησε στο βασιλιά, ότι θα σεβαστεί την εντολή του και έμεινε πράγματι στην Ιερουσαλήμ για τρία χρόνια, χωρίς να βγει απ' αυτή. Όταν πέρασαν τα τρία χρόνια, δύο δούλοι του Σεμεΐ δραπέτευσαν προς τον Αγχούς, γιο του Μααχά και βασιλιά της Γεθ. Ο Σεμεΐ σηκώθηκε, λοιπόν, σαμάρωσε το γαϊδούρι του και πήγε στη Γεθ, στον βασιλιά Αγχούς, για να πάρει πίσω τους δούλους του. Έπειτα γύρισε μαζί τους στην Ιερουσαλήμ. Όταν αναγγέλθηκε στο Σολομώντα, ότι ο Σεμεΐ πήγε από την Ιερουσαλήμ στη Γεθ και ξαναγύρισε, έστειλε και κάλεσε τον Σεμεΐ στο παλάτι. Όταν ο Σεμεΐ παρουσιάστηκε μπροστά στο βασιλιά, τότε ο Σολομώντας του είπε, ότι τον είχε προειδοποιήσει να μη φύγει από την Ιερουσαλήμ, γιατί θα τιμωρούνταν με θάνατο. Αμέσως μετά ο Σολομώντας έδωσε διαταγή στο Βαναία, να θανατώσει το Σεμεΐ (Γ' Βασιλειών 2,35λ-46).
Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΣΟΛΟΜΩΝΤΑ
Ο Σολομώντας ανέβηκε στο θρόνο του Ισραήλ το 972 π.Χ. και βασίλεψε για 40 χρόνια. Ο Κύριος στερέωσε τη βασιλεία του Σολομώντα και ήταν μαζί του (Β' Παραλειπομένων 1,1). Ο Σολομώντας βασίλευσε σε όλους τους Ισραηλίτες, έχοντας ως πρωτεύουσα του βασιλείου του την Ιερουσαλήμ (Γ' Βασιλειών 2,46λ. Εκκλησιαστής 1,1. 1,12). Ο Σολομών είχε ξεπεράσει σε μεγαλείο και δόξα όλους όσους είχαν ζήσει πριν απ' αυτόν στην Ιερουσαλήμ (Εκκλησιαστής 2,9). Η χώρα εκτεινόταν την εποχή του Σολομώντα από τον Ευφράτη και την πόλη Ραφί έως τη Γάζα και τη χώρα των Φιλισταίων και πιο νότια έως την Αίγυπτο (Γ' Βασιλειών 2,46ζ. 2,46κ. 5,1. Β' Παραλειπομένων 9,26). Σε άλλο σημείο αναφέρεται ότι το βασίλειό του εκτείνονταν πέρα από τον Ευφράτη (Γ' Βασιλειών 5,4). Οι βασιλιάδες, των οποίων τα βασίλεια βρισκόντουσαν μεταξύ των ορίων της βασιλείας του Σολομώντα, από τον Ευφράτη έως την Αίγυπτο, του προσέφεραν δώρα και ήσαν υποτελείς σ' αυτόν για όλο το διάστημα της βασιλείας του (Γ' Βασιλειών 5,1. 10,26α).
Ο Σολομών, όταν έγινε βασιλιάς, μεγάλωσε το θυσιαστήριο που είχε χτίσει ο πατέρας του στο αλώνι του Ορνά, γιατί ήταν μικρό (Β' Βασιλειών 24,25). Αφού αποκατέστησε γρήγορα την τάξη από την ανταρσία του Αδωνία, οργάνωσε το βασίλειο και έκανε συμμαχίες και εμπορικές συμφωνίες με τα γειτονικά βασίλεια. Συνεργαζόμενος με τους Φοίνικες συγκρότησε μεγάλο εμπορικό στόλο, ώστε άρχισε εντατικό εμπόριο με μακρινές χώρες αποκομίζοντας τεράστια πλούτη. Στη συνέχεια ανέπτυξε ιδιαίτερες σχέσεις με την Αίγυπτο όπου και νυμφεύθηκε την κόρη του Φαραώ, η οποία για τον γάμο της πήρε ως προίκα τις πόλεις Γαζέρ και Μεργάβ, που είχε καταλάβει ο Φαραώ παλιότερα από τους Χαναναίους (Ιησούς του Ναυή 16,10. Κριταί 1,29. Γ' Βασιλειών 5,14β).
Με τα πλούτη που συγκέντρωσε ο Σολομών εκτέλεσε πλήθος έργων όπως συγκοινωνιακά, καλλωπισμού και ανέγερσης κτιρίων. Κατασκεύασε το Ναό των Ιεροσολύμων, τα σχέδια του οποίου είχε κάνει ο πατέρας του ο Δαβίδ (Γ' Βασιλειών 2,35γ. 2,35κ). Εκτός από το Ναό, κατασκεύασε και μεγαλοπρεπές παλάτι του οποίου η ανοικοδόμηση κράτησε 13 χρόνια (Γ' Βασιλειών 2,35γ). Ανοικοδόμησε την ακρόπολη και τις επάλξεις της Πόλης Δαβίδ και έτσι την απομόνωσε από την έξω περιοχή (Γ' Βασιλειών 2,35ζ). Συνέχισε το κτίσιμο του τοίχους της Ιερουσαλήμ (Γ' Βασιλειών 2,35γ. 2,35κ). Οι επόπτες που διόρισε ο Σολομώντας, για να επιβλέπουν τα έργα του ήταν 3.600 επιστάτες (Γ' Βασιλειών 2,35θ).
Ο Σολομώντας έχτισε επίσης πολλές πόλεις. Μετά την κατασκευή του Ναού και του τοίχους, ανοικοδόμησε και οχύρωσε την Ασσούρ (Ασώρ), τη Μαγδώ (Μαγδάλ), την πυρποληθείσα Γαζέρ, την Άνω και Κάτω Βαιθωρών, την Ιεθερμάθ και την Βααλάθ (Γ' Βασιλειών 2,35ι-κ. 5,14β. 10,22α. Β' Παραλειπομένων 8,5-6). Ο Σολομών ανοικοδόμησε και οχύρωσε τη Θοεδμόρ στην έρημο, καθώς κι όλες τις πόλεις που ανοικοδόμησε στην Ημάθ (Β' Παραλειπομένων 8,4). Οχύρωσε την Ιερουσαλήμ και όλες τις πόλεις, όπου υπήρχαν πολεμικά άρματα (Γ' Βασιλειών 10,22α. Β' Παραλειπομένων 8,6). Με την εκμετάλευση των δασών, των λατομείων και των μεταλλείων του όρους Λιβάνου, ο Σολομώντας ανοικοδόμησε την πόλη Θερμαί στην έρημο (Γ' Βασιλειών 2,46γ-δ). Κατασκεύασε τρεις δεξαμενές για την ύδρευση της Ιερουσαλήμ (Εκκλησιαστής 2,6).
Διόρισε 12 έπαρχους και ο καθένας από αυτούς ήταν υπεύθυνος για μια ορισμένη περιοχή και για έναν μόνο μήνα το χρόνο (Α' Βασιλειών 4,7-19). Η απαιτούμενη διατροφή για το βασιλικό τραπέζι του Σολομώντα, την οποία προμήθευαν οι διοικητές των επαρχιών, ήταν 30 κόροι σιμιγδάλι, 60 κόροι αλεύρι χοντροκοπανισμένο, 10 εκλεκτά μοσχάρια καλοθρεμμένα, 20 βόδια καλοθρεμμένα και 100 πρόβατα, εκτός από τα ελάφια, τα ζαρκάδια και άλλα πουλερικά, όλα τους καλοθρεμμένα (Γ' Βασιλειών 2,46ε. 5,2-3). Ο Σολομών είχε αποκτήσει μεγάλα κοπάδια βοδιών και προβάτων, όσα δεν είχε αποκτήσει κανείς άλλος μέχρι τότε (Εκκλησιαστής 2,7).
Επί των ημερών του ο λαός ευημερούσε (Γ' Βασιλειών 2,46η. 4,20). Σε όλη την περίοδο της βασιλείας του Σολομώντα επικρατούσε ειρήνη με τους γύρω λαούς, αλλά και μέσα στη χώρα οι Ισραηλίτες ζούσαν με ασφάλεια (Γ' Βασιλειών 2,46η. 5,4). Δημιούργησε ένα ισχυρό και πλούσιο βασίλειο που η φήμη του ήταν γνωστή παντού. Ο Σολομών με τα έργα του, τον πλούτο του και τη σοφία του, δοξάστηκε περισσότερο απ' όλους τους βασιλιάδες της γης. Όλοι οι βασιλιάδες της γης ζητούσαν να δουν το Σολομώντα και ν' ακούσουν τη σοφία του, την οποία του είχε δώσει ο Θεός. Μάλιστα ο καθένας απ' αυτούς προσέφερε στο Σολομώντα κάθε έτος διάφορα δώρα, όπως χρυσά σκεύη, ιματισμό, αρώματα, άλογα κλπ. (Γ' Βασιλειών 10,23-25. Β' Παραλειπομένων 9,22-24). Ο Σολομών είχε κάνει στην Ιερουσαλήμ ν' αφθονεί ο άργυρος και το χρυσάφι όπως οι πέτρες και να έχει τόσους πολλούς κέδρους, όσες ήταν και οι συκομουριές στην πεδιάδα (Γ' Βασιλειών 10,27. Β' Παραλειπομένων 1,15. 9,27).
Ο χρυσός, ο οποίος ερχόταν κάθε χρόνο στο ταμείο του Σολομώντα ήταν 666 τάλαντα χρυσού. Σ' αυτόν δεν συμπεριλαμβανόταν οι φόροι σε χρυσό και άργυρο των υποτελών βασιλιάδων και εμπόρων, καθώς και των διοικητών των επαρχιών και των βασιλιάδων της Αραβίας. Με το χρυσό αυτό ο Σολομώντας κατασκεύασε 300 δόρατα σφυρηλατημένα και για κάθε δόρυ χρειάστηκαν τριακόσιοι σίκλοι χρυσού. Κατασκεύασε ακόμη 200 μεγάλες ασπίδες σφυρηλατημένες από χρυσό και η κάθε μία καλύφθηκε με 600 σίκλους καθαρό χρυσάφι. Κατασκεύασε ακόμη 300 ασπίδες από σφυρηλατημένο χρυσό και για κάθε ασπίδα απαιτήθηκαν τρεις μνες χρυσού ή 300 σίκλους χρυσάφι. Τις ασπίδες αυτές ο Σολομώντας τις τοποθέτησε στο οικοδόμημα που ονομαζόταν "δάσος του Λιβάνου". Ο Σολομώντας είχε κατασκευάσει ένα θρόνο μεγάλο από ελεφαντοστού, τον οποίο κάλυψε με καθαρό χρυσάφι. Ο θρόνος ήταν πάνω σε μια εξέδρα με έξι σκαλοπάτια, που επίσης είχαν καλυφθεί με χρυσάφι. Στο πίσω μέρος του θρόνου υπήρχαν προτομές μόσχων. Στις δύο πλευρές του θρόνου υπήρχαν οι βραχίονες για να στηρίζονται τα χέρια. Δεξιά κι αριστερά του θρόνου υπήρχαν δύο όρθιοι λέοντες. Στις άκρες των έξι σκαλοπατιών υπήρχαν τ' αγάλματα άλλων 12 λεόντων. Ο θρόνος του Σολομώντα ήταν τόσο λαμπρός, που δεν υπήρξε όμοιός του σε κανένα άλλο βασίλειο. Όλα τα οικιακά σκεύη του Σολομώντα ήταν από χρυσό, ακόμη και οι λουτήρες ήταν καλυμμένοι με χρυσάφι. Όλα τα σκεύη στο οικοδόμημα που ονομαζόταν "δάσος του Λιβάνου" είχαν κατασκευαστεί από εξαίρετο χρυσό. Στα οικοδομήματα του Σολομώντα δεν υπήρχε άργυρος, γιατί την εποχή του Σολομώντα ο άργυρος δεν είχε καμία αξία (Γ' Βασιλειών 10,14-21. Β' Παραλειπομένων 9,13-20). Τα δόρατα και τις ασπίδες που είχε κατασκευάσει ο Σολομώντας, αρπάχτηκαν το πέμπτο έτος της βασιλείας του Ροβοάμ, όταν ο βασιλιάς της Αιγύπτου Σισάκ (Σουσακίμ) επιτέθηκε στην Ιερουσαλήμ και άρπαξε τους θησαυρούς του Ναού του Κυρίου και του βασιλικού ανακτόρου (Β' Βασιλειών 8,7. Γ' Βασιλειών 14,25-28. Α' Παραλειπομένων 18,7. Β' Παραλειπομένων 12,2-11). Το ναυτικό του Σολομώντα, μαζί με το ναυτικό του Χιράμ, βασιλιά της Τύρου, έφερνε κάθε τρία χρόνια από την Θαρσίς και από άλλα μέρη, χρυσό, άργυρο, πολύτιμους λίθους, εκλεκτή ξυλεία, ελεφαντόδοντο και πιθήκους (Γ' Βασιλειών 10,22. Β' Παραλειπομένων 9,21).
Ο Σολομών οργάνωσε και εξόπλισε σημαντικά το στρατό του. Συγκέντρωσε πολεμικά άρματα και ιππείς, ώστε έφτασε να έχει 1.400 άρματα και 12.000 ιππείς. Τα πολεμικά άρματα τα τοποθέτησε σε διάφορες πόλεις, ενώ ο στρατός ήταν μαζί με τον βασιλιά στην Ιερουσαλήμ (Β' Παραλειπομένων 1,14. 10,26). Από αυτούς οι αρχηγοί της φρουράς του Σολομώντα ήταν 250 και, επιπλέον, είχαν ως καθήκον να εποπτεύουν την εκτέλεση των δημόσιων έργων (Β' Παραλειπομένων 8,10). Για τα πολεμικά του άρματα ο Σολομώντας είχε 4.000 φοράδες και 12.000 ίππους (Γ' Βασιλειών 2,46ι. 10,26. Β' Παραλειπομένων 9,25). Ο Σολομών εκστράτευσε εναντίον της πόλης Βαισωβά, την οποία κυρίευσε (Β' Παραλειπομένων 8,3). Επιπλέον ο Σολομών έκανε εμπόριο ίππων από την Αίγυπτο προς άλλες χώρες. Οι έμποροι του βασιλιά πήγαιναν στην Αίγυπτο ή σε αγορά που γινόταν στη Θεκωέ, και αγόραζαν άρματα προς 600 αργυρούς σίκλους το καθένα και άλογα προς 150 αργυρούς σίκλους το καθένα. Σε άλλο σημείο αναφέρεται ότι το κάθε άρμα κόστιζε 100 αργυρούς σίκλους και κάθε άλογο κόστιζε 50 αργυρούς σίκλους το καθένα. Στη συνέχεια οι έμποροι του Σολομώντα τα μεταπωλούσαν στους βασιλιάδες των Χετταίων, της Συρίας και σε άλλους που κατοικούσαν στα παράλια της Μεσογείου Θαλάσσης (Γ' Βασιλειών 10,28-29. Β' Παραλειπομένων 1,16-17. 9,28). Τα αιγυπτιακά άλογα ήταν μεγαλοπρεπή και υπερήφανα. Χαρακτηριστική είναι η αναφορά στο Άσμα Ασμάτων του Σολομώντα, όπου ο νυμφίος απευθύνεται στην νύμφη, την οποία παρομοιάζει μεγαλοπρεπή και υπερήφανη, όπως η φοράδα του που είναι ζεμένη στο άρμα του Φαραώ (Άσμα Ασμάτων 1,9). Η σωματοφυλακή του Σολομώντα αποτελούνταν από 60 εμπειροπόλεμους άνδρες ζωσμένους με σπαθί, έτοιμοι να υπερασπιστούν τον βασιλιά τους απέναντι σε οποιοδήποτε κίνδυνο (Άσμα Ασμάτων 3,7-8).
Τους παλιούς κατοίκους της Χαναάν, που είχαν απομείνει μετά από την εγκατάσταση των Ισραηλιτών, δηλαδή οι εναπομείναντες κάτοικοι των Χαναναίων, των Χετταίων, των Αμορραίων, των Φερεζαίων, των Ευαίων, των Ιεβουσαίων και των Γεργεσαίων, που δεν μπόρεσαν οι Ισραηλίτες να εξολοθρεύσουν, ο Σολομών τους υποχρέωσε σε καταναγκαστικές εργασίες και τους έκανε φόρου υποτελείς. Αυτό, βέβαια, ο Σολομών δεν το εφάρμοσε στους Ισραηλίτες, οι οποίοι ήταν οι πολίτες της χώρας και είχαν αναλάβει όλες τις ανώτερες θέσεις στη διοίκηση και στο στρατό (Γ' Βασιλειών 10,22β-γ. Β' Παραλειπομένων 8,7-9).
Ο Σολομών έχτισε θυσιαστήριο για τον Κύριο, στο οποίο προσέφερε κάθε έτος τρεις θυσίες ολοκαυτωμάτων και ειρηνικών θυσιών. Προσέφερε ακόμη και θυμίαμα στον Κύριο (Γ' Βασιλειών 2,35η). Όταν ο Σολομών έχτισε το θυσιαστήριο των ολοκαυτωμάτων στο Ναό του Κυρίου, πρόσφερε κάθε μέρα θυσίες. Πρόσφερε, επίσης, θυσίες κάθε Σάββατο, κάθε πρώτη του μήνα και στις τρεις μεγάλες γιορτές, το Πάσχα, την Πεντηκοστή και την Σκηνοπηγία, σύμφωνα με όσα είχε διατάξει ο Μωυσής να προσφέρονται (Β' Παραλειπομένων 8,12-13). Ο Σολομών καθόρισε και τις υπηρεσίες των ιερέων και των Λευιτών, όπως είχε κάνει ο πατέρας του ο Δαβίδ, για να υπηρετούν και να υμνούν τον Κύριο στο Ναό. Καθόρισε τους Λευίτες, που θα υπηρετούσαν ως θυρωροί στο Ναό και ως φύλακες στο θησαυροφυλάκιο του Ναού (Β' Παραλειπομένων 8,14-16).
Η ΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΣΟΛΟΜΩΝΤΑ
Ο Σολομών αγάπησε τον Κύριο, τηρούσε τις εντολές του και πρόσφερε θυσίες και θυμιάματα στο Θεό. Μέχρι να κτιστεί ο Ναός του Κυρίου, οι θυσίες γινόντουσαν σε ψηλούς τόπους και υψώματα (Γ' Βασιλειών 3,3). Κάποτε ο Σολομώντας πήγε στη Γαβαών, που ήταν χτισμένη σε ύψωμα, για να κάνει εκεί θυσία στον Κύριο, όπου βρισκόταν η Σκηνή του Μαρτυρίου, που είχε φτιάξει ο Μωυσής στην έρημο. Η Κιβωτός όμως της Διαθήκης βρισκόταν στην Ιερουσαλήμ, όπου την είχε μεταφέρει ο Δαβίδ και την τοποθέτησε σε μια άλλη Σκηνή. Το χάλκινο θυσιαστήριο, το οποίο είχε κατασκευάσει ο Βεσελεήλ, βρισκόταν κι αυτό στη Γαβαών, απέναντι από τη Σκηνή του Μαρτυρίου. Σ' αυτό το θυσιαστήριο θα γινόταν η θυσία. Εκεί ο Σολομών κάλεσε όλους τους Ισραηλίτες, τους αξιωματικούς του στρατού, τους δικαστές κι όλους τους άρχοντες. Κατά τη θυσία ο Σολομών προσέφερε 1.000 ζώα στο θυσιαστήριο της Γαβαών (Γ' Βασιλειών 3,4. Β' Παραλειπομένων 1,2-6). Εκεί ο Κύριος παρουσιάστηκε στο Σολομών κατά το βράδυ στον ύπνο του και τον ρώτησε τι θα προτιμούσε να του χαρίσει; Ο Σολομών απάντησε στον Κύριο, ότι επειδή είναι πολύ νέος και δεν ξέρει να κυβερνήσει, ζήτησε σοφία και σύνεση για να κυβερνήσει το λαό με δικαιοσύνη και να μπορεί να διακρίνει το καλό από το κακό. Ο λόγος και το αίτημα αυτό του Σολομώντα φάνηκε αρεστό στον Κύριο και του είπε, ότι επειδή δεν ζήτησε μακροβιότητα, ούτε πλούτο, ούτε δόξα, ούτε το θάνατο των εχθρών του, αλλά του ζήτησε να κυβερνήσει με σοφία και δικαιοσύνη, γι' αυτό και του έδωσε σοφία και σύνεση, όση κανένας δεν είχε πριν από αυτόν κι ούτε πρόκειται να υπάρξει. Κι επιπλέον του έδωσε κι όσα δε ζήτησε, δηλαδή πλούτο και δόξα, ώστε να μην υπάρξει κανένας άλλος όμοιός του ανάμεσα στους άλλους βασιλιάδες. Κι αν τηρήσει τις εντολές του, όπως ο πατέρας του, θα του δώσει και μακροβιότητα, ώστε να κυβερνήσει πολλά χρόνια (Γ' Βασιλειών 3,5-14. Β' Παραλειπομένων 1,7-12). Ο Σολομών ξύπνησε και κατάλαβε τι σήμαινε το όνειρο. Γύρισε στην Ιερουσαλήμ και πήγε στο θυσιαστήριο, μπροστά στην Κιβωτό της Διαθήκης του Κυρίου στη Σιών. Εκεί πρόσφερε ολοκαυτώματα και θυσίες ειρηνικές και τέλος κάλεσε σε συμπόσιο όλους τους δούλους του (Γ' Βασιλειών 3,15. Β' Παραλειπομένων 1,13).
Ο Κύριος έδωσε στο Σολομώντα σύνεση και σοφία πάρα πολύ μεγάλη και ευρύτητα διάνοιας, όπως του είχε υποσχεθεί. Η σοφία του και η σύνεση ήταν πολύ περισσότερη από εκείνη των αρχαίων σοφών και όλων των σοφών της Αιγύπτου (Γ' Βασιλειών 2,35α-β. 5,5. 5,10. 5,26). Ήταν σοφότερος απ' όλους τους ανθρώπους. Ήταν πιο σοφός από τον Γαιθάν τον Ζαρείτη, από τους γιους του Μαλ, τον Αινάν, τον Χαλκάλ και τον Δαρδά (Γ' Βασιλειών 5,11), καθώς κι από τους σοφούς της Ιερουσαλήμ που είχαν ζήσει πριν απ' αυτόν (Εκκλησιαστής 1,16). Ο Σολομώντας έγραψε 3.000 αποφθέγματα και παροιμίες, 5.000 ωδές (Γ' Βασιλειών 5,12) και ένα ψαλμό (127ος). Μίλησε για όλα τα δένδρα, από τον μεγάλο κέδρο του Λιβάνου μέχρι τον μικρό ύσσωπο, που φυτρώνει στους τοίχους. Μίλησε για τα ζώα, τα πτηνά, τα ερπετά και για τα ψάρια (Γ' Βασιλειών 5,13). Η φήμη του είχε φτάσει στα πέρατα του κόσμου. Πολλοί βασιλείς της γης έρχονταν ν' ακούσουν τη σοφία του και του έφερναν δώρα (Γ' Βασιλειών 5,14. Β' Παραλειπομένων 9,22-23). Περιθρύλητη έμεινε η επίσκεψη της Βασίλισσας του Σαββά όταν τον επισκέφθηκε με πολύ μεγάλη συνοδεία προσφέροντάς πολύτιμα δώρα, υφάσματα, πολύτιμες πέτρες, χρυσάφι κι αρώματα (Γ' Βασιλειών 10,1-13).
Η ΣΟΦΗ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΣΟΛΟΜΩΝΤΑ
Δείγμα της σοφίας του αποτελεί η απόδοση δικαιοσύνης στην περίφημη δίκη των δύο γυναικών που διεκδικούσαν το ίδιο παιδί, όπου στην απόφασή του περί διαμελισμού του παιδιού η πραγματική μητέρα παραιτήθηκε της διεκδίκησης (Γ' Βασιλειών 3,16-28). Κατά τη δίκη αυτή, μια μέρα παρουσιάστηκαν μπροστά στο βασιλιά Σολομώντα δυο πόρνες. Η πρώτη του είπε, ότι μαζί με την άλλη γυναίκα μένανε στο ίδιο σπίτι και γεννήσανε και οι δύο την ίδια περίοδο. Κατά την τρίτη μέρα που γέννησε το παιδί της, γέννησε και η άλλη. Μένανε μαζί και κοιμόντουσαν στο ίδιο κρεβάτι. Μια νύχτα, όμως, καθώς η άλλη γυναίκα κοιμόταν, πλάκωσε το παιδί της και το μωρό πέθανε. Τότε σηκώθηκε μέσα στη νύχτα, ενώ η ίδια κοιμόταν, πήρε το παιδί της από την αγκαλιά της και έβαλε στη θέση του το δικό της, που ήταν νεκρό, και το δικό της παιδί το πήρε εκείνη. Όταν σηκώθηκε η γυναίκα το πρωΐ για να θηλάσει το παιδί της, εκείνο ήταν ήδη πεθαμένο. Αλλά όταν το κοίταξε προσεκτικά στο φως, είδε πως δεν ήταν αυτό το παιδί της που είχε γεννήσει. Τότε η άλλη γυναίκα φώναξε, ότι το ζωντανό παιδί είναι δικό της, ενώ το νεκρό είναι της άλλης γυναίκας. Αλλά η πρώτη ξαναείπε, ότι το δικό της παιδί είναι το ζωντανό, ενώ το νεκρό είναι της δεύτερης γυναίκας. Έτσι φιλονικούσαν οι δύο γυναίκες μπροστά στο βασιλιά (Γ' Βασιλειών 3,16-22).
Όταν τελείωσαν οι δύο γυναίκες, ο βασιλιάς Σολομώντας είπε στην πρώτη γυναίκα, ότι ισχυρίζεται πως το παιδί της είναι το ζωντανό, ενώ το πεθαμένο είναι της άλλης γυναίκας και η άλλη γυναίκα ισχυρίζεται το ίδιο. Τότε ο Σολομώντας διέταξε να φέρουν ένα σπαθί και να κόψουν το ζωντανό παιδί στα δύο. Το μισό να το δώσουν στη μία γυναίκα και το άλλο μισό στην άλλη. Τότε, η γυναίκα που είχε το ζωντανό παιδί, ένιωσε τα σπλάχνα της να ταράζονται για το παιδί της και παρακάλεσε το βασιλιά, να δώσει το ζωντανό παιδί στην άλλη γυναίκα και να μην το σκοτώσουν. Η άλλη όμως γυναίκα συμφώνησε με τη διαταγή του βασιλιά να διαμελιστεί το παιδί και να πάρουν από μισό. Τότε ο βασιλιάς Σολομώντας δικαίωσε την πρώτη γυναίκα, η οποία έδινε το παιδί της στην άλλη, αρκεί να μη θανατωθεί, επειδή κατάλαβε ότι αυτή ήταν η πραγματική μητέρα του παιδιού. Μετά την απόφαση, όλοι οι Ισραηλίτες ένοιωσαν σεβασμό για το πρόσωπο του βασιλιά τους, επειδή κατάλαβαν ότι η σύνεση του Θεού υπήρχε σ' αυτόν, έτσι ώστε να κρίνει με τρόπο δίκαιο (Γ' Βασιλειών 3,23-28).
Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΟΥ ΣΟΛΟΜΩΝΤΑ ΜΕ ΤΟ ΒΑΣΙΛΙΑ ΧΙΡΑΜ
Ο Χιράμ, βασιλιάς της Τύρου, ήταν ανέκαθεν φίλος του Δαβίδ. Όταν έμαθε λοιπόν, ότι στη θέση του χρίστηκε βασιλιάς ο γιος του ο Σολομών, έστειλε αντιπροσωπεία για να τον συγχαρεί. Απ' τη μεριά του ο Σολομών έστειλε στο Χιράμ αντιπροσωπεία για να του ζητήσει ξυλεία από τους κέδρους, τα πεύκα και τα αγριοκυπάρισσα του όρους Λιβάνου. Ζήτησε μάλιστα από τον Χιράμ να του στείλει ένα τεχνίτη σοφό και συνετό, που να γνωρίζει πολύ καλά την κατεργασία του χρυσού, του άργυρου, του χαλκού, του σιδήρου, καθώς και από την επεξεργασία των υφασμάτων και ο οποίος θα συνεργαστεί με τους τεχνίτες του Σολομώντα. Του ζήτησε ακόμη να του στείλει ένα τεχνίτη, που να γνωρίζει πολύ καλά τη τέχνη του γλυπτού, ο οποίος θα συνεργαστεί με τεχνίτες από την Ιερουσαλήμ και την Ιουδαία, για να κατεργαστούν τα γλυπτά του Ναού. Ακόμη ο Σολομώντας ζήτησε από τον Χιράμ να διαθέσει ο ίδιος τους ξυλοκόπους, επειδή διαθέτει ικανότατους ξυλοκόπους, όπως είναι οι Σιδώνιοι, οι οποίοι θα συνεργαστούν με εργάτες που θα προέρχονται από τους Ισραηλίτες. Ο Σολομώντας ζήτησε να καταβάλει ο ίδιος τους μισθούς των εργατών, αναλαμβάνοντας τη διατροφή τους, η οποία θ' ανέρχεται σε 20.000 κόρους σιτάρι (πάνω από 4 εκατομμύρια κιλά), 20.000 κόρους κριθάρι (πάνω από 4 εκατομμύρια κιλά), 134.000 κιλά οίνου και 134.000 κιλά ελαίου για τις ανάγκες τους (Γ' Βασιλειών 5,15-20. Β' Παραλειπομένων 2,3-10). Όταν ο Χιράμ άκουσε το μήνυμα του Σολομώντα, χάρηκε πολύ και δόξασε τον Κύριο, που έδωσε στο Δαβίδ γιο σοφό και συνετό για να βασιλέψει στο λαό του Ισραήλ. Στη συνέχεια απάντησε στο Σολομώντα με επιστολή, ότι θα εκπληρώσει όλα όσα του ζήτησε. Του έστειλε τεχνίτη σοφό και συνετό, τον Χιράμ, που ο βασιλιάς της Τύρου τον είχε ως πατέρα του και του οποίου η μητέρα κατάγονταν από τη φυλή Δαν (Νεφθαλίμ;) και ο πατέρας του ήταν πολίτης της Τύρου. Αυτός γνώριζε πολύ καλά την κατεργασία του χρυσού, του άργυρου, του χαλκού, του σιδήρου, του λίθου και του ξύλου, καθώς και την επεξεργασία των υφασμάτων. Οι δούλοι του θα κατεβάσουν τους κορμούς των δέντρων από το Λίβανο στη θάλασσα, θα τα φορτώνουν σε σχεδίες και θα τα μεταφέρουν δια θαλάσσης στην Ιόππη. Από εκεί θα μπορέσει ο Σολομώντας να τα παραλάβει και να τα μεταφέρει στην Ιερουσαλήμ. Σε αντάλλαγμα ζήτησε από το Σολομώντα, να του προμηθεύσει τρόφιμα για το βασιλικό του παλάτι, καθώς και τα τρόφιμα που θα προορίζονταν για τους εργάτες (Γ' Βασιλειών 5,21-23. Β' Παραλειπομένων 2,11-16).
Πράγματι ο Χιράμ χορήγησε στο Σολομώντα ξυλεία από κέδρο και πεύκο, χρυσό και ότι άλλο ζήτησε (Γ' Βασιλειών 5,24. 9,11). Ο Σολομών έδιδε κάθε χρόνο στο Χιράμ 20.000 κόρου σιτάρι (πάνω από 4 εκατομμύρια κιλά) και 420.000 κιλά ελαίου για τις ανάγκες του. Έτσι επικράτησε ειρήνη μεταξύ του Χιράμ και του Σολομώντα, την οποία και επικύρωσαν με συμφωνία μεταξύ τους (Γ' Βασιλειών 5,25-26). Ακόμη ο Σολομών έδωσε στον Χιράμ 20 πόλεις στη Γαλιλαία. Ο Σολομών οχύρωσε αυτές τις πόλεις, οι οποίες κατοικούνταν από Ισραηλίτες. Όταν ο Χιράμ είδε τις πόλεις που του έδωσε ο Σολομών δεν του άρεσαν. Ο Χιράμ παραπονέθηκε στο Σολομώντα γι' αυτό και ονόμασε τις πόλεις "Όριον" (Γ' Βασιλειών 9,11-13. Β' Παραλειπομένων 8,2). Ο Χιράμ έδωσε στο Σολομώντα 120 ή 450 τάλαντα χρυσού. Του έδωσε ακόμη καράβια και ναυτικούς, οι οποίοι γνώριζαν πολύ καλά τη ναυτική τέχνη. Ο Σολομώντας κατασκεύασε ναύσταθμο στην Αϊλάθ, κοντά στη Γεσιών Γαβέρ, στη βόρεια ακτή της Ερυθράς Θαλάσσης. Οι άνδρες του Χιράμ ήταν ικανότατοι ναυτικοί κι αυτοί ενώθηκαν με τους άνδρες του Σολομώντα. Το ναυτικό του Σολομώντα έπλευσε από την Αϊλάθ προς τη Σωφηρά και παρέλαβε τα 120 ή 450 τάλαντα χρυσού που έστειλε ο Χιράμ στο Σολομώντα (Γ' Βασιλειών 9,14-28. Β' Παραλειπομένων 8,17-18).
Ο Σολομώντας έστειλε 30.000 Ισραηλίτες ως εργάτες, για να δουλέψουν στο όρος Λίβανος, με 10.000 αμοιβή το μήνα. Αυτοί εναλάσσονταν, ώστε ένα μήνα δούλευαν στο όρος Λίβανος και δύο μήνες βρίσκονταν στα σπίτια τους. Όλοι αυτοί ήταν υπό την εποπτεία του Αδωνιράμ. Ακόμη ο Σολομώντας συγκέντρωσε όλους τους ξένους άνδρες του βασιλείου του, οι οποίοι σύμφωνα με την αρίθμηση που είχε κάνει ο πατέρας του ανέρχονταν σε 153.600 άνδρες. Από αυτούς ξεχώρισε 70.000 αχθοφόρους, 80.000 λατόμους και 3.600 επιστάτες, οι οποίοι θα δούλευαν στο βουνό. Επίσης, με εντολή του βασιλιά, εργάτες έκοβαν μεγάλες, εκλεκτές πέτρες, για τα θεμέλια του Ναού. Όλοι αυτοί εργάστηκαν για 3 χρόνια και ετοίμασαν όλα τα ξύλα και τις πέτρες, για να χτιστεί ο Ναός (Γ' Βασιλειών 5,27-32. Β' Παραλειπομένων 2,1-2. 2,17-18).
Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΤΟΥ ΣΟΛΟΜΩΝΤΑ
Η αγάπη του Σολομώντα για το Θεό αλλά και η επιθυμία του πατέρα του Δαβίδ για την ανοικοδόμηση του Ναού του Θεού, είχε ως αποτέλεσμα να κατασκευάσει ένα μοναδικό και άκρως επιβλητικό Ναό (Γ' Βασιλειών 2,35γ. 2,35κ). Τα σχέδια τα είχε πάρει από τον πατέρα του, ο οποίος είχε μαζέψει αρκετά πολύτιμα υλικά για το σκοπό αυτό (Α' Παραλειπομένων 22,11-19. 28,9-21). Συμμάχησε με το βασιλιά της Τύρου Χιράμ (Χειράμ), ο οποίος του προμήθευε ξυλεία για τις κατασκευές (Β' Βασιλειών 5,11). Α' Παραλειπομένων 14,1).
Ο Ναός χτίστηκε στο πιο ψηλό μέρος της Ιερουσαλήμ, στο όρος Σιών (Γ' Βασιλειών 2,35δ) ή πάνω στο όρος Μορία (Αμωρία), όπως αλλιώς ονομάζεται, εκεί όπου ο Κύριος παρουσιάστηκε στο Δαβίδ, στο αλώνι του Ορνά του Ιεβουσαίου (Β' Παραλειπομένων 3,1). Η ανοικοδόμησή του άρχισε τον δεύτερο μήνα του τέταρτου έτους της βασιλείας του Σολομώντα ή 440 χρόνια μετά την έξοδο των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο (Γ' Βασιλειών 6,1. Β' Παραλειπομένων 3,2). Οι εργασίες κράτησαν 7 χρόνια (Γ' Βασιλειών 2,35γ), ενώ πήραν μέρος 70.000 αχθοφόροι και 80.000 λατόμοι (Γ' Βασιλειών 2,35δ). Παράλληλα κατασκευάστηκαν τα ιερά σκεύη του Ναού, δηλαδή οι στύλοι, τα υποστηρίγματα, η θάλασσα, οι λουτήρες, η κρήνη της αυλής, η χάλκινη θάλασσα (Γ' Βασιλειών 2,35ε).
Ο Σολομώντας διέταξε και μετέφεραν τους μεγάλους λίθους για τα θεμέλια του Ναού. Αυτοί οι λίθοι ήταν απελέκητοι και τους είχαν κόψει οι δούλοι του Σολομώντα και του Χιράμ στο όρος Λίβανος. Κατόπιν αφού τους πελέκησαν, τους έθεσαν στα θεμέλια του Ναού. Κατά το τέταρτο έτος, το μήνα Νισάν (Νισώ), ο Σολομώντας θεμελίωσε το Ναό. Κατά το ενδέκατο έτος, τον όγδοο μήνα Βαάλ, αποπερατώθη ο Ναός του Κυρίου (Γ' Βασιλειών 6,1α-γ). Το ναυτικό του Σολομώντα είχε μεταφέρει από τη Σουφίρ αρκετό χρυσό, αρκετή ξυλεία από πεύκα και πολύτιμους λίθους. Με την ξυλεία αυτή, η οποία ήταν η καλύτερη στον κόσμο, ο Σολομών κατασκεύασε υποστηρίγματα και σκάλες για το Ναό του Κυρίου και για το βασιλικό ανάκτορο. Κατασκεύασε ακόμη και μουσικά όργανα για τους Λευίτες που θα υμνούσαν τον Κύριο στο Ναό (Γ' Βασιλειών 10,11-12. Β' Παραλειπομένων 9,10-11). Ο Ναός που έχτισε ο Σολομών για τον Κύριο είχε μήκος 60 πήχεις, πλάτος 20 πήχεις και ύψος 120 πήχεις. Μπροστά στον κυρίως Ναό υπήρχε ο πρόναος, που είχε πλάτος 20 πήχεις, πλάτος 20 πήχεις και βάθος 10 πήχεις. Ακόμα ο Σολομών κάλυψε το Ναό από καθαρό χρυσάφι (Γ' Βασιλειών 6,2-3. Β' Παραλειπομένων 3,3-4).
Στους τοίχους του Ναού κατασκευάστηκαν παράθυρα με κάσες καγκελωτές. Κολλητά στους εξωτερικούς τοίχους του κυρίως Ναού και του πρόναου κατασκευάστηκαν γύρω γύρω οικοδομήματα τριών επίπεδων. Ο πρώτος όροφος είχε πλάτος 5 πήχεις, ο μεσαίος 6 πήχεις και ο τρίτος 7 πήχεις. Τα δωμάτια που υπήρχαν γύρω από το Ναό είχαν ύψος 5 πήχεις. Μεταξύ των οικοδομημάτων αυτών και του κυρίους Ναού υπήρχε, λόγω σεβασμού, μια απόσταση, έτσι ώστε να μην ακουμπάνε στον κυρίως Ναό. Για την ανοικοδόμηση του Ναού χρησιμοποιήθηκαν έτοιμοι συμπαγείς λίθοι, οι οποίοι ετοιμάστηκαν από το λατομείο, έτσι ώστε κατά τη διάρκεια της οικοδομής δεν ακουγόταν στο Ναό κανένα σφυρί, ούτε κανένα άλλο σιδερένιο εργαλείο. Για το Ναό χρησιμοποιήθηκε ξυλεία από κέδρους. Στη δεξιά πλευρά του Ναού, στο ισόγειο των παραπλεύρως οικοδομημάτων, υπήρχε μια πόρτα, η οποία με ελικοειδή σκάλα οδηγούσε στο μεσαίο και στον τρίτο όροφο (Γ' Βασιλειών 6,4-10. Β' Παραλειπομένων 3,3-4).
Κατά τη διάρκεια της ανοικοδόμησης του Ναού ο Κύριος είπε στο Σολομώντα, ότι εάν εφαρμόσει τα προστάγματά του και τηρήσει τις εντολές του, ο Ναός τον οποίο χτίζει θα δοξαστεί και θα δοξάσει τον Κύριο. Έτσι θα πραγματοποιήσει την υπόσχεση που έδωσε στο Δαβίδ, τον πατέρα του, και θα κατοικεί ανάμεσα στους Ισραηλίτες (Γ' Βασιλειών 6,11-14).
Όταν τελείωσε ο Σολομών με την κυρίως οικοδομή του Ναού, κάλυψε τους εσωτερικούς τοίχους του με κέδρινες σανίδες από το δάπεδο ως τα δοκάρια της οροφής. Το δάπεδο του Ναού το κάλυψε με σανίδες από πεύκο. Πάνω στις κέδρινες σανίδες, στο εσωτερικό του Ναού, ήταν σκαλισμένα ανάγλυφα λουλούδια, που είχαν τα πέταλα τους ανοιχτά. Οι κέδρινες σανίδες εφάρμοζαν η μία με την άλλη, έτσι ώστε να μη φαίνεται ο πέτρινος τοίχος του Ναού. Ακόμα ο Σολομών κάλυψε το Ναό εσωτερικά με ελάσματα από καθαρό χρυσάφι, τα οποία κάρφωσε με χρυσά καρφιά. Το βάρος των χρυσών καρφιών ήταν 50 χρυσοί σίκλοι το καθένα. Όλα τα εσωτερικά τοιχώματα του Ναού, από το δάπεδο ως την οροφή, οι πόρτες και τα παράθυρα, καλύφθηκαν με χρυσάφι. Και για να έχει ο Ναός περισσότερη λαμπρότητα, ο Σολομών τον κάλυψε εσωτερικά με πολύτιμους λίθους, που προέρχονταν από τη Φαρουΐμ. Πάνω στους τοίχους ήταν σκαλισμένα ανάγλυφα Χερουβίμ. Το ενδότερο τμήμα του Ναού, που ονομαζόταν «Άγια των Αγίων», είχε μήκος 20 πήχεις, πλάτος 20 πήχεις και ύψος 20 πήχεις. Το κάλυψε κι αυτό με κέδρινες σανίδες από το δάπεδο ως την οροφή. Ο κυρίως ναός, το τμήμα μπροστά από τα Άγια των Αγίων, είχε μήκος 40 πήχεις μακρύ. Τα εσωτερικά τοιχώματα στα Άγια των Αγίων καλύφθηκαν με καθαρό χρυσάφι και με Χερουβίμ αξίας 600 ταλάντων. Μέσα στα Άγια των Αγίων, στο βάθος τους υπήρχε το άδυτο του Ναού. Εκεί τοποθετήθηκε η Κιβωτός της Διαθήκης του Κυρίου. Τα εσωτερικά τοιχώματα στο άδυτο του Ναού καλύφθηκαν με ελάσματα από καθαρό χρυσάφι. Το θυσιαστήριο του θυμιάματος τοποθετήθηκε μπροστά στα Άγια των Αγίων. Αυτό κατασκευάστηκε από κέδρινα ξύλα και καλύφθηκε με χρυσάφι. Μέσα στα Άγια των Αγίων τοποθετήθηκαν δύο Χερουβίμ από ξύλο, που το ύψος τους ήταν 10 πήχεις το καθένα. Κάθε φτερούγα από τα Χερουβίμ είχε μήκος 5 πήχεις και το άνοιγμα των φτερών τους ήταν 10 πήχεις το καθένα. Και τα δύο Χερουβίμ είχαν το ίδιο μέγεθος και μορφή. Το ύψος τους ήταν 10 πήχεις το καθένα. Τα Χερουβίμ τοποθετήθηκαν στα Άγια των Αγίων με ανοιχτά τα φτερά τους. Η μια τους άκρη άγγιζε τους πλαϊνούς τοίχους και η άλλη τους άκρη συναντιόταν η μια με την άλλη. Τα δύο Χερουβίμ καλύφθηκαν με χρυσάφι. Σε όλους τους εσωτερικούς και εξωτερικούς τοίχους του Ναού και του αδύτου, υπήρχαν ολόγυρα ανάγλυφες μορφές Χερουβίμ και φοινίκων. Αυτά στέκονταν όρθια στα πόδια τους και τα πρόσωπά τους ήταν στραμμένα προς τ' Άγια των Αγίων. Το δάπεδο όλου του Ναού είχε καλυφθεί με χρυσάφι. Η πόρτα του αδύτου ήταν δίφυλλη με πενταπλές παραστάδες. Ήταν κατασκευασμένη από ξύλο αρκεύθου (θαμνώδους αγκαθωτού κέδρου). Τα δύο φύλλα της πόρτας ήταν από ξύλο πεύκου και πάνω τους είχαν χαραγμένες ανάγλυφες μορφές Χερουβίμ, φοινίκων και ανοιγμένων λουλουδιών, όλα καλυμμένα με χρυσάφι. Το ίδιο έκανε ο Σολομών και στην είσοδο του κυρίως ναού. Οι παραστάδες αυτής ήταν από ξύλο αρκεύθου και ήταν τετραπλές. Τα δύο φύλλα της πόρτας ήταν από ξύλο πεύκου. Το κάθε θυρόφυλλο αποτελούνταν από δύο ξύλινα τεμάχια, τα οποία ανοιγόκλειναν. Πάνω τους είχαν χαραγμένες ανάγλυφες μορφές Χερουβίμ, φοινίκων και ανοιγμένων λουλουδιών, κι αυτά καλυμμένα με χρυσάφι. Ο Σολομώντας κατασκεύασε παραπέτασμα από λινό ύφασμα χρώματος κυανού (γαλάζιου), κόκκινου και πορφυρού (βαθυκόκκινου) και πάνω του υπήρχαν κεντημένες μορφές Χερουβίμ. Στο μπροστινό μέρος του Ναού κατασκεύασε δύο στύλους ύψους 35 πήχεων, ο ένας στα δεξιά και ο άλλος στα αριστερά. Αυτόν που ήταν στα δεξιά τον ονόμασε Κατόρθωσις κι αυτόν που ήταν στα αριστερά τον ονόμασε Ισχύς. Τα κιονόκρανα που βρίσκονταν πάνω στους στύλους είχαν ύψος 5 πήχεις. Κατασκεύασε επίσης διακοσμητικά πλέγματα σαν περιδέραιο, τις οποίες τοποθέτησε στις κεφαλές των στύλων. Έκαμε ακόμη 100 ομοιώματα καρπών ροδιάς τα οποία τοποθέτησε στα διακοσμητικά πλέγματα. Τέλος έχτισε το καταπέτασμα της εσωτερικής αυλής, τοποθετώντας τρεις σειρές από απελέκητες πέτρες και ανάμεσά τους μία σειρά από κέδρινα δοκάρια (Γ' Βασιλειών 6,15-36α. Β' Παραλειπομένων 3,5-17).
ΤΑ ΙΕΡΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ ΝΑΟΥ
Όταν ο Δαβίδ νίκησε τον Αδρααζάρ, το βασιλιά της Σουβά (Σωβά), πήρε τα χρυσά αντικείμενα που φορούσαν οι στρατιώτες του Αδρααζάρ και τα έφερε στην Ιερουσαλήμ. Αυτά τα πήρε ως λάφυρα ο Σουσακίμ, ο βασιλιάς της Αιγύπτου, όταν μπήκε στην Ιερουσαλήμ, τον καιρό που κυβερνούσε ο Ροβοάμ, ο γιος του Σολομώντα. Ακόμη ο Δαβίδ πήρε από τη Μασβάκ, την Μεταβηχάς και από τις άλλες πόλεις του Αδρααζάρ, μεγάλες ποσότητες χαλκού, με τις οποίες ο Σολομώντας κατασκεύασε αργότερα τη λεγόμενη χάλκινη θάλασσα, του στύλους και όλα τα χάλκινα σκεύη του Ναού των Ιεροσολύμων (Β' Βασιλειών 8,7-8. Α' Παραλειπομένων 18,7-8).
Ο βασιλιάς Σολομών έφερε από την Τύρο έναν τεχνίτη σοφό και συνετό, τον Χιράμ, ο οποίος ήταν γιος μιας χήρας από τη φυλή Νεφθαλίμ και ο πατέρας του ήταν χαλκουργός από την Τύρο. Ο ίδιος είχε ιδιαίτερες ικανότητες και αντίληψη και ήξερε να κάνει κατασκευές από χαλκό. Ο Χιράμ οδηγήθηκε στο βασιλιά Σολομώντα και ανέλαβε να κατασκευάσει όλα τα ιερά αντικείμενα (Γ' Βασιλειών 7,1-2). Αλλού αναφέρεται ότι η μητέρα του Χιράμ καταγόταν από τη φυλή Δαν (Β' Παραλειπομένων 2,14). Το χυτήριο, όπου κατασκευάστηκαν όλα τα χάλκινα αντικείμενα βρίσκονταν στην περιοχή του Ιορδάνη, σε αργιλώδη τόπο μεταξύ Σοκχώθ και Σειρά (Σαρηδαθά) (Γ' Βασιλειών 7,33. Β' Παραλειπομένων 4,17).
Ο Χιράμ κατασκεύασε δύο στύλους για την είσοδο του Ναού ύψους 18 πήχεων, ο ένας στα δεξιά και ο άλλος στα αριστερά. Αυτόν που ήταν στα δεξιά τον ονόμασε Ιαχούμ (Κατόρθωσις) κι αυτόν που ήταν στα αριστερά τον ονόμασε Βαάς (Ισχύς). Η περίμετρος του κάθε στύλου ήταν 14 πήχεις. Οι προεξοχές των κοίλων ραβδώσεων είχαν πάχος 4 δάχτυλα. Τα κιονόκρανα που βρίσκονταν πάνω στους στύλους ήταν χάλκινα και είχαν ύψος 5 πήχεις. Κατασκεύασε επίσης δύο διακοσμητικά δικτυωτά πλέγματα, για να περικαλύψει τις ελικοειδής στροφές των κιονοκράνων. Ακόμη κατασκεύασε για το κάθε κιονόκρανο ένα κρεμαστό ανάγλυφο, που αποτελούνταν από δύο παράλληλες σειρές από 400 χάλκινα ομοιώματα καρπών ροδιάς, τα οποία τοποθέτησε πάνω στα διακοσμητικά πλέγματα. Πάνω τους τοποθέτησε και 400 χρυσά κουδουνάκια. Πάνω από τους δύο αυτούς στύλους τοποθετήθηκε χάλκινο ομοίωμα κρίνου, ύψους 4 πήχεων. Επάνω απ' αυτό υπήρχε επιστήλιο και στην πάνω πλευρά των επιστηλίων υπήρχε κιονόκρανο, πάχος ίσο με το επιστήλιο (Γ' Βασιλειών 7,3-9. 7,28. Β' Παραλειπομένων 3,15-17. 4,13).
Ο Χιράμ κατασκεύασε το θυσιαστήριο των ολοκαυτωμάτων, το οποίο ήταν από χαλκό. Το μήκος του ήταν 20 πήχεις, το πλάτος του ήταν 20 πήχεις και το ύψος του ήταν 10 πήχεις (Β' Παραλειπομένων 4,1).
Ο Χιράμ κατασκεύασε ακόμη τη λεγόμενη «χάλκινη θάλασσα». Ήταν μια μεγάλη, στρογγυλή, χάλκινη λεκάνη, με 10 πήχεις διάμετρο, 5 πήχεις ύψος και 30 πήχεις περίμετρο. Κάτω από τα χείλη της λεκάνης ολόγυρα, υπήρχαν 10 υποστηρίγματα, που απείχε το ένα από το άλλο ένα πήχυ. Το χείλος της θαλάσσης ήταν όπως το χείλος του ποτηριού και το πάχος του ήταν μία παλάμη. Το χείλος ήταν κοσμημένο με ανάγλυφους βλαστούς ανθισμένων κρίνων. Η χάλκινη θάλασσα στηρίζονταν πάνω σε 12 ομοιώματα χάλκινων βοδιών (μόσχων). Οι τρεις από αυτούς έστρεφαν το πρόσωπό τους προς το βορρά, οι άλλοι τρεις δυτικά, προς τη Μεσόγειο θάλασσα, οι άλλοι τρεις προς νότο και οι άλλοι τρεις προς την ανατολή. Τα πίσω μέρη τους ήταν στραμμένα προς το κέντρο της αυλής του Ναού. Κάθε 10 πήχεις οι χάλκινοι μόσχοι στήριζαν τη χάλκινη θάλασσα και τον λουτήρα ολόγυρα σε δύο σειρές. Ήταν χυτοί μαζί με τον λουτήρα, ώστε ν' αποτελούν ένα σώμα. Η χάλκινη θάλασσα χωρούσε περισσότερο από 20.000 κιλά νερό (Γ' Βασιλειών 7,10-13. Β' Παραλειπομένων 4,2-5).
Ο Χιράμ κατασκεύασε επίσης 10 χάλκινες βάσεις. Το μήκος κάθε βάσης ήταν 5 πήχεις, το πλάτος τους 4 πήχεις και το ύψος τους 6 πήχεις. Οι βάσεις ήταν κλεισμένες υδατοστεγώς με παράπλευρες πλάκες, οι οποίες βρίσκονταν μέσα στα πλαίσια που προεξήχαν. Στις πλευρές μεταξύ των πλαισίων υπήρχαν διακοσμήσεις από λιοντάρια, βόδια και Χερουβίμ. Οι ίδιες παραστάσεις υπήρχαν και στα προεξέχοντα πλαίσια. Πάνω και κάτω από τις παραστάσεις των λιονταριών και των βοδιών υπήρχαν ανάγλυφες παραστάσεις, που προεξείχαν τόσο, ώστε να φαίνονται ότι κρέμονταν πάνω από τις παραστάσεις των λιονταριών και των βοδιών. Κάθε χάλκινη βάση στηρίζονταν πάνω σε 4 χάλκινους τροχούς με χάλκινους άξονες. Στις τέσσερις γωνίες, κάτω από τη βάση, υπήρχαν χάλκινα υποστηρίγματα, ένα σε κάθε γωνιά, τα οποία ήταν κολλημένα στη βάση. Πάνω στους τροχούς του κάθε βάσης στηρίζονταν χάλκινοι βραχίονες. Το ύψος του κάθε τροχού ήταν 1,5 πήχυς. Οι τροχοί αυτοί ήταν κατασκευασμένοι όπως οι τροχοί ενός άρματος. Όλα αυτά ήταν κατασκευασμένα από χαλκό. Στην πάνω επιφάνεια κάθε βάσης υπήρχε σκέπασμα, που κάλυπτε όλη την επιφάνεια και ήταν κυρτό. Η κυρτότητα του ήταν μισός πήχυς. Στο πάνω μέρος της βάσης υπήρχαν χειρολαβές. Η βάση άνοιγε και έκλεινε με τις χειρολαβές. Εκεί όπου έκλεινε και άνοιγε η βάση υπήρχαν σκαλισμένα Χερουβίμ, λέοντες και φοίνικες. Το σχήμα της κάθε μιας από αυτές τις παραστάσεις υπήρχε και εσωτερικά σε κύκλο. Μετά ο Χιράμ κατασκεύασε 10 χάλκινους λουτήρες. Κάθε λουτήρας είχε μήκος 4 πήχεις και χωρούσε 40 χοείς (περίπου 132 λίτρα). Οι λουτήρες τοποθετήθηκαν πάνω στις βάσεις (Γ' Βασιλειών 7,14-24). Στη συνέχεια τοποθέτησαν τους πέντε λουτήρες στη δεξιά πλευρά του Ναού και τους άλλους πέντε στην αριστερή. Τη χάλκινη θάλασσα την τοποθέτησαν στη δεξιά πλευρά του Ναού, νοτιοανατολικά. Οι λουτήρες χρησίμευαν για να πλένουν σ' αυτούς τα σφάγια, αλλά και οτιδήποτε, που προορίζονταν για τις θυσίες. Οι ιερείς, όμως, πλένονταν στη χάλκινη θάλασσα (Γ' Βασιλειών 7,25. Β' Παραλειπομένων 4,6. 4,10).
Μετά ο Χιράμ κατασκεύασε τις χρυσές λυχνίες που βρίσκονταν μπροστά στα Άγια των Αγίων, για να φωτίζουν το χώρο σύμφωνα με την εντολή του Θεού. Αυτές τοποθετήθηκαν 5 στα αριστερά και 5 στα δεξιά. Οι λυχνίες αυτές ήταν κατασκευασμένες από καθαρό χρυσάφι, όπως επίσης τα λαμπάδια, οι λύχνοι και τα λαδικά ήταν κι αυτά από χρυσάφι (Γ' Βασιλειών 7,35. Β' Παραλειπομένων 4,7. 4,20). Κατασκεύασε ακόμη 10 τραπέζια και τα τοποθέτησε μέσα στο Ναό, τα 5 δεξιά και τ' άλλα 5 αριστερά. Κατασκεύασε ακόμη 100 χρυσά κύπελλα για τις σπονδές του οίνου. Κατασκεύασε την εσωτερική αυλή για τους ιερείς και τη μεγάλη εξωτερική αυλή, καθώς και τις πόρτες αυτών των αυλών. Τα θυρόφυλλα των θυρών τα κάλυψε με χαλκό (Β' Παραλειπομένων 4,8-9). Ακόμη ο Χιράμ κατασκεύασε τα τρίποδα, τα φτυάρια, τους λέβητες, τις θερμάστρες και τις φιάλες. Τέλος κατασκεύασε τις περόνες, τα πυρεία και τη σχάρα του θυσιαστηρίου, καθώς και όλα τα σκεύη του (Γ' Βασιλειών 7,26. Β' Παραλειπομένων 4,11. 4,16).
Ο Χιράμ, ύστερα από εντολή του Σολομώντα, κατασκεύασε κι όλα τα χρυσά ιερά αντικείμενα του Ναού του Κυρίου, δηλαδή το χρυσό θυσιαστήριο του θυμιάματος, τις χρυσές τράπεζες, πάνω στις οποίες τοποθετούνταν οι άρτοι της προθέσεως και τις χρυσές λυχνίες που βρίσκονταν μπροστά στα Άγια των Αγίων. Οι θύρες του Ναού και τα θυρόφυλλα της θύρας από τα Άγια των Αγίων και του Αδύτου ήταν από χρυσάφι. Ακόμη οι λαβίδες, οι λύχνοι, τα καρφιά, οι φιάλες, τα πινάκια, τα θυμιατήρια και τα πυροδοχεία ήταν κατασκευασμένα κι αυτά από χρυσάφι (Γ' Βασιλειών 7,34-36. Β' Παραλειπομένων 4,19-22).
Έτσι ο Χιράμ τελείωσε όλες τις εργασίες, που του είχε αναθέσει ο βασιλιάς Σολομών στο Ναό του Κυρίου. Συνοπτικά ο Χιράμ κατασκεύασε όλα τα χάλκινα (Γ' Βασιλειών 7,26-31. Β' Παραλειπομένων 4,11-16) και όλα τα χρυσά ιερά αντικείμενα του Ναού του Κυρίου (Γ' Βασιλειών 7,34-36. Β' Παραλειπομένων 4,19-22). Οι στύλοι που κατασκεύασε ο Χιράμ στο ναό του Κυρίου και στον οίκο του Σολομώντα ήταν 48 και ήταν όλοι χάλκινοι. Ο χαλκός που χρησιμοποιήθηκε για όλα αυτά τα έργα ήταν ανυπολόγιστος και τα αντικείμενα που έγιναν από χαλκό ήταν πολλά (Γ' Βασιλειών 7,31-32. Β' Παραλειπομένων 4,18).
Η ΑΠΟΠΕΡΑΤΩΣΗ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΚΑΙ Η ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΗΣ ΚΙΒΩΤΟΥ
Έτσι ο Σολομών ολοκλήρωσε το Ναό του Κυρίου. Κατόπιν μετέφερε στο Ναό όλα τα χρυσά κι ασημένια αφιερώματα του πατέρα του Δαβίδ και τα τοποθέτησε στο θησαυροφυλάκιο του Ναού (Γ' Βασιλειών 7,37. Β' Παραλειπομένων 5,1). Μετά ο Σολομών κάλεσε τους αρχηγούς των φυλών και τους πρεσβυτέρους του ισραηλιτικού λαού στην Ιερουσαλήμ, προκειμένου να μεταφέρον την Κιβωτό της Διαθήκης από την πόλη Δαβίδ στο Ναό του Κυρίου. Η μεταφορά έγινε το έβδομο μήνα Αθανίν (Τισρί), από τα μέσα Σεπτεμβρίου έως τα μέσα Οκτωβρίου, κατά τη γιορτή της Σκηνοπηγίας. Οι Λευίτες σήκωσαν και μετέφεραν την Κιβωτό της Διαθήκης, τη Σκηνή του Μαρτυρίου κι όλα τα ιερά σκεύη που υπήρχαν σ' αυτή. Κατά την πομπή της μεταφοράς προπορεύονταν ο βασιλιάς Σολομών και ο ισραηλιτικός λαός. Κατά τη διάρκεια της μεταφοράς θυσίαζαν αναρίθμητα πρόβατα και βόδια. Όταν η πομπή έφτασε στο Ναό, οι ιερείς τοποθέτησαν την Κιβωτό της Διαθήκης στο Άδυτο του Ναού, μέσα στα Άγια των Αγίων, κάτω από τις πτέρυγες των Χερουβίμ. Οι άκρες της Κιβωτού, από τις οποίες μεταφέρονταν, ήταν μακριές και φαίνονταν από τα Άγια των Αγίων, αλλά όχι και έξω απ' αυτά. Μέσα στην Κιβωτό τοποθέτησαν μόνο τις δύο πέτρινες πλάκες της Διαθήκης, που περιείχαν τις δέκα εντολές και τις οποίες ο Μωυσής είχε πάρει στο όρος Χωρήβ. Όταν οι ιερείς μετά την τελετή εξήλθαν από το Ναό, όλοι οι Λευίτες, απόγονοι του Ασάφ, του Αϊμάν και του Ιδιθούν, ενδεδυμένοι με βυσσίνους στολές, κρατούσαν στα χέρια τους μουσικά όργανα και βρισκόντουσαν ενώπιον του θυσιαστηρίου. Μαζί μ' αυτούς ήταν και 100 ιερείς, οι οποίοι κρατούσαν ιερές σάλπιγγες. Καθώς οι σάλπιγγες αντήχησαν και τα μουσικά όργανα έπαιζαν, όλοι μαζί υμνούσαν και δοξολογούσαν τον Κύριο. Κατά τη στιγμή εκείνη μια ολόλαμπρη νεφέλη της δόξας του Κυρίου γέμισε το Ναό. Οι ιερείς δεν μπορούσαν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους από το φως της νεφέλης, διότι η δόξα του Κυρίου γέμισε το Ναό. Έπειτα ο Σολομών ευλόγησε το λαό, που βρίσκονταν έξω από το Ναό (Γ' Βασιλειών 8,1-13. Β' Παραλειπομένων 5,2-14).
ΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΝΑΟΥ
Η τελετή των εγκαινίων μετά την αποπεράτωσή του ήταν εντυπωσιακή. Ο Σολομών, μετά τη μεταφορά της Κιβωτού, ευλόγησε και μίλησε στο λαό, που βρίσκονταν έξω από το Ναό (Γ' Βασιλειών 8,14-21. Β' Παραλειπομένων 6,1-11). Μετά στάθηκε μπροστά στο θυσιαστήριο των ολοκαυτωμάτων και ανέβηκε σ' ένα χάλκινο βάθρο, που βρισκόταν εκεί κοντά, στην αυλή του Ναού. Το μήκος του βάθρου ήταν 5 πήχεις, το πλάτος του 5 πήχεις και το ύψος του 3 πήχεις. Εκεί ο Σολομών ύψωσε τα χέρια του προς τον ουρανό και προσευχήθηκε στον Κύριο (Γ' Βασιλειών 8,22-53. Β' Παραλειπομένων 6,12-42). Όταν ο Σολομών τελείωσε την προσευχή του, φωτιά κατέβηκε από τον ουρανό και κατέκαψε τα ολοκαυτώματα που βρίσκονταν πάνω στο θυσιαστήριο. Οι ιερείς δεν μπορούσαν ακόμη να μπουν στο Ναό εξαιτίας της δόξας και της λάμψης του Κυρίου. Ο λαός, όταν είδε τη λάμψη στο Ναό και τη φωτιά να πέφτει από τον ουρανό, έπεσε με το πρόσωπο στη γη και προσκύνησε τον Κύριο υμνώντας τον. Κατά την τελετή προσφέρθηκαν ως θυσία 22.000 μοσχάρια και 120.000 πρόβατα. Οι ιερείς στέκονταν όρθιοι και άλλοι απ' αυτούς σάλπιζαν με τις σάλπιγγες. Οι Λευίτες έπαιζαν μουσικά όργανα, υμνώντας τον Κύριο. Δοξολογούσαν επίσης τον Κύριο με άσματα που είχε γράψει ο Δαβίδ (Γ' Βασιλειών 8,62-63. Β' Παραλειπομένων 7,1-6). Στη συνέχεια ο Σολομών ευλόγησε ξανά το λαό (Γ' Βασιλειών 8,54-61). Την ίδια μέρα ο Σολομών ευλόγησε την εσωτερική αυλή, η οποία βρισκόταν μπροστά στο Ναό, διότι εκεί προσέφερε τις αιματηρές και αναίμακτες θυσίες προς τον Κύριο, επειδή το χάλκινο θυσιαστήριο που βρισκόταν στην είσοδο του Ναού ήταν μικρό και δεν επαρκούσε. Επίσης τις ημέρες εκείνες εορταζόταν η γιορτή της Σκηνοπηγίας, η οποία διαρκούσε εφτά ημέρες, και γι' αυτό το λόγο βρισκόταν αρκετός κόσμος στην Ιερουσαλήμ, που είχε έρθει απ' όλα τα μέρη του βασιλείου. Η γιορτή των εγκαινίων του Ναού κράτησε επτά ημέρες, όσες και η γιορτή της Σκηνοπηγίας, κατά τις οποίες ο κόσμος έτρωγε και έπινε ενώπιον του Κυρίου. Την όγδοη ημέρα, δηλαδή την 23η μέρα του έβδομου μήνα, ο Σολομών επέτρεψε στο λαό να επιστρέψει στην πατρίδα του, οι οποίοι με τη σειρά τους δόξασαν το βασιλιά τους (Γ' Βασιλειών 8,64-66. Β' Παραλειπομένων 7,7-11).
Όταν ο Σολομών τελείωσε την ανοικοδόμηση και τα εγκαίνια του Ναού, του παρουσιάστηκε ο Κύριος την επόμενη νύχτα για δεύτερη φορά και του είπε εάν τηρήσει τις εντολές του και ζήσει με οσιότητα καρδιάς, με ειλικρίνεια και ευθύτητα, όπως ο πατέρας του ο Δαβίδ, θα στερεώσει τη βασιλεία του στον ισραηλιτικό λαό, όπως υποσχέθηκε στον πατέρα του. Εάν όμως, αυτός και ο λαός, λατρέψουν άλλους θεούς, τότε ο Κύριος θα τους απορρίψει από το πρόσωπό του, θα καταστρέψει αυτό το Ναό και θα τους ξεριζώσει από τη χώρα που τους έδωσε (Γ' Βασιλειών 9,1-9. Β' Παραλειπομένων 7,12-22).
ΑΛΛΑ ΚΤΙΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΟΛΟΜΩΝΤΑ
Ο Σολομών έχτισε και για τον εαυτό του ανάκτορο, του οποίου η ανοικοδόμηση κράτησε 13 χρόνια (Γ' Βασιλειών 7,38). Έτσι σε διάστημα 20 ετών, ο Σολομών οικοδόμησε δύο κτιριακά συγκροτήματα, τον Ναό του Κυρίου και το βασιλικό του ανάκτορο (Γ' Βασιλειών 9,10. Β' Παραλειπομένων 8,1). Ο Σολομών ανοικοδόμησε επίσης και άλλον οίκο, ο οποίος από τους πολλούς κέδρους που χρησιμοποιήθηκαν θύμιζε δάσος του Λιβάνου. Το οικοδόμημα αυτό είχε μήκος 100 πήχεις, το πλάτος του ήταν 50 πήχεις και το ύψος του 30 πήχεις. Στο οικοδόμημα αυτό υπήρχαν τρεις σειρές από κέδρινους στύλους, πάνω στους οποίους υπήρχαν κέδρινα δοκάρια. Οι κεδρινοι στύλοι ήταν συνολικά 45 χωρισμένοι σε τρεις σειρές. Το οικοδόμημα στεγάστηκε από ξύλα κέδρου, στερεωμένα πάνω στα κέδρινα δοκάρια που στηρίζονταν στους στύλους. Το οικοδόμημα ήταν χωρισμένο σε τρεις ορόφους. Όλες οι πόρτες και οι παραστάτες αυτών ήταν κατασκευασμένες από τετράγωνες σανίδες. Οι πόρτες και τα παράθυρα του οιδομήματος εξετείνονταν σε τρεις σειρές. Στη συνέχεια ο Σολομών κατασκεύασε μία στοά μήκους 50 πήχεων και πλάτους επίσης 50 πήχεων. Η στοά αυτή στηριζόταν σε στύλους αντικρυστούς. Μπροστά απ' αυτή υπήρχε μια άλλη στοά. Μπροστά απ' αυτή τη στοά υπήρχε υψωμένο έδαφος με σκάλα, που οδηγούσε σε όλες τις στοές. Ακόμη ο Σολομών κατασκεύασε τη «στοά των θρόνων», όπου δίκαζε ο ίδιος τις διάφορες υποθέσεις. Ένα άλλο οικοδόμημα του Σολομώντα, ήταν και ο οίκος, όπου κατοικούσε ο ίδιος. Ο οίκος αυτός είχε αυλή με στοές. Ακόμη ο Σολομών κατασκεύασε για τη γυναίκα του, την κόρη του Φαραώ, έναν οίκο όμοιο με το δικό του (Γ' Βασιλειών 7,39-45). Όλα αυτά τα οικοδομήματα κατασκευάστηκαν από εκλεκτές πέτρες, από τα θεμέλια ως την οροφή. Οι πέτρες κόπηκαν και σκαλίστηκαν στο λατομείο πριν τοποθετηθούν. Η αυλή του Σολομώντα θεμελιώθηκε με ωραίους μεγάλους λίθους μήκους 8 ή 10 πήχεων. Από πάνω τοποθετήθηκαν εκλεκτές πέτρες, πελεκημένες όλες στις ίδιες διαστάσεις, καθώς και ξύλα από κέδρους. Ο τοίχος της μεγάλης αυλής ολόγυρα ήταν χτισμένος με τρεις σειρές από μεγάλες πελεκητές πέτρες και μία σειρά από κέδρινα δοκάρια καλοκομμένα, όπως η εσωτερική αυλή του Ναού του Κυρίου (Γ' Βασιλειών 7,46-49).
Ο Σολομώντας κατασκεύασε για τον εαυτό του φορείο από την ξυλεία του Λιβάνου. Οι κίονες του φορείου ήταν ασημένιοι, το ανάκλιντρο ολόχρυσο και τα στηρίγματά του ολοπόρφυρα. Μέσα στο φορείο υπήρχε λαμπρό και λιθόστρωτο δάπεδο, έργο και δώρο των θυγατέρων της Ιερουσαλήμ (Άσμα Ασμάτων 3,9-10). Ο Σολομών είχε αποκτήσει έναν αμπελώνα στη Βεελαμών και τον έδωσε σε αμπελουργούς να τον καλλιεργούν. Ο κάθε αμπελουργός όφειλε να δίνει στο Σολομώντα 1.000 αργυρούς σίκλους (Άσμα Ασμάτων 8,11-12).
Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΟΥ ΣΑΒΑ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΤΑΙ ΤΟ ΣΟΛΟΜΩΝΤΑ
Η Βασίλισσα του Σαβά είχε ακούσει για τη φήμη και τη σοφία του Σολομώντα. Έτσι, λοιπόν, τον επισκέφτηκε για να τον γνωρίσει προσωπικά και να τον δοκιμάσει με κάποια δύσκολα και γριφώδη ερωτήματα. Πήγε στην Ιερουσαλήμ με πολύ μεγάλη συνοδεία, με καμήλες που ήσαν φορτωμένες με δώρα, όπως αρώματα, χρυσός και πολύτιμοι λίθοι. Όταν η Βασίλισσα του Σαβά παρουσιάστηκε στο Σολομώντα, του έθεσε όλα τα ερωτήματα που είχε στο νου της. Ο Σολομώντας της απάντησε και της έλυσε όλα της τα ερωτήματα. Έτσι η Βασίλισσα του Σαβά είδε από κοντά τη σοφία του Σολομώντα, τα οικοδομήματα που είχε φτιάξει, τον τρόπο ζωής του Σολομώντα και των υπηκόων του, καθώς επίσης το Ναό των Ιεροσολύμων, και όλα αυτά της έκαναν μεγάλη εντύπωση (Γ' Βασιλειών 10,1-5. Β' Παραλειπομένων 9,1-4).
Κάποια στιγμή είπε η Βασίλισσα του Σαβά στο Σολομώντα, ότι είχε ακούσει για τη φήμη του και τη σοφία του, αλλά δεν πίστευε αυτά που της έλεγαν. Τώρα όλα αυτά τα είδε με τα μάτια της και ήταν πολύ λίγα αυτά που άκουσε μπροστά σ' αυτά που είδε. Μακάρισε τους υπηκόους του, οι οποίοι από κοντά έχουν γνωρίσει τη σοφία του. Μακάρισε, επίσης, το Θεό του Ισραήλ, ο οποίος εγκατέστησε στο θρόνο τέτοιο βασιλιά, ο οποίος κυβερνά το λαό με σύνεση και δικάζει τις υποθέσεις του λαού με δικαιοσύνη και σοφία. Κατόπιν η Βασίλισσα του Σαβά πρόσφερε ως δώρα στο Σολομώντα 120 τάλαντα χρυσού, πολλά αρώματα και πολύτιμους λίθους. Τα αρώματα που πρόσφερε η Βασίλισσα του Σαβά στον Σολομώντα ήταν τα καλύτερα στον κόσμο (Γ' Βασιλειών 10,6-10. Β' Παραλειπομένων 9,5-9). Ο Σολομώντας με τη σειρά του, έδωσε στη Βασίλισσα του Σαβά όλα όσα εκείνη θέλησε και μάλιστα περισσότερα κι ανώτερα απ' όσα εκείνη έφερε. Κατόπιν η Βασίλισσα του Σαβά επέστρεψε στην πατρίδα της μαζί με τη συνοδεία της (Γ' Βασιλειών 10,13. Β' Παραλειπομένων 9,12).
ΟΙ ΑΞΙΩΜΑΤΟΥΧΟΙ ΤΟΥ ΣΟΛΟΜΩΝΤΑ
Αξιωματούχος του Σολομώντα ήταν ο Βαναίας, γιος του Ιωδαέ, ο οποίος ήταν αρχιστράτηγος, αυλάρχης και επόπτης επί της πλινθοποιΐας (Γ' Βασιλειών 2,35. 2,46θ. 4,4). Αρχιερέας την περίοδο της βασιλείας του Σολομώντα ήταν ο Σαδώκ (Γ' Βασιλειών 2,35. 4,4). Οι αξιωματούχοι και οι άρχοντες που περιέβαλαν το Σολομώντα ήταν ο Αζαρίας, γιος του Σαδώκ (Γ' Βασιλειών 2,46θ. 4,2), ο Ορνίας, γιος του Νάθαν και άρχων των επί μέρους αρχόντων και ο Ζαχούρ (Ζαβούθ), γιος του Νάθαν και σύμβουλος του Σολομώντα (Γ' Βασιλειών 2,46θ. 4,5). Ο Εδράμ ήταν ο αρχηγός του βασιλικού οίκου, ο Σουβά γενικός γραμματέας του κράτους, ο Ασά ή Βασά, γιος του Αχιθαλάμ και υπομνηματογράφος του Δαβίδ και του Σολομώντα, ο Αβί, γιος του αρχιστράτηγου Ιωάβ, ο Αχιρέ, γιος του Εδραΐ και υπεύθυνος για τις μεταφορές (Γ' Βασιλειών 2,46θ). Ο Ελιαρέφ και ο Αχιά, γιος του Σαβά, ήταν οι γραμματείς του βασιλιά Σολομώντα. Ο Ιωσαφάτ, γιος του Αχιλίδ, ήταν ο υπομνηματογράφος του Δαβίδ και του Σολομώντα (Γ' Βασιλειών 4,3). Ο Αχιήλ ήταν ο οικονόμος του παλατιού, ο Ελιάβ, γιος του Σαφ, ήταν, όπως και ο Εδράμ, αρχηγός του βασιλικού οίκου, και ο Αδωνιράμ ήταν ο υπεύθυνος επί των φόρων του Δαβίδ και του Σολομώντα (Γ' Βασιλειών 4,6).
Ο Σολομώντας είχε δώδεκα διοικητές επαρχιών, σε ισάριθμες περιοχές σ' ολόκληρο το βασίλειο του Ισραήλ, οι οποίοι εφοδίαζαν με τρόφιμα το βασιλιά και τον οίκο του. Ο καθένας τους είχε αναλάβει, από ένα μήνα κάθε έτος, να εφοδιάζει τ' ανάκτορα με τρόφιμα. Οι διοικητές των επαρχιών φρόντιζαν ακόμη να προμηθεύουν με κριθάρι και άχυρο για όλα τ' άλογα που βρίσκονταν στα βασιλικά πολεμικά άρματα (Γ' Βασιλειών 4,7. 5,1-2). Η απαιτούμενη διατροφή για το βασιλικό τραπέζι του Σολομώντα, την οποία προμήθευαν οι διοικητές των επαρχιών, ήταν 30 κόροι σιμιγδάλι, 60 κόροι αλεύρι χοντροκοπανισμένο, 10 εκλεκτά μοσχάρια καλοθρεμμένα, 20 βόδια καλοθρεμμένα, από εκείνα που βόσκουν στα λιβάδια, και 100 πρόβατα, εκτός από τα ελάφια, τα ζαρκάδια και άλλα πουλερικά, όλα τους καλοθρεμμένα (Γ' Βασιλειών 2,46ε. 5,2-3). Τα ονόματα των δώδεκα διοικητών επαρχιών ήταν: Ο Βενώρ είχε στη δικαιοδοσία του την ορεινή περιοχή της φυλής Εφραίμ. Ο γιος του Δακάρ είχε στη δικαιοδοσία του την περιοχή που αποτελείται από τις πόλεις Μεχαμάς, Σαλαβίν, Βαιθσαμύς και από την Αιλών έως την Βηθανάν. Ο γιος του Εσδί είχε στη δικαιοδοσία του την Αραβώθ, τη Σωχώ και την Οφέρ. Ο σύζυγος της Ταβλήθ, μιας θυγατέρας του Σολομώντα, είχε στη δικαιοδοσία του τη Χαναδάβ και την Αναφαθέ. Ο Βαανά, γιος του Αχιλίδ, είχε στη δικαιοδοσία του τη Θαανάχ, τη Μαγεδδώ και όλο τον οίκο του Σαν, που βρισκόταν κοντά στη Σεσαθάν, κάτω από του Εσραέ, και από τη Βηθσάν μέχρι τη Σαβελμαουλά και τη Μαεβέρ Λουκάμ. Ο γιος του Γαβέρ είχε στη δικαιοδοσία του τη Ρεμάθ στη Γαλαάδ και την Ερεγαβά στη Βασάν, στην οποία υπήρχαν 60 μεγάλες πόλεις οχυρωμένες με τείχη που διέθεταν χάλκινες αμπάρες. Ο Αχιναδάβ, γιος του Σαδδώ, είχε στη δικαιοδοσία του την Μααναΐμ. Ο Αχιμαάς, ο οποίος είχε πάρει γυναίκα του τη Βασεμμάθ, κόρη του Σολομώντα, είχε στη δικαιοδοσία του την περιοχή της φυλής Νεφθαλί. Ο Βαανά, γιος του Χουσί, είχε στη δικαιοδοσία του την περιοχή της φυλής Ασήρ και την πόλη Βααλώθ. Ο Σαμαά, γιος του Ηλά, είχε στη δικαιοδοσία του την περιοχή της φυλής Βενιαμίν. Ο Γαβέρ (Γέβερ), γιος του Αδαΐ, είχε στη δικαιοδοσία του την περιοχή της φυλής Γαδ και την Εσεβών της Βασάν. Ο Νασίφ είχε στη δικαιοδοσία του την Ιουδαία. Και τέλος ο Ιωσαφάτ, γιος του Φουασούδ, είχε στη δικαιοδοσία του την περιοχή της φυλής Ισσάχαρ (Γ' Βασιλειών 4,8-19).
ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΟΥ ΣΟΛΟΜΩΝΤΑ
Η πρώτη σύζυγος του Σολομώντα ήταν η θυγατέρα του Φαραώ, την οποία και εγκατέστησε στην πόλη Δαβίδ στο όρος Σιών, μέχρις ότου τελειώσει η ανοικοδόμηση του βασιλικού ανακτόρου, του Ναού του Κυρίου και του τοίχους της Ιερουσαλήμ (Γ' Βασιλειών 2,35γ. 3,1. 5,14α). Ο Σολομών, όταν τελείωσε το ανάκτορό του, οδήγησε εκεί την κόρη του Φαραώ, από την πόλη Δαβίδ, επειδή πίστευε πως δεν επιτρεπόταν να μένει σ' αυτή, διότι ο τόπος ήταν άγιος, λόγω του ότι είχε μείνει εκεί για αρκετά χρόνια η Κιβωτός του Κυρίου (Γ' Βασιλειών 9,9α. 8,11). Επειδή ο Σολομώντας απομόνωσε την Πόλη Δαβίδ από την έξω περιοχή, η θυγατέρα του Φαραώ ανέβαινε από την Πόλη Δαβίδ για να πάει στον οίκο της, τον οποίο είχε χτίσει γι' αυτή ο Σολομώντας (Γ' Βασιλειών 2,35ζ). Ο οίκος που κατασκεύασε Σολομών για τη γυναίκα του, την κόρη του Φαραώ, ήταν όμοιος με το δικό του (Γ' Βασιλειών 7,45). Κατά την ημέρα του γάμου του, πιθανόν με την κόρη του Φαραώ, η μάνα του η Βηρσαβεέ του φόρεσε στο κεφάλι στεφάνι, το οποίο το φορούσε συχνά (Άσμα Ασμάτων 3,11).
Ο Σολομώντας απέκτησε ακόμη 700 γυναίκες και 300 παλλακίδες (Γ' Βασιλειών 11,1-3). Γιος του Σολομώντα και διάδοχος στο θρόνο ήταν ο Ροβοάμ (Γ' Βασιλειών 0,00. Β' Παραλειπομένων 3,10). Κόρες του Σολομώντα αναφέρονται η Ταβλήθ (Ταβάθ) (Γ' Βασιλειών 4,11) και η Βασεμμάθ (Βασεμάθ) (Γ' Βασιλειών 4,15). Ο σύζυγος της Ταβλήθ ήταν ένας από τους δώδεκα διοικητές επαρχιών, που είχε ορίσει ο Σολομώντας, για να εφοδιάζουν με τρόφιμα το βασιλιά και τον οίκο του, ο οποίος είχε στη δικαιοδοσία του την περιοχή, που αποτελείται από τις πόλεις Χαναδάβ και Αναφαθέ (Γ' Βασιλειών 4,7. 4,11). Ο σύζυγος της Βασεμμάθ ήταν ο Αχιμαάς (Αχιμάας), ένας από τους δώδεκα διοικητές επαρχιών, ο οποίος είχε στη δικαιοδοσία του την περιοχή της φυλής Νεφθαλί (Γ' Βασιλειών 4,7. 4,15).
Η ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΣΟΛΟΜΩΝΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΟ
Ο Σολομώντας ζούσε με χλιδή σε μεγαλοπρεπή ανάκτορα και οι πολλοί γάμοι του και οι γυναίκες στις οποίες προσκολλήθηκε, τελικά τον οδήγησαν στην αποστασία από το Θεό. Του άρεσαν ιδιαίτερα οι γυναίκες. Απέκτησε 700 γυναίκες και 300 παλλακίδες, οι οποίες ήταν κόρες ειδωλολατρών, οι οποίες κατάγονταν από τους Μωαβίτες, τους Αμμωνίτες, τους Σύριους, τους Ιδουμαίους, τους Χετταίους, τους Αμορραίους κλπ. Όλες αυτές οι γυναίκες κατάγονταν από ειδωλατρικά έθνη, πράγμα το οποίο είχε απαγορεύσει ο Κύριος στους Ισραηλίτες. Ο Σολομών προσκολλήθηκε σ' αυτές και αγάπησε και τα έθνη τους (Γ' Βασιλειών 11,1-3). Όταν ο Σολομών ήταν αρκετά μεγάλος σε ηλικία, δεν είχε την ίδια αγνή και καθαρή καρδιά απέναντι του Θεού, όπως ήταν του πατέρα του Δαβίδ. Ο Σολομών παρασύρθηκε από τις αλλόφυλες γυναίκες του και έχτισε ειδωλολατρικούς ναούς και θυσιαστήρια σε υψώματα και στην κορυφή του όρους των Ελαιών, που είχε ονομασθεί και όρος του Σκανδάλου, επειδή και ο ίδιος ο Σολομών τέλεσε εκεί θυσίες σε θεούς ειδωλολατρών. Έτσι ο Σολομών έχτισε ναούς για τον Χαμώς, το θεό των Μωαβιτών, και για τον θεό των Αμμωνιτών. Έχτισε επίσης ναό για την Αστάρτη, τη θεότητα των Σιδωνίων. Σ' αυτούς τους ναούς και σ' αυτά τα θυσιαστήρια οι γυναίκες του Σολομώντα προσέφεραν θυμίαμα και θυσίες στους θεούς τους (Γ' Βασιλειών 11,4-8. 11,33).
Αποτέλεσμα της αποστασίας του Σολομώντα από το Θεό ήταν ο Κύριος να οργιστεί εναντίον του, ο οποίος μάλιστα δύο φορές του παρουσιάστηκε και τον προειδοποίησε να τηρεί τις εντολές του και να μη λατρέψει άλλους θεούς. Έτσι κάποια μέρα ο Κύριος παρουσιάστηκε στο Σολομώντα και του είπε, ότι επειδή του χάρισε μεγάλες δωρεές και εκείνος δεν τήρησε τις εντολές του και τα προστάγματά του, γι' αυτό και θα πάρει τη βασιλεία απ' αυτόν και θα τη δώσει στο δούλο του. Αλλά αυτό δεν θα το κάνει στις μέρες του, για χάρη του πατέρα του Δαβίδ. Αυτό θα πραγματοποιηθεί στα χρόνια της βασιλείας του γιου του. Τότε θ' αφήσει στο γιο του δύο μόνο φυλές, κι αυτό για χάρη του Δαβίδ και της Ιερουσαλήμ, την οποία ο ίδιος ο Κύριος έχει επιλέξει για κατοικία του (Γ' Βασιλειών 11,9-13).
Τότε ο Κύριος ξεσήκωσε εναντίον του Σολομώντα τον Άδερ τον Ιδουμαίο και τον Ραζών (Εσρώμ), γιο του Ελιαδαέ, από τη Ραμμάθ. Ο Άδερ είχε γλιτώσει από τη σφαγή των Ιδουμαίων από τους Ισραηλίτες την εποχή του Δαβίδ και κατέφυγε στην Αίγυπτο, όπου πήρε ως γυναίκα την αδερφή της συζύγου του Φαραώ. Μερικά χρόνια αργότερα, όταν ο Άδερ πληροφορήθηκε το θάνατο του Δαβίδ και του Ιωάβ, επέστρεψε στην πατρίδα του. Εκεί ανακηρύχτηκε βασιλιάς και παρενοχλούσε συνεχώς τους Ισραηλίτες (Γ' Βασιλειών 11,14-22). Ο Ραζών (Εσρώμ) ο Βαραμεθίτης, γιος του Ελιαδαέ, ήταν δούλος του Αδρααζάρ (Αδαδεζέρ), βασιλιά του Σουβά. Μετά τη νίκη του Δαβίδ κατά του Αδρααζάρ, γύρω από τον Ραζών συγκεντρώθηκαν αρκετοί και αποτέλεσαν ληστρική συμμορία. Αργότερα ο Ραζών με τους άνδρες του κατέλαβαν τη Δαμασκό και ανακηρύχτηκε βασιλιάς. Με ορμητήριο τη Δαμασκό ο Ραζών κατέστη μάστιγα για τους Ισραηλίτες στα τελευταία χρόνια της βασιλείας του Σολομώντα. Αλλά και ο Άδερ ο Ιδουμαίος αποτέλεσε μάστιγα των Ισραηλιτών (Γ' Βασιλειών 11,14. 11,23-25).
Εχθρός του Σολομώντα υπήρξε και ο Ιεροβοάμ, γιος του Ναβάτ, ο οποίος καταγόταν από την ορεινή περιοχή της φυλής Εφραίμ. Ήταν γιος μιας πόρνης, χήρας και δούλης του Σολομώντα (Γ' Βασιλειών 11,26. 12,24β). Όταν ο Σολομών οχύρωσε την Πόλη Δαβίδ και την απομόνωσε από την υπόλοιπη πόλη, ο Ιεροβοάμ ήταν ένας από τους εργάτες και ήταν πολύ δυνατός. Ο Σολομών είδε, ότι ήταν άνθρωπος των έργων και τον διόρισε επόπτη στα έργα της φυλής Εφραίμ. Ο Ιεροβοάμ ανοικοδόμησε το φρούριο της Ιερουσαλήμ με άνδρες από τη φυλή Εφραίμ, καθώς επίσης επέβλεψε και αποπεράτωσε την οχύρωση της Πόλης Δαβίδ. Ακόμη ο Ιεροβοάμ είχε υπό τη δικαιοδοσία του 300 πολεμικά άρματα και φιλοδοξούσε να γίνει βασιλιάς όλου του Ισραήλ (Γ' Βασιλειών 11,27-28. 12,24β). Όταν ο Ιεροβοάμ είχε βγει από την Ιερουσαλήμ, τον συνάντησε στο δρόμο ο προφήτης Αχιά ο Σηλωνίτης, ο οποίος τον έβγαλε από το δρόμο του και πήραν το δρόμο προς την πεδιάδα. Τότε ο Αχιά πήρε το καινούριο ρούχο που φορούσε, το έσχισε σε 12 κομμάτια και είπε στον Ιεροβοάμ να πάρει τα δέκα κομμάτια, γιατί ο Κύριος αποφάσισε να διασπάσει τη βασιλεία του Σολομώντα και θα δώσει στον Ιεροβοάμ την αρχηγία των 10 φυλών. Μόνο δύο φυλές θα μείνουν στο Σολομώντα κι αυτό για χάρη του Δαβίδ και της Ιερουσαλήμ, της ιερής πόλης του Θεού. Ο Κύριος αποφάσισε, επειδή ο Σολομώντας λάτρεψε άλλες θεότητες, να μην πάρει τη βασιλεία από τα χέρια του για όσο διάστημα θα είναι στη ζωή, για χάρη του πατέρα του Δαβίδ. Μετά το θάνατό του όμως, θα πάρει τη βασιλεία από τα χέρια του γιου του και θα αναδείξει τον Ιεροβοάμ ηγέτη και βασιλιά των 10 βόρειων φυλών. Είπε ακόμη στον Ιεροβοάμ, ότι εάν βαδίσει στο δρόμο του Κυρίου και τηρήσει τις εντολές του, ο Κύριος θα είναι μαζί του και θα στερεώσει τη βασιλεία του (Γ' Βασιλειών 11,29-39). Όταν ο Σολομών έμαθε τα γεγονότα αυτά και τις φιλοδοξίες του Ιεροβοάμ, φοβήθηκε θέλησε να τον θανατώσει. Αυτός, όμως, κατέφυγε στον Σισάκ (Σουσακίμ), βασιλιά της Αιγύπτου, κι έμεινε εκεί μέχρι που πέθανε ο Σολομών (Γ' Βασιλειών 11,40. 12,24γ).
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ ΣΟΛΟΜΩΝΤΑ
Ο Σολομώντας βασίλευσε στην Ιερουσαλήμ για 40 χρόνια και όταν πέθανε το 931 π.X. τον έθαψαν στην πόλη Δαβίδ, στην Ιερουσαλήμ (Α' Βασιλειών 11,42-43. 12,24α. Β' Παραλειπομένων 9,30-31). Τον διαδέχθηκε ο γιος του Ροβοάμ, τον οποίο απέκτησε από τη Νααμά, στη βασιλεία του οποίου έγινε και η διαίρεση του βασιλείου του Ισραήλ (Α' Βασιλειών 11,44. Β' Παραλειπομένων 9,31). Οι λόγοι του Σολομώντα και όλη η σοφία του βρίσκονται στο βιβλίο που ονομάζεται «ρήματα Σολομώντος» (Γ' Βασιλειών 11,41). Πολλοί λόγοι του Σολομώντα υπάρχουν στο βιβλίο του προφήτη Νάθαν και στο βιβλίο του προφήτη Αχιά (Β' Παραλειπομένων 9,29).
|
|||||||||||||||||||||||||||||
|
ΥΜΝΟΛΟΓΙΑ
Κοντάκιον
Ἦχος
β’. Αὐτόμελον.
Κάθισμα
|
|||||||||||||||||||||||||||||
