ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

 

Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΣΑΟΥΛ

 

Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΕΩΝ

 

Η περίοδος των βασιλέων αρχίζει από το 1012 έως το 926 π.Χ. Οι μεγάλοι βασιλείς αυτής της περιόδου ήταν ο Σαούλ, ο Δαβίδ και ο Σολομών. Πληροφορίες για την περίοδο αυτή παίρνουμε από τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, Βασιλειών Α', Β', Γ' και Δ', Παραλειπομένων Α' και Β'.

 

 

Ο ΣΑΟΥΛ: Ο ΠΡΩΤΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ

 

Ο Σαούλ

Ο Ισραηλιτικός λαός ζήτησε από τον τελευταίο Κριτή, το Σαμουήλ, να του δώσει βασιλιά, κι έτσι έγινε πρώτος βασιλιάς ο Σαούλ.

Ο  Σαούλ στα πρώτα χρόνια βασίλευε  με  ευσέβεια και δικαιοσύνη κι έτσι κατόρθωσε να νικήσει τους γειτονικούς λαούς που πολιορκούσαν το Ισραήλ, αλλά και το λαό να κρατήσει στον δρόμο του Θεού.

 

Μια μέρα οι Αμμωνίτες πολιόρκησαν την Ιαβές στη Γαλαάδ και απαίτησαν προκειμένου να συνθηκολογήσουν οι κάτοικοι της πόλης, να βγάλουν το δεξί μάτι όλων των κατοίκων. Οι κάτοικοι της Ιαβές έστειλαν αγγελιαφόρους στη Γαβαά, την πόλη του Σαούλ, και του ανακοίνωσαν τα γεγονότα.

Ο Σαούλ όταν τ' άκουσε φούντωσε από θυμό, πήρε ένα ζευγάρι βόδια, τα κομμάτιασε κι έστειλε τα κομμάτια τους με αγγελιοφόρους σ' όλη τη χώρα με το μήνυμα, ότι όποιος δεν τον ακολουθήσει εναντίον των Αμμωνιτών θα πάθει τα ίδια. Τότε έτρεξαν όλοι να τον ακολουθήσουν.

Την άλλη μέρα ο στρατός του Σαούλ, μπήκε μέσα στο εχθρικό στρατόπεδο και κατέσφαξε τους Αμμωνίτες. Όσοι γλίτωσαν σκορπίστηκαν.

 

Μετά από δύο χρόνια βασιλείας του Σαούλ, ο γιος του ο Ιωνάθαν σκότωσε τη φρουρά των Φιλισταίων στη Γαβαά και οι Φιλισταίοι συγκεντρώθηκαν για να πολεμήσουν τους Ισραηλίτες. Ο λαός από φόβο κρύφτηκε στις σπηλιές και όπου αλλού έβρισκε, ενώ ο στρατός του Σαούλ ήταν τρομαγμένος. 

Επειδή όμως ο Σαμουήλ είχε αργήσει να έρθει για να προσφέρει θυσία στο Θεό κι ο στρατός άρχισε να εγκαταλείπει το Σαούλ, τότε διέταξε να φέρουν τα ζώα για να κάνουν μόνοι τους τη θυσία στον Κύριο. Έτσι ο Σαούλ πρόσφερε ο ίδιος το ολοκαύτωμα. Όταν ήρθε ο Σαμουήλ τον επέπληξε για την πράξη του αυτή και προφήτεψε ότι θα είχε ως τιμωρία τη μικρή διάρκεια της βασιλείας του.

 

Μια μέρα, ο Ιωνάθαν, ο γιος του Σαούλ, μαζί μ' ένα νεαρό πολεμιστή, επιτέθηκαν μόνοι τους σε μια ομάδα Φιλισταίων και τους σκότωσαν. Μετά από το γεγονός αυτό επικράτησε πανικός και φόβος στο στρατόπεδο των Φιλισταίων.

Τότε ο Σαούλ και ο στρατός του προχώρησαν στο σημείο όπου θα δινόταν η μάχη. Βλέπουν τότε τους Φιλισταίους να σφάζονται μεταξύ τους μέσα σε μια απερίγραπτη σύγχυση. Μερικοί Ισραηλίτες που είχαν προσχωρήσει στους Φιλισταίους, ενώθηκαν τώρα κι αυτοί μαζί με το Σαούλ και τον Ιωνάθαν. Επίσης οι Ισραηλίτες που είχαν κρυφτεί στα βουνά, όταν άκουσαν ότι οι Φιλισταίοι είχαν τραπεί σε φυγή, τους καταδίωξαν κι αυτοί. Εκείνη την ημέρα ο Κύριος ελευθέρωσε τους Ισραηλίτες.

 

Ο Σαούλ εκείνη τη ημέρα έκανε ένα μεγάλο σφάλμα. Απείλησε και καταράστηκε το στρατό του να μη φάει τίποτα ώσπου να καταδιώξει όλους τους Φιλισταίους. Έτσι κανένας από το στρατό δεν έφαγε τίποτα.

Ο Ιωνάθαν όμως δεν ήξερε ότι ο πατέρας του είχε δεσμεύσει με αυτό τον όρκο το στρατό του. Έτσι πήρε μια κερήθρα μέλι που βρήκε και έφαγε.

Εκείνη τη μέρα οι Ισραηλίτες χτύπησαν τους Φιλισταίους, αλλά ο στρατός ήταν πάρα πολύ εξαντλημένος. Έτσι παίρνανε τα ζώα από τα λάφυρα, τα έσφαξαν επί τόπου και τα έτρωγαν με το αίμα. Όταν ο Σαούλ έμαθε, ότι ο στρατός αμάρτανε ενώπιον του Κυρίου τρώγοντας και το αίμα των ζώων, τότε επέτρεψε στο στρατό να φάει κανονικά.

Έπειτα ο Σαούλ σχεδίασε να επιτεθεί στους Φιλισταίους τη νύχτα και να τους εξοντώσει. Γι' αυτό ζήτησε πρώτα να συμβουλευτεί το Θεό, αλλά εκείνη την ημέρα ο Κύριος δεν του αποκρίθηκε. Τότε ο Σαούλ άρχισε ν' αναζητά ποια αμαρτία έγινε εκείνη την ημέρα και ορκίστηκε να σκοτώσει τον ένοχο. Κανείς όμως από το στρατό δεν του είπε τίποτα.

Τότε ο Σαούλ έριξε κλήρο για να βρεθεί ο ένοχος. Ο κλήρος έπεσε στον Ιωνάθαν και στο Σαούλ, ενώ ο στρατός αποδείχτηκε αθώος. Τότε έριξαν κλήρο ανάμεσα στον Σαούλ και στον Ιωνάθαν, και ο κλήρος έπεσε στον Ιωνάθαν. Τότε ρώτησε ο Σαούλ τον Ιωνάθαν να του αποκαλύψει την αλήθεια και ο Ιωνάθαν του τα φανέρωσε όλα.  Τότε ο Σαούλ απείλησε να σκοτώσει το γιο του.

Αλλά οι στρατιώτες διαμαρτυρήθηκαν στο Σαούλ και έτσι ο στρατός γλίτωσε τον Ιωνάθαν από βέβαιο θάνατο.

 

Η χρίση του βασιλιά

 

Την χρίση του βασιλιά την τελούσε ένας άνθρωπος του Θεού, προφήτης ή ιερέας, χύνοντας λάδι στο κεφάλι του βασιλιά.

Μ’ αυτόν τον τρόπο δηλωνόταν ότι ο άνθρωπος αυτός ήταν εκλεγμένος από το Θεό να γίνει όργανό του για τη διακυβέρνηση του λαού. Έτσι, ο βασιλιάς λεγόταν χριστός, δηλαδή χρισμένος) και αναγνωριζόταν ως άξιος μιας μεγάλης αποστολής.
 

 

 

Ο ΣΑΟΥΛ ΠΕΦΤΕΙ ΣΤΗ ΔΥΣΜΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

 

Ο Σαμουήλ ελέγχει το Σαούλ

Ο Σαούλ ήταν συνετός και γενναίος βασιλιάς και χάρισε πολλές νίκες στους Ισραηλίτες. Πολέμησε και νίκησε τους Μωαβίτες, τους Αμμωνίτες, τους Ιδουμαίους, τους Φιλισταίους και άλλους. Οι νίκες του όμως αυτές τον γέμισαν με εγωισμό και περηφάνια, και άρχισε να κάνει πράξεις που δεν ήταν αρεστές στον Κύριο.

Ο Σαούλ, με εντολή του Κυρίου, επιτέθηκε εναντίον των Αμαληκιτών, τους οποίους νίκησε και κατέσφαξε.  Αλλά ο Σαούλ και ο στρατός του, παρά την εντολή του Κυρίου να εξοντώσουν όλους τους Αμαληκίτες, λυπήθηκαν να σκοτώσουν το βασιλιά τους και τα καλύτερα λάφυρα από τη μάχη, ζώα και γενικά κάθε αγαθό αξίας δεν θέλησαν να τα καταστρέψουν.

 

Ο Σαμουήλ επέπληξε τον Σαούλ, που δεν τήρησε κατά γράμμα την εντολή του Κυρίου και έπραξε ότι ακριβώς ο Κύριος απεχθάνεται. Και επειδή ο Σαούλ περιφρόνησε τις εντολές του Κυρίου, γι' αυτό και ο Κύριος τον απέρριψε από το αξίωμα του βασιλιά. Τότε ο Σαούλ ζήτησε συγχώρεση για την πράξη του και θέλησε να επανορθώσει αλλά ο Σαμουήλ του είπε, ότι η απόρριψη του Κυρίου είναι οριστική.

 

Ο Σαμουήλ όσο ζούσε δεν είδε πια το Σαούλ και ήταν βαθιά λυπημένος γι' αυτόν, όπως κι ο Κύριος είχε μετανιώσει που διάλεξε το Σαούλ για βασιλιά στον Ισραήλ. Το Πνεύμα του Κυρίου είχε πια φύγει από το Σαούλ, και τον τυραννούσε ένα κακό πνεύμα σταλμένο από τον Κύριο. Έτσι ο Σαούλ έπεσε σε αθυμία και μελαγχολία, και τίποτα δεν του έφερνε γαλήνη.

Τότε οι δούλοι του σκέφτηκαν να φέρουν στο παλάτι το Δαβίδ, που ο Κύριος ήταν μαζί του και ήταν καλός μουσικός, έτσι ώστε όταν ερχόταν το κακό πνεύμα, να παίζει μουσική και να γίνεται καλά.

Ο Δαβίδ παρουσιάστηκε στο Σαούλ και εκείνος τον συμπάθησε πολύ. Έτσι, όποτε ερχόταν το κακό πνεύμα στο Σαούλ, ο Δαβίδ έπαιρνε στα χέρια του το ψαλτήρι κι έπαιζε και ο Σαούλ ανακουφιζόταν. Το κακό πνεύμα έφευγε από πάνω του και ηρεμούσε.