|
ΑΡΧΑΙΕΣ ΧΩΡΕΣ ΚΑΙ ΛΑΟΙ |
|||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||
|
ΟΙ ΓΙΓΑΝΤΕΣ |
|||||||||||||||||||||||
|
ΟΙ ΓΙΓΑΝΤΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ |
|||||||||||||||||||||||
|
ΟΙ ΓΙΓΑΝΤΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΥ
Σε αντίθεση με τις άλλες μυθολογίες, η Παλαιά Διαθήκη είναι πιο ρεαλιστική όσον αφορά την ύπαρξη και τη δημιουργία των γιγάντων. Σύμφωνα, λοιπόν, με την Παλαιά Διαθήκη, όταν άρχισε το ανθρώπινο γένος να πληθαίνει, τότε οι άνθρωποι του Θεού, που κατάγονταν από τη γενιά του Σηθ, έβλεπαν τις κόρες των διεφθαρμένων ανθρώπων, από τη γενιά του Κάϊν, ότι ήταν όμορφες και τις πήραν για γυναίκες τους. Από την ένωση των ανθρώπων του Θεού με τις διεφθαρμένες κόρες των ανθρώπων, κατάγονται και οι γίγαντες. Αυτοί έζησαν την πανάρχαια εποχή και ήταν άνθρωποι ονομαστοί για την τότε εποχή. Αλλά, όμως, όπως και οι άλλοι άνθρωποι, έτσι κι αυτοί ήταν βουτηγμένοι στην αμαρτία και στην διαφθορά.
Ο Θεός, όταν είδε τη σαρκικότητα των ανθρώπων, αποφάσισε να περιορίσει τη διάρκεια ζωής των ανθρώπων σε 120 χρόνια (Γένεσις 6,1-4). Πριν από τη διήγηση αυτή, η διάρκεια ζωής των ανθρώπων ήταν πολύ περισσότερη. Σύμφωνα πάντα με τη διήγηση της Βίβλου, ο Αδάμ έζησε 930 χρόνια, ο Σηθ 912, ο Ενώς 905, ο Καϊνάν 910, ο Μαλελεήλ 895, ο Ιάρεδ 962, ο Ενώχ 365, ο Μαθουσάλα 969 και ο Λάμεχ 777 χρόνια.
Τον καιρό που ο Μωυσής έστειλε τους 12 κατασκόπους στη Γη της Επαγγελίας, κατοικούσαν στη Χεβρών οι γιγαντόσωμοι απόγονοι του Ανάκ (Ενάχ). Οι κατάσκοποι ξεκίνησαν από την έρημο Φαράν, έλεγξαν όλη τη χώρα από την έρημο Σιν έως τη Ροόβ που βρίσκεται βόρεια και πάει ο δρόμος προς την Αϊμάθ. Μετά επέστρεψαν στην έρημο και έφτασαν στη Χεβρών, όπου κατοικούσαν οι Αχιμάν, οι Σεσσί (Σεσαΐ) και οι Θελαμί (Ταλμαΐ), απόγονοι του γίγαντα Ανάκ (Ενάχ) (Αριθμοί 13,22-23. Δευτερονόμιο 1,28).
Η λέξη “γίγας” στην Παλαιά Διαθήκη είναι η Νephil, που σημαίνει ισχυρός, καταπιεστής, τύραννος, γίγαντας. Εμφανίζεται τρεις φορές στην Παλαιά Διαθήκη: (Γεν. 6,4, και Αρ. 13,33 δις). Στον πληθυντικό αποδίδεται με τη λέξη "Νεφιλείμ". Οι Γίγαντες τους οποίους αναφέρει η Παλαιά Διαθήκη ονομάζονται και Ραφαΐν ή Ρεφαΐτες (Δευτερονόμιο 2,11), και είναι οι ίδιοι Γίγαντες με εκείνους όλων των άλλων παραδόσεων.
Από την παραπάνω αφήγηση μπορούμε να βγάλουμε ως συμπέρασμα, ότι μετά τη δημιουργία του ανθρώπου από το Θεό, υπήρξαν δύο γενιές ανθρώπων. Η γενιά του Σηθ, των ανθρώπων δηλαδή που ζούσαν κοντά στο Θεό, και η γενιά του Κάϊν, των ανθρώπων που ζούσαν μακριά από το Θεό και ήταν βουτηγμένοι στην αμαρτία και στην διαφθορά. Κάποια στιγμή, όμως, άρχισαν να παντρεύονται μεταξύ τους, με αποτέλεσμα όλο το ανθρώπινο γένος να απομακρυνθεί πλέον από το Θεό και να χαθεί στην αμαρτία. Ένα από τα αποτελέσματα της ένωσης αυτής ήταν και η γέννηση των Γιγάντων, οι οποίοι, όπως φαίνεται και σε άλλα σημεία της Παλαιάς Διαθήκης, επικράτησαν στη γη. Επίσης, όπως φαίνεται από τις περιγραφές, οι περισσότεροι από τους Γίγαντες χάθηκαν από κάποιο πόλεμο που είχαν με τους κανονικούς ανθρώπους (Γιγαντομαχία), και άλλοι από τον κατακλυσμό που έκανε ο Θεός, για να αφανίσει την κακία και την διαφθορά από τη γη. Πάντως όποια θεωρία κι αν ακολουθήσει κανείς, σημασία έχει ότι από τον κατακλυσμό, είτε ήταν παγκόσμιος, είτε τοπικός, ότι σώθηκαν αρκετοί άνθρωποι, μεταξύ αυτών και αρκετοί από τους Γίγαντες.
ΟΙ ΓΙΓΑΝΤΕΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ
Σύμφωνα με την Αγία Γραφή, η περιοχή στην οποία επεβίωσαν κάποιοι από τη φυλή των γιγάντων Νεφιλείμ, ήταν η Βασάν, που ονομάζεται: "γη γιγάντων" (Δευτερονόμιο 3,13). Πρόκειται για μία ορεινή περιοχή ανατολικά της θάλασσας της Γαλιλαίας, κατάλληλη για επιβίωση από τον Κατακλυσμό που έπληξε τη γη. Εκεί, οι Γίγαντες υπήρχαν όχι μόνο μετά από τον Κατακλυσμό, αλλά και στις ημέρες του Αβραάμ και του Μωυσή. Όταν ο Χοδολλογομόρ και οι σύμμαχοί του, πήγαιναν για να πολεμήσουν με το στρατό των Σοδόμων και των Γομόρρων, στο πέρασμά τους κατέκοψαν τους Γίγαντες των πόλεων Ασταρώθ και Καρναΐν, στη Βασάν (Γένεση 14,5).
Στην Παλαιά Διαθήκη, οι κατάσκοποι των ημερών του Μωυσή, βρήκαν τους Νεφιλείμ στη Χαναάν (Αριθμοί 13,33), όπου μάλιστα ονομάζει τους Γίγαντες "Νεφιλείμ". Σε άλλα εδάφια, όπως το Δευτερονόμιο 1,28, αναφερόμενο στο ίδιο γεγονός, ταυτίζει τους Νεφιλείμ με τους Ανακείμ. Με τη λέξη Ανακείμ η Αγία Γραφή συσχετίζει, όλες τις φυλές γιγάντων που ζούσαν γύρω από τη θάλασσα της Γαλιλαίας, όπως ήταν οι Ραφαείμ, οι Εμμαίοι και οι Ζουμζουμείμ, τους οποίους εξολόθρευσαν οι απόγονοι του Λωτ (Δευτερονόμιο 2,10-11. 20-21).
Οι Ανακίτες ήταν "ισχυροί και πανύψηλοι» (Αριθμοί 13,22-23. 13,33. Δευτερονόμιο 9,1-2). Τον καιρό που ο Μωυσής έστειλε τους 12 κατασκόπους στη Γη της Επαγγελίας, κατοικούσαν στη Χεβρών οι γιγαντόσωμοι απόγονοι του Ανάκ (Ενάκ) και οι γιοι του ο Αχιμά (Αχιμάν), ο Σουσί (Σεσσί) και ο Θολαμί (Θελαμί) (Αριθμοί 13,22-23. 13,33. Δευτερονόμιο 1,28. 9,1-2. Ιησούς του Ναυή 15,14. Κριτές 1,10). Ο Μωυσής, όταν έδινε τις τελευταίες οδηγίες στους Ισραηλίτες, έκανε λόγο για τους απογόνους του Ανάκ (Ενάκ), οι οποίοι ήταν άνθρωποι μεγάλου αναστήματος, κατοικούσαν σε πόλεις με υψηλά τείχη και ήταν ισχυροί στρατιωτικά (Δευτερονόμιο 9,1-2). Εδώ έχουμε και περιγραφή των Γιγάντων από τους ανιχνευτές που είχε στείλει ο Μωυσής για να κατασκοπεύσουν τους κατοίκους της Χαναάν: «…όλοι όσους είδαμε εκεί είναι πανύψηλοι, και είδαμε και τους γίγαντες εκεί, τους γιους του Ανάκ από την γενιά των γιγάντων εμείς φαινόμασταν μπροστά τους σαν ακρίδες, και σαν τέτοιους μας έβλεπαν κι εκείνοι» (Αριθμοί 13,27-33. Δευτερονόμιο 1,24-25. 1,28).
Ο Ωγ ήταν ο τελευταίος βασιλιάς των Αμορραίων, που κατοικούσαν στη Βασάν. Ο Ωγ ήταν ο μόνος που είχε απομείνει από τη γενιά των Γιγάντων στη Βασάν (Δευτερονόμιο 3,11. 29,6. Ιησούς του Ναυή 12,4. 13,12. 13,30-31). Το κρεβάτι του ήταν σιδερένιο και φυλάχτηκε στην ακρόπολη των Αμμωνιτών. Το μήκος του κρεβατιού του ήταν 9 πήχεις (4,5 περίπου μέτρα) και το πλάτος του 4 πήχεις (2,20 περίπου μέτρα) (Δευτερονόμιο 3,11). Οι Ισραηλίτες πριν μπουν στη Χαναάν, έφτασαν στη περιοχή της Βασάν. Ο βασιλιάς της Βασάν, ο Ωγ, βγήκε με το στρατό του να τους πολεμήσει. Οι Ισραηλίτες χτύπησαν τη Βασάν και το στρατό της στην Εδραείν. Θανάτωσαν τον Ωγ και τους γιους του, όπως και όλο το λαό και κυρίεψαν τη χώρα (Αριθμοί 21,33-35. Δευτερονόμιο 3,1-11. 29,6-7. Ιησούς του Ναυή 12,4-6. 13,12).
Όταν ο Ιησούς του Ναυή κατέλαβε τις πόλεις της νότιας Χαναάν, κατέλαβε και τη Χεβρών. Την πόλη πολιόρκησε και κατέλαβε ο Χάλεβ (Ιησούς του Ναυή 14,6-14). Τη Χεβρών την εποχή εκείνη την κατοικούσαν την εποχή εκείνη οι γίγαντες Ενακίτες. Η πόλη λεγόταν τότε Αρβόκ ή Κιριάθ-Αρβά ή Καριαθαρβοκσεφέρ (πόλη του Αρβά, ο Αρβά ήταν ο πιο μεγαλόσωμος άνθρωπος ανάμεσα στους Ενακίτες) (Ιησούς του Ναυή 14,15. Κριτές 1,10). Ο Χάλεβ, σύμφωνα με εντολή του Ιησού του Ναυή, κατέλαβε τη Χεβρών, η οποία ήταν η πρωτεύουσα των Ενακιτών και εξολόθρευσε τους τρεις γιούς του Ενάκ, τον Αχιμά (Αχιμάν), τον Σουσί (Σεσσί) και τον Θολαμί (Θελαμί) (Ιησούς του Ναυή 10,36-37. 15,13-14. Κριτές 1,10). Έτσι ο Ιησούς του Ναυή εξολόθρευσε τους γίγαντες Ενακίμ (Ανακίμ), που ζούσαν στη Χεβρών, στη Δαβίρ, στην Αναβώθ και σ' ολόκληρη την ορεινή περιοχή της φυλής Ιούδα και του Ισραήλ. Τους αφάνισε και κατέστρεψε τις πόλεις τους. Δεν απόμεινε πια απόγονος του γίγαντα Ενάκ (Ανάκ) στη χώρα, παρά μόνο μερικοί στη Γάζα, στη Γεθ και στην Ασεδώθ (Ιησούς του Ναυή 11,21-22).
Όταν ο Ιησούς του Ναυή κατέλαβε τις πόλεις της νότιας Χαναάν εξολόθρευσε τους γίγαντες Ενακίμ (Ανακίμ), που ζούσαν στη Χεβρών, στη Δαβίρ, στην Αναβώθ και σ' ολόκληρη την ορεινή περιοχή της φυλής Ιούδα και του Ισραήλ. Τους αφάνισε και κατέστρεψε τις πόλεις τους. Δεν απόμεινε πια απόγονος του γίγαντα Ενάκ (Ανάκ) στη Χαναάν, παρά μόνο μερικοί στη Γάζα, στη Γεθ και στην Ασεδώθ (Ιησούς του Ναυή 11,21-22). Την Χεβρών πολιόρκησε ο Χάλεβ (Ιησούς του Ναυή 14,6-14). Ο Χάλεβ, σύμφωνα με εντολή του Ιησού του Ναυή, κατέλαβε τη Χεβρών, η οποία ήταν η πρωτεύουσα των Ενακιτών και εξολόθρευσε τους τρεις γιούς του Ενάκ (Ανάκ), τον Αχιμά (Αχιμάν), τον Σουσί (Σεσσί) και τον Θολαμί (Θελαμί) (Ιησούς του Ναυή 10,36-37. 15,13-14. Κριτές 1,10).
Μετά από την εγκατάσταση των Ισραηλιτών στη Γη της Επαγγελίας, οι υψηλόσωμες αυτές φυλές εξολοθρεύτηκαν, και δεν έμειναν πλέον Ανακείμ στο Ισραήλ. Μόνο στη Γάζα, στη Γεθ, και στην Άζωτο έμειναν, αναμεμειγμένοι με τους Φιλισταίους (Ιησούς Ναυή 11,21-22). Ένας απ' αυτούς ήταν και ο Γολιάθ από τη Γεθ. Το ύψος του ήταν περίπου 2,5 μέτρα. Φορούσε περικεφαλαία στο κεφάλι του και αλυσιδωτό θώρακα, από χαλκό και σίδηρο, που το βάρος του ήταν περίπου 50 κιλά. Είχε χάλκινες περικνημίδες στα πόδια του και χάλκινη ασπίδα στους ώμους του. Το δόρυ του ήταν χοντρό και μεγάλο, σαν το αντί του αργαλειού και η σιδερένια λόγχη του ζύγιζε περίπου 6,5 κιλά (Α' Βασιλειών 17,4-7). Κατά τη μονομαχία του Δαβίδ με το Γολιάθ, μετά τα ειρωνικά σχόλια του γίγαντα προς το μικρόσωμο Δαβίδ, εκείνος άπλωσε το χέρι του στο σακούλι, πήρε ένα λιθάρι και το εκσφενδόνισε ενάντια στο γίγαντα. Το λιθάρι τρύπησε την περικεφαλαία και χώθηκε στο μέτωπο του Γολιάθ, ο οποίος πληγώθηκε θανάσιμα κι έπεσε με το πρόσωπο στη γη. Έπειτα ο Δαβίδ στάθηκε πάνω απ' το βαριά τραυματισμένο Γολιάθ, τράβηξε το ξίφος από τη θήκη του Φιλισταίου και τον αποτέλειωσε, κόβοντάς του το κεφάλι (Α' Βασιλειών 17,41-51).
Μετά τη θανάτωση των εφτά απογόνων του Σαούλ από τους Γαβαωνίτες, ο Δαβίδ έδωσε διαταγή στον Δαν, γιο του Ιωά, που ήταν απόγονος των γιγάντων να κατεβάσει και να παραλάβει τα κρεμασμένα πτώματα, τα οποία ο Δαβίδ τα έθαψε μαζί με τα οστά του Σαούλ και του Ιωνάθαν, στον τάφο του Κις, πατέρα του Σαούλ (Β' Βασιλειών 21,11-14). Μετά από αρκετά χρόνια έγιναν καινούριες μάχες μεταξύ των Φιλισταίων και των Ισραηλιτών. Στην πρώτη μάχη πήρε μέρος κι ο Δαβίδ, ο οποίος λόγω της μεγάλης του ηλικίας κουράστηκε. Μεταξύ των Φιλισταίων ήταν και ο Ιεσβί, ένας από τους απογόνους των γιγάντων. Το ακόντιο του ζύγιζε πάνω από 300 σίκλους χαλκού (3500 γραμμάρια περίπου). Ήταν ζωσμένος μ' ένα ρόπαλο και μ' αυτό όρμησε αποφασισμένος να σκοτώσει το Δαβίδ. Αλλά ο Αβεσσά έσπευσε και βοήθησε το Δαβίδ. Χτύπησε τον Ιεσβί και τον σκότωσε (Β' Βασιλειών 21,15-17). Μετά τη μάχη αυτή, έγινε μια καινούρια στην περιοχή της Γεθ, στη Γαζέρ, μεταξύ των Ισραηλιτών και των Φιλισταίων. Εκεί ο Σεβοχά (Σοβοχαΐ) από την Αστατώθ (Ουσά), σκότωσε το γίγαντα Σεφ (Σαφού). Σε μια άλλη μάχη στην περιοχή της Γοβ, ο Ελεανάν (Ελλανάν), γιος του Αριωργίμ (Ιαΐρ) από την Βηθλεέμ, σκότωσε το Λαχμί, αδερφό του γίγαντα Γολιάθ από τη Γεθ, που το ξύλο της λόγχης του ήταν σαν το αντί του αργαλειού. Σε μια άλλη μάχη πάλι στην περιοχή της Γεθ, ήταν ένας γίγαντας φαλακρός, ο οποίος είχε έξι δάκτυλα στα χέρια και στα πόδια (συνολικά είχε 24 δάκτυλα). Αυτός έβριζε συνέχεια τους Ισραηλίτες, αλλά ο Ιωνάθαν, γιος του Σαμμαά (Σεμεΐ) και ανηψιός του Δαβίδ, τον σκότωσε. Και οι τέσσερις αυτοί πολεμιστές ήταν οι τελευταίοι απόγονοι των γιγάντων, από τον οίκο του Ραφά στη Γεθ, και σκοτώθηκαν από το Δαβίδ και τους στρατιώτες του (Β' Βασιλειών 21,18-22. Α' Παραλειπομένων 20,4-8). Έτσι τον καιρό του Δαβίδ, σκοτώθηκαν και οι τελευταίοι γίγαντες τουλάχιστον στο χώρο του Ισραήλ.
|
|||||||||||||||||||||||
|
ΟΙ ΓΙΓΑΝΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ |
|||||||||||||||||||||||
|
ΟΙ ΓΙΓΑΝΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ
Οι Γίγαντες, στην ελληνική μιθολογία, γεννήθηκαν από το σώμα της Γης όταν έσταξε πάνω του αίμα από την πληγή του Ουρανού μετά τον ακρωτηριασμό του από τον Κρόνο. Οι Γίγαντες ήταν όντα τρομακτικά και υπερφυσικά. Είχαν μορφή ανθρώπου μα ήταν τρομεροί στην όψη, πελώριοι στο ανάστημα και ακαταμάχητοι στη δύναμη. Το σώμα τους ήταν φολιδωτό και κατέληγε σε ουρά σαύρας. Είχαν πυκνά μαλλιά και μακριά γένια. Στα τριχωτά χέρια τους κρατούσαν μακριά και λαμπερά ακόντια. Μολονότι είχαν θεϊκή καταγωγή ήταν θνητοί ή τουλάχιστον για να σκοτωθούν έπρεπε να χτυπηθούν ταυτόχρονα από ένα θεό και ένα θνητό. Άλλες παραδόσεις έλεγαν ότι κάποιοι από τους Γίγαντες ήταν αθάνατοι όσο πατούσαν στο έδαφος όπου είχαν γεννηθεί.
Ο Όμηρος κάνει διάκριση μεταξύ των μυθικών Κυκλώπων και αυτών των άγριων φυλών των γιγάντων. Ένα εδάφιο στην Οδύσσεια αναφέρει ότι οι θεοί και οι άνθρωποι τρώνε μαζί καθισμένοι δίπλα-δίπλα, και ότι: «αν τύχει κανείς από μας να τους συναντήσει στο δρόμο (τους θεούς), δεν κρύβονται απ' αυτόν, γιατί είμαστε συγγενείς τους, όπως οι Κύκλωπες και οι άγριες φυλές των γιγάντων» (η 199).
Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης, στο τέταρτο βιβλίο της Ιστορικής Βιβλιοθήκης (21.5), γράφει για τα κατορθώματα του Ηρακλή και θεωρεί ότι αυτές οι άγριες φυλές των Γιγάντων αποτελούνται από άντρες που διακρίνονταν για την σωματική τους ρώμη. «Ο Ηρακλής, τώρα, κίνησε από τον Τίβερη, πέρασε την παραλία της λεγομένης σήμερα Ιταλίας κι έφτασε στην πεδιάδα της Κύμης, όπου, σύμφωνα με τον μύθο, υπήρχαν άντρες που διακρίνονταν για την σωματική τους ρώμη και ήταν φημισμένοι για την παρανομία τους, που ονομάζονταν γίγαντες. Η πεδιάδα, επίσης, ονομαζόταν Φλεγραία, από τον λόφο που τα παλαιά χρόνια ξερνούσε πελώριες φωτιές, όπως περίπου η Αίτνα στη Σικελία. Σήμερα ο λόφος αυτός ονομάζεται Βεζούβιος κι έχει πολλά σημάδια από την φωτιά που έβγαζε τα αρχαία χρόνια. Οι γίγαντες, λοιπόν, μόλις έμαθαν για την εμφάνιση του Ηρακλή, μαζεύτηκαν όλοι και παρατάχτηκαν να τον αντιμετωπίσουν. Η μάχη που ακολούθησε ήταν θαυμαστή για την δύναμη και την τόλμη των γιγάντων και λένε πως ο Ηρακλής συμμάχησε με τους θεούς για να επικρατήσει κι έτσι, αφού σκότωσε τους περισσότερους, εξημέρωσε την περιοχή».
Σε ένα απόσπασμα από τα "Αργοναυτικά", των διασωθέντων ορφικών κειμένων, το οποίο περιέχεται στους στίχους 500-528, η διάκριση μεταξύ των μυθικών Γιγάντων και των άγριων αυτών φυλών των Γιγάντων είναι ξεκάθαρη διότι γίνεται παραλληλισμός μεταξύ των δυο. Αφηγηματικά είναι μια στιγμή κατά την οποία, με την Αργώ αραγμένη στην παραλία, η μέρα φεύγει και το πλήρωμα αναπαύεται μετά από φαγοπότι: «Αλλά όταν βούλιαζε στο ρεύμα του Ωκεανού ο Τιτάνας (ο Ήλιος), και η Σελήνη, που καταυγάζει στη σκοτεινιά, έφερε τη νύχτα, που είχε χιτώνα της τα άστρα, τότε ήλθαν κάποιοι πολεμικοί άνδρες, οι οποίοι ζούσαν στα βουνά προς τον βορρά και έμοιαζαν με θηρία, παρόμοιοι με τους στιβαρούς Τιτάνες και τους Γίγαντες διότι στον καθένα τους έξι χέρια φύτρωναν από τους ώμους. Όταν τους είδαν οι ακαταμάχητοι βασιλιάδες (το πλήρωμα) ότι είναι έτοιμοι να ορμήσουν στη μάχη, έβαλαν κι αυτοί τα άρματά τους. Και άλλοι μεν απ' αυτούς αμύνονταν (ήταν οπλισμένοι) με πεύκα, άλλοι δε με έλατα (οι Γίγαντες) και όρμησαν κατά των Μινυών κατά την ώρα της σκοτεινής ομίχλης. Αυτούς, ενώ έτρεχαν (για να επιτεθούν) τους φόνευσε ο ισχυρός γιος του Δία (ο Ηρακλής)». Στον ύμνο του Πρόκλου προς την Αθηνά υπάρχει η εξής φράση για τον Ηρακλή: «... και κατενίκησες των γήινων θεομάχων γιγάντων τα φύλα».
Οι Γίγαντες, μαζί με τους Τιτάνες, είναι τα όντα που πολέμησαν κατά των θεών και ηττήθηκαν. Ως ηττημένοι υπέστησαν την μοίρα των ηττημένων και χαρακτηρίστηκαν φαύλοι και άνομοι. Ως θεομάχοι δε, θεωρούνται ασεβείς και μισούνται από τους θεολάτρες ανθρώπους, οι οποίοι θεωρούν ήρωα τον Ηρακλή, τον φονιά τους. O Όμηρος στην Οδύσσεια (η,58) αναφέρει τον Ευρυμέδοντα «που βασίλευε παλιά στους περήφανους Γίγαντες, αλλά αυτός ο βασιλιάς αφάνισε τούτο τον ασεβή λαό και καταστράφηκε και ο ίδιος». Και βέβαια υπάρχει και η περίπτωση του Οδυσσέα με τον Κύκλωπα Πολύφημο.
Οι Τιτάνες αποτελούν στοιχείο μοναδικό -και ανεκτίμητο- της ελληνικής παράδοσης (στην ελληνική μυθολογία οι Τιτάνες είναι γεννήτορες θεών και ανθρώπων) ενώ οι Γίγαντες είναι γνωστοί από τις παραδόσεις των περισσοτέρων λαών, όπου κι εκεί επίσης εμφανίζονται με μυθική και μη υπόσταση.
ΟΙ ΓΙΓΑΝΤΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ
Στο κοράνι οι Γίγαντες ήταν άνθρωποι του έθνους Άαντ, και του έθνους Χουντ. Ήταν πολύ ψηλοί, μεγαλόσωμοι και τόσο δυνατοί που μπορούσαν να ξεριζώσουν ολόκληρο δέντρο με το χέρι τους. Αργότερα, οι άνθρωποι αυτοί, στους οποίους είχε δοθεί αυτή η τεράστια δύναμη, στράφηκαν ενάντια στον Θεό και τον Προφήτη, υπερέβησαν κάθε όριο που είχε τεθεί από τον Θεό, με αποτέλεσμα να οδηγηθούν στην καταστροφή.
Οι Ινδιάνοι Arikara, που κατοικούν στις πεδιάδες της Β. Αμερικής, λένε ότι: «Στην αρχή, ο μεγάλος ουράνιος αρχηγός, ο Νισάνου, έφτιαξε γίγαντες, αλλά αυτά τα πλάσματα δεν σέβονταν τον δημιουργό τους και καταστράφηκαν από έναν μεγάλο κατακλυσμό». Σημειώστε την εξόντωση των γιγάντων δια του κατακλυσμού. Με τον ίδιο τρόπο καταστρέφονται στα Εβραϊκά κείμενα και σε όλους τους μύθους της Εγγύς Ανατολής. Σημειώστε επίσης ότι οι Ινδιάνοι ζούσαν αποκομμένοι από τους υπόλοιπους ανθρώπους για χιλιάδες χρόνια.
Το επόμενο απόσπασμα είναι από το βιβλίο του Lewis Spence, "The myths of the North American Indians", από τη σελίδα 217. Οι μύθοι των Iroquois έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον εξ' αιτίας των περιγραφών που παρουσιάζουν ορισμένων ημι-ιστορικών ηρώων. Οι παλιότεροι μύθοι τους πραγματεύονται τις περιπέτειες της κύριας θεότητας, Hi'nun, του θεού των κεραυνών, ο οποίος μαζί με τον αδελφό του, Δυτικό Άνεμο, κατέβαλλαν και εξόντωσαν την παντοδύναμη φυλή των πετρογιγάντων. Στην μυθολογία των Αζτέκων ο Μαύρος Τεζκατλιπόκα εξουσιάζει τον πρώτο κόσμο, τον ήλιο της γης, όπου ζει μια φυλή γιγάντων. Οι Γίγαντες αυτοί είναι τόσο δυνατοί ώστε ξεριζώνουν δέντρα με τα χέρια τους. Στους Μάγια, ο θεός των σεισμών και των βουνών, Caprakan, είναι γιος γιγάντων. Επίσης, οι αρχαίοι Μεξικάνοι ονόμαζαν "Quinametzim", τους γίγαντες που κατοικούσαν την γη σε ένα μακρινό παρελθόν και οι οποίοι πολεμούσαν εναντίον των ανθρώπων.
Στην Αυστραλία, η μυθολογία της φυλής Kakadu δεν αναφέρει θεούς, παρά μόνο ότι υπήρχε ένας Γίγαντας, ο Βουράκα. Αυτός περπατούσε κατά μήκος της δυτικής θάλασσας και έφτασε στο Αλουκαλάντι μεταξύ των βουνών Ρόε και Μπίντβελ, τα οποία εκείνος έφτιαξε. Ο Γίγαντας επισκέφθηκε και άλλες τοποθεσίες. Εν τω μεταξύ, η Μεγάλη Μητέρα η Ιμπερομπέρα έφτασε δια θαλάσσης και συναντήθηκε κάπου με τον Γίγαντα. Του πρότεινε να προχωρήσουν μαζί αλλά εκείνος δεν μπορούσε επειδή ήταν κουρασμένος. Η Ιμπερομπέρα, της οποίας η κοιλιά ήταν γεμάτη παιδιά, πήγε σε πολλά μέρη όπου άφησε τα πνευματικά της παιδιά και διάφορες γλώσσες.
Ένας ελληνοβρετανικός μύθος λέει ότι, υπό την καθοδήγηση της Αρτέμιδος, ο θνητός Brut και μια ομάδα Τρώων ίδρυσαν την Βρετανία, και ότι τον καιρό εκείνο ο τόπος αυτός ονομαζόταν Αλβιών και κατοικείτο από μια φυλή γιγάντων. Στην μυθολογία των Σκανδιναβικών κυρίως λαών, οι πάγοι είναι το σκηνικό της δημιουργίας. Όταν το σύμπαν ήταν χάος και σκοτεινιά, υπήρχε ένα τεράστιο παγωμένο χάσμα το οποίο χώριζε την χώρα των πάγων και της ομίχλης στα βόρεια, από την χώρα του φωτός και της φωτιάς στα νότια. Σπίθες, από το σπαθί του Γίγαντα της φωτιάς, έφθασαν στο παγωμένο χάσμα και σήκωσαν ατμό. Ο ατμός πάγωσε και ξανάπεσε στο χάσμα σαν παγωμένο χιόνι. Από το παγωμένο αυτό χιόνι γεννήθηκε ο πρόγονος των παγογιγάντων, Ύμιρ και μια τεράστια αγελάδα. Η αγελάδα τάϊζε με το γάλα της τον Ύμιρ, αλλά μην έχοντας με τι να τραφεί, άρχισε να γλύφει τους πάγους μέχρι που ξεσκέπασε τον θεό Μπούρι. Αυτός στη συνέχεια έκανε ένα γιο, τον Μπορ, ο οποίος παντρεύτηκε μια γιγάντισσα και έκανε τρεις γιους, τον Όντιν, τον Βίλι και τον Βε. Αυτοί οι τρεις είναι οι πρώτοι της φυλής των Αίσιρ, οι οποίοι Αίσιρ αποτελούν τις δυνάμεις του καλού, τους κύριους θεούς των Βορείων, και αιώνιους εχθρούς των παγογιγάντων.
Στην Ινδική παράδοση οι Γίγαντες παρουσιάζονται με κάπως μυθική υπόσταση ενώ στην Ιαπωνική είναι απλώς οι Άγριοι Κάμι, σε αντιπαράθεση προς τους Ουράνιους Κάμι και τους Γήινους Κάμι.
|
|||||||||||||||||||||||
|
ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΥΡΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΓΙΓΑΝΤΕΣ |
|||||||||||||||||||||||
|
ΤΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΓΙΓΑΝΤΕΣ
Όταν οι μαρτυρίες προέρχονται από την ελληνική Μυθολογία ή τη Βίβλο και τις μυθολογίες γενικά των μεσανατολικών λαών, τότε ίσως δικαιολογείται κάπως η σημερινή επιστήμη να κατατάσσει το θέμα της ύπαρξης των γιγάντων στο χώρο του μύθου και του θρύλου. Όταν, όμως, έχουμε και ευρήματα, αυτά επιβεβαιώνουν την Αγία Γραφή και τις αφηγήσεις των μυθολογιών των αρχαίων λαών.
Τα ευρήματα αυτά πολύ λίγο έχουν απασχολήσει τους επιστήμονες και ουσιαστικά έχουν κρατηθεί μακριά από το κοινό. Όμως, και η ελάχιστη έρευνα, ακόμη και στην Ελλάδα, μπορεί να επιβεβαιώσει την επίσημη αρνητικότητα προς κάθε νέα ανακάλυψη, όταν αυτή δεν συμβιβάζεται με τα κατεστημένα. Οπότε και η εμμονή πολλών επιστημόνων, στο να αποκλείουν την ύπαρξη των γιγάντων, σίγουρα προκαλεί υποψίες...
Τα ευρήματα είναι ανθρώπινοι
σκελετοί ύψους 2,75 έως 6 μέτρων καθώς και εργαλεία,
τσεκούρια, μαχαίρια, άξονες χεριών, κοίλα βλήματα,
δηλαδή μεγάλα εργαλεία είναι εξαιρετικά εντυπωσιακά!
ΕΥΡΗΜΑΤΑ ΓΙΓΑΝΤΩΝ ΣΤΟΝ ΕΛΛΑΔΙΚΟ ΧΩΡΟ
Υπάρχουν πάμπολες λαϊκές
παραδόσεις που δισώζουν την ύπαρξη γιγάντων μέχρι
σήμερα. Υπάρχουν αναφορές στην Παλαιά Διαθήκη, αλλά και
αναφορές αρχαίων συγγραφέων (Παυσανίας, Φιλόστρατος,
κ.α.). Όμως οι μαρτυρίες δεν περιορίζονται σε
πληροφορίες. Υπάρχουν και ευρήματα,
τα οποία αποδεικνύουν ότι οι μαρτυρίες δεν είναι απλά
θρύλος αλλά αποδεδειγμένη πραγματικότητα!!!
Να οι πιο χαρακτηριστικές ελληνικές περιπτώσεις: Α) Ο αρχαιολόγος Σλήμαν είχε ανακαλύψει στις Μυκήνες, σκελετούς της Ομηρικής περιόδου, ύψους 2,05 – 2,25 μέτρων οι οποίοι έχουν εξαφανιστεί.
Β) Οι γίγαντες των Μυκηνών. Πολύ χαρακτηριστικά είναι τα περίφημα «κυκλώπεια τείχη» των Μυκηνών, που πολλοί αρχαιολόγοι πιστεύουν, ότι χτίστηκαν για να εξυπηρετήσουν όντα με διαστάσεις γιγάντων και που δεν θα μπορούσαν να δημιουργηθούν από ανθρώπους του σημερινού μεγέθους... Όμως σε ανασκαφές που έγιναν στην Αρχαία Πρόσυμνα της Αργολίδας, κοντά στα Κυκλώπεια τείχη των Μυκηνών, έγινε λόγος πριν από μερικά μόνο χρόνια για την ανακάλυψη βαθιά μέσα στο χώμα ανθρώπινων σκελετών ύψους... σχεδόν 5-6 μέτρων!!! Η απόκρυψη όμως, των συγκεκριμένων ευρημάτων, προκαλεί υποψίες….
Δ) Στο Φενεό της Πελοποννήσου επίσης, ντόπιοι βεβαιώνουν την ανακάλυψη τάφων με γιγάντιους σκελετούς, όπου οι μεν τάφοι καταστραφήκαν, οι δε σκελετοί εξαφανίστηκαν, μόνο που ακόμη και σήμερα υπάρχουν κάτοικοι, οι οποίοι γνωρίζουν την ακριβή τοποθεσία άλλων τάφων γιγάντων, οι οποίοι δεν έχουν γίνει γνωστοί ακόμη στις αρχές, οπότε και «διασώζονται»...
ΣΤ) Στην Επισκοπή της Ευβοίας, όπου κατά την διάνοιξη
δρόμου βρέθηκαν ανθρώπινα οστά διπλάσιου μεγέθους από το
κανονικό για τα οποία ουδέποτε δόθηκαν περαιτέρω
πληροφορίες.
Θ) Στη Γραβιά της Παρνασσίδας, προ οκταετίας, ήρθαν στο φως δυο τεχνητοί λόφοι, με τάφους βασιλέων, προφανώς ύψους 2,35-3,25 μέτρων (στον πρώτο λόφο), οι οποίοι βρέθηκαν συλημένοι από το 1970. Πληροφορίες υπάρχουν για ομαδικούς παρόμοιους τάφους σε Θεσσαλία, Μακεδονία, Αττική.
Επίσης, τα τελευταία 50 χρόνια πολλοί σκελετοί που βρέθηκαν στην Ελλάδα, δόθηκαν στο εξωτερικό, άγνωστο γιατί; Αυτή η πληροφορία ανήκει στον κορυφαίο ανθρωπολόγο και πρόεδρο της Ελληνικής Ανθρωπολογικής Εταιρείας, Νίκο Πουλιανό, ο οποίος αναφερεται σε 50.000 σκελετούς! Όπως, επίσης, τι απέγιναν οι σκελετοί της Ομηρικής περιόδου, ύψους 2,05-2,25 μέτρων που βρήκε ο Σλήμαν στις Μυκήνες;
ΕΥΡΗΜΑΤΑ ΓΙΓΑΝΤΩΝ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΧΩΡΕΣ
Πολλά ευρήματα υπάρχουν και σε άλλες χώρες. Τα πιο
ενδεικτικά:
Α) Στην Αμερική: Αναφορές και ευρήματα περί γιγάντων υπάρχουν σε ολόκληρη την Αμερικανική Ήπειρο. Το 1833, στο Lanpock Rancho της Καλιφόρνια ομάδα στρατιωτών ξεθάβει σκελετός ύψους 4 μέτρα περίπου, με μέγα-όπλα, πέτρινα τσεκούρια και πέτρινο φέρετρο. Είχε, επίσης, διπλή σειρά δοντιών στην επάνω και κάτω γνάθο! Δυστυχώς, το σύνολο ξαναθάφτηκε βιαστικά λόγω της απειλής των συγκεντρωμένων Ινδιάνων, οι οποίοι θεωρούσαν ιερές τις ταφές.
Το 1850, το 1875, το 1882, ο ερασιτέχνης αρχαιολόγος F.
Μ. Fetty και η σύζυγος του βρήκαν σε ρηχή σπηλιά
υπολείμματα γιγαντιαίου σκελετού καθιστού με χειροποίητα
αντικείμενα και κτερίσματα από πέτρα και τσακμακόπετρα.
Το 1883 βρέθηκε άλλος σκελετός από τον J. A. Faulkner. Στο Crittenden της Αριζόνα το 1891, βρέθηκε σκελετός με ύψος 4 μέτρων περίπου, με 6 δάχτυλα σε κάθε πόδι! Στο Evant Kanyon της Αριζόνα, το 1923, δυο σκελετοί με ύψος 5 και 6 μέτρα!
Το 1897, βρέθηκε σκελετός ύψους 3,5 μέτρων περίπου κοντά
στο Brewersuille της Ιντιάνα. Άλλοι βρέθηκαν στην Bowa
της Γιούτα, στο Zenesville του Οχάιο και πάλι στη Νεβάδα
στη Humboldt Lake σκελετοί με ύψος 3 με 3,5 μέτρων
περίπου! Το 1965, βρέθηκε σκελετός ύψους 3 μέτρων
περίπου στο Holly Greek του Κεντάκι, ενώ υπάρχει και
πλήθος άλλων περιπτώσεων.
Στην ίδια περιοχή, ο φυσικός Rex Gilroy βρήκε σε βάθος
δύο μέτρων σκελετό 8 μέτρων περίπου, και με βάρος (κατά
τον επιστήμονα) 450 κιλά περίπου! Στο Gympie Queensland,
ένας γεωργός, ο Keith Walker, βρήκε δόντια που κατά τον
Gilroy ανήκαν σε άτομο με ύψος 3,5 μέτρων περίπου.
Θ) Ο απολιθωμένος γίγαντας που βρέθηκε το 1895, στα μεταλλεία του Αντρίμ της Ιρλανδίας, ύψους 3,70 μέτρων! Το δεξί του πόδι είχε 6 δάχτυλα! Οι ιδιοκτήτες και το απολίθωμα εξαφανίστηκαν!
«Μια ημέρα είδαμε ξαφνικά έναν γυμνό άντρα γιγαντιαίας διάπλασης στην παραλία να τραγουδάει να χορεύει και να ρίχνει χώμα στο κεφάλι του. Ο ναύαρχος (δηλαδή ο Μαγγελάνος) έστειλε έναν από τους άντρες μας στον γίγαντα για να εκτελέσει τις ίδιες κινήσεις σαν δείγμα των ειρηνικών μας διαθέσεων. Αφού αυτό έγινε, ο άντρας οδήγησε τον γίγαντα σε ένα νησάκι όπου περίμενε ο ναύαρχος. Όταν ο γίγαντας βρέθηκε μπροστά στον ναύαρχο και σε μας έδειχνε να μας θαυμάζει πολύ και έκανε νοήματα με ένα δάχτυλο σηκωμένο ψηλά, πιστεύοντας ότι είχαμε έρθει από τον ουρανό. Ήταν τόσο ψηλός που εμείς φτάναμε μόνο μέχρι την μέση του και ήταν και καλοδεμένος».
Στα 1590 ο Anthonie Knivet υποστήριζε ότι είχε δει στην Παταγονία νεκρούς ανθρώπους μήκους 3.7 μέτρων. Το 1619 δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “East and West Indian Mirror” ένα σκίτσο που έδειχνε Ολλανδούς ναυτικούς να περιεργάζονται τον τάφο ενός γίγαντα που ανασκάφηκε στην Νότιο Αμερική το έτος 1615. Ο μύθος των γιγάντων της Παταγονίας έλαβε τέλος στα 1773, όταν δημοσιεύτηκε η επίσημη αναφορά του πλοιάρχου John Byron, ο οποίος συνάντησε τους Παταγόνες στον περίπλου της γης τον οποίο όντως πραγματοποίησε. Ανέφερε ότι ο ψηλότερους απ’ αυτούς είχε ύψος 1.98 μέτρα.
Ο ΓΙΓΑΝΤΑΣ ΤΗΣ ΣΑΟΥΔΙΚΗΣ ΑΡΑΒΙΑΣ
Ήταν στις αρχές του Μαρτίου του 2004 που κάποιος Bob
Lebling ανέβασε στο Διαδίκτυο μία είδηση συνοδευόμενη
από τη σχετική φωτογραφία, ζητώντας σχόλια και
περισσότερες πληροφορίες για κάτι όντως απίστευτο: Ένας
τεράστιος ανθρώπινος σκελετός είχε βρεθεί κατά τη
διάρκεια των εκσκαφών για την εγκατάσταση δικτύου
φυσικού αερίου, στην έρημο
της νοτιοανατολικής Σαουδικής Αραβίας. Η συγκεκριμένη
περιοχή, ονομάζεται Ραμπ Αλ Κάλι και η ανακάλυψη έγινε
από την ερευνητική ομάδα της Aramco. Τη σιωπή και την αμηχανία των Μέσων όλου του κόσμου ακολούθησε τον Απρίλιο μία δημοσίευση στο The New Nation, έναν ανεξάρτητο διαδικτυακό τόπο του Μπαγκλαντές, η οποία επιβεβαίωνε την είδηση και βέβαια της έδινε και μία θρησκευτική χροιά. Ο τεράστιος σκελετός αποτελούσε και επιβεβαίωση της Βίβλου και του Κορανίου, αφού και τα δύο ιερά βιβλία μιλάνε για την ύπαρξη γιγάντων σε παλαιότερες εποχές.
Στρατιωτικές δυνάμεις της Σαουδικής Αραβίας απέκλεισαν
ολόκληρη την περιοχή, ενώ η είσοδος επιτρέπεται μόνο στο
προσωπικό της Aramco. Η κυβέρνηση προσπάθησε να τηρήσει
μυστικότητα σχετικά με το θέμα, αλλά ένα στρατιωτικό
ελικόπτερο τράβηξε αεροφωτογραφίες και μια από αυτές
διέρρευσε στο διαδίκτυο στη Σαουδική Αραβία. Δείτε στη
φωτογραφία και παρατηρήστε το μέγεθος των δύο ανδρών που
στέκονται στη φωτογραφία σε σχέση με το μέγεθος του
σκελετού!
ΤΕΛΙΚΟ
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ Δυστυχώς, είναι γεγονός πως από όλες τις μαρτυρίες που αναφέρονται, δεν έχουμε στα χέρια μας ούτε ένα εύρημα, ούτε ένα οστό, ούτε καν μια αυθεντική φωτογραφία. Στις ελάχιστες περιπτώσεις όπου ένα οστό ή απολίθωμα έφτασε στα χέρια των παλαιοντολόγων, τελικά τα ευρήματα κατέληξαν σε άγνωστη τοποθεσία ή αποκρύφτηκαν από τις κατά τόπους αρχαιολογικές υπηρεσίες.
Τα ευρήματα αυτά ενοχλούν τους παλαιοντολογικούς και άλλους επιστημονικούς κύκλους, οι οποίοι πρόσκεινται στην αθεΐα και τόσες δεκαετίες έχουν παραμυθιάσει τον κόσμο, για τις ανακαλύψεις και την εξέλιξη του Δαρβίνου, για homo sapiens, για homo Neantertal κλπ. Προσπαθούν μέσα από τις επίσημες θεωρίες τους να αναιρέσουν τα αναφερόμενα στην Αγία Γραφή, στο Κοράνι, σε άλλες παραδόσεις άλλων λαών, χαρακτηρίζοντάς τες μυθολογικά κατασκευάσματα των ανθρώπων κάποιας εποχής. Θα πρέπει όμως να γνωρίζουν ότι δεν ζούμε πλέον στο Μεσαίωνα...
|
|||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||
