ΙΟΥΔΑΪΣΜΟΣ

ΙΟΥΔΑΪΚΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ 

ΣΑΒΒΑΤΙΚΟ ΕΤΟΣ

Σαββατικό ή Σαββαταίο έτος. Κάθε έβδομο έτος ήταν, σύμφωνα με τον Μωσαϊκό Νόμο, έτος αγρανάπαυσης και η γη έπρεπε να μένει ακαλλιέργητη. Η καλλιέργεια της γης απαγορευόταν έτσι ώστε η γη και οι άνθρωποι που τη δουλεύουν να ξεκουράζονται. Ο νόμος αυτός ήταν μια έμπρακτη υπενθύμιση ότι η γη ανήκει στο Θεό.

Έτσι έξι χρόνια οι Ισραηλίτες έσπερναν τη γη τους, κλάδευαν τ' αμπέλια τους και μάζευαν τους καρπούς της γης. Ο έβδομος χρόνος όμως, ήταν σαββατικός, ένα έτος για ν' αναπαυθεί η γη, προς τιμήν του Κυρίου. Κατά το έτος αυτό η γη έμενε ακαλλιέργητη για ν' αναπαύεται. Όσα παράγονταν μόνα τους κατά το χρόνο αυτό, δεν τα μάζευαν, αλλά από αυτά τρέφονταν οι ίδιοι, τα παιδιά τους, οι δούλοι, οι εργάτες, οι ξένοι και οι φτωχοί. Και όσα από αυτά περίσσευαν, τα τρώγανε τ' άγρια ζώα (Έξοδος 23,10-11. Λευιτικόν 25,1-7).

ΙΩΒΗΛΑΙΟ ΕΤΟΣ

Κάθε πεντηκοστό έτος ήταν έτος άγιο. Σύμφωνα με το Μωσαϊκό Νόμο το Ιωβηλαίο έτος άρχιζε την ημέρα του εξιλασμού και αναγγελλόταν με σάλπιγγες.

Το έτος αυτό, ήταν έτος άγιο και αφιερωμένο στο Θεό. Ήταν έτος αγρανάπαυσης και απελευθέρωσης όλων των δούλων με τις οικογένειές τους. Επιπλέον, γινόταν απόσβεση χρεών και ακυρώνονταν όλες οι αγοραπωλησίες που έγιναν τα προηγούμενα 49 χρόνια και όλα τα κτήματα έπρεπε να επιστραφούν στους παλιούς ιδιοκτήτες τους χωρίς αποζημίωση. Κατά το έτος αυτό δεν έσπερναν, ούτε θέριζαν τα χωράφια τους, ούτε τρυγούσαν τ' αμπέλια τους. Τρώγανε μόνο ότι βλάσταινε από μόνο του στα χωράφια τους.

Με τον τρόπο αυτό περιοριζόταν η απληστία των δυνατών και εξομαλύνονταν οι κοινωνικές αντιθέσεις, ώστε όλοι οι Ισραηλίτες να απολαμβάνουν τα αγαθά της γης που τους χάρισε ο Θεός. Ακόμη και η αξία της γης υπολογιζόταν ανάλογα με τα χρόνια της συγκομιδής μέχρι το επόμενο Ιωβηλαίο. Όσο περισσότερα χρόνια απόμεναν, τόσο μεγαλύτερη θα έπρεπε να ήταν η τιμή της αγοράς και όσο λιγότερα χρόνια απόμεναν τόσο μικρότερη θα έπρεπε να ήταν και η αξία της (Λευιτικόν 25,8-17).