|
 |
 |
|
Παναγία η
Απειρανθίτισσα |
Η εκκλησία η Απεραθίτισσα υψώνεται στην άκρη του χωριού κοντά στο
γιοφύρι.
Το
ωραίο ανάγλυφο καμπαναριό της, οι παλιές χρονολογημένες επιγραφές
της και οι παραδόσεις της την κάνουν από τις πιο ενδιαφέρουσες του
χωριού.
Για το κτήσιμο της Παναγιάς και το εικόνισμά της οι παλιοί
διηγούνται τις ακόλουθες παραδόσεις.
Κάποιος τσοπάνος είδε ένα φως προς την θάλασσα και πλησίαζε.
Κατέβηκε προς την θάλασσα και βγήκε
το εικόνισμα
και κάθησε στον ώμο του! Αυτός
φοβήθηκε και τράβηξε τον δρόμο για να πάει στην
Απείρανθο.
Και σε ορισμένα μέρη στο δρόμο, όπως στον Πιθαδάρη και στο Σταυρό
της Ράχης σταμάτησε
το εικόνισμα και σημείωνε με το σημείο του Σταυρού, εκεί που έπρεπε
να κτισθούν εκκλησίες.
Ύστερα πήγε
στο
χωριό.
Εκεί
που είναι
η εκκλησιά η μεγάλη ήταν μια αγριαπιδιά και
ένας
βάτος. Κι έφυγε η εικόνα από
τον ώμο του βοσκού και πήγε και τρύπωσε εκεί στα βάτα. Αυτός πήγε
και ανέφερε στις εκκλησιαστικές αρχές και στον Παπά το τι συνέβη.
Πήρανε
το εικόνισμα
και
το βάλανε
σε ορισμένες εκκλησίες, αλλά αυτό δεν έμενε,
παρά
πήγαινε
στο
ίδιο σημείο.
Εκεί έκτισαν
ένα μικρό εκκλησάκι,
που
ονομάστηκε
Πρωτόθρονος. Ύστερα δημιουργήθηκε η
Μεγάλη
Εκκλησία
και
βάλανε
μέσα και την Πρωτόθρονο.
Όπως
αφηγείται ο Δημήτρης Αγαπητός στον Ν. Κεφαλληνιάδη, είχε ακούσει, ότι δεν
στέριωνε η εκκλησία όταν την κτίζανε
και ο αρχιμάστορας, έπρεπε να κτίσει ανθρώπινο ίσκιο μέσα για να στεριώσει,
όπως και στο γιοφύρι της Άρτας.
Κτίζανε και δεν στέριωνε. Όλη μέρα κτίζανε και το βράδυ
χαλούσε.
Και
ονειρεύτηκε ο αρχιμάστορας, ότι έπρεπε να κτίσει τον ίσκιο της γυναίκας του,
για να στεριώσει. Κι έκτισε, λέει, τον ίσκιο της γυναίκας του μέσα για να
στεριώσει.
Πήγε
και έβαλε τη γυναίκα του αντιμέτωπη με τον ήλιο κι έβαλε την πέτρα στον
ίσκιο της. Αλλά μετά τρεις μέρες πέθανε
η γυναίκα. Ο αρχιμάστορας ονομαζότανε Μποσελάνος.
Αυτή είναι η παράδοση όπως την αφηγήθηκε ο Δημήτρης Αγαπητός.
apeiranthos-naxos.blogspot.com
