ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

 

 ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΟΗΣ ΤΩΝ ΠΡΩΤΟΠΛΑΣΤΩΝ

 

ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΟΥ ΠΡΟΠΑΤΟΡΙΚΟΥ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΟΣ

 

Η πτώση των πρωτοπλάστων

Το προπατορικό αμάρτημα είναι η αποτυχία των πρωτοπλάστων να κάνουν σωστή χρήση της ελευθερίας τους με αποτέλεσμα να χωριστούν από το Θεό. Η αστοχία τους αυτή άλλαξε οριστικά τη ζωή τους. Έχασαν την επικοινωνία με το Θεό Πατέρα και γίνεται δύσκολο το να του μοιάσουν, αφού δεν ακολούθησαν το δικό του δρόμο. Δεν μπορούσαν πια ν' απολαμβάνουν τη χαρά της πιο όμορφης και μοναδικής σχέσης, να συναντούν το Θεό και να συνομιλούν μαζί του. Καταλαβαίνουν πως είναι γυμνοί. Γυμνότητα δε σημαίνει μόνο έλλειψη ρούχων, αλλά και έλλειψη προστασίας εφοδίων, αισθημάτων, χαρισμάτων και αρετών. Εκείνος που είναι ή αισθάνεται γυμνός ντρέπεται, φοβάται γιατί νιώθει αδύναμος και μόνος. Προσπαθεί όπως όπως να καλύψει τη γύμνια του. Έτσι ένιωσαν και οι πρωτόπλαστοι και προσπάθησαν να καλύψουν τη γύμνια τους με φύλλα συκιάς.

 

Όμως η αγάπη του Θεού είναι απέραντη. Ανοίγει, λοιπόν διάλογο με τον Αδάμ και την Εύα, μήπως αυτό τους βοηθήσει να καταλάβουν το σφάλμα τους.

Και οι πρωτόπλαστοι, αντί να αναγνωρίσουν το λάθος που έκαναν, όταν αγνόησαν τη συμβουλή και εμπιστεύτηκαν το διάβολο, θεώρησαν τελικά υπεύθυνο το δημιουργό και ευεργέτη τους, το Θεό, και εμμένουν στην επιλογή τους. Και παρόλο που μόνοι τους επέλεξαν  και αποφάσισαν, δεν ανέλαβαν, την ευθύνη τους.

Αυτό είναι πτώση και σημαίνει, πτώση από το επίπεδο κοινωνίας με το Θεό στο επίπεδο της επικοινωνίας με το διάβολο. Έτσι μπήκε ο θάνατος και η φθορά στη ζωή του ανθρώπου.

 

Η διατάραξη της σχέσης του ανθρώπου με το Θεό έχει αντίκτυπο και στο περιβάλλον του. Η σχέση με τους συνανθρώπους του δεν είναι πια η ίδια. Την αγάπη και την ομοψυχία διαδέχονται η έχθρα και η διαίρεση, τη συντροφικότητα και την ισότητα, η αποξένωση και η ανισότητα. Ο άνθρωπος παύει να είναι ο οικονόμος της Δημιουργίας, αυτός που την προστατεύει. Αντίθετα, την εκμεταλλεύεται και την καταστρέφει. Η εργασία του δεν είναι πια χαρά και απόλαυση, αλλά μόχθος και άγχος.

 

 

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ

 

Οι συνέπειες της απομάκρυνσης του ανθρώπου από το Θεό ήταν πάρα πολύ σοβαρές. Χάθηκε η αθωότητα, η χαρά, η ζωή κοντά στο Θεό. Ο άνθρωπος από δικό του λάθος γνώρισε τον πόνο, το φόβο, τη λύπη, το θάνατο. Η ουσία λοιπόν της αμαρτίας των πρωτοπλάστων, αλλά και κάθε αμαρτίας, είναι αυτή η άρνηση της κοινωνίας με το Θεό.

 

Αν συγκρίνουμε τη ζωή του ανθρώπου πριν και μετά την πτώση, μπορούμε να καταλάβουμε ποιες ήταν οι συνέπειες της ανθρώπινης παρακοής στο θείο θέλημα. Πρώτα επικοινωνούσε άμεσα και ελεύθερα με το Θεό. Τώρα Τον φοβάται και κρύβεται. Πρώτα ήταν ντυμένος με την αθωότητα του και δεν ένιωθε γυμνός. Τώρα βλέπει τη γυμνότητά του σαν αδυναμία και προσπαθεί να τη σκεπάσει. Πρώτα οι πρωτόπλαστοι ήταν ενωμένοι με την αγάπη, ήταν σαν ένας άνθρωπος. Τώρα ξεχωρίζουν και ο ένας ρίχνει τις ευθύνες στον άλλον. Ο κόσμος, που ήταν πριν γεμάτος από τη φιλική παρουσία του Θεού και τη συντροφιά του άλλου ανθρώπου, τώρα αδειάζει. Ο άνθρωπος αισθάνεται μόνος, χώρια από το Θεό και από τον άλλο άνθρωπο, ξένος. Πρώτα ήταν ελεύθερος, τώρα έγινε δούλος, γιατί, ο καθένας πού κάνει την αμαρτία, είναι δούλος της αμαρτίας. Όταν ήταν ελεύθερος, και η ελευθερία του άλλου του ήταν σεβαστή, τώρα που ο ίδιος υποδουλώθηκε, προσπαθεί να υποτάξει στον εαυτό του τον άλλον άνθρωπο και να τον εξουσιάσει. Έτσι ξεκινούν οι έχθρες, τα μίση, οι πόλεμοι ανάμεσα στους ανθρώπους.

Αλλά και η δημιουργία, που ήταν ως τότε «καλή λίαν», δέχεται την επίδραση της αμαρτίας του ανθρώπου και γίνεται εχθρική απέναντι του. Η γη, για να του δώσει τ' αγαθά της, πρέπει να ποτιστεί με τον ιδρώτα του. Τα στοιχεία της φύσεως ζητούν να καταστρέψουν τα έργα του. Οι πλημμύρες, η ξηρασία, οι σεισμοί, οι αρρώστιες του στέκουν εμπόδιο σ' ότι καταπιάνεται. Και τέλος ο θάνατος γίνεται ο μεγαλύτερος και ακαταμάχητος εχθρός του, συνέπεια και αυτός της αποκοπής του από την πηγή της ζωής, το Θεό.