ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

 

 Η ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

(ΤΟ ΠΡΟΠΑΤΟΡΙΚΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ)

 

Η ζωή του ανθρώπου στον Παράδεισο

 

Η πτώση των πρωτοπλάστων

Με τη λέξη Παράδεισος ο συγγραφέας της Γένεσης δεν εννοεί μόνον ένα τόπο, αλλά και έναν τρόπο ζωής. Ο άνθρωπος ζούσε αρμονικά με όλα τα δημιουργήματα, έβλεπε σε καθένα απ' αυτά τη ζωοποιό ενέργεια της αγάπης του Θεού και ευγνωμονούσε το Δημιουργό για το πλήθος των δωρεών που είχε αξιωθεί να απολαμβάνει.

Η σχέση του άνδρα και της γυναίκας ήταν αρμονική σχέση αγάπης. Ο καθένας αναγνώριζε στον άλλο την εικόνα του Θεού, την κοινή δημιουργία από τον ίδιο Πατέρα. Οι ιδιαιτερότητές τους γίνονταν διαφορετικά μονοπάτια που οδηγούσαν στον κοινό στόχο. Να γίνουν πιο ώριμοι πνευματικά και να μοιάσουν του Θεού. Συγκρούσεις μεταξύ τους δεν υπήρχαν, γιατί μέσα από την ψυχή τους ανάβλυζε η δικαιοσύνη και η αγάπη, που έδιωχνε το φόβο. Δεν γνώριζαν τι είναι το κακό, η αμαρτία και ο θάνατος.

Με άλλα λόγια, η ζωή στον Παράδεισο ήταν χωρίς λύπη και πόνο. Και αυτή η παραδείσια ζωή της κοινωνίας με το Θεό μπορούσε να μην αλλάξει ποτέ.

 

 

Το νόημα της θεϊκής εντολής του θεού στους πρωτόπλαστους

 

Το πιο σημαντικό στοιχείο της ζωής τον ανθρώπου στον Παράδεισο ήταν η ελευθερία. Αυτό οι Πατέρες της Εκκλησίας το ονομάζουν "αυτεξούσιο", και είναι η δυνατότητα να αποφασίζει κανείς ελεύθερα.

Ο Θεός επειδή είναι η πηγή της ελευθερίας έδωσε στους πρωτόπλαστους μια οδηγία. Μπορούσαν να τρώνε από τους καρπούς όλων των δέντρων που ήταν στον Παράδεισο, εκτός από τους καρπούς ενός δέντρου που βρισκόταν στο κέντρο του μεγάλου κήπου. Τους είπε: «Να μη φάτε από τους καρπούς του δέντρου της γνώσεως του καλού και του κακού, γιατί την ήμερα που θα φάτε θα πεθάνετε» (Γεν. 2, 16-17).

Με αυτό τον τρόπο ο Θεός έδωσε την εντολή Του στους πρωτόπλαστους και τους εξήγησε για ποιο λόγο δε θα 'πρεπε να την παραβούν. Γιατί αν δοκίμαζαν από τους καρπούς του, θα γνώριζαν το θάνατο. Ήταν, λοιπόν, απόλυτα ελεύθεροι να επιλέξουν. Ή να παραμείνουν κοντά στο Θεό ή να ζήσουν χωριστά από το Θεό.

Σκοπός της εντολής δεν ήταν να περιορίσει την ελευθερία του ανθρώπου, αλλά αντίθετα, με την εντολή Του δείχνει ο Θεός ότι υπολογίζει αυτήν την ελευθερία και την σέβεται. Δείχνει πως όχι μόνον αγαπά τον άνθρωπο, αλλά και τον εμπιστεύεται. Ήθελε η σχέση του μαζί του να είναι καρπός αγάπης και ελευθερίας, και όχι να μένει ο άνθρωπος κοντά Του από συμφέρον και καταναγκασμό.

Γι' αυτό και γύρεψε την εμπιστοσύνη του που θα εκδηλωνόταν με την υπακοή του. Του έδινε έτσι μεγαλύτερη αξία από όλα τα δημιουργήματα. Γιατί μόνο αυτός, σαν λογικός πού πλάστηκε, μπορούσε να ανταποκριθεί ελεύθερα στην αγάπη του Θεού και να μείνει σε κοινωνία μαζί Του. Έτσι θα έφτανε στον προορισμό του, δηλαδή στην ομοίωση του με το Θεό.

 

 

Ο άνθρωπος απομακρύνεται από την αγάπη του Θεού

(Το προπατορικό αμάρτημα)

 

Την ευτυχία του ανθρώπου κοντά στο Θεό φθόνησε ο διάβολος, που είχε ξεπέσει από τον αγγελικό κόσμο, επειδή είχε κάνει κακή χρήση της ελευθερίας του. Γνώριζε πολύ καλά την εντολή του Θεού, αλλά προσποιήθηκε ότι δεν ήξερε τίποτα. Παρουσιάστηκε στην Εύα με τη μορφή φιδιού, της άνοιξε διάλογο και την παραπλάνησε, λέγοντας της ψέματα. Εκείνη παρασύρθηκε από τον εγωισμό της και εμπιστεύτηκε ένα δημιούργημα, το φίδι και όχι το δημιουργό. Στο λάθος (αμάρτημα) αυτό συμπαρασύρθηκε και ο Αδάμ.

 

Ο άνθρωπος ξεγελάστηκε από τον πονηρό και φθονερό διάβολο. Έτσι άρχισε να αμφιβάλλει για την αγάπη που του είχε ο Θεός και για τη σοφία της εντολής Του. Έχασε την εμπιστοσύνη του σ' Αυτόν και ακολούθησε συμβουλές που του υπόσχονταν να γίνει σαν το Θεό, ανεξάρτητος από Εκείνον. Ξέχασε ότι η ζωή, η ευτυχία του μες στον παράδεισο και κάθε αγαθό που χαιρόταν ήταν δώρα του Δημιουργού του. Δεν είδε ότι η ελευθερία του ήταν και αυτή δώρο του Θεού, και που οι εντολές Του δεν την περιόριζαν, αλλά αντίθετα της έδιναν τη δυνατότητα να υπάρξει και να αναπτυχθεί. Χωρίστηκε έτσι από το Θεό, έκοψε το δεσμό της αγάπης που τον έδενε μαζί Του και ύψωσε τη δική του θέληση πιο πάνω από τη θέληση Εκείνου.

Η παρακοή του σήμαινε άρνηση της προσωπικής κοινωνίας του με το Θεό, αποκοπή της φλέβας πού τον έτρεφε από την πηγή της ζωής και της αλήθειας. Η επιλογή των πρωτοπλάστων έδειχνε περιφρόνηση στην αγάπη και στην εμπιστοσύνη του Θεού και τραυμάτισε βαθιά τη σχέση τους μαζί του. Επειδή το λάθος αυτό το έκαναν οι προπάτορες του ανθρώπινου γένους, ονομάζεται προπατορικό αμάρτημα.

 

 

 

Η πτώση των πρωτοπλάστων