ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

 

ΑΡΧΙΜ. ΠΑΥΛΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

ΓΙΑΤΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ

ΕΚΚΛΗΣΙΑΖΟΝΤΑΙ ΜΟΝΟ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ;

 

Γιατί κάποιοι Χριστιανοί εκκλησιάζονται μόνο τη Μεγάλη Εβδομάδα;

 

Οι ημέρες της τεσσαρακοστής περνούν. Νηστεία, προσευχή, προσοχή, επιμονή, ιερές ακολουθίες. Όλα συνάδουν ώστε να βγεις μετά από σαράντα ημέρες πιο καθαρός, πιο ιερός, πιο άνθρωπος. Εσύ προσπαθείς. Κάποιες φορές πέφτεις, δεν αντέχεις να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων, δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις στις προσδοκίες Του και όμως πάλι σηκώνεσαι. Σηκώνεσαι πιάνοντας γερά το πετραχήλι του πνευματικού σου. Σηκώνεσαι καθώς παραδέχεσαι την ανεπάρκειά σου, τα λάθη σου, την πτώση σου.
 

Καθώς σηκώνεσαι από κάθε πτώση διαπιστώνεις ότι το να σηκωθείς τελικά δεν ήταν δύσκολο. Δύσκολο σου παρουσιαζόταν όταν είχες πέσει. Τώρα που είσαι πάλι όρθιος βλέπεις πίσω και αηδιάζεις με την δειλία σου, βλέπεις πίσω και νιώθεις την ευσπλαχνία του Θεού που σε σήκωσε, που δεν σε άφησε κάτω, που σου έδωσε το χέρι του, σε φώτισε και δεν έμεινες κάτω στην αμαρτία, στη απογοήτευση, στην μωρία του εγωισμού.
 

Μία νεκρός και μία αναστημένος, πορεύεσαι όλη σου την ζωή, κυρίως αυτήν όμως την περίοδο της τεσσαρακοστής που η συνείδηση λεπτύνει, που η προσπάθεια μεγαλώνει, που η αγωνία σου για την ύπαρξή σου γιγαντώνεται.
 

Η σαράντα ημέρες όμως τελειώνουν και αυτές τις ημέρες της κατάνυξης, της μετάνοιας, της προετοιμασίας σου τις διαδέχεται μία εβδομάδα. Η Μεγάλη Εβδομάδα.
Μεγάλη Εβδομάδα διότι σε αυτήν την εβδομάδα πραγματώνονται μεγάλα γεγονότα. Γεγονότα που άλλαξαν τον κόσμο, που άλλαξαν την ιστορία, που αλλάζουν και εσένα.
Η πορεία της επίγειας πορείας Του φτάνει στο τέλος. Ο Τέλειος επιτέλους θα μας προσφέρει την τελειότητα που βρίσκεται στο φαινομενικό Του τέλος.
Τα γεγονότα της Μεγάλης Εβδομάδος που διαβάζονται στα ιερά ευαγγέλια, είναι γεμάτα από την ευσπλαχνία Του, είναι γεμάτα από την εμπάθειά μας.
Ο Χριστός, έρχεται στην γη. Είναι Άνθρωπος. Διδάσκει. Θαυματουργεί. Ελεεί. Συγχωρεί. Αγαπά. Προδίδεται. Σταυρώνεται. Ανασταίνεται. Συνεχίζει να Αγαπά…

Το μεγαλείο του Θεού μας είναι ότι μας αγαπά ελεύθερα και μας αφήνει ελεύθερους να Τον αγαπήσουμε ή όχι.
 

Στην Μ. Εβδομάδα πολλοί άνθρωποι θα πάνε στις εκκλησιές. Πολλοί άνθρωποι που όλο τον χρόνο αδιαφορούσαν για την αγάπη του Χριστού, για όλα αυτά που μας έδωσε και μας δίνει, έρχονται να προσκυνήσουν τον Εσταυρωμένο.
 

Άνθρωποι που ποτέ τους ίσως δεν έχουν διαβάσει την Αγία Γραφή, που ποτέ τους ίσως δεν είχαν το κουράγιο να ακούσουν τα δώδεκα ευαγγέλια, που ποτέ τους δεν μίλησαν με ιερέα, που ποτέ τους ίσως δεν εκκλησιάστηκαν Κυριακή…έρχονται για να ασπαστούν τον Εσταυρωμένο, έρχονται για να πάρουν μέρος στην λιτανεία του επιταφίου, έρχονται για να πούνε το βράδυ της Αναστάσεως το «Χριστός ανέστη».
 

Κόσμος πολύς. Οι ιερείς δεν βλέπουν γνώριμα πρόσωπα. Διαπιστώνουν ότι ενώ όλοι αυτοί είναι ενορίτες τους δεν τους γνωρίζουν. Δεν τους γνωρίζουν όχι γιατί δεν θέλουν οι ίδιοι αλλά γιατί δεν θέλουν εκείνοι. Δεν θέλουν αυτοί οι άγνωστοι ενορίτες να γίνουν οικείοι των ποιμένων τους, δεν θέλουν να έχουν σχέση με παπάδες, με αυτά τα παράξενα μαυροφορεμένα πλάσματα. Προτιμούν να έρχονται μία φορά τον χρόνο και να συναντιούνται μόνο με τον Εσταυρωμένο. Ίσως διότι μόνο αυτόν θεωρούν αυθεντικό, γνήσιο, καθαρό, Πατέρα και Αδελφό τους και πολλές φορές δεν έχουν άδικο. Όμως από την άλλη κανένας ιερέας δεν ανταγωνίζεται τον Χριστό, κανείς δεν μπορεί να τολμήσει να συγκριθεί μαζί Του…όλοι δούλοι του και διάκονοι στο έργο Του.
Είναι δύσκολο να πεις ότι αυτοί οι άνθρωποι διακατέχονται μόνο από έναν επιφανειακό συναισθηματισμό που οι ημέρες εκείνες της Μεγάλης Εβδομάδος προσφέρουν. Ίσως είναι μία ευκαιρία, ίσως είναι η ευκαιρία τους να γνωρίσουν την Αλήθεια, την Εκκλησία, τον πραγματικό Χριστό και όχι τον κινηματογραφικό Χριστό.
 

Δυστυχώς η πλειονότητα των ανθρώπων αυτών που προσέρχονται στους ιερούς ναούς μόνο κατά τις τελευταίες ημέρες της Μ. Εβδομάδος θα αρκεστούν απλά στο να φιλήσουν τον Εσταυρωμένο, στο να διεκδικήσουν να κρατήσουν κάποιο λάβαρο ή και τον σταυρό στην λιτανεία του επιταφίου, στο να περάσουν κάτω από τον επιτάφιο, στο να εισβάλουν από την Ωραία Πύλη για να πάρουν πρώτοι το Άγιο Φως, στο να ακούσουν το «Χριστός Ανέστη» και μετά να αναχωρήσουν για το σπίτι τους. Και αυτό για το υπόλοιπο της «χριστιανικής ζωής» τους.
 

Βεβαίως κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει για αυτό που κάνουνε. Όμως δεν θα πρέπει και κανείς να τους επαινέσει.
Η Μεγάλη Εβδομάδα δεν θα πρέπει να θεωρείται ότι είναι η αρχή και το τέλος της προσπάθειάς μας να γνωρίσουμε τον Χριστό.
Χωρίς προσωπικό αγώνα, χωρίς καθαρή ζωή, χωρίς μετάνοια, χωρίς προσευχή πως μπορεί κάποιος να βιώσει όλα αυτά τα Θεία γεγονότα αληθινά και όχι επιφανειακά; 
Οι ύμνοι, οι παραδόσεις, τα λόγια, οι «θεατρικές» λατρευτικές παρεμβάσεις μπορεί να κάνουν κάποιους-ες ακόμα και να δακρύσουν. Γιατί όμως δακρύζουν; Για αυτά που έγιναν ή για αυτά που γίνονται; Δακρύζουν για όλα αυτά που κάνανε οι άνθρωποι τότε στον Χριστό ή για αυτά που Του κάνουμε σήμερα;
Ο Χριστός έπαθε από τους ανθρώπους τότε αλλά συνεχίζει να παθαίνει και σήμερα και τώρα…
 

…Δάκρυσε άνθρωπε, δάκρυσε και κλάψε όχι για τον Ιούδα και τους σταυρωτές του Κυρίου αλλά για τους σημερινούς Ιούδες για τους σύγχρονους σταυρωτές Του. Κλάψε και θρήνησε για την δική σου προδοσία, για τα δικά σου μαστιγώματα, τους εμπτυσμούς και το αγκάθινο στεφάνι που προσφέρεις με τη ζωή σου στον Χριστό.
Πλησίασε τον Εσταυρωμένο ταπεινά, εν μετανοία, όπως ο ληστής εκείνος πάνω στον σταυρό. Σταύρωσε και εσύ τον εαυτό σου εκείνη την ώρα που τα χείλη σου ακουμπούνε το σταυρωμένο Πανάγιο Σώμα Του και πες μέσα στην καρδιά σου το «Μνήσθητι Κύριε όταν έλθεις εν τη Βασιλεία Σου…».
 

Η Μεγάλη Εβδομάδα ίσως είναι η ευκαιρία να μαλακώσει η καρδιά μας. Μην μαλακώσει όμως η καρδιά μας απλά μέχρι κάποια εξωτερικά δάκρυα διότι αυτά τα δάκρυα θα κρύψουν μόνο για λίγο την αποτυχία μας να ζήσουμε μέσα στο φως της Αγάπης Του.
Ας αφήσουμε την καρδιά μας να γεμίσει με την παρουσία Του. Ας αφήσουμε τον κόσμο να λέει τα δικά του και εμείς ας ακούσουμε τον Λόγο. Ας τολμήσουμε να περάσουμε όχι κάτω από τον επιτάφιο –αυτό τίποτα δεν θα μας ωφελήσει- αλλά να περάσουμε κάτω από το πετραχήλι ενός πνευματικού!
 

Οι άσωτοι ας σωφρονιστούν, οι ακόλαστοι ας συνέλθουν, οι μνησίκακοι ας συγχωρέσουν, οι αμαρτωλοί ας μετανοήσουν.
Η Μεγάλη Εβδομάδα δεν θα ήταν τίποτα από μόνη της εάν δεν υπήρχε μετά από αυτήν η Ανάσταση.
Όλοι σχεδόν Τον πρόδωσαν, όλοι Τον εγκατέλειψαν, όμως Αυτός δεν άφησε κανέναν πίσω, δεν άφησε κανέναν ο οποίος ήθελε να συν-χωρεθεί, ασυγχώρητο. Όλους τους αγκάλιασε. Όλους μας αγάπησε. Μας αγάπησε πριν καν έρθουμε στην ύπαρξη.
 

Το θέμα είναι εμείς εάν τον αγαπούμε ή απλά τον λυπούμαστε για αυτά που πέρασε εκείνες τις ημέρες των θείων παθών και μετά τον βάζουμε και πάλι στο περιθώριο της ζωής μας. Είμαστε άραγε διατεθειμένοι να αλλάξουμε; Είμαστε άραγε διατεθειμένοι να ζήσομε όπως θέλει Εκείνος και όχι όπως μας βολεύει;
Ο Χριστός δεν περιορίζεται μόνο στην Μεγάλη Εβδομάδα, δεν περιορίζεται στον σταυρό και στον τάφο. Δεν περιορίζεται μέσα στους συναισθηματισμούς ή στους θρησκευτικούς βερμπαλισμούς που θα παρατηρηθούν και πάλι εφέτος.
Ο Χριστός είναι η Ζωή.
Ο Χριστός είναι η Αλήθεια.
Ο Χριστός είναι η Αγάπη.
Ο Χριστός Ανέστη…ας μην Τον αναζητούμε λοιπόν μόνο πάνω στον Σταυρό και στον θάνατο, αλλά ας Τον αναζητούμε στην Ζωή…και θα μας αποκαλυφθεί πριν καν Τον υποψιαστούμε.
 

αρχιμανδρίτης Παύλος Παπαδόπουλος