ΠΑΤΕΡΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

 

ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ
Η ΑΜΑΡΤΙΑ ΚΑΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ

(ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΑΛΩΝΙΖΕΙ)

  

ΜΕ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ ΔΙΝΟΥΜΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΣΜΟ

 

Πολύς δαιμονισμός ὑπάρχει σήμερα στὸν κόσμο. Ὁ διάβολος ἁλωνίζει, γιατί οἱ σημερινοί ἄνθρωποι τοῦ ἔχουν δώσει πολλά δικαιώματα καὶ δέχονται δαιμονικές ἐπιδράσεις φοβερές. Ἔλεγε ἕνας πολύ σωστὰ: «Ὁ διάβολος παλιά ἀσχολεῖτο μὲ τούς ἀνθρώπους, τώρα δὲν ἀσχολεῖται! Τούς ἔβαλε στὸν δρόμο καὶ τούς λέει: «Ὥρα καλή!». καὶ τραβᾶνε οἱ ἄνθρωποι!». Εἶναι φοβερό! Βλέπετε, τὰ δαιμόνια στὴν χώρα τῶν Γαδαρηνῶν, γιὰ νὰ πᾶνε στὰ γουρούνια, ζήτησαν ἄδεια ἀπὸ τὸν Χριστό, γιατί τὰ γουρούνια δὲν εἶχαν δώσει δικαίωμα στὸν διάβολο καὶ αὐτός δὲν εἶχε δικαίωμα νὰ μπῆ σ' αὐτά. Ὁ Χριστός ἐπέτρεψε νὰ μπῆ, γιὰ νὰ τιμωρηθοῦν οἱ Ἰσραηλίτες, ἐπειδή ἀπαγορευόταν νὰ τρῶνε χοιρινό κρέας.

 

Ἐμένα μου εἶπε κάποιος: «Νὰ βγάλης ἀπὸ τὴν γαλλική μετάφραση τοῦ βιβλίου «Ὁ Ἅγιος Ἀρσένιος ὁ Καππαδόκης» αὐτὰ  ποὺ ἀναφέρονται στούς δαιμονισμένους, γιατί οἱ Εὐρωπαῖοι δὲν θὰ τὰ καταλάβουν. Δὲν πιστεύουν ὅτι ὑπάρχει διαβολος»! Τὰ ἐξηγοῦν, βλέπεις, ὅλα μὲ τὴν ψυχολογία. Ἄν πήγαιναν ἐκείνους τούς δαιμονισμένους τοῦ Εὐαγγελίου στούς ψυχιάτρους, θὰ τούς τάραζαν στὰ ἠλεκτροσόκ! Ὁ Χριστός ἔχει ἀφαιρέσει ἀπὸ τὸν διάβολο τὸ δικαίωμα νὰ κάνη κακό. Μόνον ἄν τοῦ δώση ὁ ἄνθρωπος δικαιώματα, μπορεῖ νὰ κάνη κακό. Ὅταν δὲν συμμετέχη κανεὶς στὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, δίνει δικαιώματα στὸν πειρασμό καὶ δέχεται μία ἐπίδραση δαιμονική.

 

Ἡ λογική, ἡ ἀντιλογία, τὸ πεῖσμα, τὸ θέλημα, ἡ ἀνυπακοή, ἡ ἀναίδεια εἶναι ἰδιότητες τοῦ διαβόλου. Ἀνάλογα μὲ τὸν βαθμό ποὺ τὰ ἔχει ὁ ἄνθρωπος, δέχεται μία ἐξοτερική ἐπίδραση. Ὅταν ὅμως ἡ ψυχή ἐξαγνισθῆ, κατοικεῖ στὸν ἄνθρωπο τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ χαριτώνεται ὁ ἄνθρωπος. Ἐνῶ, ὅταν μολυνθῆ μὲ θανάσιμα ἁμαρτήματα, κατοικεῖ τὸ ἀκάθαρτο πνεῦμα. Ὅταν πάλι δὲν εἶναι θανάσιμα μολυσμένη, τότε βρίσκεται ὑπό τὴν ἐπίδραση τοῦ πονηροῦ πνεύματος.

Στὴν ἐποχή μας, δυστυχῶς, δὲν θέλουν οἱ ἄνθρωποι νὰ κόψουν τὰ πάθη τους, τὸ θέλημά τους, δὲν δέχονται συμβουλές. Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα, μιλοῦν μὲ ἀναίδεια καὶ διώχνουν τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Ὅπου νὰ σταθῆ μετά ὁ ἄνθρωπος, δὲν μπορεῖ νὰ κάνη προκοπή, γιατί δέχεται ἐπιδράσεις δαιμονικές. Εἶναι ἐκτός ἑαυτοῦ πιά, γιατί τὸν κάνει κουμάντο ἀπ' ἔξω ὁ διάβολος. Δὲν εἶναι μέσα –Θεὸς φυλάξοι! – ἀλλὰ καὶ ἀπ' ἔξω ἀκόμη μπορεῖ καὶ τὸν κάνει κουμάντο.

Ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ἐγκαταλείπεται ἀπὸ τὴν Χάρη, γίνεται χειρότερος ἀπὸ τὸν διάβολο. Γιατί μερικά πράγματα ὁ διάβολος δὲν τὰ κάνει, ἀλλὰ βάζει ἀνθρώπους νὰ τὰ κάνουν. Δὲν κάνει λ.χ. Ἐγκλήματα, ἀλλὰ βάζει τὸν ἄνθρωπο νὰ κάνη ἐγκλήματα. Ἔτσι δαιμονίζονται μετά οἱ ἄνθρωποι.

 

 

1) Ὁ Γέροντας ἐννοεῖ τὸν ὀρθολογισμό.

2) Βλ. Λουκ. 8,26-33

 

 

  

Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΚΟΒΕΙ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ

 

Νὰ πᾶνε τουλάχιστον οἱ ἄνθρωποι σὲ ἕναν Πνευματικό νὰ ἐξομολογηθοῦν, νὰ φύγη ἡ δαιμονική ἐπίδραση, γιὰ νὰ μποροῦν νὰ σκέφτωνται λιγάκι. Τώρα δὲν μποροῦν οὔτε νὰ σκεφθοῦν ἀπὸ τὴν δαιμονική ἐπίδραση. Ἡ μετάνοια, ἡ ἐξομολόγηση κόβει τὸ δικαίωμα τοῦ διαβόλου. Πρίν λίγο καιρό, ἦρθε στὸ Ἅγιον Ὅρος ἕνας μάγος καὶ ἔφραξε μὲ πασσαλάκια καὶ δίχτυα ὅλο τὸν δρόμο, ἐκεῖ σὲ μία περιοχή κοντά στὸ Καλύβι. Ἄν περνοῦσε ἀπὸ 'κει μέσα ἕνας ἀνεξομολόγητος, θὰ πάθαινε κακό. Δὲν θὰ ἤξερε ἀπὸ ποὺ τοῦ ἦρθε. Μόλις τὰ εἶδα, κάνω τὸν σταυρό μου καὶ περνῶ ἀπὸ μέσα, τὸ διέλυσα. Μετά ὁ μάγος ἦρθε στὸ Καλύβι, μοῦ εἶπε ὅλα τὰ σχέδιά του καὶ ἔκαψε τὰ βιβλία του. σὲ ἕναν ποὺ εἶναι πιστός, ἐκκλησιάζεται, ἐξομολογεῖται, κοινωνάει, ὁ διάβολος δὲν ἔχει καμμιά δύναμη, καμμιά ἐξουσία. Κάνει μόνο λίγο «κάφ-καφ» σάν ἕνα σκυλί ποὺ δὲν ἔχει δόντια. Σὲ ἕναν ὅμως ποὺ δὲν εἶναι πιστός καὶ τοῦ δίνει δικαιώματα, ἔχει μεγάλη ἐξουσία. Μπορεῖ νὰ τὸν λιντσάρη, ἔχει δόντια καὶ τὸν ξεσκίζει. Ἀνάλογα μὲ τὰ δικαιώματα ποὺ δίνει μία ψυχή, εἶναι καὶ ἡ ἐξουσία τοῦ ἐπάνω της.

 

Ἀκόμη καὶ ὅταν πεθάνη κανεὶς καὶ εἶναι τακτοποιημένος, τὴν ὥρα ποὺ ἡ ψυχή τοῦ ἀνεβαίνει στὸν Οὐρανό, εἶναι σάν νὰ τρέχη ἕνα τραῖνο καὶ ἄλλα σκυλιά τρέχουν ἀπὸ πίσω γαυγίζοντας «κάφ-κάφ...», κόβει καὶ κανένα σκυλί τὸ τραῖνο. Ἀλλά, ἄν δὲν εἶναι τακτοποιημένος, εἶναι σάν νὰ βρίσκεται σὲ τραῖνο ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ τρέξη μὲ ταχύτητα, γιατί εἶναι χαλασμένες οἱ ρόδες,κ οἱ πόρτες ἀνοικτές καὶ μπαίνουν τὰ σκυλιά μέσα καὶ δαγκάνουν καὶ κανέναν.

 

Ὅταν ὁ διάβολος ἔχη ἀποκτήσει μεγάλα δικαιώματα στὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν ἔχη κυριεύσει, τότε πρέπει νὰ βρεθῆ ἡ αἰτία, γιὰ νὰ κοποῦν τὰ δικαιώματα. Ἀλλιῶς, ὅση προσευχή καὶ νὰ κάνουν οἱ ἄλλοι, αὐτός δὲν φεύγει. Σακατεύει τὸν ἄνθρωπο. Οἱ ἱερεῖς δωσ' τοῦ-δωσ' τοῦ ἐξορκισμούς, καὶ τελικά τὰ πληρώνει ὁ ἄνθρωπος, γιατί βασανίζεται ἀκόμη περισσότερο ἀπὸ τὸν διάβολο. Πρέπει νὰ μετανοήση ὁ ἄνθρωπος, νὰ ἐξομολογηθῆ, νὰ κοποῦν τὰ διακαιώματα ποὺ ἔχει δώσει, καὶ μετά θὰ φύγη ὁ διάβολος, ἀλλιῶς θὰ ταλαιπωρῆται. Μία μέρα, δύο μέρες, ἑβδομάδες, μῆνες, χρόνια, διάβασε-διάβασε ἐξορκισμούς, ἀφοῦ ὁ διάβολος ἔχει δικαιώματα, δὲν φεύγει.

 

 

1) Εἰπώθηκε τὸν Ἰούνιο τοῦ 1985. Ὁ Γέροντας τότε ἔμενε στὸ Καλύβι τῆς Παναγούδας.

 

  

  

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΔΕΝ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ ΣΤΟ ΚΑΘΑΡΟ ΠΛΑΣΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

 

Ὁ ἄνθρωπος, ἄν δώση δικαιώματα στὸν πειρασμό, κυριεύεται ἀπὸ τὰ πάθη. Αὐτὸ ποὺ θέλει ὁ Θεός, ποὺ εἶναι καὶ συμφέρον σου, εἶναι νὰ πετάξης στὰ μοῦτρα τοῦ διαβόλου ὅλα τὰ πάθη. Δηλαδή νὰ στρέψης ἐναντίον τοῦ τὸν θυμό, τὸ πεῖσμα κ.λπ. Ἡ καλύτερα, πούλησε τὰ πάθη στὸ ταγκαλάκι καὶ, μὲ ὅσα χρήματα πάρης, ἀγόρασε πέτρες, νὰ ἔχης καὶ νὰ τὸ πετροβολᾶς, γιὰ νὰ μή σὲ πλησιάζη! Συνήθως ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι μὲ τὶς ἀφορμές ποὺ δίνουμε, εἴτε μὲ ἀπροσεξίες εἴτε μὲ ὑπερήφανους λογισμούς, ἐπιτρέπουμε στὸν ἐχθρό νὰ μᾶς κάνη κακό. Ἀκόμη καὶ ἕναν λογισμό ἤ ἕναν λόγο μπορεῖ νὰ τὰ ἐκμεταλλευθῆ τὸ ταγκαλάκι. Θυμᾶμαι, ἦταν μία οἰκογένεια πολύ ἀγαπημένη. Κάποτε ἄρχισε ὁ ἄνδρας καὶ ἔλεγε στὴν γυναίκα: «Θὰ σὲ χωρίσω». Καὶ ἡ γυναίκα ἔλεγε στὸν ἄνδρα: «Θὰ σὲ χωρίσω». Ἔτσι τὸ ἔλεγαν, στ' ἀστεία. Ἀλλά τὸ ἐκμεταλλεύθηκε ὁ πειρασμός καὶ δημιούργησε μία μικρή δυσκολία καὶ ἦταν ἕτοιμοι νὰ χωρίσουν, οὔτε τὰ παιδιά τούς σκέφτονταν οὔτε τίποτε. Εὐτυχῶς βρέθηκε ἕνας Πνευματικός καὶ τούς μίλησε: «Γι' αὐτήν τὴν χαζομάρα θὰ χωρίσετε;», τούς εἶπε. Καὶ ἔτσι συνῆλθαν.

 

Ἄν ἕνας ἄνθρωπος λοξοδρομήση ἀπὸ τὶς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, τὸν πολεμοῦν μετά τὰ πάθη. Καὶ ἄν ἀφήση κανεὶς τὰ πάθη νὰ τὸν πολεμοῦν, δὲν χρειάζεται διάβολος νὰ τὸν πολεμήση. Καὶ τὰ δαιμόνια ἔχουν «εἰδικότητα». Χτυποῦν τὸν ἄνθρωπο τάκ-τάκ, νὰ τοῦ βροῦν τὴν πάθηση, τὴν ἀδυναμία, γιὰ νὰ τὸν πολεμήσουν. Θέλει προσοχή, νὰ κλείνουμε τὶς πόρτες καὶ τὰ παράθυρα – τὶς αἰσθήσεις –, νὰ μήν ἀνοίγουμε χαραμάδες στὸν πειρασμό καὶ μπαίνη ἀπὸ ἐκεῖ ὁ ἐχθρός. Ἐκεῖ εἶναι τὰ ἀδύνατα σημεῖα. Ἐὰν ἀφήσης ἔστω καὶ μία σχισμή ἀνοιχτή, μπορεῖ νὰ μπῆ καὶ νὰ σοῦ κάνη ζημιά. Ὁ διάβολος μπαίνει στὸν ἄνθρωπο, ὅταν ὑπάρχη λάσπη στὴν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου, δὲν πλησιάζει στὸ καθαρό πλάσμα τοῦ Θεοῦ. Ἅμα ξελασπωθῆ ἡ καρδιά, φεύγει ὁ ἐχθρός καὶ ἔρχεται πάλι ὁ Χριστός. Ὅπως τὸ γουρούνι, ὅταν δὲν βρῆ λάσπη, γουγουλίζει καὶ φεύγει, ἔτσι καὶ ὁ διάβολος δὲν πλησιάζει στὴν καρδιά ποὺ δὲν ἔχει βοῦρκο. Τί δουλειά ἔχει σὲ καρδιά καθαρή καὶ ταπεινή; ἐὰν λοιπόν δοῦμε ὅτι τὸ σπίτι μας –ἡ καρδιά μᾶς – εἶναι παλιόσπιτο καὶ κατοικεῖ ὁ ἐχθρός, πρέπει ἀμέσως νὰ τὸ γκρεμίσουμε, γιὰ νὰ φύγη καὶ ὁ κακός ἐνοικιαστής μας, δηλαδή τὸ ταγκαλάκι. Γιατί, ὅταν ἡ ἁμαρτία χρονίση στὸν ἄνθρωπο, ὁ διάβολος, φυσικά, ἀποκτάει περισσότερα δικαιώματα.

 

Ὅταν παίρνη τὴν στροφή, παίρνη μία δύναμη ἀπὸ τὸν Θεό, ἕναν φωτισμό καὶ θεία παρηγοριά, γιὰ νὰ ἀρχίση. Ἀλλά, μόλις ἀρχίση τὸν ἀγώνα, ὁ ἐχθρός του κάνει σφοδρό πόλεμο. Τότε χρειάζεται λίγη καρτερία. Ἀλλιῶς, πῶς θὰ ξερριζωθοῦν τὰ πάθη; Πῶς θὰ γίνη ἡ ἀπέκδυση τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου; Πῶς θὰ φύγη ἡ ὑπερηφάνεια; Ἔτσι καταλαβαίνει ὅτι μόνος του δὲν μπορεῖ νὰ κάνη τίποτε καὶ ζητάει ταπεινά τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ καὶ ἔρχεται ἡ ταπείνωση. Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ ὅταν κάποιος πάη νὰ κόψη μία κακή συνήθεια, π.χ. τσιγάρα, ναρκωτικά. Στὴν ἀρχή νιώθει μία χαρὰ καὶ τὰ πετάει. Μετά βλέπει τούς ἄλλους νὰ καπνίζουν κ.λπ. καὶ ἔχει πόλεμο σφοδρό. Ἄν τὸ ξεπεράση, γυρίζει τὶς πλάτες χωρίς νὰ δυσκολεύεται. Πρέπει νὰ ἀγωνισθοῦμε λίγο. Τὸ ταγκαλάκι κάνει τὴν δουλειά του. Ἐμεῖς νὰ μήν κάνουμε τὴν δουλειά μας;

 

  

  

ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΟΙΓΟΥΜΕ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΤΑΓΚΑΛΑΚΙ

 

Ὅλοι ἔχουμε πάθη κληρονομικά, ἀλλὰ αὐτὰ  δὲν μᾶς βλάπτουν. Εἶναι ὅπως ἕνας γεννιέται λ.χ. Μὲ μία ἐλιά στὸ πρόσωπο. Αὐτή καὶ ὀμορφιά τοῦ δίνει, ἄν ὅμως τὴν ξεσκαλίση, μπορεῖ νὰ δημιουργηθῆ καρκίνος. Νὰ μήν ἀφήνουμε τὸν διάβολο νὰ ξεσκα­λίζη τὰ πάθη. Ἄν τὸν ἀφήσουμε νὰ ξεσκαλίζη τὴν ἀδυναμία μας, δημιουργεῖται «καρκίνος».

 

Πρέπει νὰ ἔχουμε τὴν πνευματική λεβεντιά, νὰ περιφρονοῦμε τὸν διάβολο καὶ ὅλα τὰ πονηρά του τηλεγραφήματα –τούς λογισμούς – καὶ νὰ μήν ἀνοίγουμε συζήτηση μαζί του. Ὅλοι οἱ δικηγόροι νὰ μαζευτοῦν, δὲν μποροῦν νὰ τὰ βγάλουν πέρα μὲ ἕνα μικρό διαβολάκι. Γιὰ νὰ κόψουμε τὶς σχέσεις μὲ τὸν πειρασμό καὶ νὰ ἀποφύγουμε τούς πειρασμούς, πολύ βοηθάει τὸ νὰ κόψουμε τὶς συζητήσεις μαζί του. μᾶς συνέβη κάτι; Μᾶς ἀδίκησαν; Μᾶς ἔβρισαν; Νὰ ἐξετάσουμε ἄν σφάλαμε. Ἄν δὲν σφάλαμε, ἔχουμε μισθό. Δὲν χρειάζεται συνέχεια. Ὅποιος συνεχίζει νὰ συζητάη μὲ τὸ ταγκαλάκι, τοῦ πλέκει μετά δαντέλλα (1) καὶ τὸν ἀναστατώνει. Τὸν κάνει νὰ τὰ ἐξετάζη μὲ τὴν ταγκαλίστικη νομική καὶ τὸν ἀγριεύει.

 

Θυμᾶμαι, ὅταν εἶχαν φύγει οἱ Ἰταλοί, εἶχαν ἀφήσει μέσα σὲ σκηνές λοφίσκους ἀπὸ χειροβομβίδες, τὰ δέ μπαρούτια ἦταν ὁλόκληροι λόφοι. Πήγαιναν οἱ ἄνθρωποι καὶ ἔπαιρναν τὶς σκηνές. Τὰ παιδιά ἔπαιζαν μὲ τὶς χειροβομβίδες καὶ πόσα, τὰ καημένα, σκοτώθηκαν! Μὲ τὶς χειροβομβίδες νὰ παίξουν! Ἔτσι καὶ μὲ τὸν διάβολο παιχνίδια θὰ κάνουμε;

 

 

1) Δηλαδή τὸ ταγκαλάκι δίνει στὸν ἄνθρωπο λεπτό ἐργόχειρο, τοῦ βάζει λογισμούς, γιὰ νὰ ἀσχολῆται συνέχεια καὶ νὰ εἶναι ταραγμένος, ὥστε νὰ μήν μπορῆ νὰ ἐργασθῆ πνευματικά, καὶ τὸν ἀποδυναμώνει.

 

 

 

  

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΜΟΣ

(ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΜΟΡΦΗ Ο ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ)

 

Ὁ διάβολος ἔχει κακία καὶ μίσος, ὄχι δύναμη. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι παντοδύναμη. Ὁ σατανᾶς προσπαθεῖ νὰ φανῆ παντοδύναμος, ἀλλὰ δὲν τὰ καταφέρνει. Φαίνεται δυνατός, ἀλλὰ εἶναι τελείως ἀδύναμος. Πολλά καταστρεπτικά σχέδιά του χαλοῦν, πρίν καν ἀρχίσουν νὰ πραγματοποιοῦνται. Θὰ ἄφηνε ποτέ ἕνας πολύ καλός πατέρας μερικά ἀλητάκια νὰ χτυποῦν τὰ παιδιά του;

Τὰ ταγκαλάκια δὲν ἔχουν καμμιά δύναμη. Ὁ χριστός εἶναι παντοδύναμος. Ὁ πειρασμός εἶναι σάπιος. Σταυρό δὲν φορᾶς; Τὰ ὄπλα τοῦ διαβόλου εἶναι ἀδύναμα. Ὁ Χριστός μας μᾶς ἔχει ὁπλίσει μὲ τὸν Σταυρό Του. Μόνον ὅταν ἀφήνουμε τὰ ὄπλα τὰ πνευματικά, τότε ὁ ἐχθρός ἔχει δύναμη. Ἕνα μικρό σταυρουδάκι ἔδειξε ἕνας ὀρθόδοξος ἱερέας σὲ ἕναν μάγο καὶ ἔκανε νὰ τρέμη ὁ δαίμονας ποὺ εἶχε ἐπικαλεσθῆ μὲ τὶς μαγεῖες του.

 

Ὅταν ὁ Χριστός δέχθηκε τούς ἐμπτυσμούς, τὰ ραπίσματα καὶ τὰ χτυπήματα, τότε συντρίφθηκε τὸ βασίλειο καὶ ἡ ἐξουσία τοῦ διαβόλου. Μὲ τί τρόπο νίκησε ὁ Χριστός! «Μὲ τὸ καλάμι συντρίφθηκε τὸ κράτος τοῦ διαβόλου», λέει κάποιος Ἅγιος. Ὅταν δηλαδή Τοῦ ἔδωσαν τὸ τελευταῖο χτύπημα μὲ τὸ καλάμι στὸ κεφάλι, τότε συντρίφθηκε ἡ ἐξουσία τοῦ διαβόλου. Δηλαδή ἡ ὑπομονή εἶναι ἡ πνευματική ἄμυνα καὶ ἡ ταπείνωση τὸ μεγαλύτερο ὅπλο κατὰ τοῦ διαβόλου. Τὸ μεγαλύτερο βάλσαμο τῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ εἶναι ποὺ συντρίφθηκε ὁ διάβολος. Μετά τὴν Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ, εἶναι πιά ὅπως τὸ φίδι ποὺ τοῦ ἔχει ἀφαιρεθῆ τὸ δηλητήριο ἤ ὅπως τὸ σκυλί ποὺ τοῦ ἔχουν ἀφαιρεθῆ τὰ δόντια. Ἀφαιρέθηκε τὸ φαρμάκι ἀπὸ τὸν διάβολο, ἀφαιρέθηκαν τὰ δόντια ἀπὸ τὰ σκυλιά, τούς δαίμονες, καὶ εἶναι τώρα ἀφοπλισμένοι καὶ ἐμεῖς μὲ τὸν Σταυρό ὁπλισμένοι. Τίποτε, τίποτε δὲν μποροῦν νὰ κάνουν οἱ δαίμονες στὸ πλάσμα τοῦ Θεοῦ, ὅταν δὲν τούς δώσουμε ἐμεῖς δικαιώματα. Μόνο φασαρία κάνουν, δὲν ἔχουν ἐξουσία.

 

Μία φορά, ὅταν ἤμουν στὸ Κελλί τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, πέρασα μία πολύ ὄμορφη ἀγρυπνία! Εἶχαν μαζευθῆ τὴν νύχτα πολλοί δαίμονες ἐπάνω στὸ ταβάνι. Στὴν ἀρχή χτυποῦσαν μὲ βαριές δυνατά καὶ μετά θορυβοῦσαν, σάν νὰ κυλοῦσαν κούτσουρα μεγάλα, κορμούς Δὲνδρων. Σταύρωνα τὸ ταβάνι καὶ ἔψαλλα «Τὸν Σταυρόν σου προσκυνοῦμεν, Δέσποτα...» (1). Τελείωνα, ἄρχιζαν τὰ κούτσουρα πάλι. «Τώρα, εἶπα, θὰ κάνουμε δύο χωρούς! Ἕναν ἐσεῖς μὲ τὰ κούτσουρα ἀπὸ πάνω καὶ ἕναν ἐγώ ἀπὸ κάτω!». Ἄρχιζα ἐγώ, σταματοῦσαν αὐτοί. Μία φορά ἔψαλλα «Τὸν Σταυρόν σου προσκυνοῦμεν...», τὴν ἄλλη «Κύριε, ὅπλον κατὰ τοῦ διαβόλου τὸν Σταυρόν σου ἠμίν δέδωκας...» (2). Πέρασα τὴν πιὸ εὐχάριστη νύχτα μὲ ψαλμωδία καὶ, ὅταν λίγο σταματοῦσα, συνέχιζαν αὐτοί μὲ τὴν ψυχαγωγία! Τὴν κάθε φορὰ ὅλο καὶ διαφορετικό ἔργο θὰ παρουσιάσουν!...

Μόλις τελείωνα ἐγώ, ἄρχιζαν ἐκεῖνοι. Ναί, ἔπρεπε νὰ βγάλουμε ἀγρυπνία καὶ οἱ δύο χοροί! Ἦταν μία ὄμορφη ἀγρυπνία! Ἔψελνα μὲ καημό! Πέρασα καλές μέρες!...

 

Ξέρεις τί «ὄμορφος» εἶναι; Ἄλλο πράγμα! Μόνο νὰ τὸν δής!! Καὶ πῶς ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ δὲν ἐπιτρέπει νὰ βλέπει ὁ ἄνθρωπος τὸν διάβολο! Ὤ, θὰ πέθαιναν οἱ περισσότεροι ἀπὸ τὸν φόβο τους! Σκέψου ἄν τὸν ἔβλεπαν πώς ἐνεργεῖ, ἄν ἔβλεπαν τὴν... «γλυκειά» τοῦ μορφή! Μερικοί πάλι θὰ εἶχαν τὴν καλύτερη ψυχαγωγία! Ξέρεις τί ψυχαγωγία; Πῶς τὸ λένε; Σινεμά;... Γιὰ νὰ δή κανεὶς ὅμως ἕνα τέτοιο ἔργο, πρέπει νὰ πληρώση πολλά..., καὶ πάλι ἄν θὰ μπορέση νὰ τὸ δή!

Καὶ εἶναι τώρα σάν νὰ τούς χτύπησε κεραυνός. Ἄν πέση κεραυνός καὶ χτυπήση ἕνα Δὲνδρο, δὲν θὰ γίνη ἀμέσως τὸ Δὲνδρο ἕνα μαῦρο κούτσουρο; Ἔτσι καὶ αὐτοί εἶναι σάν νὰ τούς χτύπησε κεραυνός. Ἕνα διάστημα ἔλεγα στὸ ταγκαλάκι: «Νὰ ἔρχεσαι νὰ σὲ βλέπω, γιὰ νὰ μήν πέσω στὰ χέρια σου. Τώρα καὶ μόνον ποὺ σὲ βλέπω, φαίνεσαι πόσο κακός εἶσαι. Ἄν πέσω στὰ χέρια σου, τί κακό ἔχω νὰ πάθω!».

 

 

1) «Τὸν Σταυρόν σου προσκυνοῦμεν, Δέσποτα, καὶ τὴν ἁγίαν σου Ἀνάστασιν δοξάζομεν». Τροπάριο τῆς ἑορτῆς τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

2) Ἀναστὰσιμο στιχηρό τῶν Αἴνων τοῦ πλ. Δ' ἤχου.

 

 

  

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΟΥΤΟΣ

(ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ)

 

Μόνον ὁ Θεὸς εἶναι καρδιογνώστης καὶ μόνο σὲ ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ ἀποκαλύπτει ὁρισμένες φορές πάλι ὁ Θεὸς –γιὰ τὸ καλό μας – τί ἔχουμε στὶς καρδιές μας. Τὸ ταγκαλάκι γνωρίζει τὶς πονηριές καὶ τὶς κακίες ποὺ φυτεύει στὰ δικά του ὄργανα, δὲν ξέρει τούς καλούς λογισμούς μας. Μόνον ἐκ πείρας ἀντιλαμβάνεται μερικά, ἀλλὰ καὶ σ' αὐτά, πέφτει ἔξω τὶς περισσότερες φορές. Καὶ ἐὰν δὲν ἐπιτρέψη ὁ Θεὸς νὰ τὰ καταλάβη καὶ αὐτά, πέφτει συνέχεια ἔξω σὲ ὅλα, γιατί εἶναι σκοτεινός ὁ διάβολος, ὁρατότης μηΔὲν!!! Δὲν ξέρει, ἄς ὑποθέσουμε, ἕναν καλό λογισμό δικό μου. Ἄν ἔχω κανέναν κακό λογισμό, ἐκεῖνον τὸν ξέρει, γιατί ὁ ἴδιος τὸν φυτεύει. Ἄν ἐγώ τώρα θέλω νὰ πάω νὰ κάνω κάπου μία καλωσύνη, νὰ σώσω λ.χ. ἕναν ἄνθρωπο, ὁ διάβολος αὐτὸ δὲν τὸ ξέρει. Ὅταν ὅμως ἐκεῖνος βάλη σὲ κάποιον ἕναν λογισμό καὶ τοῦ πῆ: «Πήγαινε νὰ σώσης τὸν τάδε ἀνθρωπο», θὰ τὸν κεντήση συγχρόνως καὶ στὴν ὑπερηφάνεια καὶ γι' αὐτὸ τὸν ξέρει αὐτόν τὸν λογισμό. Ἀλλά καὶ μὲ τὸ ὅτι δέχεται ὁ ἄνθρωπος τὴν ὑπερηφάνεια, δίνει δικαίωμα στὸν πειρασμό. Εἶναι πολύ λεπτά τὰ πράγματα! Θυμάστε τὸ περιστατικό μὲ τὸν Ἀββᾶ Μακάριο (1); Εἶχε συναντήσει μία φορά τὸν διάβολο ποὺ ἐπέστρεφε ἀπὸ τὴν πιὸ κοντινή Ἔρημο, ὅπου εἶχε πάει, γιὰ νὰ πειράξη τούς ἀδελφούς, ὁ ὁποῖος τοῦ εἶπε: «Ὅλοι οἱ ἀδελφοί εἶναι πολύ ἀγριεμένοι μαζί μούμ ἐκτός ἀπὸ ἕναν ποὺ εἶναι φίλος μου καὶ μοῦ κάνει ὑπακοή καὶ, ὅταν μὲ βλέπη, στρέφεται σάν ἀνέμη». «Ποιος ἀδελφός εἶναι αὐτός;», τὸν ρώτησε ὁ Ἀββάς Μακάριος. «Θεόπεμπτος εἶναι τὸ ὄνομα τού», τοῦ ἀπάντησε ἐκεῖνος. Πηγαίνει ὁ Ὅσιος καὶ βρίσκει τὸν ἀδελφό. Μὲ τρόπο τὸν κατάφερε νὰ τοῦ ἀποκαλύψη τούς λογισμούς του καὶ τὸν βοήθησε. Ὅταν ξανασυνάντησε τὸν διάβολο, τὸν ρώτησε γιὰ τούς ἀδελφούς καὶ ἐκεῖνος τοῦ εἶπε: «Ὅλοι εἶναι πολύ ἀγριεμένοι μαζί μου. Καὶ τὸ χειρότερο, καὶ αὐτός ποὺ ἦταν φίλος μου, δὲν ξέρω πῶς ἔγινε καὶ ἄλλαξε καὶ τώρα εἶναι ὁ πιὸ ἀγριεμένος ἀπὸ ὅλους». Δὲν ἤξερε ὅτι πῆγε ὁ Ἀββάς Μακάριος καὶ τὸν ἔφερε τὸν ἀδελφό σὲ λογαριασμό, γιατί ὁ Ἀββάς Μακάριος εἶχε κινηθῆ ταπεινά, ἀπὸ ἀγάπη, καὶ δὲν εἶχε δικαίωμα ὁ διάβολος στὸν λογισμό ἐκεῖνον. Ἄν ὑπερηφανευόταν ὁ Ἀββάς Μακάριος, θὰ ἐδίωχνε τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, ὅποτε θὰ εἶχε δικαίωμα ὁ διάβολος. Τότε θὰ τὸ ἤξερε, γιατί αὐτός θὰ τοῦ εἶχε κεντήσει τὴν ὑπερηφάνεια.

 

Ὁ διάβολος ἔχει πείρα. Ὅπως π.χ. Ἕνας μηχανικός, ὅταν δή ἕνα σπίτι ποὺ κινδυνεύει νὰ πέση, εἶναι σὲ θέση νὰ πῆ πόσο θὰ κρατήση κ.λπ., ἔτσι καὶ αὐτός βλέπει κάποιον πῶς βαδίζει καὶ μὲ τὴν πείρα ποὺ ἔχει, λέει πῶς θὰ καταλήξη.

Ὁ διάβολος δὲν ἔχει ἐξυπνάδα, εἶναι πολύ κουτός. Εἶναι ὅλος ἕνα μπέρδεμα, ἄκρη δὲν τοῦ βρίσκεις. Κάνει καὶ ἐξυπνάδες καὶ χαζομάρες. Τὰ τερτίπια τοῦ εἶναι χοντρά. Ὁ Θεὸς οἰκονόμησε ἔτσι, γιὰ νὰ τὸν καταλαβαίνουμε. Πρέπει νὰ εἶναι κανεὶς πολύ σκοτισμένος ἀπὸ ὑπερηφάνεια, γιὰ νὰ μήν τὸν καταλαβαίνη. Ὅταν ἔχουμε ταπείνωση, φωτίζεται ὁ ἄνθρωπος καὶ συγγενεύει μὲ τὸν Θεό. Ἡ ταπείνωση εἶναι ποὺ σακατεύει τὸν διάβολο.

 

 

1) Βλ. Τὸ Γεροντικόν, ἔκδ. «Αστήρ», Ἀθήνα 1981, Ἀββάς Μακάριος γ', σ. 64-65

 

 

  

ΓΙΑΤΙ Ο ΘΕΟΣ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΣΤΟΝ ΔΙΑΒΟΛΟ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΙΡΑΖΕΙ

 

(Ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει στὸν διάβολο νὰ μᾶς πειράζη), γιὰ νὰ διαλέξει τὰ παιδιά Του. «Κάνε, διάβολε, ὅ,τι θέλεις», λέει ὁ Θεός, γιατί, ὅ,τι καὶ ἄν κάνη, τελικά θὰ σπάση τὰ μοῦτρα του στὸν ἀκρογωνιαῖο λίθο ποὺ εἶναι ὁ Χριστός. Ἐὰν πιστεύουμε ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος, τότε τίποτε δὲν μᾶς φοβίζει.

 

Ὁ Θεὸς δὲν ἐπιτρέπει μία δοκιμασία, ἄν δὲν βγῆ κάτι καλό. Ὅταν ὁ Θεὸς βλέπη ὅτι θὰ γίνη ἕνα μεγαλύτερο καλό, ἀφήνει τὸν διάβολο νὰ κάνη τὴν δουλειά του. εἴδατε τί ἔκανε ὁ Ἡρώδης; Σκότωσε δεκατέσσερις χιλιάδες νήπια, ἀλλὰ ἔκανε δεκατέσσερις χιλιάδες Μάρτυρες Ἀγγέλους. Ποῦ εἶδες ἐσύ Μάρτυρες Ἀγγέλους; Ἔσπασε τὰ μοῦτρα τοῦ ὁ διάβολος! Ὁ Διοκλητιανός ἔγινε συνεργάτης τοῦ διαβόλου βασανίζοντας τούς Χριστιανούς σκληρά. Ἀλλά, χωρίς νὰ τὸ θέλη, ἔκανε καλό στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, γιατί τὴν πλούτισε μὲ Ἁγίους. Νόμιζε ὅτι θὰ ἐξαφάνιζε ὅλους τους Χριστιανούς, ἀλλὰ δὲν ἔκανε τίποτε. Ἄφησε πλῆθος ἅγια Λείψανα νὰ τὰ προσκυνοῦμε καὶ πλούτισε τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

 

Μποροῦσε νὰ τὸν εἶχε ξεκάνει τὸν διάβολο ὁ Θεός, Θεὸς εἶναι! Ἐὰν θέλη, καὶ τώρα τὸν μαζεύει κουβάρι στὴν κόλαση, ἀλλὰ τὸν ἀφήνει πάλι γιὰ τὸ καλό μας. Θὰ τὸν ἄφηνε νὰ ταλαιπωρῆ καὶ νὰ βασανίζη τὸ πλάσμα Του; τὸν ἄφησε ὅμως μέχρις ἑνός σημείου καὶ ἕως καιροῦ, γιὰ νὰ μᾶς βοηθάη μὲ τὴν κακία του, νὰ μᾶς πειράζη, γιὰ νὰ τρέχουμε σ' Αὐτόν. Μόνον ἄν πρόκειται νὰ βγῆ καλό, ἐπιτρέπει στὸ ταγκαλάκι νὰ μᾶς πειράξη. Ἄν δὲν βγῆ καλό, δὲν ἐπιτρέπει. Ὅλα τὰ ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς γιὰ τὸ καλό μας. Νὰ τὸ πιστέψουμε αὐτό. Ἀφήνει τὸν διάβολο ὁ Θεός, γιὰ νὰ παλαίψη ὁ ἄνθρωπος. Χωρίς πάλη δὲν γίνεται χωριό. Ἄν δὲν μᾶς πείραζε ὁ διάβολος, μπορεῖ νὰ νομίζαμε ὅτι εἴμαστε καὶ ἅγιοι. Ἐπιτρέπει λοιπόν ὁ Θεὸς στὸν διάβολο νὰ μᾶς χτυπάη μὲ κακία, γιατί μὲ τὸ χτύπημα ποὺ μᾶς κάνει, διώχνει ὅλες τὶς σκόνες μας καὶ ξεσκονίζεται ἡ σκονισμένη ψυχή μας. Ἤ τὸν ἀφήνη νὰ ὀρμάη νὰ μᾶς δαγκώση, γιὰ νὰ καταφεύγουμε σ' Αὐτόν. Ὁ Θεὸς μᾶς καλεῖ συνέχεια, ἀλλὰ ἐμεῖς συνήθως ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ τὸν Θεό καὶ, μόνον ἄν παρουσιασθῆ κανένας κίνδυνος, τρέχουμε κοντά Του. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἑνωθῆ μὲ τὸν Θεό, δὲν ὑπάρχει περιθώριο νὰ εἰσχωρήση ὁ πονηρός, ἀλλὰ οὔτε ὑπάρχει καὶ λόγος νὰ ἐπιτρέψη ὁ Θεὸς στὸν πονηρό νὰ τὸν πειράξη, γιὰ νὰ ἀναγκασθῆ ὁ ἄνθρωπος νὰ καταφύγη στὸν Θεό. Πάντως, ὅπως καὶ ἄν εἶναι, ὁ πονηρός μας κάνει καλό, μᾶς βοηθάει νὰ ἁγιάσουμε. Γι' αὐτὸ καὶ ὁ Θεὸς τὸν ἀνέχεται.

 

Ὁ Θεὸς ἔχει ἀφήσει ἐλεύθερους, ἐκτός ἀπὸ τούς ἀνθρώπους, καὶ τούς δαίμονες, μία ποὺ τὴν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου δὲν τὴν βλάπτουν, γιατί δὲν μποροῦν. Ἐκτός ἐὰν θέλη ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος νὰ βλάψη τὴν ψυχή του. ἀντίθετα, μισθό προξενοῦν στὶς ψυχές μας εἴτε κακοί ἄνθρωποι εἴτε ἀπρ/ὀσεκτοι ποὺ ἄθελά τους κάνουν κακό στὴν ζωή μας. Γιατί, νομίζετε, λέει ἐκεῖνος ὁ Ἀββάς: «Ἐπαρον τούς πειρασμούς καὶ οὐδείς ὁ σωζόμενος» (1); Γιατί οἱ πειρασμοί ὠφελοῦν πολύ. Ὄχι ὅτι ὁ διάβολος μπορεῖ νὰ κάνη ποτέ καλό – γιατί εἶναι κακός – ἀλλὰ ὁ Καλός Θεὸς ἐμποδίζει τὴν πέτρα ποὺ μᾶς πετάει, γιὰ νὰ σπάση τὸ κεφάλι μας, καὶ μᾶς τὴν δίνει στὸ ἕνα χέρι, καὶ στὸ ἄλλο χέρι μᾶς δίνει ἀμύγδαλα, γιὰ νὰ σπάζουμε καὶ νὰ τρῶμε! Ἐπιτρέπει δηλαδή ὁ Θεὸς τούς πειρασμούς, ὄχι γιὰ νὰ μᾶς τυραννᾶ ὁ διάβολος, ἀλλὰ γιὰ νὰ δίνουμε μὲ αὐτόν τὸν τρόπο «ἐξετάσεις» γιὰ τὴν ἄλλη ζωή καὶ νὰ μήν ἔχουμε παράλογες ἀπαιτήσεις στὴν Δευτέρα Παρουσία. Πρέπει νὰ τὸ καταλάβουμε καλά ὅτι πολεμοῦμε – καὶ ἔχουμε νὰ πολεμήσουμε, ἕως ὅτου βρισκόμαστε σ' ἐτούτη τὴν ζωή – μὲ τὸν ἴδιο τὸν διάβολο. Ὅσο ζῆ ὁ ἄνθρωπος, ἔχει πολλή δουλειά νὰ κάνη γιὰ τὴν καλυτέρευση τῆς ψυχῆς του καὶ ἔχει δικαίωμα νὰ δίνη ἐξετάσεις πνευματικές. Ἐὰν πεθάνη καὶ δὲν περάση, κόβεται πιά. Μετεξεταστέος δὲν ὑπάρχει.

 

 

1) Τὸ Γεροντικόν, Ἀββάς Εὐάγριος ε', σ. 34.

 

 

  

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΜΕΤΑΝΟΗΣΕΙ

 

Ὁ Καλός Θεὸς ἔκανε Ἀγγέλους. Μερικοί ὅμως Ἄγγελοι ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνειά τους ξέπεσαν καὶ ἔγιναν δαίμονες. Ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο ὁ Θεός, τὸ τέλειο δημιούργημα, γιὰ νὰ ἀντικαταστήση καὶ τὸ ξεπεσμένο τάγμα τῶν Ἀγγέλων. Γι' αὐτὸ ὁ διάβολος πολύ ζηλεύει τὸ πλάσμα τοῦ Θεοῦ, τὸν ἄνθρωπο. Φωνάζουν οἱ δαίμονες: «Ἐμεῖς μία φορά σφάλαμε καὶ μᾶς τυραννᾶς, καὶ αὐτούς ποὺ πολλές φορές σφάλλουν, τούς συγχωράς». Ναί, ἀλλὰ οἱ ἄνθρωποι μετανοοῦν. Αὐτοί, ἐνῶ ἦταν Ἄγγελοι, κατήντησαν δαίμονες, καὶ ἀντί νὰ μετανοήσουν, γίνονται πιὸ πονηροί καὶ κακοί καὶ βάλθηκαν μὲ μανία νὰ καταστρέψουν τὰ πλάσματα τοῦ Θεοῦ. Ἦταν τὸ πιὸ φωτεινό τάγμα ὁ Ἑωσφόρος! Καὶ τελικά... Ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια οἱ δαίμονες ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τὸν Θεό πρίν ἀπὸ χιλιάδες χρόνια καὶ συνεχίζουν νὰ ἀπομακρύνωνται μὲ τὴν ὑπερηφάνεια καὶ νὰ μένουν ἀμετανόητοι. Ἕνα «Κύριε ἐλέησον» νὰ ποῦν, ὁ Θεὸς κάτι θὰ κάνη καὶ γι' αὐτούς. Νὰ ποῦν ἕνα «ἤμαρτον», δὲν λένε «ἤμαρτον». Ἄν ὁ διάβολος ἔλεγε «ἤμαρτον», θὰ γινόταν Ἄγγελος πάλι. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ δὲν ἔχει ὅρια. Ἀλλά ὁ διάβολος ἔχει θέλημα γερό, πεῖσμα, ἐγωισμό, δὲν θέλει νὰ καμφθῆ, δὲν θέλει νὰ σωθῆ. Φοβερό πράγμα! Καὶ ἐνῶ ἦταν Ἄγγελος!

 

Αὐτός εἶναι πῦρ καὶ μανία, γιατί δὲν θέλει νὰ γίνουν ἄλλοι Ἄγγελοι, ποὺ θὰ τὸν ἀντικαταστήσουν. Καὶ ὅσο πάει χειρότερος γίνεται. Ἐξελίσσεται στὴν κακία καὶ στὸν φθόνο. Ὤ, ἄν νιώση κανεὶς τὸ κατάντημα τοῦ διαβόλου, θὰ κλαίη μέρα-νύχτα! Ἐδῶ ἕναν καλό ἄνθρωπο βλέπει κανεὶς ποὺ ἀλλάζει, γίνεται ἐγκληματίας, καὶ πόσο στενοχωριέται! Πόσο μᾶλλον νὰ δή ἔτσι ὄχι ἕναν ἄνθρωπο ἀλλὰ ἕναν Ἄγγελο! Κάποτε, ἕνας μοναχός (1) εἶχε πονέσει πολύ τους δαίμονες καὶ, ἐνῶ προσευχόταν γονατιστός, πεσμένος κάτω, ἔλεγε τὰ ἑξῆς: «Ἐσύ Θεὸς εἶσαι καὶ, ἅμα θέλης, μπορεῖς νὰ βρής ἕναν τρόπο γιὰ νὰ σωθοῦν καὶ αὐτοί οἱ δυστυχισμένοι δαίμονες, οἱ ὁποῖοι, ἐνῶ εἶχαν τέτοια μεγάλη δόξα πρῶτα, τώρα ἔχουν ὅλη τὴν κακία καὶ τὴν διαβολιά τοῦ κόσμου καὶ, ἐὰν δὲν μᾶς προστὰτευες, θὰ μᾶς εἶχαν ρημάξει ὅλους τους ἀνθρώπους». Ἐνῶ λοιπόν ἔλεγε αὐτὰ  τὰ λόγια προσευχόμενος μὲ πόνο, βλέπει ἕνα κεφάλι σκυλήσιο δίπλα του νὰ τοῦ βγάζη τὴν γλώσσα του καὶ νὰ τὸν κοροϊδεύη. Τὸ ἐπέτρεψε φαίνεται ὁ Θεὸς αὐτό, γιὰ νὰ πληροφορήση τὸν μοναχό ὅτι Ἐκεῖνος ἕτοιμος εἶναι νὰ τούς δεχθῆ, ἀρκεῖ νὰ μετανοήσουν, ἀλλὰ αὐτοί δὲν θέλουν τὴν σωτηρία τους. Βλέπετε, ἡ πτώση τοῦ Ἀδάμ ἀντιμετωπίσθηκε μὲ τὸν ἐρχομό τοῦ Θεοῦ στὴν γῆ, μὲ τὴν Ἐνανθρώπηση. Ἐνῶ τοῦ διαβόλου ἡ πτώση δὲν ὑπάρχει περίπτωση νὰ ἀντιμετωπισθῆ, ἐκτός ἄν ταπεινωθῆ. Ὁ διάβολος δὲν διορθώνεται, γιατί δὲν θέλει. Ξέρετε πόσο θὰ χαιρόταν ὁ Χριστός! Καὶ ὁ ἄνθρωπος, μόνον ὅταν δὲν θέλη, δὲν διορθώνεται.

 

Προσπαθεῖ τώρα νὰ κερδίση ὅλον τὸν κόσμο. Σοῦ λέει: «Ἄν ἔχω περισσότερους ὀπαδούς, θὰ ἀναγκασθῆ ὁ Θεὸς στὸ τέλος νὰ λυπηθῆ ὅλα τὰ πλάσματά Του καὶ θὰ μὲ πάρη κι ἐμένα τὸ σχέδιο!». Ἔτσι νομίζει. Γι' αὐτὸ θέλει, ὅσο μπορεῖ, νὰ ἀποκτήση πιὸ πολλούς ὀπαδούς. Βλέπετε ποῦ τὸ πάει; Σοῦ λέει: «Ἔχω τόσους μὲ τὸ μέρος μου! Θὰ ἀναγκασθῆ ὁ Θεὸς νὰ χαρισθῆ καὶ σ' ἐμένα!». Χωρίς νὰ μετανοιώση! Καὶ ὁ Ἰούδας τὸ ἴδιο δὲν ἔκανε; Ἤξερε ὅτι ὁ Χριστός θὰ ἐλευθέρωνε τούς νεκρούς ἀπὸ τὸν Ἅδη. Σοῦ λέει: «Θὰ πάω κι ἐγώ πρίν ἀπὸ τὸν Χριστό, γιὰ νὰ μὲ ἐλευθερώση κι ἐμένα». Βλέπεις πονηριά; Ἀντί νὰ ζητήση συγχώρηση ἀπὸ τὸν Χριστό, πῆγε νὰ κρεμασθῆ. Καὶ νὰ δῆτε, ἡ εὐσπλαχνία τοῦ Θοῦ λύγισε τὴν συκιά, καὶ αὐτός μάζεψε τὰ πόδια του, γιὰ νὰ μήν ἀκουμπήσουν κάτω. Καὶ ὅλα αὐτά, γιὰ νὰ μήν πάη νὰ πῆ ἕνα «εὐλόγησον». Φοβερό! Ἔτσι λοιπόν καὶ ὁ διάβολος, ὁ ἀρχηγός τοῦ ἐγωισμοῦ, δὲν λέει «ἤμαρτον», ἀλλὰ συνέχεια ζορίζεται νὰ ἀποκτήση περισσότερους ὀπαδούς.

 

 

1) Ὁ μοναχός αὐτός, ὅπως διαπιστώθηκε ἀργότερα, ἦταν ὁ ἴδιος ὁ Γέροντας Παΐσιος.


 

  

Η ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΔΙΑΛΥΕΙ ΤΟΝ ΔΙΑΒΟΛΟ

 

Ἡ ταπείνωση ἔχει μεγάλη δύναμη καὶ διαλύει τὸν διάβολο. Ὅπου ὑπάρχει ταπείνωση, δὲν ἔχει θέση ὁ διάβολος. Καὶ ὅπου δὲν ὑπάρχει διάβολος, ἑπόμενο εἶναι νὰ μήν ὑπάρχουν πειρασμοί. Μία φορά ἕνας ἀσκητής ζόρισε ἕνα ταγκαλάκι νὰ πῆ τὸ «Ἅγιος ὁ Θεός...» Εἶπε τὸ ταγκαλάκι «Ἅγιος ὁ Θεός, ἅγιος ἰσχυρός, ἅγιος ἀθάνατος», «ἐλέησον ἠμάς» δὲν ἔλεγε. Πές: «ἐλέησον ἡμᾶς»! Τίποτε! Ἄν τὸ ἔλεγε, θὰ γινόταν Ἄγγελος. Ὅλα τὰ λέει τὸ ταγκαλάκι, τὸ «ἐλέησον μὲ» δὲν τὸ λέει, γιατί χρειάζεται ταπείνωση. Τὸ «ἐλέησον μὲ» ἔχει ταπείνωση, καὶ δέχεται ἡ ψυχή τὸ μεγάλο ἔλεος τοῦ Θεοῦ ποὺ ζητάει.

 

Ὅ,τι καὶ νὰ κάνουμε, ταπείνωση-ἀγάπη-ἀρχοντιά χρειάζεται. Τὰ πράγματα εἶναι ἁπλά. Ἐμεῖς τὰ κάνουμε δύσκολα. Ὅσο μποροῦμε, νὰ κάνουμε ὅ,τι εἶναι δύσκολο στὸν διάβολο καὶ εὔκολο στὸν ἄνθρωπο. Ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ταπείνωση εἶναι δύσκολες στὸν διάβολο καὶ εὔκολες στὸν ἄνθρωπο. Καὶ ἕνας φιλάσθενος ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ κάνη ἄσκηση, μπορεῖ νὰ νικήση τὸν διάβολο μὲ τὴν ταπείνωση. Σὲ ἕνα λεπτό μέσα μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ γίνη Ἄγγελος ἤ ταγκαλάκι. Πῶς; Μὲ τὴν ταπείνωση ἤ τὴν ὑπερηφάνεια. Τί, μήπως χρειάσθηκαν ὧρες γιὰ νὰ γίνη ὁ Ἑωσφόρος ἀπὸ Ἄγγελος διάβολος; Μέσα σὲ δευτερόλεπτα ἔγινε. Ὁ εὐκολώτερος τρόπος γιὰ νὰ σωθοῦμε, εἶναι ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ταπείνωση. Γι' αὐτὸ ἀπὸ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ταπείνωση νὰ ἀρχίσουμε καὶ μετά νὰ προχωρήσουμε στὰ ἄλλα.

 

Νὰ εὔχεσθε νὰ δίνουμε συνέχεια χαρὰ στὸν Χριστό καὶ στενοχώρια στὸ ταγκαλάκι, μία ποὺ τοῦ ἀρέσει ἡ κόλαση καὶ δὲν θέλει νὰ μετανοήση.

 

 

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

ΛΟΓΟΙ Α'- ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ