Ὁ Σταυρὸς ὁ δικός μας καὶ ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ
Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσιανίνωφ
Ὁ Κύριος εἶπε στοὺς μαθητές Του: Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν ἀπαρνησάσθω
ἐαυτόν, καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι.
Τί σημαίνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ; Γιατί αὐτὸς ὁ σταυρὸς αὐτοῦ, δηλ. ὁ ὠρισμένος
γιὰ κάθε ἄνθρωπο, τίθεται παράλληλα μὲ τὸν σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ;
Ὁ σταυρός μας: λύπες καὶ παθήματα τῆς ἐπίγειας ζωῆς, ποὺ γιὰ κάθε ἄνθρωπο
εἶναι δικά του.
Ὁ σταυρός μας: ἡ νηστεία, ἡ ἀγρυπνία καὶ οἱ ἄλλες εὐσεβεῖς ἀσκήσεις μὲ τὶς
ὁποῖες ταπεινώνεται ἡ σάρκα καὶ ὑποτάσσεται, στὸ πνεῦμα. Αὐτὲς οἱ ἀσκήσεις
πρέπει γιὰ τὸν καθένα νὰ εἶναι ἀνάλογες μὲ τὶς δυνάμεις του καὶ γι' αὐτὸ γιὰ
τὸν καθένα εἶναι δικές του.
Ὁ σταυρός μας: οἱ ἁμαρτωλές μας κλίσεις ἢ τὰ πάθη μας, ποὺ γιὰ κάθε ἄνθρωπο
εἶναι δικά του. Μὲ μερικὰ ἀπὸ αὐτὰ γεννιόμαστε, μὲ ἄλλα μολυνόμεθα στὸν
δρόμο τῆς ζωῆς.
Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ.
Μάταιος καὶ ἀνώφελος εἶναι ὁ σταυρός μας, ἔστω καὶ ἂν εἶναι βαρύς, ἂν δὲν
μεταβληθῆ σὲ Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ μὲ τὸ νὰ ἀκολουθοῦμε τὸν Χριστό.
Ὁ Σταυρός του, γιὰ τὸν μαθητὴ τοῦ Χριστοῦ, εἶναι Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ. Γι'
αὐτὸ ὁ μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀπολύτως πεπεισμένος ὅτι ὁ Χριστὸς ἄγρυπνα
τὸν παρακολουθεῖ, ὅτι ὁ Χριστὸς τοῦ στέλνει τὶς θλίψεις σὰν ἀπαραίτητη καὶ
ἀναπόφευκτη προϋπόθεσι τῆς χριστιανικῆς ἰδιότητος, ὅτι καμμιὰ θλῖψις δὲν θὰ
τὸν πλησιάζη, ἂν δὲν σταλῆ ἀπὸ τὸν Χριστό, ὅτι μὲ τὶς θλίψεις ὁ Χριστιανὸς
γίνεται τοῦ Χριστοῦ, συμμέτοχος τοῦ κλήρου Του στὴ γῆ καὶ —χάρις σ' αὐτὸ—
στὸν οὐρανό!
Ὁ σταυρός του, γιὰ τὸν μαθητὴ τοῦ Χριστοῦ, γίνεται σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ. Γι'
αὐτὸ ὁ ἀληθινὸς μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ θεωρεῖ ὡς μοναδικὸ σκοπὸ τῆς ζωῆς του
τὴν ἐκπλήρωση τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὲς οἱ ἁγιώτατες ἐντολὲς γι' αὐτὸν
εἶναι σταυρός, στὸν ὁποῖον αὐτὸς συνεχῶς ἀνασταυρώνει τὸν παλαιὸν ἄνθρωπο
σὺν τοὶς παθήμασιν αὐτοῦ καὶ ταὶς ἐπιθυμίαις.
Γίνεται λοιπὸν φανερὸ γιατί, γιὰ νὰ πάρωμε τὸν σταυρό μας, χρειάζεται
προκαταβολικὰ νὰ ἀπαρνηθοῦμε τὸν ἑαυτό μας ἀκόμη καὶ μέχρι σημείου νὰ χάσωμε
τὴν «ψυχή» μας.
Τόσο πολὺ καὶ τόσο γερὰ ἐζυμώθη ἡ ἁμαρτία μὲ τὴν πεσοῦσα φύσι μας, ὥστε ὁ
Λόγος τοῦ Θεοῦ δὲν παύει νὰ τὴν ὀνομάζη «ψυχή» τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου.
Γιὰ νὰ πάρωμε στοὺς ὤμους τὸν σταυρό, πρέπει πρῶτα νὰ ἀπαρνηθοῦμε τὸ σῶμα,
ὡς πρὸς τὶς κακές του ἐπιθυμίες, καὶ νὰ τοῦ χορηγοῦμε μόνον τὰ ἀπαραίτητα
γιὰ τὴ συντήρησι. Πρέπει νὰ δοῦμε τὴν δικαιοσύνη μας μέσῳ τῆς ἀπάνθρωπης
ἀδικίας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ∙ τὸ λογικό μας μέσῳ τοῦ τελείου παραλογισμοῦ καὶ
τέλος, ἀφοῦ μὲ ὅλη τὴ δύναμι τῆς πίστεώς μας ἀφιερωθοῦμε στὸν Θεὸ καὶ στὴν
ἀδιάκοπη μελέτη καὶ ἐφαρμογὴ τοῦ Εὐαγγελίου, νὰ ἀπαρνηθοῦμε τὸ θέλημά μας.
