ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ |
||||||||||||
|
||||||||||||
|
Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ ΤΟ ΦΥΣΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ |
||||||||||||
|
Η δημιουργία της γυναίκας. Η σχέση του ανθρώπου με το συνάνθρωπό του
Η δεύτερη διήγηση του βιβλίου της Γένεσης για τη δημιουργία του ανθρώπου είναι πολύ παραστατική, ιδιαίτερα όταν αναφέρεται στη δημιουργία της γυναίκας. Όταν ο Αδάμ έδινε στα ζωντανά δημιουργήματα όνομα, δεν βρήκε κανένα που να του μοιάζει. Με κανένα δεν μπορούσε να κάνει συντροφιά, να μοιραστεί τη χαρά, αλλά και τον κόπο. Τότε είπε τότε ο Θεός "Δεν είναι καλό να είναι ο άνθρωπος μόνος. Θα του φτιάξω έναν σύντροφο όμοιο μ' αυτόν...". Τον έριξε σε βαθύ ύπνο, πήρε μία από τις πλευρές του Αδάμ και σχημάτισε μια γυναίκα. Η γυναίκα λοιπόν δεν δημιουργήθηκε από το χώμα της γης αλλά από την πλευρά του Αδάμ, είναι όμοιά του. Γι' αυτό και όταν την είδε, χάρηκε πάρα πολύ.
Με τη δημιουργία του Αδάμ και της Εύας ο Θεός καθιέρωσε από την αρχή της δημιουργίας τον ιερό θεσμό του γάμου, τον ευλόγησε με τα λόγια του «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε» (Γεν. 1,28), και τον έκαμε αδιάλυτο.
Η Εκκλησία, ερμηνεύοντας τη διήγηση της Γένεσης για τη δημιουργία της γυναίκας, διδάσκει ότι ο άντρας και η γυναίκα είναι ισότιμοι ενώπιον του Θεού, δηλαδή έχουν την ίδια τιμή, αξία καθώς και τον ίδιο στόχο (ομοίωση). Είναι ισότιμοι στα δικαιώματα, στα αγαθά και στο σκοπό της ζωής. Η ισοτιμία δεν εξαφανίζει τα ιδιαίτερα χαρίσματα και τη μοναδικότητα του κάθε φύλου. Η ίδια ενότητα και ισοτιμία ισχύει για όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως εθνικότητας, χρώματος και καταγωγής, γιατί όλοι είμαστε πλασμένοι από τον ίδιο δημιουργό, Πατέρα και Θεό. Αν καλλιεργήσουμε τα χαρίσματά μας, ζούμε όπως ζει ο Θεός, ενωμένοι και αγαπημένοι, διατηρώντας ο καθένας την ξεχωριστή του προσωπικότητα. Όλοι είμαστε παιδιά του Θεού και ίσοι ενώπιόν του.
Η σχέση του ανθρώπου με το φυσικό περιβάλλον
Τους πρωτόπλαστους ο Θεός τους έβαλε να ζουν μέσα στον Παράδεισο, στον κήπο της Εδέμ, στον τόπο της χαράς και της απολαύσεως. Αν όλη η δημιουργία ήταν «καλή λίαν», ο Παράδεισος ήταν κάτι ακόμα πιο καλό και εκλεκτό και όμορφο. Όλα τα είχαν εκεί μέσα οι πρωτόπλαστοι. Τίποτα δεν τους έλειπε. Εκείνο όμως που έκαμε αφάνταστα χαρούμενη τη ζωή τους ήταν η επικοινωνία με το Θεό. Τον έβλεπαν ως στοργικό Πατέρα. Απολάμβαναν τη χαρά και τα δώρα της αγάπης Του, την απερίγραπτη ψυχική ικανοποίηση από τη θεϊκή παρουσία. Ακόμα και η εργασία τους εκεί μέσα στον Παράδεισο ήταν χαρά και ευχαρίστηση. Ήταν η μικρή δική τους δημιουργία κοντά στη μεγάλη δημιουργία του Θεού. Ήταν μια ασχολία αρμονικά συνδυασμένης με ψυχαγωγία. Δημιουργική δουλειά και χαρά κοντά στο Θεό, αυτό σήμαινε Παράδεισος. Η ευτυχία των πρωτόπλαστων στον Παράδεισο ήταν αποτέλεσμα της σχέσεώς τους με το, Θεό και της κοινωνίας τους με Αυτόν. Όσο τηρούσαν το θέλημα Του, ο Θεός τους αγαπούσε και ζούσαν σε ατμόσφαιρα πού ακτινοβολούσε θεϊκό φως και ουράνιο μεγαλείο.
Στον άνθρωπο, ένα τόσο ξεχωριστό και προικισμένο δημιούργημα, ανέθεσε ο Θεός τη φροντίδα και την προστασία της όμορφης και καλής δημιουργίας. Με την εργασία του ο άνθρωπος θα έπαιρνε από τη φύση τα απαραίτητα για τη ζωή του. Τα πλούσια αγαθά της θα έπρεπε να τα διαχειρίζεται με σύνεση και αγάπη, χωρίς απληστία και εγωισμό, και όλα θα ήταν ευλογημένα και αρμονικά. Ο άνθρωπος λοιπόν, ενώ έχει στενή σχέση με τη γη και χώμα, έχει την αναφορά του στο Θεό.
Η απομάκρυνσή τους από την αγάπη του Θεού και η διακοπή της κοινωνίας τους με την πηγή της χαράς θα είχε σαν φυσικό επακόλουθο να χάσουν όλα τα αγαθά που αποτελούσαν την ευτυχία τους στον Παράδεισο.
|
||||||||||||
|
|
