|
ΡΩΣΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ |
|||||||||
|
|
|||||||||
|
ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟ 1917-87 |
|||||||||
|
ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΡΩΣΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟΝ 70ΕΤΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΔΙΩΓΜΟ 1917-1987
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Σχεδόν εκατό χρόνια έχουν συμπληρωθεί από την επικράτηση της κομουνιστικής Επανάστασης στη Ρωσία το 1917. Επί 70 έτη ο ρωσικός λαός, γνωστός για τη μεγάλη του προσήλωση στην Ορθοδοξία, υπέφερε και στέναζε κάτω από το βάρος μιας στυγνής τυραννίας. Μεγάλη σιγή έχει καλύψει τα δεινά, που η Ρωσική Εκκλησία και ένα μεγάλο μέρος του ρωσικού λαού υφίστατο κατά τη διαδρομή των 70 αυτών ετών.
Τη Ρωσική Ορθόδοξο Εκκλησία ευθύς εξ αρχής την πολέμησαν αμείλικτα οι άθεοι του Κομμουνιστικού καθεστώτος. Την αποψίλωσαν από τα στελέχη της, την απομόνωσαν από το ποίμνιο της και την οδήγησαν στην περιφρόνηση, στην εξουθένωση, στο διωγμό, στο μαρτύριο και στο αίμα. Το κομουνιστικό καθεστώς έκανε σχεδόν τα πάντα για να αφανίσει από το πρόσωπο της γης την Ορθόδοξη Πίστη και την Εκκλησία. Άλλοτε συγκεκαλυμμένα και άλλοτε απροσχημάτιστα έθεσε σε ενέργεια ένα πανούργο και δολοφονικό μηχανισμό όχι μόνο για να διαλύσει την Εκκλησία αλλά και για να εξαλείψει, όπως πίστευε, και αυτό ακόμη το θρησκευτικό συναίσθημα του λαού. Διώξεις και κατατρεγμοί, φυλακίσεις, εξορίες, εκτελέσεις, δολοφονίες, βασανιστήρια, νόμοι και προπαγάνδα, επιστήμη και στρατός, όλα χρησιμοποιήθηκαν με λύσσα για να αφανιστεί κάθε Ιερό και Όσιο και να οδηγηθεί ένα ολόκληρο Έθνος προς την εθνική καταστροφή και τον όλεθρο.
|
|||||||||
|
ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΒΙΑΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Το αντιθρησκευτικό κίνημα στη Σοβιετική Ένωση άρχισε αμέσως μετά την κατάληψη της εξουσίας από τους Μπολσεβίκους. Για να πραγματοποιηθεί το σχέδιο του εκριζωμού του θρησκευτικού συναισθήματος και η καταπολέμηση της Ορθόδοξης Εκκλησίας, υπήρχε από το κομουνιστικό κόμμα πρόγραμμα βιαιότητας συνδυασμένο με προπαγάνδα.
Αμέσως μετά την Οκτωβριανή επανάσταση, το Νοέμβριο του 1917, οι κομουνιστές άρχισαν τον αγώνα ενάντια στην Εκκλησία. Κήρυξαν την Εκκλησία εχθρό της επανάστασης και κατηγόρησαν τον Κλήρο για πολιτική αναξιοπιστία. Το δικτατορικό κόμμα δεν περιορίστηκε σε συλλήψεις, φυλακίσεις και εκτελέσεις των κληρικών. Κατέσχεσαν τους θησαυρούς της Εκκλησίας, έκλεισαν ή κατέστρεψαν τις Εκκλησίες, τα Μοναστήρια και όλες τις Εκκλησιαστικές σχολές. Άνοιξαν τα μνήματα των Αγίων (1920), έκαναν αντιθρησκευτικές επιδείξεις στους δρόμους και έκαιγαν Άγιες εικόνες στις πλατείες των πόλεων σε μια σκόπιμη προσπάθεια να προσβάλλουν τα αισθήματα του λαού. Ο πρώτος επίσκοπος στο μακρύ κατάλογο αυτών που μαρτύρησαν ήταν ο Μητροπολίτης Κιέβου Βλαδίμηρος οποίος συνελήφθηκε, χτυπήθηκε βάναυσα με το Σταυρό και το εγκόλπιο που φορούσε, στη συνέχεια αφού προσευχήθηκε και συγχώρησε τους στρατιώτες που είχαν πάρει την εντολή να τον εκτελέσουν, υπέστη το δια τουφεκισμού θάνατο. Την ίδια χρονιά είχαν φονευθεί ή εξοριστεί σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως 2.691 εφημέριοι, 1.962 μοναχοί και 3.447 μοναχές.
Το κόμμα διεκήρυττε αναιδώς ότι «η δικτατορία του δε συγκρατείται από τίποτε, δεν περιορίζεται από κανένα νόμο ή κανονισμό και η εξουσία του βασίζεται εξ ολοκλήρου στη βία». Οι πολιτικές κατηγορίες του εναντίον της Εκκλησίας ήταν μόνον ένα παραπέτασμα, για να καλύπτει το βαθύτερο μίσος του για τη θρησκεία. Εκείνοι οι οποίοι δεν δέχτηκαν να εγκαταλείψουν την Πίστη τους, θεωρήθηκαν ύποπτοι και υποβλήθηκαν σε διωγμό και μαρτύρια.
|
|||||||||
|
Η ΜΟΝΗ ΟΡΑΝΚΙ
Στο κέντρο της Ρωσίας, κοντά στο ποτάμι Βόλγα υπάρχει η Μονή Οράνκι. Ιδρύθηκε τον 18ο αιώνα. Το 1918 οι κομουνιστές την κατάργησαν και έβαψαν με ασβέστη τις τοιχογραφίες. Εκεί έκαναν στρατόπεδο συγκεντρώσεως για τους μοναχούς μαζεύοντας περίπου 11.000 Μοναχούς από όλα τα Μοναστήρια της Ρωσίας. Μεταξύ αυτών ήσαν και Ιερομόναχοι αλλά και έγγαμοι Ιερείς με επικεφαλής έναν Επίσκοπο.
Το 1918 ήρθε από τη Μόσχα μια επιτροπή και τους είπε: - Έρχεστε μαζί μας, ή όχι; Έχετε 24 ώρες, για να σκεφτείτε. Ό Επίσκοπος, όμως, τους είπε: -Είναι παρά πολύ μέχρι αύριο. Θα σας δώσουμε την απάντηση σε 10 λεπτά. Τότε ό Επίσκοπος στράφηκε προς τους Μοναχούς και είπε: -Αδελφοί, τώρα έχετε την ευκαιρία να γίνετε Μάρτυρες για τον Χριστόν. Θέλετε να ενωθείτε με τους κομουνιστές, ή θέλετε να παραδώσετε τη ζωή σας για τον Χριστόν και να συγκαταριθμείτε στη χορεία των Αγίων Μαρτύρων; Μη φοβάστε. Ό Χριστός είναι μαζί μας. Ο Χριστός μας καλεί σ' Αυτόν. Τότε φώναξαν όλοι ομόφωνα: -Θέλουμε να πεθάνουμε για τον Χριστόν!!!
Και στη συνέχεια τους σκότωσαν όλους. Σε ένα μήνα, από 300 ως 500 άτομα την ημέρα, τους πυροβολούσαν στο κεφάλι και τους έθαψαν σε μία μεγάλη χαράδρα στην αυλή του Μοναστηρίου. Τον Επίσκοπο τον σκότωσαν στο τέλος και τον έθαψαν καθισμένο σε μια μικρή καρέκλα. Ήταν μία μαζική σφαγή των Ρώσων Μοναχών από τους κομουνιστές, μοναδική στην ιστορία της Ρωσικής Εκκλησίας!
Μεταξύ των ετών 1942 και 1948 η Ιερά Μονή Οράνκι είχε γίνει στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου. Κάνοντας, το φθινόπωρο του 1942, ανασκαφές για τις ανάγκες του στρατοπέδου έσκαψαν πίσω από την Εκκλησία. Εκεί βρήκαν μια τάφρο γεμάτη με τα αγία λείψανα αυτών των Νεομαρτύρων Μοναχών και μεταξύ αυτών έναν ηλικιωμένο Επίσκοπο καθισμένο σε μια καρέκλα, οποίος ήταν αναλλοίωτος! Φαινόταν καλά, πού τον πυροβόλησαν στο κεφάλι, φόραγε μία αλυσίδα με Σταυρό και μία μεταλλική εικόνα της Θεοτόκου. Όταν βγάλανε έξω το αδιάφθορο σώμα του, αυτό απλώθηκε σαν να είχε πεθάνει προ λίγης ώρας!
Αυτά διηγήθηκε ό μαρτυρικός Ιερέας Δημήτριος Μπεζάν, πού ήταν παρών στην εύρεση των Αγίων λειψάνων των 11.000 Μαρτύρων και ο οποίος για 24 χρόνια υπέφερε την κομουνιστική κόλαση στα στρατόπεδα και στις φυλακές της Ρωσίας και της Ρουμανίας και έθαψε χιλιάδες, πού πέθαιναν από τις κακουχίες, τα βασανιστήρια και τις εκτελέσεις. («Η χαρά της ταλαιπωρίας» Εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη).
|
|||||||||
|
ΕΝΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΓΡΙΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ 1920
Οι διωγμοί
συνεχίστηκαν ανελέητοι σε όλη τη δεκαετία του 1920. Τη δεκαετία αυτή ο
μάρτυρας Πατριάρχης Τύχων Μόσχας ετέθει υπό αυστηρή επιτήρηση και υποβλήθηκε
σε σοβαρότατη ψυχολογική καταπίεση.
«...Τα μαρτύρια, τα οποία υφίστανται από τους Μπολσεβίκους τα δυστυχισμένα ταύτα θύματα, είναι τόσον πολυάριθμα, ώστε να υπερτερούν τας βασάνους της Ιεράς Εξετάσεως... Ούτω, π.χ. τους φυλακισμένους εισάγουν γυμνούς εν καιρώ χειμώνος εντός ψυχρού ύδατος, έπειτα ανυψούν αυτούς επί των ιστών των πλοίων, οπού οι δυστυχείς παγώνουν. Άλλους ρίπτουν εις τους λέβητας των ατμόπλοιων, μέσα εις τους οποίους βράζουν. Άλλων εξορρύττουν τους οφθαλμούς, κόπτουν την ρίνα, τας χείρας και τους πόδας, αποσπούν τους όνυχας, επί δε των γυμνών ώμων εγκολάπτουν επωμίδας, αποσπούν το δέρμα του σώματος και περιχύνουν τον τράχηλο με διαλελυμένον μόλυβδον. Των δε γυναικών αποκόπτουν τους μαστούς. Επίσης οι Μπολσεβίκοι καταφεύγουν εις σπαρακτικούς μεθόδους δια μηχανήματος ειδικώς επινοηθέντος υπό αυτών. Μετά την κατάληψη του Κιέβου υπό των Ερυθρών, πλέον των 2.000 ανθρώπων υπέστησαν τοιαύτα βασανιστήρια.
Εις το Κυβερνείο του Αίκατερίνοσλαβ οι Μπολσεβίκοι φόνευσαν 42 ιερείς και πολυάριθμους δικαστάς, αφού υπέβαλαν αυτούς προηγουμένως εις σκληρούς βασάνους. Οι Ιερείς πολλών Εκκλησιών απηγχονίσθησαν, αι Εικόνες εκάησαν, οι δε Ναοί μετεβλήθησαν εις οίκους διαφθοράς. Εις Χερσώνα κατεσφάγησαν 169 ελληνικαί οικογένειαι, δεν εφείσθησαν ούτε τας γυναίκας, ούτε τους γέροντας, ούτε τα παιδιά...»
(Α. Τηλλυρίδη. Ένα Ιστορικό Κείμενο του 1919. Μια φωνή κραυγής από τους διωγμούς της Εκκλησίας στη Ρωσία, "Εκκλησιαστική Αλήθεια" 1-16 Σεπτ. 1991/3).
|
|||||||||
|
ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ "ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΩΝ ΑΘΕΪΑΣ" 1932-1937
Η κορύφωση των διωγμών κατά των χριστιανών ήλθε στη δεκαετία του 1930. Οι ναοί έκλεισαν κατά χιλιάδες. Μεγάλοι ναοί, όπως αυτός του Σωτήρα στη Μόσχα, ισοπεδώθηκαν και έγιναν πλατείες, άλλοι μετατράπηκαν σε καταστήματα, σε κλειστά γήπεδα, σε κατοικίες. Ιερείς φυλακίστηκαν και εξορίσθηκαν και αφού βασανίσθηκαν εκτελέσθηκαν. Ως ενδεικτικό της απάνθρωπης εγκληματικής κομουνιστικής μηχανής αναφέρουμε ότι το 1930 ανακοινώθηκε από τη ΝΚVΟ (μετέπειτα ΚGΒ) πως 42.800 κληρικοί έχουν πεθάνει σε φυλακές και σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως από κακουχίες και εκτελέσεις και ότι στα χρόνια 1937-1938 μόνο στο Μπούτοβο, προάστιο της Μόσχας, σφαγιάστηκαν 20.765 άνθρωποι, από τους οποίους οι 1000 ήσαν Κληρικοί, Μοναχοί και Μοναχές! Οι εχθροί της Εκκλησίας διεξήγαγαν έναν απάνθρωπο και αχαλίνωτο διωγμό εναντίον της, ο οποίος αργότερα πήρε μία συστηματική μορφή βασισμένη στο αποκαλούμενο "Πέντε χρόνων σχέδιο αθεΐας", υιοθετημένο από την κυβέρνηση του Στάλιν το Μάιο του 1932. Σχεδιάστηκε με αυτό πλήρη διάλυση της Εκκλησίας έως την 1η Μαΐου του 1937, ημερομηνία, κατά την οποία το όνομα του Θεού θα έπρεπε, σύμφωνα με το σχέδιο αυτό, να ξεχαστεί παντού σε ολόκληρη τη Ρωσία.
Τελικά, το σχέδιο "πέντε χρόνων αθεΐας" απέτυχε! Μία γενική απογραφή του πληθυσμού της ΕΣΣΔ το 1937, με ερωτηματολόγιο πάνω στη στάση των ανθρώπων απέναντι στη θρησκεία, έδειξε ότι ένα τεράστιο ποσοστό (70%) πίστευε στον Θεό και δε φοβήθηκε να το ομολογήσει! Αυτό, βέβαια, εξαγρίωσε το Σοβιετικό καθεστώς και το ώθησε για μεγαλύτερους αντιχριστιανικούς διωγμούς και εξοντώσεις.
Το σχέδιο αυτό εκπονήθηκε από τη "Συμμαχία των άθεων", την οποία ίδρυσε στις 7 Φεβρουαρίου 1925 ό Εβραίος Αιμίλιος Γιαροσλάβσκυ (το αληθινό του όνομα ήταν Γκούμπελμαν) ο οποίος τέθηκε επί κεφαλής του αντιθρησκευτικού αγώνος, εκδίδοντας εκατοντάδες χιλιάδες αντιθρησκευτικών περιοδικών και εντύπων.
|
|||||||||
|
ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΡΩΣΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ
Πριν την επανάσταση του 1917, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία εκείνου του καιρού, υπήρχαν 51.918 Ι. Ναοί στη Ρωσία εκτός από τα ιδιωτικά προσκυνητάρια και τα οικιακά παρεκκλήσια (20.287). Το 1941 μόνο 4.225 Ι. Ναοί παρέμειναν. Μόνον 20 Μοναστήρια αφέθηκαν από τα 1025. Μία εκκλησιαστική ακαδημία έμεινε από τις 4, και κανένα εκκλησιαστικό σχολείο, από τα 200, δεν έμεινε.
Λίγο πριν από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η ρωσική Εκκλησία παρουσίαζε εικόνα ολοκληρωτικής ερήμωσης. Σε 250.000.000 πληθυσμό δεν υπήρχαν 100 ναοί για τη Λατρεία. Ολόκληρη η Μόσχα των 10.000.000είχε μόνο πέντε. Το 1933 στη ρωσική Εκκλησία υπήρχαν 370 επίσκοποι στα 1940 είχαν μείνει μόνο 7. Η Μητρόπολη του Λένινγκραντ σήμερα Αγία Πετρούπολη το 1933 είχε 1.500 κληρικούς και στα 1940 μόνο 14. Αρκετές Εκκλησίες και Μονές, όπως γράφει και ο Σολτζενίτσιν, τις είχαν μετατρέψει σε φρικτούς τόπους φυλακών, βασανιστηρίων, εξορίας και μαζικών εκτελέσεων και θανάτων. Το 1941 μόνο 5.665 περίπου κληρικοί παρέμειναν ελεύθεροι. Η επιτροπή των αρχείων των κρατικών υπηρεσιών της Ρωσίας δήλωσε ότι στη δεκαετία 1930-40 είχαν συλληφθεί 136.900 κληρικοί, εκ των οποίων θανατώθηκαν 85.300 (Ορθόδ. Τύπος 16-11-07).
Στα στρατόπεδα φρίκης του εβραϊκής καταγωγής Στάλιν (Ιωσήφ Τζουγκασβίλι), στις εξαντλητικές πορείες και εργασίες της εξορίας και στα μπουντρούμια της ΝΚΝΟ εκατομμύρια λαού εξοντώθηκαν από τα βασανιστήρια, την πείνα, τη δίψα, το ψύχος, την εξάντληση, την εξαθλίωση, τις αρρώστιες και τις εκτελέσεις. Όλοι οι στενοί συνεργάτες του, Λαζ. Καγκάνοβιτς, Β. Μολότωφ, Ν. Κρούτσεφ, Λ. Μπέρια (αρχηγός της ), ήταν «εβραϊκής καταγωγής...»
Τελευταία στήσανε στη Μόσχα Σταυρό 15 μέτρων σε ειδική πλατεία για 20.000 θύματα, που σκότωσε ο Στάλιν σ' ένα από τα πολλά εγκληματικά στρατόπεδά του. (Ορθόδ. Τύπος 16/11/2007).
|
|||||||||
|
ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΓΚΟΥΛΑΓΚ
Μια εικόνα του εφιάλτη των απάνθρωπων σοβιετικών στρατοπέδων συγκέντρωσης, δίνει ο νομπελίστας διάσημος Ρώσος συγγραφέας Αλεξάντερ Σολτζενίτσιν στο έργο του "αρχιπέλαγος Γκουλάγκ" (Γκουλάγκ σημαίνει Γενική Διοίκηση Στρατοπέδων). Τον πληθυσμό του "Γκουλάγκ" αποτελούσαν άνθρωποι όλων των τάξεων, οι όποιοι εθεωρούντο ύποπτοι και αντιδραστικοί για το καθεστώς. Ο Αλεξάντερ Σολζενίτσιν υποστηρίζει ότι από το 1928 ως το 1953 κλείστηκαν στο "Γκουλάγκ" περίπου 40-50 εκατομμύρια. Με εντολή του Στάλιν, 100.000 κρατούμενοι δούλευαν μάταια με πρωτόγονα μέσα, για να ενώσουν με κανάλι τη Λευκή με τη Βαλτική θάλασσα... Δεκάδες χιλιάδες βρήκαν το θάνατο...
Επίσης μια γνωριμία για τη σοβιετική κόλαση δίνει με το βιβλίο "Μια χούφτα στάχτη" (έκδ. "Ακρίτα") ο συγγραφέας Ολέγκ Βόλκωφ, ο οποίος για 30 χρόνια δοκίμαζε και έβλεπε τα δεινά αυτής της κόλασης στις φυλακές και στα στρατόπεδα. Π.χ. στις φυλακές της Τούλα περιγράφει πώς είδε να βασανίζουν σαδιστικά αθώους αγρότες, των οποίων έσπαζαν μύτες, πρόσωπα, δόντια, κεφάλια και σακάτευαν τα μέλη τους... Μάλιστα έζησε και στο παγερό βορρά, στα νησιά του Σολόφσκυ, όπου ο Ιερός τόπος της Μονής μετετράπη σε φρικτό στρατόπεδο, στο οποίο χιλιάδες λαού, και ιδίως πιστών και κληρικών, μέσα σε απαίσιες απάνθρωπες συνθήκες και σε φοβερά βασανιστήρια τελείωσαν μαρτυρικά τη ζωή τους. 40.000 περίπου εξόριστοι, μεταξύ των οποίων πολλοί Κληρικοί και Μοναχοί, κλείστηκαν στο Σολόφσκυ μόνο μέσα στα 5 χρόνια από το 1923, πού μετετράπη σε σκληρή φυλακή. Οι κρατούμενοι μεταφέρονταν πρώτα στο κεντρικό Ναό, οπού έμεναν τουλάχιστον τρείς μήνες χωρίς θέρμανση κι έπειτα οδηγούνταν στα εξοντωτικά καταναγκαστικά έργα. Όταν απελευθερώθηκε ο Ολέγκ έγραψε: «αν ξαναπήγαινα στο Σολόφσκυ, θα πήγαινα σαν προσκυνητής, που πηγαίνει σε Ιερούς τόπους, σ' ένα μνημείο εθνικής τραγωδίας, και Θα έλεγα στους φίλους μου: -Κοιτάξτε, εδώ πέθαναν όσοι ήταν αντίθετοι με τη σοβιετική εξουσία... Σ' αυτόν το λόφο, είναι θαμμένοι όσοι εκτελέστηκαν... Σ' αυτό το ξύλινο σπίτι έβαζαν τους ανθρώπους το χειμώνα μόνο με τα εσώρουχα, ξυπόλυτους, για να πεθάνουν... Εκεί έβαζαν τους ανθρώπους το καλοκαίρι γυμνούς, για να τους τρώνε τα σμήνη των κουνουπιών... Κι εδώ στο ποτάμι, όταν το χειμώνα πάγωνε, οι φρουροί μας έκαναν δυο τρύπες και για πολλές ώρες εξανάγκαζαν τους κρατουμένους να παίρνουν με κουβάδες νερό απ' τη μία τρύπα και να γεμίζουν την άλλη»...
Μια άλλη πικρή γεύση από τη σοβιετική φρίκη μας δίνει και το κατωτέρω κείμενο από το βιβλίο "Μια χούφτα στάχτη": «72 χιλιόμετρα από το μοναστήρι Σολόφσκυ ήταν η σκήτη Σικίρναγια. Οι συνθήκες ήταν φοβερές. Εδώ έστελναν τους τιμωρημένους και ανάμεσα τους πολλούς Ιερείς. Όποιος ερχόταν εδώ, του αφαιρούσαν όλα τα προσωπικά αντικείμενα και ρούχα και τον άφηναν μόνο με τα εσώρουχα. Απαγορευόταν ή συνομιλία. Μόνον στις 8 το πρωί τους έδιναν να φάνε λίγο ψωμί, λίγη σούπα και μάλιστα χωρίς σκεύη. Έτσι, στα χέρια!.. Όλοι σχεδόν αρρώσταιναν από αβιταμίνωση. Το ιερό του Ναού είχε χωριστεί σε τρία δωμάτια και ήταν τόπος μαρτυρίου. Εκεί που πριν ήταν το ιερό Θυσιαστήριο και θυσιαζόταν ο Χριστός στην αναίμακτο θυσία, τώρα θυσιάζονταν και βασανίζονταν άνθρωποι... Εδώ τους χτυπούσαν αλύπητα. Στο κτήριο δεν υπήρχε καθόλου θέρμανση. Μόνο μία σόμπα άναβε κάθε βράδυ στις 8 για μια ώρα, αλλά πόσο να ζεστάνει, όταν εδώ ο χειμώνας είναι παρατεταμένος και η θερμοκρασία κατεβαίνει και 50 βαθμούς υπό το μηδέν; Πως να ζεσταθούν οι ημίγυμνοι κρατούμενοι; Δεν υπήρχαν κρεβάτια και το πάτωμα καλυπτόταν από κοπριά ζώων... Έξω από το Ναό υπήρχε μια σκάλα με 365 σκαλοπάτια. Το ύψος ιλιγγιώδες και η κλίση της μεγάλη. Στα παγωμένα σκαλιά της έριχναν σαν κούτσουρα δεμένους τους κρατούμενους, αφού πρώτα τους βασάνιζαν και τους πλήγωναν με άγρια κτυπήματα! Στη βάση της σκάλας, εκεί που κατέληγαν οι κρατούμενοι νεκροί ή ανάπηροι για όλη τους τη ζωή, έχει σήμερα τοποθετηθεί προς τιμή των χιλιάδων θυμάτων ένας μεγάλος ξύλινος σταυρός»
|
|||||||||
|
ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΠΑΥΣΗ ΚΑΤΑ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ
Στην περίοδο του Β' παγκοσμίου πολέμου εξ αιτίας της ανάγκης εκδηλώσεως προς τους Δυτικούς συμμάχους ενός προσωπείου ανεξιθρησκίας, το σοβιετικό καθεστώς σταμάτησε τον ανοιχτό διωγμό της Εκκλησίας, αλλά τον ίδιο καιρό συνέχιζαν να προωθούν αντιθρησκευτικά προγράμματα.
|
|||||||||
|
ΟΙ ΔΙΩΓΜΟΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ 1959-72
Μετά τον πόλεμο, οι άγριοι διωγμοί επαναλήφτηκαν κατά της Θρησκείας και των πιστών. Το πρόγραμμα-σχέδιο "πέντε χρόνων αθεΐας" συνεχίστηκε. Οι αιμοσταγείς διωγμοί των ετών 1928-1940 επαναλήφτηκαν με το ίδιο μένος επί Κρούτσεφ τα έτη 1959-1964, με οργανωμένη επίθεση κατά τις Θρησκείας, κατά των Ναών, Μονών, εκκλησιαστικών σχολών, του Κλήρου και των πιστών και οδήγησαν στην «άνθηση» των εγκληματικών ψυχιατρείων και στρατοπέδων εξορίας. Είναι αδύνατο να περιγραφεί με πόσο μίσος ο εβραϊκής καταγωγής (SOLOMON PEARK MUTER) Κρούτσεφ με τους συνοδοιπόρους του εστράφη κατά της Ορθοδοξίας. Με διάφορους νόμους προσπάθησε να πολεμήσει την Πίστη των Ρώσων, να σβήσει τη θρησκευτική ζωή τους και να καταργήσει την Ορθόδοξη οικογένεια. Ως δείγμα του μεγάλου αντιχριστιανικού μένους του καθεστώτος αναφέρουμε ότι έκλεισαν η κατέστρεψαν τα 55 από τα 67 ανοικτά Μοναστήρια και 14.000 Ναούς από τους 20.000, που είχαν ανοίξει στο Β' παγκόσμιο πόλεμο. Π.χ. το 1967 άφησαν στο Κίεβο μόνον ένα Ναό ανοικτό για 1.000.000 λαό, όταν το 1917 είχε 106 Ναούς για 247.000 λαό και στην Πετρούπολη άφησαν 19 Ναούς ανοικτούς για 3.600.000 λαό, όταν το 1917 είχε 462 Ναούς για 2.165.000 λαό!.. Επίσης, απαγόρευσαν στους Ιερείς να τελούν Μυστήρια χωρίς άδεια. Στα σχολεία και στα πανεπιστήμια ξεκίνησε μεγάλη αντιθρησκευτική προπαγάνδα. Όσοι παρέβαιναν τους νόμους και εκδήλωναν φανερά την πίστη τους, διώκονταν παντοιοτρόπως (π.χ. διωγμός από την εργασία, απώλεια πατρικών δικαιωμάτων κ.ά.), και κατόπιν με στημένες δίκες στέλνονταν στις φυλακές, στα ψυχιατρεία και στην εξορία, όπου πέθαιναν από τις κακουχίες και τα βασανιστήρια. Περί των σκληρών αυτών διωγμών βλέπε στο βιβλίο "το λυκόφως του Μαρξισμού" Π. Βασιλειάδη, οπού γράφεται ότι μυριάδες Κληρικοί και πιστοί εξοντώνονταν στα ψυχιατρεία και στα στρατόπεδα για την Πίστη τους στο Χριστό.
Από δε το έτος 1972 οι διωγμοί εντάθηκαν με νέο κύμα συλλήψεων των πιστών, τους οποίους έκλειναν στα πολιτικά ψυχιατρεία, οπού με χημικά φάρμακα και με βασανιστικές μεθόδους τους μετέτρεπαν σε πνευματικά και σωματικά ράκη. Αυτό ήταν κάτι χειρότερο από τους κλιβάνους του Άουσβιτς, οπού μόνον σωματικά θανατώνονταν. Η καταπίεση που επέβαλαν, κυρίως στους κληρικούς, αλλά και στους πολίτες που συνέχισαν να θρησκεύουν ήταν εξουθενωτική. Οι κληρικοί ήταν οι παρίες της σοβιετικής κοινωνίας. Δεν τους δίνονταν δελτίο για το συσσίτιο, δεν τους επιτρεπόταν η είσοδος στα κρατικά καταστήματα, ζούσαν πάντα με το φόβο ότι θα συλληφθούν και θα οδηγηθούν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και μετά στο θάνατο. Όλα αυτά θα τα γλίτωναν αν ομολογούσαν δημόσια την «πλάνη» τους, που πίστευαν στο Θεό, και αν διακήρυτταν ότι αποδέχονταν την αθεΐα που κήρυτταν οι ινστρούχτορες του κόμματος. Κι όμως όπως έγραψε ο Κράσνοφ, ελάχιστοι ήταν οι κληρικοί που υπέκυψαν στην καταπίεση και προσχώρησαν στο κόμμα. Οι άλλοι προτίμησαν να μαρτυρήσουν.
|
|||||||||
|
ΤΟ ΤΕΛΙΚΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΩΝ ΔΙΩΓΜΩΝ
Από την επικράτηση της Οκτωβριανής Επανάστασης στη Σοβιετική Ένωση η έκταση των εγκλημάτων είναι σχεδόν αδύνατο να προσδιοριστεί με ακρίβεια παρά τις προσπάθειες που καταβάλλονται από επιστήμονες και ανθρωπιστικές οργανώσεις, το 2004 ανακοινώθηκαν 1.345.000 εξακριβωμένα ονόματα θυμάτων, σε κάθε όμως περίπτωση μιλάμε για περισσότερους από 15.000.000 πολίτες της ίδιας της Σοβιετικής Ένωσης, θύματα κυρίως των σταλινικών πολιτικών και φυλετικών εκκαθαρίσεων. Για την Ορθοδοξία και την Ιστορία ευτυχώς που υπήρξαν ορισμένοι συγγραφείς, όπως ο Σολτζενίτσιν και ο Πάστερνακ, αρκετοί αντικαθεστωτικοί διανοούμενοι και επιστήμονες όπως ο Σαχάρωφ, που άφησαν ιστορικά ντοκουμέντα για την καταπίεση, τους απάνθρωπους διωγμούς των Χριστιανών και άλλων Σοβιετικών από το σταλινισμό. Τα βιβλία γράφτηκαν στη Γαλλία από εξόριστους Ρώσους και αποκαλύπτουν την τραγωδία που έζησαν επί Στάλιν αλλά και μετά οι Χριστιανοί στη Σοβιετική Ένωση. Ένα από αυτά είναι του Νικίτε Στρούβε, καθηγητή στο πανεπιστήμιο των Παρισίων «Οι Χριστιανοί στη Σοβιετική Ένωση» το οποίο έχει μεταφραστεί από τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο της Ελλάδας κ. Χριστόδουλο.
Μετά την Περεστρόικα, συνεχώς αποκαλύπτονται ομαδικοί τάφοι πολλών μαρτύρων θυμάτων της σοβιετικής θηριωδίας. Για παράδειγμα σύμφωνα με εκτιμήσεις του Κράτους στο Χρυσούν Όρος του Τσελιαμπίνσκ έχουν ταφεί ομαδικά 300.000 θύματα, μεταξύ των οποίων και πολλά παιδιά και πολλοί πιστοί καταδικασθέντες για την Πίστη τους ("... Τα τείχη του Κρεμλίνου" Άθ. Δεληκωστοπούλου, σελ. 291).
Τελικά, ποιο ήταν το γενικό αποτέλεσμα όλων αυτών των ανηλεών διωγμών; Το αποτέλεσμα ήταν τελείως διαφορετικό απ’ ότι περίμεναν οι διώκτες. Το σοβιετικό είδωλο κατέρρευσε ως χάρτινος πύργος, αφήνοντας πίσω του μόνο ερείπια, στάχτη, αμέτρητα θύματα και την απαίσια μνήμη της απανθρωπιάς των σοβιετικών καθεστώτων. Αντίθετα, οι πιστοί δέχθηκαν κτυπήματα ανηλεή αλλά δεν λύγισαν, δεν υπέκυψαν και έδειξαν το υψηλό ψυχικό τους μεγαλείο! Η Ορθόδοξη Πίστη δεν υποχώρησε, αλλά λουσμένη μέσα στο αίμα των νέων Μαρτύρων της εκ του πιστού κλήρου και λαού της σήμερον ζει και βασιλεύει αναγεννημένη στις καρδιές του ρώσικου λαού! Τη μεγάλη ιδεολογική ήττα του υπαρκτού Σοσιαλισμού φανερώνει και το ότι ο ηγέτης του ρωσικού κομουνιστικού κόμματος Γκεννάντι Ζιουγκάνωφ δήλωσε ότι «ο ιδεολογικός μας αρχηγός είναι ο Ιησούς Χριστός»!...
Το βάθος και το μέγεθος αυτού του ολοκαυτώματος του Ρωσικού λαού αποκαλύπτει ένα νέο βιβλίο του Σολτζενίτσιν με τίτλο "Μαζί διακόσια χρόνια" καταγγέλλοντας ευθαρσώς ότι στα 70 χρόνια του υπαρκτού Σοσιαλισμού φονεύτηκαν περίπου 66.000.000 Ρώσων, εκ των οποίων οι περισσότεροι ήσαν πιστοί Ορθόδοξοι!!!
Περί αυτού του αποκαλυπτικού βιβλίου ο αείμνηστος Ιερομόναχος π. Θεοδώρητος στο σπουδαίο πόνημα του "Ορθοδοξία πολεμουμένη" γράφει ένα κεφάλαιο με τίτλο «Ιουδαίοι δολοφόνοι σφαγιάζουν 66.000.000 στα σοβιετικά στρατόπεδα. Τα media αποκρύπτουν το χειρότερο ολοκαύτωμα της Ιστορίας» αντλώντας στοιχεία από άρθρο του TEXE MARRS ό οποίος προτείνει, όπως απαιτήσουμε την κατασκευή ενός παγκόσμιου μνημείου-μουσείου προς τιμή του Χριστιανικού αυτού μαρτυρικού ολοκαυτώματος.
Μετά την κατάρρευση του υπαρκτού Σοσιαλισμού ανακοινώθηκε από τις αρχές της Κοινοπολιτείας ανεξαρτήτων Κρατών ότι στα 70 χρόνια του θανατώθηκαν 80.000.000 άνθρωποι!!!
Για τη συγγραφή του παρόντος χρησιμοποιήθηκαν πλην των αναφερομένων το βιβλίο του Ρώσου Πρωτοπρεσβύτερου Μιχαήλ Πόλσκυ "οι Νέοι Μάρτυρες της Ρωσίας", καθώς και τα βιβλία του Αρχιμ. Νεκτάριου Αντωνόπουλου, του Ησυχίου Μονάχου, του κ. Σόλ. Νινίκα, του Nikita Struve και διάφορα άλλα δημοσιεύματα.
|
|||||||||
|
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Το μεγαλύτερο βάρος όλα αυτά τα χρόνια και της πνευματικής αντιστάσεως το σήκωσε στους ώμους του ο πιστός Ορθόδοξος λαός. Οι άνδρες και οι γυναίκες, οι νέοι και οι ηλικιωμένοι, διατήρησαν μέσα τους άσβεστη τη φλόγα της Πίστεως και την μεταλαμπάδευσαν σε άλλους, με αντάλλαγμα τον διωγμό, την εξορία και τον θάνατον. Μπορούμε επομένως, χωρίς υπερβολή να πούμε, ότι αυτά τα 70 χρόνια εντατικού αντιχριστιανικού διωγμού απέδειξαν και πάλι, ότι η επιβίωση της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι ένα διαρκές θαύμα! Η αντοχή τόσων εκατομμυρίων ανθρώπων, η ψυχική τους αντίσταση, η ομολογία και η αυτοθυσία απέναντι στους σύγχρονους διώκτες αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα στον αιώνα μας. Κι ενώ επιχείρησαν να καταστρέψουν και να εξαφανίσουν την Εκκλησία, η Εκκλησία όχι μόνο δεν εξαφανίστηκε, αλλά με τη Βοήθεια του Παντοδυνάμου Θεού αναγεννήθηκε! Άλλωστε αποτελεί βαθειά πεποίθηση των Ρώσων αλλά και κάθε Ορθοδόξου ότι «την ιστορία την κατευθύνει ο Θεός».
Η Εκκλησία της Ρωσίας παρ’ όλες τις τόσες προσπάθειες επέζησε και όχι μόνο επέζησε, αλλά ξαναζεί μια καινούρια πνευματική εποχή. Με το δεδομένο ότι το 1989 το κομμουνιστικό καθεστώς κατέρρευσε, μπορούμε να αναφέρουμε από τις επίσημες πηγές τα ακόλουθα εντυπωσιακά στοιχεία: Επισκοπές: το 1914 ήταν 73, το 1939 ήταν 7, το 1973 ξανάγιναν 73, το 1989 67 και σήμερα περίπου 130. Ναοί: το 1914 ήταν 54.174 το 1939 ήταν 100, το 1988 ήταν 6.893 και σήμερα 19.100. Επίσκοποι: το 1914 ήταν 163, το 1939 ήταν 7, το 1989 ήταν 67 και σήμερα 160. Κληρικοί: το 1914 51.105, το 1939 περίπου 300, το 1989 ήταν 11.000 και σήμερα 17800. Μονές: το 1914 υπήρχαν 1.025, το 1939 καμία, το 1980 18 και σήμερα 500. Εκκλησιαστικές Ακαδημίες: το 1914 ήταν 4 το 1939 καμία, το 1990 2 και σήμερα 7. Θεολογικά Σεμινάρια: το 1914 ήταν 57, το 1939 κανένα, το 1988 3 και σήμερα 30. Υπάρχουν ακόμη σήμερα 2 Θεολογικές σχολές 28 σχολές αγιογραφίας, άλλες σχολές και ινστιτούτα σεμινάρια, γύρω στις 6000.
Το ηρωικό παράδειγμα των σύγχρονων Μαρτύρων της Ρωσικής Εκκλησίας δεν πρέπει να παραμείνει άγνωστο στο σύγχρονο κόσμο. Την ώρα μάλιστα όπου για πολλούς αγνοούνται ή αμφισβητούνται τα γεγονότα αυτά. Εγώ προσωπικά έχω ακούσει από διάφορους εδώ στην Ελλάδα, οι οποίοι αρνούνται το ολοκαύτωμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας ή ακόμη αμφισβητούν τις απάνθρωπες συνθήκες στα Γκουλάγκ, λέγοντας ότι όλα αυτά είναι συκοφαντίες κάποιων εθνικιστών ή κάποιων καπιταλιστών για να συκοφαντήσουν την πρώην Σοβιετική Ένωση.
Σήμερα η Ρωσία είναι διχασμένη σχετικά με τη θέση του Στάλιν στην ιστορία. Ακόμη και η κυβέρνηση της Ρωσίας δεν μπορεί να αποφασίσει ποια μεριά πρέπει να υποστηρίξει, είναι ο Στάλιν ένας σπουδαίος ήρωας ή ένας αιμοσταγής δικτάτορας; Ο Στάλιν μπορεί να υπήρξε ήρωας κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά πέρα απ' αυτό υπήρξε αναμφίβολα ένας από τους στυγνότερους αιμοσταγείς δικτάτορες του 20 αιώνα. Η σταλινική κομμουνιστική δικτατορία ήταν δεύτερη σε αριθμό θυμάτων μόνο σε σχέση με τη μαοϊκή Κίνα και συγκρίσιμη σε αποκτήνωση μόνο με τη ναζιστική Γερμανία.
Κι όσο κι αν κάποιοι αμφισβητούν το ρωσικό ολοκαύτωμα, ιστορικά δεν αμφισβητούνται τα αμέτρητα θύματα της Ιεράς Εξέτασης, ούτε τα εκατομμύρια θύματα από τη ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ, ούτε τη γενοκτονία των Μικρασιατών Ελλήνων, των Ποντίων και των Αρμενίων από την Τουρκία του Κεμάλ, ούτε τα θύματα από τα αμέτρητα δικτατορικά, δεξιά κι αριστερά, καθεστώτα σε όλο τον κόσμο. Κι όπως δεν αμφισβητούνται αυτά, όσο κι αν κάποιοι ισχυρίζονται το αντίθετο, έτσι δεν μπορεί να αμφισβητηθεί και το ρωσικό ολοκαύτωμα της Ρωσικής Εκκλησίας.
|
|||||||||
|
|
