|
ΟΙ
ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΤΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ
(Έξοδος 29,26-28. 29,31-37. Λευιτικόν 6,12-16)
- Το στήθος
και η δεξιά ωμοπλάτη από το κριάρι που θα θυσιαζόταν για την ανάδειξη των
αρχιερέων, καθαγιαζόταν
και προσφερόταν ως ολοκαύτωμα και αφιέρωμα στον Κύριο. Αυτός ήταν αιώνιος νόμος για τον Ααρών και τους
απογόνους του, και καθήκον των Ισραηλιτών, ώστε τα κομμάτια αυτά
θα αφαιρούνται πάντα σε όλες τις ευχαριστήριες θυσίες και θα προσφέρονται
στον Κύριο
(Έξοδος 29,26-28).
- Τα κρέατα
από το κριάρι που προερχόταν από την ανάδειξη του αρχιερέα ή των ιερέων,
έπρεπε να φαγωθούνε μαζί με τους άζυμους άρτους μπροστά
στην είσοδο της Σκηνής του Μαρτυρίου, και μόνο από τον αρχιερέα ή τους
ιερείς, γιατί
τα κρέατα αυτά ήταν αγιασμένα. Ότι απόμεινε από αυτό το κρέας και το ψωμί, την άλλη μέρα το πρωί
έπρεπε να καεί στη φωτιά, γιατί ήταν ιερά και δεν έπρεπε πλέον να φαγωθούν.
- Η τελετή της
καθιέρωσης διαρκούσε εφτά μέρες, και κάθε μέρα έπρεπε να προσφέρουν κι από
ένα μοσχάρι για την εξιλέωση των αμαρτιών. Έτσι, με τη θυσία για την
εξιλέωση που γινόταν πάνω του, το θυσιαστήριο εξαγνιζόταν. Κατόπιν για εφτά
μέρες έπρεπε να εξαγνίσουν, να καθαρίσουν και να χρίσουν το
θυσιαστήριο, ώστε αυτό να είναι πάντα καθαρό και άγιο, και ο καθένας που το
άγγιζε με ευλάβεια να αγιάζεται
(Έξοδος 29,31-37).
- Σύμφωνα με τις οδηγίες του Κυρίου, την ημέρα που χρίστηκαν ως ιερείς ο
Ααρών και οι γιοι του, ο Ααρών ως αρχιερέας έπρεπε να προσφέρει στον Κύριο
ένα δέκατο του εφά (δύο κιλά περίπου) σιμιγδάλι, ως καθημερινή αναίμακτη
θυσία, τη μισή το πρωΐ και τη μισή το βράδυ. Η προσφορά αυτή ήταν ζυμωμένη
με λάδι, ψηνόταν στο τηγάνι και προσφερόταν σε κομμάτια χωριστά το καθένα,
που η ευωδιά της ευχαριστεί τον Κύριο. Το ίδιο έπρεπε να κάνει κάθε απόγονος
του Ααρών, ο οποίος έπαιρνε τη θέση του αρχιερέα. Αυτό ήταν νόμος αιώνιος
και απαράβατος και η προσφορά ήταν αφιερωμένη ολόκληρη στον Κύριο και
καιγόταν στο θυσιαστήριο των ολοκαυτωμάτων. Κάθε αναίμακτη προσφορά των
ιερέων καιγόταν ολόκληρη και δεν τρωγόταν τίποτε απ' αυτήν
(Λευιτικόν 6,12-16).
|
|
ΟΙ
ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΙΕΡΕΙΣ
(Έξοδος 40,13.
Λευιτικόν 10,8-11.
20,1-24. 22,1-16. Αριθμοί 5,9-10)
Ο Κύριος έδωσε
στο Μωυσή τις ακόλουθες εντολές για τον Ααρών, τους γιους του και για όλους
τους ιερείς:
- Η χρίση των ιερέων γινόταν με
το ιερό έλαιο κι αυτό ήταν χρίσμα ιεροσύνης, όπως έγινε και η χρίση του
Ααρών και των γιων του
(Έξοδος 40,13).
- Οι ιερείς δεν
έπρεπε να πίνουν κρασί ή άλλα δυνατά ποτά, πριν μπουν στη Σκηνή του
Μαρτυρίου για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους ή πριν πάνε στο θυσιαστήριο,
για να μην επισύρουν πάνω τους τη θεία οργή και πεθάνουν. Η αποχή από τα
ποτά και η νηφαλιότητα των ιερέων ορίστηκε ως νόμος αιώνιος και απαράβατος
για όλες τις γενιές, γιατί μόνο έτσι θα μπορούσαν να διακρίνουν το
άγιο από το βέβηλο, το καθαρό από το ακάθαρτο, και να είναι σε θέση να
διδάσκουν τους Ισραηλίτες όλους τους νόμους που ο Κύριος έχει δώσει μέσω του
Μωυσή (Λευιτικόν
10,8-11).
- Οι ιερείς
έπρεπε να είναι άγιοι, γιατί άγιος είναι και ο Κύριος, ο οποίος τους
αγιάζει.
-
Κανείς ιερέας δεν
έπρεπε να καθίσταται ακάθαρτος ανάμεσα στον λαό του, αγγίζοντας κάποιο
νεκρό, παρά μόνο εάν πρόκειται για τους πλησιέστερους συγγενείς του, δηλαδή
τη μητέρα του, τον πατέρα του, το γιο του, την κόρη του, τον αδερφό του και
για την άγαμη αδερφή του, εφόσον δεν παντρεύτηκε και είναι ακόμα παρθένα.
- Οι
ιερείς δεν έπρεπε να ξυρίζουν το κεφάλι τους, ούτε να κόβουν τις άκρες της
γενειάδας τους, ούτε να κάνουν χαρακιές στο σώμα τους ως ένδειξη πένθους.
- Οι ιερείς
έπρεπε να είναι άγιοι και αφιερωμένοι στο Θεό, και να μη βεβηλώνουν το όνομα
του Κυρίου με ακάθαρτες πράξεις, γιατί αυτοί προσφέρουν στον Κύριο τις
αιματηρές και αναίμακτες θυσίες, και γι' αυτό έπρεπε να είναι καθαροί και
αμόλυντοι.
-
Ο ιερέας δεν
έπρεπε να παντρεύεται γυναίκα πόρνη ή ατιμασμένη ή γυναίκα χωρισμένη από τον
άντρα της, γιατί είναι αφιερωμένος στο Θεό.
- Εάν η κόρη ενός
ιερέα ατιμαστεί με πορνεία, θα έπρεπε να καεί στη φωτιά, γιατί ντρόπιασε τον
πατέρα της (Λευιτικόν
20,1-9).
- Ο
αρχιερέας είναι
ανώτερος απ' όλους τους ιερείς, όπου πάνω στο κεφάλι του χύθηκε το ιερό
έλαιο του χρίσματος και έτσι καθιερώθηκε στο αξίωμα αυτό και κατέστη ικανός,
ώστε να μπορεί να φορέσει την αρχιερατική στολή.
- Ο
αρχιερέας δεν
έπρεπε ν' αφαιρέσει το κάλυμμα της κεφαλής του, ούτε να σκίσει τα ρούχα του
ως ένδειξη πένθους.
- Ο
αρχιερέας δεν
έπρεπε να μπει σε κανένα σπίτι όπου υπήρχε νεκρός και να καταστεί ακάθαρτος,
ούτε για τον πατέρα του ούτε για τη μητέρα του. Δεν επιτρεπόταν να βγει έξω
από τον ιερό τόπο, για να παρακολουθήσει την κηδεία, έστω και των γονιών
του, για να μην μολύνει το αγιαστήριο του Θεού, γιατί έφερε πάνω του το
σημάδι από το ιερό έλαιο του χρίσματος.
- Ο
αρχιερέας δεν
έπρεπε να πάρει για γυναίκα του χήρα ή χωρισμένη ή ατιμασμένη ή πόρνη, αλλά
μια παρθένα από το λαό του, για να μη γίνουν ακάθαρτοι οι απόγονοί τους
ανάμεσα στο λαό του
(Λευιτικόν
20,10-15).
-
Κανένας από τους
απογόνους του Ααρών, στις επερχόμενες γενιές, δεν έπρεπε ως ιερέας, εάν είχε
κάποιο σωματικό ελάττωμα, να προσφέρει θυσίες στον Κύριο. Έτσι κανείς
τυφλός, χωλός ή με κομμένη και παραμορφωμένη μύτη ή με κομμένα τ' αυτιά, ή
κανείς με σπασμένο πόδι ή χέρι, ή κανείς καμπούρης ή να είχε στίγματα στο
πρόσωπό του ή να είχε πρησμένα και μαδημένα τα βλέφαρα, ή να είχε ψώρα ή
λειχήνες ή με σπασμένους όρχεις. Όποιος από τους απογόνους του Ααρών είχε
κάποιο σωματικό ελάττωμα, αυτός δεν μπορούσε να πλησιάσει στο θυσιαστήριο
και να προσφέρει τις θυσίες στον Κύριο. Μπορούσε ως ιερέας να τρώει από τις
προσφορές που προσφέρονταν στον Κύριο, γιατί ήταν αγιότατες. Αλλά δεν
επιτρεπόταν να περάσει πίσω από το καταπέτασμα, ούτε να πλησιάσει το
θυσιαστήριο, διότι είχε σωματικό ελάττωμα και θα βεβήλωνε τον ιερό χώρο του
Θεού (Λευιτικόν
20,16-24).
- Οι ιερείς
όφειλαν να τηρούν τις άγιες εντολές του Κυρίου και να μην τις παραβαίνουν,
διαπράττοντας κάποια αμαρτία και τιμωρηθούν με θάνατο, γιατί ο Κύριος
καθιστά τους ιερείς και τους θέλει να είναι άγιοι.
-
Οι ιερείς έπρεπε
να προσέχουν τις θυσίες, τις οποίες πρόσφεραν οι Ισραηλίτες, ώστε να ήταν
καθαρές και άγιες, και να μη βεβηλώνουν το άγιο όνομα του Κυρίου, με όσα οι
Ισραηλίτες πρόσφεραν. Όποιος από τους ιερείς, σε οποιαδήποτε γενιά,
προσερχόταν στα Άγια της Σκηνής του Μαρτυρίου, και πρόσφερε τις θυσίες τις
οποίες αφιέρωναν οι Ισραηλίτες στον Κύριο, ενώ ήταν ακάθαρτος, αυτός ο
ιερέας θα τιμωρούνταν με θάνατο από τον ίδιο τον Κύριο.
- Όποιος
από τους ιερείς ήταν λεπρός ή είχε κάποιο ακάθαρτο νόσημα, δεν επιτρεπόταν
να φάει από τις ιερές προσφορές ωσότου καθαριζόταν. Το ίδιο και όποιος
άγγιζε κάποιον που ήταν ακάθαρτος, επειδή είχε έρθει σ' επαφή με νεκρό σώμα
ή όποιος είχε νυχτερινή ρεύση, ή επίσης όποιος άγγιζε κάποιο ακάθαρτο ζώο ή
μολύνθηκε από κάποιο άλλο ακάθαρτο άνθρωπο. Όποιος ιερέας έστω και
ακουσίως, είχε έρθει σε επαφή με κάτι από αυτά, θα ήταν ακάθαρτος ως το
βράδυ και δεν επιτρεπόταν να φάει από τις ιερές προσφορές, παρά μόνο αφού
έπλυνε το σώμα του με νερό. Μόνο όταν θα έδυε ο ήλιος, θα ήταν αυτός καθαρός
και θα μπορούσε να φάει από τις ιερές προσφορές, γιατί αυτές ήταν η
καθημερινή τροφή του.
-
Δεν επιτρεπόταν ο
ιερέας να φάει ζώο που ψόφησε ή κατασπαράχτηκε από κάποιο θηρίο, για να μη
μολυνθεί απ' αυτό.
-
Όποιος δεν ήταν
ιερέας ή δεν καταγόταν από αυτούς, δεν επιτρεπόταν να φάει από τις ιερές
προσφορές. Ούτε κάποιος ξένος φιλοξενούμενος του ιερέα, ούτε κάποιος
μισθωτός επιτρεπόταν να φάει από τις ιερές προσφορές. Εάν όμως, ο ιερέας
αγόραζε και αποκτούσε κάποιον άνθρωπο ως δούλο ή είχε γεννηθεί στο σπίτι του
ως δούλος, αυτός επιτρεπόταν να φάει από τις ιερές προσφορές. Η κόρη του
ιερέα, η οποία είχε παντρευτεί άντρα, που δεν ανήκε στη φυλή Λευΐ, αυτή δεν
επιτρεπόταν να τρώει από τις ιερές προσφορές. Εάν όμως η κόρη του ιερέα
είναι χήρα ή χωρισμένη χωρίς παιδιά και είχε επιστρέψει στο πατρικό της
σπίτι, αυτή επιτρεπόταν να τρώει από τις ιερές προσφορές, που δινόταν στον
πατέρα της. Κανένας όμως άνθρωπος, ο οποίος δεν ανήκει στην ιερατική
οικογένεια ή προέρχεται από άλλη φυλή, δεν επιτρεπόταν να τρώει από τις
ιερές προσφορές.
-
Εάν κάποιος
άνθρωπος από άγνοια, έτρωγε από τις ιερές προσφορές του ιερέα, θα έπρεπε να
επιστρέψει την αξία της τροφής στον ιερέα, προσθέτοντας ως πρόστιμο το ένα
πέμπτο της αξίας της.
-
Όσοι δεν ήταν
ιερείς, δεν έπρεπε να τρώνε και να βεβηλώνουν τις άγιες προσφορές των
Ισραηλιτών προς τον Κύριο, διότι η πράξη τους αυτή θεωρείται ως αμαρτία και
επισύρει την τιμωρία εκ μέρους του Θεού
(Λευιτικόν
22,1-16).
- Οτιδήποτε προσφερόταν ως ιερή
προσφορά στον Κύριο, δινόταν και ανήκαν στον ιερέα, στον οποίο το έφερναν
(Αριθμοί 5,9-10).
|
|
ΟΙ
ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΕΥΙΤΕΣ
(Αριθμοί 8,5-26.
18,3-7. Δευτερονόμιο 10,8.
18,6-8)
Ο Κύριος έδωσε
στο Μωυσή τις ακόλουθες εντολές για τους Λευίτες:
Ο Μωυσής,
σύμφωνα με εντολή του Κυρίου, ξεχώρισε τους Λευίτες από τους υπόλοιπους
Ισραηλίτες και τους εξάγνισε, ώστε να γίνουν άξιοι για την εκτέλεση των
ιερών καθηκόντων (Αριθμοί 8,5-6.
Δευτερονόμιο 10,8). Πρώτα ο Μωυσής τους ράντισε με αγιασμένο νερό, μετά
ξύρισαν όλες τις τρίχες στο σώμα τους, έπλυναν τα ρούχα τους, και έτσι ήταν
καθαροί. Έπειτα έπαιρναν ένα μοσχάρι για θυσία και σιμιγδάλι ζυμωμένο με
λάδι, ένα δεύτερο μοσχάρι ενός έτους για τη θυσία εξιλέωσης.
Στη συνέχεια
συγκέντρωσαν όλη
την ισραηλιτική κοινότητα και
έφεραν
τους
Λευίτες μπροστά στη Σκηνή του Μαρτυρίου. Οι Λευίτες στάθηκαν ενώπιον του
Κυρίου και όλη η κοινότητα έβαλε τα χέρια πάνω τους. Μετά ο Ααρών αφιέρωσε
τους Λευίτες στον Κύριο ως προσφορά από μέρους των Ισραηλιτών, και τους
ξεχώρισε ώστε να εργάζονται στη Σκηνή του Μαρτυρίου ως βοηθοί των ιερέων.
Κατόπιν οι
Λευίτες έβαλαν τα χέρια τους στο κεφάλι των δύο μοσχαριών. Ο Μωυσής πρόσφερε
το ένα ως θυσία εξιλέωσης και το άλλο ως θυσία ολοκαυτώματος, για να
εξιλεωθούν για τις αμαρτίες τους. Μετά έφεραν τους Λευίτες ενώπιον του
Κυρίου, ενώπιον του Ααρών και των γιων του και τους αφιέρωσαν ως ειδική
προσφορά στον Κύριο, στη θέση των
πρωτοτόκων των Ισραηλιτών.
Από την
ημέρα που ο Κύριος εξολόθρευσε τα πρωτότοκα των Αιγυπτίων, ξεχώρισε κάθε
πρωτότοκο των Ισραηλιτών, είτε άνθρωπος είτε ζώο, ν' ανήκουν στον Κύριο.
Έτσι με την καθιέρωση των Λευιτών, ο Κύριος αντικαθιστά τα πρωτότοκα των
Ισραηλιτών με τους Λευίτες και τους έθεσε στη διάθεση του Ααρών και των γιων
του ως αντιπροσωπευτικό δώρο από τους υπόλοιπους Ισραηλίτες.
Μετά από
τη διαδικασία αυτή οι Λευίτες μπήκαν για να
εκτελέσουν την υπηρεσία τους
μέσα στη Σκηνή του Μαρτυρίου, υπηρετώντας τον Κύριο, τους ιερείς, αλλά και
όλη την ισραηλιτική κοινότητα. Κανείς άλλος από την ισραηλιτική κοινότητα,
εκτός από τους ιερείς και τους Λευίτες, δεν μπορούσε να πλησιάσει τα Άγια
στη Σκηνή του Μαρτυρίου (Αριθμοί 8,5-22.
18,4-7). Οι Λευίτες βοηθούσαν τους ιερείς, αλλά δεν μπορούσαν ν' αγγίξουν τα
ιερά σκεύη που υπήρχαν στη Σκηνή του Μαρτυρίου και στο θυσιαστήριο, γιατί
τιμωρούνταν με θάνατο από το Θεό (Αριθμοί 18,3).
Οι
Λευίτες υπηρετούσαν στη Σκηνή του Μαρτυρίου
από 25 έως 50 ετών. Μετά τα πενήντα τους σταματούσαν την υπηρεσία τους, αλλά
μπορούσαν, εάν ήθελαν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους οικειοθελώς, ως
φρουροί και βοηθώντας τους άλλους Λευίτες στη Σκηνή του Μαρτυρίου, αλλά δεν
τους επιτρεπόταν να εκτελέσουν καμία άλλη εργασία (Αριθμοί
8,23-26).
Εάν ένας Λευίτης, είχε την
επιθυμία να φύγει από κάποια πόλη του Ισραήλ, όπου κατοικούσε, και να έρθει
στον τόπο που όρισε ο Κύριος για να λατρεύεται το όνομά του, δηλαδή στο Ναό
των Ιεροσολύμων, μπορούσε να πάει και να υπηρετεί τον Κύριο, όπως οι άλλοι
Λευίτες, που βρίσκονται εκεί. Θα παίρνει κι αυτός το ίδιο μερίδιο τροφής μ'
εκείνους, ανεξάρτητα από τα εισοδήματα που είχε από την πατρική του
περιουσία (Δευτερονόμιο 18,6-8).
|
|
ΤΟ ΜΕΡΙΔΙΟ ΤΩΝ ΙΕΡΕΩΝ
(Αριθμοί 18,8-19.
Δευτερονόμιο 18,3-5)
Όλες οι προσφορές
από τις θυσίες που αφιέρωναν οι Ισραηλίτες στον Κύριο, είτε αιματηρές είτε
αναίμακτες, ανήκαν στους ιερείς ως το μερίδιο και ως αμοιβή για τις
υπηρεσίες τους. Αυτές θα έπρεπε να τρώγονται σε τόπο ιερό και μόνο οι άντρες
μπορούσαν να τρώνε απ' αυτές.
Επιπλέον στους
ιερείς ανήκαν και τα πρωτογεννήματα, όλοι οι πρώτοι καρποί δηλαδή από τα
χωράφια και από τη γη, που πρόσφεραν οι Ισραηλίτες στον Κύριο, δηλαδή λάδι,
κρασί, σιτάρι κλπ. Αυτά ανήκαν με νόμο αιώνιο στους ιερείς, στις οικογένειές
τους, στους γιους τους και στις κόρες τους και σε όσους έμεναν μαζί τους.
Όποιοι από αυτούς ήταν καθαροί μπορούσαν να φάνε απ' αυτά. Το ίδιο και κάθε
αυτοπροαίρετο αφιέρωμα των Ισραηλιτών.
Ακόμη όλα τα
πρωτότοκα κάθε ζωντανής ύπαρξης, που πρόσφεραν οι Ισραηλίτες στον Κύριο,
είτε άνθρωπος είναι είτε ζώο, ανήκαν κι αυτά στους ιερείς. Μόνο που τα
πρωτότοκα των ανθρώπων και τα πρωτογέννητα των ακάθαρτων ζώων μπορούσαν να
εξαγοραστούν με χρήματα.
Η εξαγορά τους γινόταν ένα μήνα
μετά τη γέννησή τους και η καταβαλλόμενη τιμή ήταν
5 ασημένιοι
σίκλοι, με βάση τον ιερό σίκλο, ο οποίος αντιστοιχούσε με 20 οβολούς ο
καθένας. Τα πρωτογέννητα όμως των βοδιών, των προβάτων και των κατσικιών,
δεν εξαγοράζονταν, γιατί ήταν ιερά και προορίζονταν για θυσία, που η μυρωδιά
τους ήταν ευάρεστη στον Κύριο. Το κρέας των θυσιών ανήκε στους ιερείς και
συγκεκριμένα το στήθος, η δεξιά ωμοπλάτη μαζί με το πόδι, το στομάχι και τα
δύο σαγόνια των ζώων. Στους ιερείς ακόμη ανήκε κι ένα μέρος από το μαλλί των
προβάτων. Αυτά ανήκαν με νόμο
αιώνιο στους ιερείς, στις οικογένειές τους και σε όσους έμεναν μαζί τους
(Αριθμοί 18,8-19.
Δευτερονόμιο 18,3-5).
|
