ΒΙΒΛΟΣ

ΜΩΣΑΪΚΟΣ ΝΟΜΟΣ

ΕΝΟΤΗΤΑ 5- ΟΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΘΥΣΙΕΣ

ΟΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ

ΟΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ

(Έξοδος 20,22-26)

- Σύμφωνα με την εντολή του Κυρίου,  το θυσιαστήριο που θα κατασκευάσουν οι Ισραηλίτες για το Θεό, θα είναι από χώμα και εκεί πάνω θα μπορούν να προσφέρουν τις θυσίες των ολοκαυτωμάτων και τις θυσίες ευχαριστίας.

- Σε περίπτωση που οι Ισραηλίτες κατασκευάσουν πέτρινο θυσιαστήριο, αυτό δεν θα οικοδομηθεί με λαξεμένες πέτρες, γιατί όταν οι πέτρες επεξεργαστούν είναι βέβηλες προς τον Κύριο.

- Οι Ισραηλίτες δεν θ' ανεβαίνουν με σκαλοπάτια στο θυσιαστήριο, για να μην αποκαλύπτεται η ασχημοσύνη και η γυμνότητα (Έξοδος 20,22-26).

ΕΝΑ ΜΟΝΟ ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΘΥΣΙΕΣ

(Λευιτικόν 17,1-9)

- Εάν κάποιος Ισραηλίτης έσφαζε ένα βόδι ή αρνί ή κατσίκι μέσα ή έξω από το στρατόπεδο  και δεν το έφερνε στην είσοδο της Σκηνής του Μαρτυρίου, ώστε να το προσφέρει ως ευχαριστήρια θυσία ή θυσία ολοκαυτώματος στον Κύριο, ο άνθρωπος αυτός θεωρούνταν τόσο ένοχος, όσο ένοχος θεωρείται και εκείνος που έχυσε το αίμα ανθρώπου και γι' αυτό το λόγο έπρεπε να εξολοθρευτεί από το λαό του.

Έτσι οι Ισραηλίτες, που πριν συνήθιζαν να κάνουν τις θυσίες τους στην ύπαιθρο, θα έπρεπε να τις φέρνουν ενώπιον του Κυρίου, στην είσοδο της Σκηνής του Μαρτυρίου, και να τις προσφέρουν στον Κύριο ως ευχαριστήριες θυσίες. Κατόπιν  ο ιερέας ράντιζε με το αίμα του ζώου το θυσιαστήριο των ολοκαυτωμάτων στην είσοδο της Σκηνής του Μαρτυρίου και έπειτα πρόσφερε το λίπος πάνω στο θυσιαστήριο, για να ευχαριστηθεί με την ευωδιά του ο Κύριος.

- Οι Ισραηλίτες δεν έπρεπε να προσφέρουν πλέον θυσίες στα είδωλα, με τα οποία πλανώνται και διαφθείρονται απιστώντας στον Κύριο.

- Ήταν λοιπόν νόμος παντοτινός και απαράβατος, εάν κάποιος Ισραηλίτης ή ξένος που ζούσε ανάμεσά τους, πρόσφερε ολοκαύτωμα ή άλλη θυσία, και δεν την πρόσφερε ως προσφορά στον Κύριο μπροστά στην είσοδο της Σκηνής του Μαρτυρίου, αυτός ο άνθρωπος έπρεπε να εξολοθρευτεί από το λαό του (Λευιτικόν 17,1-9).

ΟΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΘΥΣΙΕΣ

ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ ΠΕΡΙ ΘΥΣΙΩΝ

(Αριθμοί 15,1-16. 28,1-2)

- Οι προσφορές των Ισραηλιτών, αιματηρές και αναίμακτες, για να ήταν ευπρόσδεκτες προς τον Κύριο, θα έπρεπε οι Ισραηλίτες να τις προσφέρουν στον καθορισμένο χρόνο που όρισε ο Κύριος (Αριθμοί 28,1-2).

Όταν οι Ισραηλίτες θα έμπαιναν στη Γη της Επαγγελίας, σύμφωνα με εντολή του Κυρίου, θα συνέχιζαν να προσφέρουν θυσίες στον Κύριο.

- Εάν η προσφορά ήταν από τα βόδια ή από τα πρόβατα, θα έπρεπε η θυσία να συνοδεύεται και από ένα δέκατο του εφά (2 κιλά περίπου) σιμιγδάλι ζυμωμένο με ένα τέταρτο του χιν (840 γραμμάρια) λάδι. Αυτά θα έπρεπε να συνοδεύονται από σπονδή οίνου, δηλαδή από ένα τέταρτο του χιν κρασί για κάθε αρνί, ώστε αυτή να γίνεται ευάρεστη ευωδία στον Κύριο.

- Μαζί με κάθε κριάρι που προσφερόταν ως θυσία ολοκαυτώματος ή για οποιαδήποτε άλλη θυσία, θα έπρεπε η θυσία να συνοδεύεται και από δύο δέκατα του εφά (4 κιλά περίπου) σιμιγδάλι, ζυμωμένο με ένα τρίτο του χιν (1.120 γραμμάρια) λάδι και από σπονδή ένα τρίτο του χιν κρασί, ώστε αυτή να γίνεται ευάρεστη ευωδία στον Κύριο.

- Όταν κάποιος πρόσφερε ένα βόδι ως θυσία ολοκαυτώματος ή για εκπλήρωση τάματος ή ως ευχαριστήρια θυσία στον Κύριο, τότε θα έπρεπε η θυσία να συνοδεύεται και από τρία δέκατα του εφά (6 κιλά περίπου) σιμιγδάλι, ζυμωμένο με μισό χιν (1.680 γραμμάρια) λάδι και από σπονδή μισό χιν κρασί, ώστε αυτή να γίνεται ευάρεστη ευωδία στον Κύριο.

- Αυτά έπρεπε να προσφέρονται μαζί με κάθε βόδι, κάθε κριάρι, κάθε πρόβατο ή κατσίκι. Όσα ζώα κι αν θυσιάζανε, θα έπρεπε να φέρουν τις ίδιες αναλογίες αναίμακτων προσφορών για το κάθε ζώο.

- Αυτά που εφαρμόζονταν από τους Ισραηλίτες, τα ίδια ίσχυαν και για τους ξένους που έμεναν μαζί τους και ήθελαν να προσφέρουν κάποια θυσία στον Κύριο. Ιδιος νόμος ίσχυε για για όλους, τόσο για τους Ισραηλίτες, όσο και για τους ξένους. Όπως είναι οι Ισραηλίτες, έτσι ήταν και οι ξένοι απέναντι στον Κύριο (Αριθμοί 15,1-16).

ΟΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΘΥΣΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΤΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ

(Έξοδος 29,26-28. 29,31-37. Λευιτικόν 6,12-16)

- Το στήθος και η δεξιά ωμοπλάτη από το κριάρι που θα θυσιαζόταν για την ανάδειξη των αρχιερέων, καθαγιαζόταν και προσφερόταν ως ολοκαύτωμα και αφιέρωμα στον Κύριο.  Αυτός ήταν αιώνιος νόμος για τον Ααρών και τους απογόνους του, και καθήκον των Ισραηλιτών, ώστε τα κομμάτια αυτά θα αφαιρούνται πάντα σε όλες τις ευχαριστήριες θυσίες και θα προσφέρονται στον Κύριο (Έξοδος 29,26-28).

- Τα κρέατα από το κριάρι που προερχόταν από την ανάδειξη του αρχιερέα ή των ιερέων, έπρεπε να φαγωθούνε μαζί με τους άζυμους άρτους μπροστά στην είσοδο της Σκηνής του Μαρτυρίου, και μόνο από τον αρχιερέα ή τους ιερείς, γιατί τα κρέατα αυτά ήταν αγιασμένα. Ότι απόμεινε από αυτό το κρέας και το ψωμί, την άλλη μέρα το πρωί έπρεπε να καεί στη φωτιά, γιατί ήταν ιερά και δεν έπρεπε πλέον να φαγωθούν.

- Η τελετή της καθιέρωσης διαρκούσε εφτά μέρες, και κάθε μέρα έπρεπε να προσφέρουν κι από ένα μοσχάρι για την εξιλέωση των αμαρτιών. Έτσι, με τη θυσία για την εξιλέωση που γινόταν πάνω του, το θυσιαστήριο εξαγνιζόταν. Κατόπιν για εφτά μέρες έπρεπε  να εξαγνίσουν, να καθαρίσουν και να χρίσουν το θυσιαστήριο, ώστε αυτό να είναι πάντα καθαρό και άγιο, και ο καθένας που το άγγιζε με ευλάβεια να αγιάζεται (Έξοδος 29,31-37).

- Σύμφωνα με τις οδηγίες του Κυρίου, την ημέρα που χρίστηκαν ως ιερείς ο Ααρών και οι γιοι του, ο Ααρών ως αρχιερέας έπρεπε να προσφέρει στον Κύριο ένα δέκατο του εφά (δύο κιλά περίπου) σιμιγδάλι, ως καθημερινή αναίμακτη θυσία, τη μισή το πρωΐ και τη μισή το βράδυ. Η προσφορά αυτή ήταν ζυμωμένη με λάδι, ψηνόταν στο τηγάνι και προσφερόταν σε κομμάτια χωριστά το καθένα, που η ευωδιά της ευχαριστεί τον Κύριο. Το ίδιο έπρεπε να κάνει κάθε απόγονος του Ααρών, ο οποίος έπαιρνε τη θέση του αρχιερέα. Αυτό ήταν νόμος αιώνιος και απαράβατος και η προσφορά ήταν αφιερωμένη ολόκληρη στον Κύριο και καιγόταν στο θυσιαστήριο των ολοκαυτωμάτων.  Κάθε αναίμακτη προσφορά των ιερέων καιγόταν ολόκληρη και δεν τρωγόταν τίποτε απ' αυτήν (Λευιτικόν 6,12-16).

ΟΙ ΘΥΣΙΕΣ ΤΩΝ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΩΝ

(Λευιτικόν 1,1-17. 6,1-6)

- Όταν κάποιος Ισραηλίτης πρόσφερε ένα ζώο θυσία στον Κύριο, αυτό θα έπρεπε να είναι βόδι, πρόβατο ή κατσίκι.

- Εάν κάποιος ήθελε να προσφέρει ολοκαύτωμα από τα βόδια του, το ζώο έπρεπε να είναι αρσενικό, χωρίς ελάττωμα. Η προσφορά και η θυσία έπρεπε να γινόταν με ευλάβεια μπροστά στην είσοδο της Σκηνής του Μαρτυρίου, για να γινόταν δεκτός από τον Κύριο. Ο προσφέρων έπρεπε να βάλει το χέρι του πάνω στο κεφάλι του θυσιαζόμενου ζώου, για να γινόταν αυτό δεκτό από τον Κύριο ως θυσία, και να εξιλεωθούν οι αμαρτίες του προσφέροντος.

Οι προσφέροντες έπρεπε να σφάξουν το μοσχάρι ενώπιον του Κυρίου. Κατόπιν οι ιερείς, έπαιρναν το αίμα του ζώου και το έχυναν γύρω από το θυσιαστήριο των ολοκαυτωμάτων. 

Έπειτα αφού έγδερναν το ζώο, το τεμάχιζαν. Οι ιερείς άναβαν τη φωτιά στο θυσιαστήριο και πάνω της έβαζαν τα ξύλα. Πάνω στα ξύλα τοποθετούσαν τα κομμάτια, το κεφάλι, και το λίπος των νεφρών. Τα εντόσθια και τα πόδια του ζώου τα έπλυναν με νερό και οι ιερείς τα έθεταν κι αυτά πάνω στο θυσιαστήριο. Αυτή είναι θυσία ολοκαυτώματος, που η ευωδιά της ήταν ευχάριστη και ευπρόσδεκτη στον Κύριο.

 - Εάν κανείς ήθελε να προσφέρει ολοκαύτωμα κάποιο από τα αιγοπρόβατα, δηλαδή πρόβατο ή κατσίκι, αυτό θα έπρεπε να είναι αρσενικό χωρίς ελάττωμα. Ο προσφέρων έπρεπε να βάλει το χέρι του πάνω στο κεφάλι του θυσιαζόμενου ζώου, για να γινόταν αυτό δεκτό από τον Κύριο ως θυσία, και το έσφαζαν ενώπιον του Κυρίου στη βόρεια πλευρά του θυσιαστηρίου. Κατόπιν οι ιερείς έπαιρναν το αίμα του ζώου και το έχυναν γύρω από το θυσιαστήριο. Μετά το έγδερναν και το τεμάχιζαν. Κατόπιν ιερείς τοποθετούσαν τα κομμάτια, το κεφάλι και το λίπος των νεφρών, πάνω στα αναμμένα ξύλα. Τα εντόσθια και τα πόδια του ζώου τα έπλυναν με νερό και οι ιερείς τα έθεταν κι αυτά πάνω στο θυσιαστήριο. Αυτή είναι θυσία ολοκαυτώματος, που η ευωδιά της ήταν ευχάριστη και ευπρόσδεκτη στον Κύριο.

- Εάν κανείς ήθελε να προσφέρει στον Κύριο ολοκαύτωμα ένα πτηνό, τότε αυτό θα έπρεπε να είναι τρυγόνι ή περιστέρι. Ο ιερέας έφερνε το πτηνό στο θυσιαστήριο, του έκοβε το κεφάλι και μετά στράγγιζε το αίμα του στη βάση του θυσιαστηρίου. Μετά έβαζε το πτηνό πάνω στο θυσιαστήριο. Στη συνέχεια αφαιρούσε τον πρόλοβο του πτηνού μαζί με τα φτερά, και τα πετούσε στην ανατολική πλευρά του θυσιαστηρίου, εκεί που πετούσαν τις στάχτες από τα λίπη. Έπειτα ο ιερέας το κρατούσε από τις φτερούγες του και έσπαζε το πουλί σε δύο κομμάτια, χωρίς να το διαμελίσει, και μετά το έβαζε πάνω στα αναμμένα ξύλα του θυσιαστηρίου. Αυτή είναι θυσία ολοκαυτώματος, που η ευωδιά της ήταν ευχάριστη και ευπρόσδεκτη στον Κύριο (Λευιτικόν 1,1-17).

- Το ολοκαύτωμα έπρεπε να μένει πάνω στη σχάρα του θυσιαστηρίου όλη τη νύχτα ως το πρωΐ και η φωτιά έπρεπε να καίει συνέχεια. Μετά ο ιερέας φορώντας το λινό χιτώνα του και τις λινές περισκελίδες μάζευε απ' το θυσιαστήριο τη στάχτη από τα λίπη του ολοκαυτώματος, το οποίο είχε όλο καεί, και την εναπόθετε πλάι στο θυσιαστήριο. Αφού έβγαζε την ιερατική στολή, φορούσε μια καθημερινή ενδυμασία, και στη συνέχεια μετέφερε τη στάχτη έξω από το στρατόπεδο, σε τόπο καθαρό.

Η φωτιά όμως πάνω στο θυσιαστήριο έκαιγε συνέχεια και δεν έσβηνε ποτέ. Κάθε πρωΐ ο ιερέας την τροφοδοτούσε με ξύλα, έτσι ώστε να ήταν πάντα έτοιμη για την επόμενη θυσία  (Λευιτικόν 6,1-6).

ΟΙ ΑΝΑΙΜΑΚΤΕΣ ΘΥΣΙΕΣ

(Λευιτικόν 2,1-16. 6,7-11. 7,9-10. 10,12-13)

- Εάν κάποιος πρόσφερε στον Κύριο αναίμακτη θυσία, η προσφορά του θα ήταν σιμιγδάλι, που πάνω του θα έβαζε λάδι και λιβάνι, και θα την πήγαινε στους ιερείς. Ένας από τους ιερείς έπαιρνε από το σιμιγδάλι μια χούφτα, έπαιρνε όλο το λάδι και όλο το λιβάνι, και τα τοποθετούσε πάνω στο θυσιαστήριο των ολοκαυτωμάτων, για να θυμόταν ο Κύριος τον προσφέροντα. Αυτή η προσφορά ήταν θυσία, που η ευωδιά της ήταν ευχάριστη και ευπρόσδεκτη στον Κύριο. Το υπόλοιπο σιμιγδάλι που περίσσευε από την προσφορά, ανήκε στους ιερείς.

- Εάν κάποιος πρόσφερε αναίμακτη θυσία, η οποία ήταν ζυμωμένη και ψημένη στο φούρνο, η προσφορά αυτή θα έπρεπε να είναι ψωμιά από σιμιγδάλι χωρίς προζύμι, ζυμωμένα με λάδι, ή λαγάνες χωρίς προζύμι, αλειμμένες με λάδι.

- Εάν η προσφορά ήταν από τηγάνι, θα έπρεπε να είναι από σιμιγδάλι, ζυμωμένο με λάδι, χωρίς προζύμι. Κατόπιν αυτή την προσφορά έπρεπε να την κόψουν σε κομμάτια και να την περιχύσουν με λάδι. Ήταν κι αυτή μια θυσία αναίμακτη ευπρόσδεκτη στον Κύριο.

- Εάν η προσφορά ήταν από άλλο είδος τηγανιού, τότε θα έπρεπε να γινόταν από σιμιγδάλι ζυμωμένο και βρασμένο στο λάδι.

Ένας ιερέας έπαιρνε από τις τρεις παραπάνω προσφορές ένα μέρος και το τοποθετούσε πάνω στο θυσιαστήριο, για να θυμόταν ο Κύριος τον προσφέροντα. Αυτές οι προσφορές ήταν θυσίες, που η ευωδιά τους ήταν ευχάριστη και ευπρόσδεκτη στον Κύριο. Το υπόλοιπο που περίσσευε από τις προσφορές αυτές, ανήκε στους ιερείς.

Καμιά προσφορά και καμία  αναίμακτη θυσία δεν έπρεπε να περιέχει προζύμι ή μέλι. Αυτά μπορούσαν να προσφερθούν μόνο στις προσφορές των πρωτογεννημάτων, όχι όμως για να καίγονται πάνω στο θυσιαστήριο ως ευχάριστη ευωδιά στον Κύριο. Ακόμη κάθε αναίμακτη προσφορά έπρεπε να συνοδεύεται με αλάτι. Ποτέ δεν έπρεπε να παραλειφθεί το αλάτι της διαθήκης του Θεού από όλες τις αναίμακτες προσφορές.

- Εάν κάποιος προσφέρει αναίμακτη θυσία στον Κύριο από τα πρωτογεννήματά του, αυτή θα έπρεπε να είναι χλωρά στάχυα καβουρδισμένα ή αποφλοιωμένοι κόκκοι χλωρών σιτηρών. Πάνω τους έπρεπε να χύσουν λάδι και να προσθέσουν λιβάνι.

Ένας ιερέας έπαιρνε ένα μέρος από την προσφορά, έπαιρνε όλο το λάδι και όλο το λιβάνι, και τα τοποθετούσε πάνω στο θυσιαστήριο των ολοκαυτωμάτων, για να θυμόταν ο Κύριος τον προσφέροντα. Αυτή η προσφορά ήταν αναίμακτη θυσία, που η ευωδιά της ήταν ευχάριστη και ευπρόσδεκτη στον Κύριο (Λευιτικόν 2,1-16. 6,7-8).

- Ότι περίσσευε από τις αναίμακτες θυσίες έπρεπε να φαγωθεί από τους ιερείς σε τόπο ιερό, στην αυλή της Σκηνής του Μαρτυρίου. Όπως επίσης και κάθε αρσενικό παιδί από τις οικογένειες των ιερέων είχε το δικαίωμα να φάει. Το σιμιγδάλι που προσφερόταν για τη θυσία, δεν έπρεπε να ζυμωθεί και να ψηθεί με προζύμι, αλλά ήταν άζυμο.

Αυτά που ίσχυαν για τις αναίμακτες θυσίες που προσφερόντουσαν στον Κύριο, σύμφωνα με τις οδηγίες του θεού, ήταν νόμος αιώνιος, που ίσχυαν για όλες τις γενιές, και όποιος τις άγγιζε αγιαζόταν (Λευιτικόν 6,9-11. 10,12-13).

- Ότι περίσσευε από τις αναίμακτες προσφορές, που ψήνονταν στο φούρνο, στο ταψί ή στη σχάρα, ανήκαν στον ιερέα που τις πρόσφερε. Αλλά και οι αμαγείρευτες προσφορές, είτε ήταν αναμειγμένες με λάδι είτε στεγνές, ανήκουν κι αυτές στους ιερείς, σε ίσα μερίδια (Λευιτικόν 7,9-10).

ΟΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΕΣ ΘΥΣΙΕΣ

(Λευιτικόν 3,1-17. 7,11-21. 7,28-36. 10,14-15. 19,5-8)

- Εάν κάποιος ήθελε να προσφέρει προς τον Κύριο ευχαριστήρια θυσία για τη διάσωσή του, θα έπρεπε να προσφέρει ένα από τα βόδια του, αρσενικό ή θηλυκό, χωρίς κανένα ελάττωμα. Ο προσφέρων έπρεπε να βάλει το χέρι του πάνω στο κεφάλι του θυσιαζόμενου ζώου, για να γινόταν αυτό δεκτό από τον Κύριο ως θυσία, και θα το έσφαζαν μπροστά στην είσοδο της Σκηνής του Μαρτυρίου. Κατόπιν οι ιερείς, έπαιρναν το αίμα του ζώου και το έχυναν γύρω από το θυσιαστήριο των ολοκαυτωμάτων. 

Από την ευχαριστήρια αυτή θυσία οι ιερείς έπρεπε να προσφέρουν στον Κύριο όλο το λίπος που περιβάλλει τα εντόσθια, τα δυο νεφρά με το λίπος γύρω τους ως το πάνω μέρος των μηρών, καθώς και το λοβό του συκωτιού. Οι ιερείς έπρεπε να τα προσφέρουν αυτά, πάνω στα ξύλα που έκαιγαν, πάνω στο θυσιαστήριο των ολοκαυτωμάτων.  Αυτή ήταν μια ευχαριστήρια θυσία, που η ευωδιά της ήταν ευχάριστη και ευπρόσδεκτη στον Κύριο.

- Εάν κάποιος ήθελε να προσφέρει προς τον Κύριο ευχαριστήρια θυσία για τη διάσωσή του, κάποιο από τα γιδοπρόβατά του, τότε αυτό θα έπρεπε να είναι αρσενικό ή θηλυκό χωρίς ελάττωμα. Εάν η προσφερόμενη θυσία ήταν πρόβατο, έπρεπε να το φέρει ενώπιον του Κυρίου, να βάλει το χέρι του πάνω στο κεφάλι του ζώου, και κατόπιν το έσφαζαν μπροστά στη Σκηνή του Μαρτυρίου. Οι ιερείς, έπαιρναν το αίμα του ζώου και το έχυναν γύρω από το θυσιαστήριο των ολοκαυτωμάτων. 

Από την ευχαριστήρια αυτή θυσία, ο προσφέρων έπρεπε να προσφέρει στον Κύριο το λίπος, και όλο το κρέας που βρίσκεται γύρω από την ουρά μαζί με τους μυς, το κρέας που είναι από την ουρά μέχρι και τα νεφρά, μαζί με το λίπος, το λίπος που περιβάλλει τα εντόσθια, τα δυο νεφρά με το λίπος γύρω τους ως το πάνω μέρος των μηρών, καθώς και το λοβό του συκωτιού, που θα αφαιρεθεί μαζί με τα νεφρά.

Ο ιερέας έπρεπε να τα προσφέρει όλα αυτά στο θυσιαστήριο των ολοκαυτωμάτων, κι αυτή ήταν μια ευχαριστήρια θυσία, που η ευωδιά της ήταν ευχάριστη και ευπρόσδεκτη στον Κύριο.

- Εάν η προσφερόμενη θυσία ήταν κατσίκι, έπρεπε να το φέρει ενώπιον του Κυρίου, να βάλει το χέρι του πάνω στο κεφάλι του ζώου, και κατόπιν το έσφαζαν μπροστά στη Σκηνή του Μαρτυρίου. Οι ιερείς, έπαιρναν το αίμα του ζώου και το έχυναν γύρω από το θυσιαστήριο των ολοκαυτωμάτων. 

Από την ευχαριστήρια αυτή θυσία, ο προσφέρων έπρεπε να προσφέρει στον Κύριο όλο το λίπος που περιβάλλει τα εντόσθια, τα δυο νεφρά μαζί με το λίπος γύρω τους ως το πάνω μέρος των μηρών, καθώς και το λοβό του συκωτιού, που θα αφαιρεθεί μαζί με τα νεφρά. 

Ο ιερέας έπρεπε να τα προσφέρει όλα αυτά στο θυσιαστήριο των ολοκαυτωμάτων, κι αυτή ήταν μια ευχαριστήρια θυσία, που η ευωδιά της ήταν ευχάριστη και ευπρόσδεκτη στον Κύριο.

Ήταν νόμος παντοτινός και απαράβατος για όλες τις γενιές των Ισραηλιτών, οπουδήποτε κι αν κατοικούσαν, δεν έπρεπε να τρώνε, ούτε το λίπος, το οποίο ανήκει όλο στον Κύριο, ούτε το αίμα του ζώου (Λευιτικόν 3,1-17).

- Εάν κάποιος πρόσφερε ως ευχαριστήρια θυσία στον Κύριο για τη σωτηρία του, τότε μαζί με τη θυσία έπρεπε να προσφέρει και άρτους άζυμους από σιμιγδάλι αναμειγμένους με λάδι, λαγάνες άζυμες, αλειμμένες με λάδι και σιμιγδάλι ζυμωμένο και ψημένο με λάδι. Εκτός από τις άζυμες αυτές προσφορές, θα έπρεπε να προσφέρει και ένζυμους άρτους για να συνοδέψει την ευχαριστήρια θυσία προς τον Κύριο για τη σωτηρία του.

- Ένα μέρος από κάθε προσφορά προς τον Κύριο, ανήκε στον ιερέα που έκανε τη θυσία και έχυσε το αίμα της θυσίας γύρω απ' το θυσιαστήριο. Το κρέας που θα περίσσευε από την ευχαριστήρια θυσία, έπρεπε να φαγωθεί την ίδια μέρα που γινόταν η προσφορά και τίποτα δεν έπρεπε να μείνει απ' αυτό ως την επόμενη μέρα.

- Εάν κάποιος πρόσφερε θυσία για να εκπληρώσει ένα τάμα ή για να κάνει μια προαιρετική προσφορά, το κρέας της θυσίας έπρεπε να τρώγεται την ίδια μέρα και ότι περίσσευε την επόμενη. Ότι όμως έμεινε από το κρέας της θυσίας την τρίτη μέρα, αυτό έπρεπε να καίγεται στη φωτιά. Εάν κάποιος έτρωγε από το κρέας της ευχαριστήριας θυσίας την τρίτη μέρα, αυτός που την πρόσφερε δεν γινόταν δεκτός από τον Κύριο, ούτε η θυσία του αυτή υπολογιζόταν από τον Κύριο, διότι το κρέας αυτό θεωρούνταν ακάθαρτο. Οποιοσδήποτε έτρωγε απ' αυτό το κρέας την τρίτη ημέρα ήταν ένοχος ενώπιον του Κυρίου.

- Το κρέας που θα ερχόταν σε επαφή με οτιδήποτε ακάθαρτο, δεν έπρεπε να φαγωθεί αλλά να καίγεται εξ ολοκλήρου στη φωτιά.

- Εάν κάποιος ήταν ακάθαρτος και δεν είχε φροντίσει να εξαγνισθεί, και έτρωγε από το κρέας της ευχαριστήριας θυσίας, το οποίο ανήκε στον Κύριο, αυτός θα έπρεπε να αποκοπεί από το λαό του.

- Εάν κάποιος άγγιζε οποιοδήποτε ακάθαρτο πράγμα, είτε αυτό ήταν ανθρώπινη ακαθαρσία ή ακάθαρτο ζώο ή οτιδήποτε άλλο ακάθαρτο, και έπειτα φάει από το κρέας της ευχαριστήριας θυσίας, το οποίο ανήκε στον Κύριο, αυτός θα έπρεπε να αποκοπεί από το λαό του (Λευιτικόν 7,11-21).

- Εκείνος που πρόσφερε στον Κύριο ευχαριστήρια θυσία για τη σωτηρία του, έπρεπε να φέρει ένα μέρος από την προσφορά του ως ειδικό δώρο στον Κύριο. Με τα ίδια του τα χέρια έπρεπε να προσφέρει το μερίδιο αυτό ενώπιον του Κυρίου, για να καεί πάνω στη φωτιά. Το λίπος από το στήθος του του ζώου και το λοβό του συκωτιού, έπρεπε να τα δώσει στον ιερέα, για να τα αποθέσει εκείνος πάνω στο θυσιαστήριο. Το στήθος του ζώου αφού αγιαζόταν ανήκε στους ιερείς. Εκτός από το στήθος, σ' αυτόν που έκανε τη θυσία, ανήκε ο δεξιός μηρός (δεξιά ωμοπλάτη) του ζώου. 

Ο Κύριος από την ημέρα που χρίστηκαν ως ιερείς ο Ααρών και οι γιοι του, έδωσε το δικαίωμα αυτό, να λαμβάνουν δηλαδή οι ιερείς ένα μέρος από τις προσφερόμενες θυσίες. Αυτός ήταν νόμος παντοτινός και απαράβατος για όλες τις γενιές των Ισραηλιτών (Λευιτικόν 7,28-36).

- Το στήθος και τον δεξιό μηρό του προσφερόμενου ως θυσία ζώου, θα έπρεπε να φαγωθεί από τους ιερείς σε ιερό τόπο, σ' αυτόν της Σκηνής του Μαρτυρίου, μαζί με τους γιους τους και τις οικογένειές τους, γιατί αυτά τα κρέατα ήταν το μερίδιο τους από τις ευχαριστήριες θυσίες των Ισραηλιτών. Τα κομμάτια αυτά, αφού τοποθετούνταν μαζί με τα λίπη και τ' άλλα κομμάτια πάνω στο θυσιαστήριο, μετά τα βάζανε στην άκρη ως προσφορά ενώπιον του Κυρίου, και μετά ανήκαν στους ιερείς και στις οικογένειές τους (Λευιτικόν 10,14-15).

- Όταν προσφέρονται ευχαριστήριες θυσίες προς τον Κύριο, αυτές θα έπρεπε να προσφέρονται με ευλάβεια, έτσι ώστε να γίνονται αποδεκτές από τον Κύριο. Η θυσία που προσφέρεται θα έπρεπε να τρώγεται την ίδια ημέρα που προσφέρεται ή την επομένη. Ότι περίσσευε την τρίτη μέρα θα έπρεπε να καίγεται στη φωτιά,  γιατί ήταν ακάθαρτο. Εάν τρωγόταν την τρίτη μέρα, η θυσία δεν γινόταν αποδεκτή από τον Κύριο, κι όποιος έτρωγε από τη θυσία αυτή, ήταν ένοχος και έπρεπε να εξολοθρευτεί και να τιμωρηθεί με θάνατο, γιατί αμάρτησε και βεβήλωσε αυτό που ανήκε στον Κύριο (Λευιτικόν 19,5-8).

ΟΙ ΘΥΣΙΕΣ ΕΞΙΛΕΩΣΗΣ

(Λευιτικόν 4,1-35. 6,17-23)

Εάν κάποιος παραβεί από αμέλεια και χωρίς να το θέλει κάποια από τις εντολές του Κυρίου και διαπράξει κάτι απαγορευμένο, τότε:

- Εάν είναι ο χρισμένος ιερέας αυτός που αμάρτησε, είναι σαν να αμαρτάνει όλος ο λαός. Για την αμαρτία αυτή έπρεπε να προσφέρει στον Κύριο ένα μοσχάρι χωρίς ελάττωμα, ως θυσία για την εξιλέωσή του. Έπρεπε να φέρει το μοσχάρι ενώπιον του Κυρίου, να βάλει το χέρι του πάνω στο κεφάλι του ζώου, και κατόπιν το έσφαζαν εκεί, μπροστά στη Σκηνή του Μαρτυρίου.

Έπειτα ο αρχιερέας, ο οποίος έχει χριστεί με το άγιο έλαιο και έχει καθαγιασμένα τα χέρια του, έπαιρνε από το αίμα του θυσιαζόμενου μόσχου και το πήγαινε μέσα στη Σκηνή του Μαρτυρίου. Εκεί βουτούσε το δάχτυλό του στο αίμα και μ' αυτό ράντιζε εφτά φορές ενώπιον του Κυρίου, το καταπέτασμα που χωρίζει τα Άγια από τα άγια των Αγίων. Μετά έπαιρνε λίγο από το αίμα και το έβαζε στα κέρατα του θυσιαστηρίου του θυμιάματος, που βρίσκεται μέσα στη Σκηνή του Μαρτυρίου ενώπιον του Κυρίου, και όλο το άλλο αίμα του μοσχαριού το έχυνε στη βάση του θυσιαστηρίου των ολοκαυτωμάτων, που βρίσκεται στην είσοδο της Σκηνής.

Από το μοσχάρι ο ιερέας έπρεπε να αφαιρέσει όλο το λίπος που περιβάλλει τα εντόσθια,  τα δυο νεφρά μαζί με το λίπος γύρω τους ως το πάνω μέρος των μηρών, καθώς και το λοβό του συκωτιού, που έπρεπε να αφαιρεθεί μαζί με τα νεφρά, και μετά τα πρόσφερε πάνω στο θυσιαστήριο των ολοκαυτωμάτων, ως προσφερόμενη θυσία στον Κύριο.

Το δέρμα του μοσχαριού και όλο το κρέας του μαζί με τα οστά, το κεφάλι του, τα πόδια του, τα εντόσθιά του και την κοπριά του, τα πήγαιναν έξω από το στρατόπεδο, σ' έναν τόπο καθαρό, εκεί που πέταγαν τη στάχτη από τα λίπη και τα έκαιγαν πάνω στη φωτιά.

- Εάν είχε αμαρτήσει από αμέλεια και χωρίς να το θέλει όλη η ισραηλιτική κοινότητα και παρέβαινε μια από τις εντολές του Κυρίου, αμέσως μόλις αποκαλυπτόταν η αμαρτία τους και καταλάβαιναν το σφάλμα τους, η κοινότητα έπρεπε να προσφέρει ένα μοσχάρι χωρίς κανένα ελάττωμα, ως θυσία εξιλέωσης, και το οδηγούσαν μπροστά στη Σκηνή του Μαρτυρίου. Οι πρεσβύτεροι της κοινότητας έπρεπε να βάλουν τα χέρια τους πάνω στο κεφάλι του μοσχαριού ενώπιον του Κυρίου και το έσφαζαν εκεί. Έπειτα, ο αρχιερέας έπαιρνε  και το πήγαινε μέσα στη Σκηνή του Μαρτυρίου. Εκεί βουτούσε το δάχτυλό του στο αίμα και μ' αυτό ράντιζε εφτά φορές ενώπιον του Κυρίου, το καταπέτασμα που χωρίζει τα Άγια από τα άγια των Αγίων. Μετά έπαιρνε λίγο από το αίμα και το έβαζε στα κέρατα του θυσιαστηρίου του θυμιάματος, που βρίσκεται μέσα στη Σκηνή του Μαρτυρίου ενώπιον του Κυρίου, και όλο το άλλο αίμα του μοσχαριού το έχυνε στη βάση του θυσιαστηρίου των ολοκαυτωμάτων, που βρίσκεται στην είσοδο της Σκηνής.

Κατόπιν ο αρχιερέας αφαιρούσε όλο το λίπος του μοσχαριού και το πρόσφερε στο θυσιαστήριο. Και όπως έκανε με το μοσχάρι για την εξιλέωση του ιερέα, έτσι έκανε και με την εξιλέωση όλης της κοινότητας, και μ' αυτό τον τρόπο γινόταν η εξιλέωση και η συγχώρηση όλων. Έπειτα, μετέφεραν το μοσχάρι έξω από το στρατόπεδο και το έκαιγαν, όπως και το προηγούμενο.

- Εάν ένας άρχοντας αμαρτήσει από αμέλεια, χωρίς να το θέλει, και παραβεί μια απ' τις εντολές του Κυρίου, αμέσως μόλις κατανοήσει και συναισθανθεί την αμαρτία, την οποία έκαμε, τότε έπρεπε να προσφέρει ως θυσία έναν τράγο, χωρίς κανένα ελάττωμα. Θα έπρεπε να βάλει το χέρι του πάνω στο κεφάλι του τράγου και κατόπιν τον έσφαζαν στον τόπο όπου σφάζουν τα ζώα που προορίζονται για τη θυσία του ολοκαυτώματος ενώπιον του Κυρίου. Έπειτα ο ιερέας έπαιρνε με το δάχτυλο του λίγο από το αίμα του ζώου και το έβαζε στα κέρατα του θυσιαστηρίου των ολοκαυτωμάτων, και όλο το υπόλοιπο αίμα του ζώου το έχυνε στη βάση του θυσιαστηρίου των ολοκαυτωμάτων.

Κατόπιν ο ιερέας έπρεπε να προσφέρει όλο το λίπος του τράγου στο θυσιαστήριο, όπως το λίπος του ζώου που προορίζεται για την ευχαριστήρια θυσία. Μ' αυτό τον τρόπο έπρεπε να κάνει ο ιερέας την τελετουργία ως ευχάριστη ευωδιά για τον Κύριο και για την εξιλέωση της αμαρτίας του άρχοντα, έτσι ώστε αυτός να συγχωρηθεί από την αμαρτία του.

- Εάν κάποιος από το λαό της χώρας αμαρτήσει από αμέλεια, χωρίς να το θέλει, και παραβεί μία από τις εντολές του Κυρίου, αμέσως μόλις κατανοήσει και συναισθανθεί την αμαρτία, την οποία διέπραξε, τότε έπρεπε να προσφέρει ως θυσία μία κατσίκα (θηλυκό κατσίκι), χωρίς κανένα ελάττωμα. Θα έπρεπε να βάλει το χέρι του πάνω στο κεφάλι της κατσίκας και κατόπιν την έσφαζαν στον τόπο όπου σφάζουν τα ζώα που προορίζονται για τη θυσία του ολοκαυτώματος ενώπιον του Κυρίου. Έπειτα ο ιερέας έπαιρνε με το δάχτυλο του λίγο από το αίμα του ζώου και το έβαζε στα κέρατα του θυσιαστηρίου των ολοκαυτωμάτων, και όλο το υπόλοιπο αίμα του ζώου το έχυνε στη βάση του θυσιαστηρίου των ολοκαυτωμάτων.

Κατόπιν ο ιερέας έπρεπε να προσφέρει όλο το λίπος της κατσίκας στο θυσιαστήριο, όπως το λίπος του ζώου που προορίζεται για την ευχαριστήρια θυσία. Μ' αυτό τον τρόπο έπρεπε να κάνει ο ιερέας την τελετουργία ως ευχάριστη ευωδιά για τον Κύριο και για την εξιλέωση της αμαρτίας του ανθρώπου, έτσι ώστε αυτός να συγχωρηθεί από την αμαρτία του.

- Εάν πάλι κάποιος ήθελε να προσφέρει πρόβατο ως θυσία για την εξιλέωση από την αμαρτία του, θα έπρεπε αυτό να είναι θηλυκό χωρίς κανένα ελάττωμα. Θα έπρεπε ο προσφέρων να βάλει το χέρι του πάνω στο κεφάλι του προβάτου και κατόπιν το έσφαζαν στον τόπο όπου σφάζουν τα ζώα που προορίζονται για τη θυσία του ολοκαυτώματος ενώπιον του Κυρίου. Έπειτα ο ιερέας έπαιρνε με το δάχτυλο του λίγο από το αίμα του ζώου και το έβαζε στα κέρατα του θυσιαστηρίου των ολοκαυτωμάτων, και όλο το υπόλοιπο αίμα του ζώου το έχυνε στη βάση του θυσιαστηρίου των ολοκαυτωμάτων.

Κατόπιν ο ιερέας έπρεπε να προσφέρει όλο το λίπος του προβάτου στο θυσιαστήριο, όπως το λίπος του ζώου που προορίζεται για την ευχαριστήρια θυσία. Μ' αυτό τον τρόπο έπρεπε να κάνει ο ιερέας την τελετουργία ως ευχάριστη ευωδιά για τον Κύριο και για την εξιλέωση της αμαρτίας του ανθρώπου, έτσι ώστε αυτός να συγχωρηθεί από την αμαρτία του (Λευιτικόν 4,1-35).

- Στον τόπο όπου θυσιαζόταν το ζώο του ολοκαυτώματος ενώπιον του Κυρίου, εκεί έπρεπε να θυσιάζεται κι αυτό που προορίζεται για τη θυσία εξιλέωσης.  Ο ιερέας που πρόσφερε τη θυσία εξιλέωσης θα έπρεπε να φάει το κρέας της σε ιερόν τόπο, δηλαδή στην αυλή της Σκηνής του Μαρτυρίου.

- Οποιοδήποτε άλλος άγγιζε τα κρέατα από τις θυσίες αυτές θα έπρεπε να καθαρθεί και ν' αγιαστεί. Εάν από το αίμα της θυσίας είχε ραντισθεί κάποιο ένδυμα, τότε αυτό έπρεπε  να πλυθεί σε τόπο ιερό, δηλαδή στην αυλή της Σκηνής του Μαρτυρίου. 

- Το πήλινο σκεύος όπου είχε ψηθεί το κρέας από κάποια θυσία, θα έπρεπε να σπάζεται. Εάν όμως, είχε ψηθεί σε χάλκινο δοχείο, αυτό έπρεπε να τρίβεται καλά και να ξεπλένεται με πολύ νερό.

^- Κάθε αρσενικό μέλος από τις οικογένειες των ιερέων επιτρεπόταν να φάει από τα κρέατα των θυσιών, διότι ήταν αγιότατα και αφιερωμένα στον Κύριο.

- Εάν όμως έχει μεταφερθεί αίμα στη Σκηνή του Μαρτυρίου όταν γινόταν κάποια τελετουργία εξιλέωσης μπροστά στο αγιαστήριο, το ζώο της θυσίας δεν επιτρεπόταν να τρώγεται κι έπρεπε να καίγεται στη φωτιά (Λευιτικόν 6,17-23).

ΑΛΛΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΘΥΣΙΕΣ ΕΞΙΛΕΩΣΗΣ

(Λευιτικόν 5,1-13)

- Εάν κάποιος αμαρτήσει για απόκρυψη αληθείας, όταν κλήθηκε ως αυτόπτης μάρτυρας ή ως αυτήκοος μάρτυρας, για να καταθέσει κι αυτός αρνήθηκε να καταθέσει ότι γνωρίζει κάτι, τότε είναι ένοχος γι' αυτό και του καταλογίζεται αμαρτία.

- Εάν κάποιος αγγίξει κάτι ακάθαρτο, δηλαδή ένα πεθαμένο ζώο ή το πτώμα ενός ζώου που κατασπαράχτηκε από άγριο θηρίο ή ένα από τα ακάθαρτα ζώα των άλλων λαών ή το πτώμα ενός κατοικίδιου ζώου ή αγγίξει κάποια ακαθαρσία ανθρώπου, οτιδήποτε κι αν είναι αυτή, χωρίς να το ξέρει, από τη στιγμή που θα το συνειδητοποιήσει τότε είναι ακάθαρτος και ένοχος ενώπιον του θείου Νόμου και πρέπει να καθαριστεί.

- Εάν κάποιος ορκιστεί ή υποσχεθεί απερίσκεπτα ότι θα κάνει κάτι κακό ή καλό, οτιδήποτε κι αν είναι αυτό, και βεβαιώσει την υπόσχεσή του με προφορικό όρκο, και του διαφύγει από το νου και το θυμηθεί αργότερα, τότε είναι ένοχος γι' αυτό που ορκίστηκε να κάνει και δεν το έκανε. Αυτός θα πρέπει πρώτα να ομολογήσει την αμαρτία του ότι λησμόνησε τον όρκο του. Μετά έπρεπε να προσφέρει ως θυσία εξιλέωσης για την συγχώρηση της αμαρτίας του, ένα θηλυκό ζώο, προβατίνα ή κατσίκα. Κατόπιν ο ιερέας έκανε την τελετουργία για την εξιλέωση του και έτσι συγχωρούνταν η αμαρτία του.

- Εάν όμως κάποιος δεν έχει τη δυνατότητα και την οικονομική ευχέρεια να προσφέρει ένα πρόβατο για την εξιλέωση της αμαρτίας του, τότε έπρεπε να προσφέρει στον Κύριο δύο τρυγόνια ή δύο νεοσσούς περιστεριών (πιτσούνια), το ένα ως θυσία εξιλέωσης για την αμαρτία του και το άλλο ως θυσία ολοκαυτώματος προς τον Κύριο.

Αυτά τα έφερνε στον ιερέα, ο οποίος πρόσφερε πρώτα το προορισμένο για την εξιλέωση της αμαρτίας: πρώτα θα έπρεπε με τα νύχια του να αποκόψει το κεφάλι του πτηνού χωρίς να το αποχωρίσει από το σώμα του, και με το αίμα του προσφερόμενου πτηνού να ραντίσει  την πλευρά του θυσιαστηρίου και το υπόλοιπο αίμα να το χύσει στη βάση του θυσιαστηρίου. Κατόπιν έπρεπε να προσφέρει το δεύτερο πτηνό, ως θυσία ολοκαυτώματος, σύμφωνα με τα καθορισμένα. Μ' αυτό τον τρόπο ο ιερέας έπρεπε να κάνει την τελετουργία για την εξιλέωση κι ο ένοχος να συγχωρηθεί.

- Εάν όμως πάλι κάποιος δεν είχε τη δυνατότητα να προσφέρει δύο τρυγόνια ή δύο νεοσσούς περιστεριών, τότε έπρεπε να φέρει ως προσφορά για την εξιλέωσή του από την αμαρτία που διέπραξε, ένα δέκατο του εφά (δύο χιλιόγραμμα περίπου) σιμιγδάλι, χωρίς να προσθέσει λάδι ή να βάλει λιβάνι σ' αυτά, γιατί πρόκειται για θυσία εξιλέωσης. 

Αυτά έπρεπε να τα φέρει στον ιερέα, ο οποίος θα πάρει απ' αυτό μια χούφτα γεμάτη, για να υπενθυμίσει στον Κύριο την προσφορά και θα την προσφέρει στο θυσιαστήριο των ολοκαυτωμάτων, όπως τις άλλες θυσίες, που προσφέρονται στον Κύριο. Το υπόλοιπο ανήκε στον ιερέα, όπως γινόταν με την αναίμακτη προσφορά. Μ' αυτό τον τρόπο ο ιερέας έκανε την τελετουργία για την εξιλέωση της αμαρτίας που διαπράχθηκε κι ο ένοχος συγχωρούνταν (Λευιτικόν 5,1-13).

Η ΕΞΙΛΕΩΣΗ ΤΩΝ ΕΞ ΑΜΕΛΕΙΑΣ ΠΑΡΑΒΑΣΕΩΝ

(Αριθμοί 15,22-31)

- Εάν κάποιοι είχαν αμαρτήσει και είχαν παραβεί κάποια από τις εντολές που ο Κύριος έδωσε στο Μωυσή, και η παράβαση έγινε χωρίς να το γνωρίζει η κοινότητα, τότε ολόκληρη η κοινότητα θα έπρεπε να προσφέρει ένα μοσχάρι χωρίς ελάττωμα, ως θυσία ολοκαυτώματος, που η ευωδιά του είναι ευάρεστη στον Κύριο. θα έφερναν μαζί και την αναίμακτη προσφορά και τη σπονδή που προβλέπεται, καθώς και έναν ακόμη τράγο ως θυσία εξιλέωσης από την αμαρτία. Ο ιερέας θα κάνει την τελετουργία της εξιλέωσης για ολόκληρη την κοινότητα κι αυτοί θα συγχωρούνταν, ακόμη και οι ξένοι που ζούσαν ανάμεσά τους. Πρόκειται για αμαρτία που έγινε εξ αμελείας, που βαραίνει όλο το λαό, και οι παραβάτες έφεραν ως προσφορά στον Κύριο ότι ορίζει ο νόμος.

- Εάν όμως κάποιος αμαρτήσει μεμονωμένα εξ αμελείας, τότε θα έπρεπε να προσφέρει ένα κατσίκι ενός χρόνου ως θυσία εξιλέωσης. Ο ιερέας θα κάνει γι' αυτόν την τελετή για τη συγχώρηση της ακούσιας αμαρτίας, και η αμαρτία θα του συγχωρηθεί.

- Τόσο για τους Ισραηλίτες όσο και για τους ξένους που ζούσαν ανάμεσά τους, ένας νόμος ίσχυε για όποιον αμαρτάνει χωρίς τη θέλησή του.

- Εάν όμως κάποιος αμαρτήσει ενσυνείδητα, από υπερηφάνεια και από πείσμα, είτε είναι Ισραηλίτης είτε ξένος, αυτός πρόσβαλλε και εξόργισε τον Κύριο και θα έπρεπε να εξολοθρευτεί, διότι περιφρόνησε το λόγο του Κυρίου και παρέβηκε την εντολή του (Αριθμοί 15,22-31).

ΟΙ ΘΥΣΙΕΣ ΕΠΑΝΟΡΘΩΣΗΣ

(Λευιτικόν 5,14-26. 7,1-8)

- Εάν κάποιος είχε διαπράξει από αμέλεια και χωρίς να το θέλει, κάποιο βαρύ παράπτωμα σχετικά με άγια του Κυρίου πράγματα, θα έπρεπε να προσφέρει ως θυσία επανόρθωσης προς τον Κύριο, ένα κριάρι από το κοπάδι του χωρίς ελάττωμα. Η αξία του υπολογίζεται σε 2 ασημένιους σίκλους, με βάση τον ιερό σίκλο (4 αττικές δραχμές).

Ότι είχε κατακρατήσει από τ' άγια πράγματα θα τα επιστρέψει και θα πληρώσει γι' αυτά προσθέτοντας επιπλέον το ένα πέμπτο της αξίας τους και θα τα δώσει στον ιερέα. Κατόπιν ο ιερέας έπρεπε να προσφέρει το κριάρι ως θυσία επανόρθωσης, κι ο ένοχος συγχωρούνταν.

- Εάν κάποιος αμαρτήσει χωρίς να το θέλει, και παραβεί μία από τις εντολές του Κυρίου, αυτός ήταν ένοχος για την αμαρτία αυτή. Για την συγχώρηση της αμαρτίας του έπρεπε να προσφέρει ένα κριάρι από το κοπάδι του, χωρίς ελάττωμα, το οποίο ισοδυναμεί σε αξία 1 ασημένιου σίκλου, με βάση τον ιερό σίκλο (2 αττικές δραχμές). Κατόπιν ο ιερέας έπρεπε να προσφέρει το κριάρι ως θυσία επανόρθωσης, επειδή αμάρτησε και φάνηκε τόσο επιπόλαιος και αμελής ενώπιον του Κυρίου, κι ο ένοχος συγχωρούνταν.

- Εάν κάποιος αμαρτήσει ενώπιον του Κυρίου κι εξαπατήσει, λέγοντας ψέμματα, ένα συνάνθρωπό του σχετικά με ένα αντικείμενο που του το είχε εμπιστευτεί να το φυλάξει ή που του το είχε δώσει ως ενέχυρο, κι αυτός κλέψει ή αδικήσει το συνάνθρωπό του, ή εάν αρνηθεί να δώσει κάτι χαμένο που βρήκε, ή εάν ακόμη πει ψέμματα και δώσει ψεύτικο όρκο σχετικά με μια απ' αυτές τις πράξεις που είναι αμαρτήματα και παραβαίνει τις εντολές του κυρίου, τότε είναι ένοχος.

Από τη στιγμή που θα συναισθανθεί το αμάρτημά του, θα έπρεπε να επιστρέψει στο νόμιμο ιδιοκτήτη αυτό που είχε αρπάξει ή θα έπρεπε να αποκαταστήσει την αδικία που διέπραξε ή θα έπρεπε να επιστρέψει αυτό που του είχαν εμπιστευτεί ή θα έπρεπε να αποδώσει το χαμένο πράγμα που βρήκε στον κύριό του. Για την οποιαδήποτε περίπτωση για την οποία ψευδόρκησε, θα έπρεπε να επιστρέψει ολόκληρη την αρχική του αξία αυξημένη κατά το ένα πέμπτο ως πρόστιμο. Για την αδικία που διέπραξε, έπρεπε να προσφέρει στον Κύριο ως επανόρθωση, ένα κριάρι χωρίς ελάττωμα από το κοπάδι του, σύμφωνα με την εκτίμηση που θα του γινόταν.  Κατόπιν ο ιερέας έπρεπε να προσφέρει το κριάρι ως θυσία επανόρθωσης για την παράβασή του, κι ο ένοχος συγχωρούνταν (Λευιτικόν 5,14-26).

- Στον τόπο όπου θυσιαζόταν το ζώο για τη θυσία του ολοκαυτώματος, εκεί έπρεπε να θυσιαστεί και το κριάρι που προορίζεται για τη θυσία επανόρθωσης. Το αίμα του ζώου θα έπρεπε να χυθεί από τον ιερέα γύρω από το θυσιαστήριο των ολοκαυτωμάτων. Κατόπιν ο ιερέας έπρεπε να προσφέρει πάνω στο θυσιαστήριο όλο το λίπος του ζώου, δηλαδή το λίπος που υπάρχει στην ουρά, το λίπος που περιβάλλει τα εντόσθια, τα δυο νεφρά και το λίπος γύρω από αυτά ως το πάνω μέρος των μηρών, καθώς και το λοβό του συκωτιού, που έπρεπε να αφαιρεθεί μαζί με τα νεφρά. Όλα αυτά έπρεπε να προσφερθούν πάνω στο θυσιαστήριο ως προσφορά στον Κύριο και ως θυσία επανόρθωσης από κάποια αμαρτία.  Μόνο οι άνδρες των μελών από τις ιερατικές οικογένειες μπορούσαν να φάνε από τα κρεάτα αυτά σε τόπο ιερό, διότι ήταν αγιότατα.

- Όπως γινόταν η θυσία εξιλέωσης, έτσι γινόταν και η θυσία επανόρθωσης. Ο νόμος ήταν ο ίδιος και για τις δύο. Η προσφορά που περίσσευε ανήκε στον ιερέα που εκτελούσε τη θυσία. Ο ιερέας έπαιρνε επίσης και το δέρμα του ζώου που προσφερόταν ως ολοκαύτωμα (Λευιτικόν 7,1-8).

ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΘΥΣΙΕΣ

(Λευιτικόν 7,22-38)

- Ποτέ δεν έπρεπε να φαγωθεί το λίπος του βοδιού, του προβάτου ή του κατσικιού.

- Το λίπος ενός ζώου που ψόφησε ή κατασπαράχτηκε από κάποιο θηρίο, μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για οποιαδήποτε χρήση, ποτέ όμως για φαγητό.

- Όποιος έτρωγε το λίπος του ζώου που προσφέρεται στον Κύριο ως θυσία ολοκαυτώματος, θα έπρεπε ν' αποκοπεί από το λαό του.

- Δεν επιτρεπόταν σε καμία περίπτωση, όπου και να κατοικούσε κάποιος, να φάει και να πιεί αίμα πτηνού ή ζώου. Όποιος έτρωγε ή έπινε αίμα οποιουδήποτε ζώου, αυτός θα έπρεπε ν' αποκοπεί από το λαό του (Λευιτικόν 7,22-38).

ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ ΖΩΑ ΤΩΝ ΘΥΣΙΩΝ

(Λευιτικόν 22,17-33. Δευτερονόμιο 17,1)

- Εάν κάποιος Ισραηλίτης ή ξένος, που ζούσε ανάμεσά τους, πρόσφερε θυσία ολοκαυτώματος στον Κύριο, είτε ως τάμα, είτε ως προαιρετική προσφορά, για να γινόταν δεκτή και να ευαρεστήσει τον Κύριο, τότε θα έπρεπε να προσφέρει ένα αρσενικό ζώο χωρίς ελάττωμα, βόδι, πρόβατο ή κατσίκι. Δεν έπρεπε να προσφερόταν στον Κύριο ελαττωματικό ζώο, γιατί αυτό δεν γινόταν ευπρόσδεκτο (Λευιτικόν 20,17-20. Δευτερονόμιο 17,1).

- Εάν κάποιος πρόσφερε ως ευχαριστήρια θυσία στον Κύριο, είτε ως τάμα, είτε ως προαιρετική προσφορά, είτε λόγω των εορτών, το προσφερόμενο προς θυσία ζώο θα έπρεπε να είναι βόδι, πρόβατο ή κατσίκι, το οποίο δεν έπρεπε να έχει κανένα σωματικό ελάττωμα για να γινόταν ευπρόσδεκτο. Δεν έπρεπε να προσφερόταν στον Κύριο ζώο τυφλό, ανάπηρο ή ακρωτηριασμένο, ζώο που είχε πληγές ή κάποιο κάταγμα ή κομμένη τη γλώσσα, καθώς επίσης και ζώο το οποίο έπασχε από φαγούρα, ή ψώρα ή λειχήνες. Τέτοια ζώα δεν επιτρεπόταν να προσφέρονται στο θυσιαστήριο ως θυσία ολοκαυτώματος στον Κύριο. Ένα μοσχάρι ή ένα πρόβατο που είχε κομμένα τ' αυτιά ή κολοβή την ουρά, αυτά μπορούσαν να τα σφάξουν ως τροφή δική τους, όχι όμως ως θυσία στον Κύριο, γιατί δεν θα γινόταν ευπρόσδεκτα.

- Ζώο, που τα γεννητικά του όργανα ήταν χτυπημένα, σπασμένα, σκισμένα ή κομμένα, δεν έπρεπε να προσφέρεται στον Κύριο. Αυτό δεν επιτρεπόταν να γίνεται στη χώρα τους, ούτε να δέχονται τέτοια ζώα από ξένους και μετά να τα προσφέρουν ως θυσία στον Κύριο, διότι αυτά τα ζώα έχουν υποστεί φθορά, ακρωτηριασμό ή έχουν κάποιο άλλο σωματικό ελάττωμα.

- Όταν γεννιόταν ένα μοσχάρι, ένα αρνί ή ένα κατσίκι, θα έπρεπε να μείνει κοντά στη μάνα του εφτά μέρες. Από την όγδοη μέρα και μετά θα ήταν ευπρόσδεκτο να προσφερθεί ως θυσία στον Κύριο. Δεν επιτρεπόταν να θυσιαστούν αγελάδα ή πρόβατο μαζί με το νεογνό τους, δηλαδή η μάνα με τα παιδιά της, την ίδια μέρα.

- Εάν κάποιος άνθρωπος πρόσφερε θυσία στον Κύριο, για την εκπλήρωση κάποιου τάματος, θα έπρεπε να γίνεται με τον πρέποντα τρόπο, ώστε να γινόταν ευπρόσδεκτη από τον Κύριο.

- Τα κρέατα από τη θυσία θα έπρεπε να τρώγονται την ίδια μέρα και να μην μένει τίποτα ως την επόμενη μέρα (Λευιτικόν 20,21-33).

ΟΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΘΥΣΙΕΣ ΤΩΝ ΕΟΡΤΩΝ

ΟΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΘΥΣΙΕΣ

(Έξοδος 29,38-46. Αριθμοί 28,1-8)

- Κάθε μέρα προσφερόταν πάνω στο θυσιαστήριο δύο αρνιά ενός χρόνου, χωρίς ελάττωμα. Το ένα αρνί θυσιαζόταν το πρωΐ και το δεύτερο το βράδυ.

Για κάθε αρνί προσφερόταν 1 δέκατο του εφά (2 κιλά περίπου) σιμιγδάλι ζυμωμένο με ένα τέταρτο χιν (840 γραμμάρια περίπου) καθαρό λάδι και ένα τέταρτο χιν (840 γραμμάρια) κρασί προς σπονδή.

Οι καθημερινές αυτές θυσίες προσφερόταν κάθε μέρα μπροστά στην είσοδο της Σκηνής του Μαρτυρίου, ενώπιον του Κυρίου (Έξοδος 29,38-46. Αριθμοί 28,1-8).

ΟΙ ΘΥΣΙΕΣ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ

(Αριθμοί 28,9-10)

- Το Σάββατο οι Ισραηλίτες θα έπρεπε να προσφέρουν δύο αρνιά ενός έτους χωρίς ελάττωμα, και ως αναίμακτη προσφορά 2 δέκατα του εφά (4 κιλά περίπου) σιμιγδάλι ζυμωμένο με ανάλογο καθαρό λάδι και με ανάλογο κρασί προς σπονδή. Αυτό η θυσία προσφερόταν ως επιπλέον ολοκαύτωμα κάθε Σάββατο, εκτός από το τακτικές καθημερινές θυσίες (Αριθμοί 28,9-10).

ΟΙ ΘΥΣΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΜΗΝΑ

(Αριθμοί 28,11-15)

Την πρώτη μέρα κάθε μήνα οι Ισραηλίτες θα έπρεπε να προσφέρουν στον Κύριο, εκτός από τις καθημερινές θυσίες, δύο μοσχάρια, ένα κριάρι και εφτά αρνιά ενός έτους χωρίς ελάττωμα. Για κάθε μοσχάρι προσφερόταν 3 δέκατα του εφά (6 κιλά περίπου) σιμιγδάλι ζυμωμένο με λάδι, για κάθε κριάρι 2 δέκατα του εφά (4 κιλά περίπου) σιμιγδάλι ζυμωμένο με λάδι, και για κάθε αρνί 1 δέκατο του εφά (2 κιλά περίπου) σιμιγδάλι ζυμωμένο με λάδι. Εκτός από την προσφορά αυτή, θα έπρεπε να προσφέρουν στον Κύριο κι έναν τράγο για θυσία εξιλέωσης για τις αμαρτίες τους.

Αυτές είναι θυσίες ολοκαυτώματος και η ευωδία τους ευχαριστεί τον Κύριο. Οι σπονδές ήταν μισό κιλό χιν (1.700 γραμμάρια περίπου) κρασί για κάθε μοσχάρι, ένα τρίτο του χιν (1.130 γραμμάρια περίπου) για κάθε κριάρι και ένα τέταρτο του χιν (840 γραμμάρια) για κάθε αρνί (Αριθμοί 28,11-15).

ΟΙ ΘΥΣΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ

(Αριθμοί 28,16-25)

Τη γιορτή του Πάσχα, οι Ισραηλίτες θα έπρεπε να προσφέρουν ως θυσία στον Κύριο δύο μοσχάρια, ένα κριάρι και εφτά αρσενικά αρνιά ενός έτους, όλα χωρίς ελάττωμα. Για κάθε μοσχάρι προσφερόταν 3 δέκατα του εφά (6 κιλά περίπου) σιμιγδάλι ζυμωμένο με λάδι, για το κριάρι 2 δέκατα του εφά (4 κιλά περίπου) σιμιγδάλι ζυμωμένο με λάδι, και για κάθε αρνί 1 δέκατο του εφά (2 κιλά περίπου) σιμιγδάλι ζυμωμένο με λάδι. Εκτός από την προσφορά αυτή, θα έπρεπε να προσφέρουν στον Κύριο κι έναν τράγο για θυσία εξιλέωσης για τις αμαρτίες τους.

Όλες αυτές οι θυσίες συνοδεύονται από ανάλογη σπονδή οίνου και προσφέρονται κάθε μέρα και τις εφτά μέρες του Πάσχα (Αριθμοί 28,16-25).

ΟΙ ΘΥΣΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ

(Αριθμοί 28,26-31)

Τη γιορτή της Πεντηκοστής, οι Ισραηλίτες θα έπρεπε να προσφέρουν ως θυσία στον Κύριο δύο μοσχάρια, ένα κριάρι και εφτά αρσενικά αρνιά ενός έτους, όλα χωρίς ελάττωμα. Για κάθε μοσχάρι προσφερόταν 3 δέκατα του εφά (6 κιλά περίπου) σιμιγδάλι ζυμωμένο με λάδι, για το κριάρι 2 δέκατα του εφά (4 κιλά περίπου) σιμιγδάλι ζυμωμένο με λάδι, και για κάθε αρνί 1 δέκατο του εφά (2 κιλά περίπου) σιμιγδάλι ζυμωμένο με λάδι. Εκτός από την προσφορά αυτή, θα έπρεπε να προσφέρουν στον Κύριο κι έναν τράγο για θυσία εξιλέωσης για τις αμαρτίες τους.

Όλες αυτές οι θυσίες συνοδεύονται από ανάλογη σπονδή οίνου και προσφέρονταν ως επιπλέον προσφορά στον Κύριο πέρα από τις καθημερινές θυσίες (Αριθμοί 28,26-31).

ΟΙ ΘΥΣΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ

(Αριθμοί 29,1-6)

Την πρώτη μέρα του έτους, οι Ισραηλίτες θα έπρεπε να προσφέρουν ως θυσία στον Κύριο ένα μοσχάρι, ένα κριάρι και εφτά αρσενικά αρνιά ενός έτους, όλα χωρίς ελάττωμα. Για το μοσχάρι προσφερόταν 3 δέκατα του εφά (6 κιλά περίπου) σιμιγδάλι ζυμωμένο με λάδι, για το κριάρι 2 δέκατα του εφά (4 κιλά περίπου) σιμιγδάλι ζυμωμένο με λάδι, και για κάθε αρνί 1 δέκατο του εφά (2 κιλά περίπου) σιμιγδάλι ζυμωμένο με λάδι. Εκτός από την προσφορά αυτή, θα έπρεπε να προσφέρουν στον Κύριο κι έναν τράγο για θυσία εξιλέωσης για τις αμαρτίες τους.

Όλες αυτές οι θυσίες συνοδεύονται από ανάλογη σπονδή οίνου και προσφέρονταν ως επιπλέον προσφορά στον Κύριο πέρα από τις καθημερινές θυσίες (Αριθμοί 29,1-6).

ΟΙ ΘΥΣΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΕΞΙΛΑΣΜΟΥ

(Αριθμοί 29,7-11)

Την ημέρα του Εξιλασμού, οι Ισραηλίτες θα έπρεπε να προσφέρουν ως θυσία στον Κύριο ένα μοσχάρι, ένα κριάρι και εφτά αρσενικά αρνιά ενός έτους, όλα χωρίς ελάττωμα. Για το μοσχάρι προσφερόταν 3 δέκατα του εφά (6 κιλά περίπου) σιμιγδάλι ζυμωμένο με λάδι, για το κριάρι 2 δέκατα του εφά (4 κιλά περίπου) σιμιγδάλι ζυμωμένο με λάδι, και για κάθε αρνί 1 δέκατο του εφά (2 κιλά περίπου) σιμιγδάλι ζυμωμένο με λάδι. Εκτός από την προσφορά αυτή, θα έπρεπε να προσφέρουν στον Κύριο κι έναν τράγο για θυσία εξιλέωσης για τις αμαρτίες τους.

Όλες αυτές οι θυσίες συνοδεύονται από ανάλογη σπονδή οίνου και προσφέρονταν ως επιπλέον προσφορά στον Κύριο πέρα από τις καθημερινές θυσίες (Αριθμοί 29,7-11).

ΟΙ ΘΥΣΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΣΚΗΝΟΠΗΓΙΑΣ

(Αριθμοί 29,12-39)

Κατά την πρώτη μέρα της γιορτής της Σκηνοπηγίας, οι Ισραηλίτες θα έπρεπε να προσφέρουν ως θυσία στον Κύριο 13 μοσχάρια, 2 κριάρια και 14 αρνιά ενός έτους, χωρίς ελάττωμα. Για κάθε μοσχάρι προσφερόταν 3 δέκατα του εφά (6 κιλά περίπου) σιμιγδάλι ζυμωμένο με λάδι, για κάθε κριάρι 2 δέκατα του εφά (4 κιλά περίπου) σιμιγδάλι ζυμωμένο με λάδι, και για κάθε αρνί 1 δέκατο του εφά (2 κιλά περίπου) σιμιγδάλι ζυμωμένο με λάδι. Εκτός από την προσφορά αυτή, θα έπρεπε να προσφέρουν στον Κύριο κι έναν τράγο για θυσία εξιλέωσης για τις αμαρτίες τους. Οι θυσίες συνοδεύονται από ανάλογη σπονδή οίνου και προσφέρονταν ως επιπλέον προσφορά στον Κύριο πέρα από τις καθημερινές θυσίες (Αριθμοί 29,12-16).

Κατά την δεύτερη μέρα της γιορτής της Σκηνοπηγίας, οι Ισραηλίτες πρόσφεραν ως θυσία στον Κύριο 12 μοσχάρια, 2 κριάρια και 14 αρνιά ενός έτους, χωρίς ελάττωμα. Οι αναίμακτες θυσίες, σιμιγδαλιού και οίνου, που προσφερόταν ήταν ανάλογες με τον αριθμό των μόσχων, των κριαριών και των αρνιών, όπως έγιναν και την πρώτη μέρα. Εκτός από την προσφορά αυτή, θα έπρεπε να προσφέρουν στον Κύριο κι έναν τράγο για θυσία εξιλέωσης για τις αμαρτίες τους. Οι θυσίες αυτές προσφέρονταν ως επιπλέον προσφορά στον Κύριο πέρα από τις καθημερινές θυσίες (Αριθμοί 29,17-19).

Κατά την τρίτη μέρα της γιορτής της Σκηνοπηγίας, οι Ισραηλίτες πρόσφεραν ως θυσία στον Κύριο 11 μοσχάρια, 2 κριάρια και 14 αρνιά ενός έτους, χωρίς ελάττωμα. Οι αναίμακτες θυσίες, σιμιγδαλιού και οίνου, που προσφερόταν ήταν ανάλογες με τον αριθμό των μόσχων, των κριαριών και των αρνιών, όπως έγιναν και την πρώτη μέρα. Εκτός από την προσφορά αυτή, θα έπρεπε να προσφέρουν στον Κύριο κι έναν τράγο για θυσία εξιλέωσης για τις αμαρτίες τους. Οι θυσίες αυτές προσφέρονταν ως επιπλέον προσφορά στον Κύριο πέρα από τις καθημερινές θυσίες (Αριθμοί 29,20-22).

Κατά την τέταρτη μέρα της γιορτής της Σκηνοπηγίας, οι Ισραηλίτες πρόσφεραν ως θυσία στον Κύριο 10 μοσχάρια, 2 κριάρια και 14 αρνιά ενός έτους, χωρίς ελάττωμα. Οι αναίμακτες θυσίες, σιμιγδαλιού και οίνου, που προσφερόταν ήταν ανάλογες με τον αριθμό των μόσχων, των κριαριών και των αρνιών, όπως έγιναν και την πρώτη μέρα. Εκτός από την προσφορά αυτή, θα έπρεπε να προσφέρουν στον Κύριο κι έναν τράγο για θυσία εξιλέωσης για τις αμαρτίες τους. Οι θυσίες αυτές προσφέρονταν ως επιπλέον προσφορά στον Κύριο πέρα από τις καθημερινές θυσίες (Αριθμοί 29,23-25).

Κατά την πέμπτη μέρα της γιορτής της Σκηνοπηγίας, οι Ισραηλίτες πρόσφεραν ως θυσία στον Κύριο 9 μοσχάρια, 2 κριάρια και 14 αρνιά ενός έτους, χωρίς ελάττωμα. Οι αναίμακτες θυσίες, σιμιγδαλιού και οίνου, που προσφερόταν ήταν ανάλογες με τον αριθμό των μόσχων, των κριαριών και των αρνιών, όπως έγιναν και την πρώτη μέρα. Εκτός από την προσφορά αυτή, θα έπρεπε να προσφέρουν στον Κύριο κι έναν τράγο για θυσία εξιλέωσης για τις αμαρτίες τους. Οι θυσίες αυτές προσφέρονταν ως επιπλέον προσφορά στον Κύριο πέρα από τις καθημερινές θυσίες (Αριθμοί 29,26-28).

Κατά την έκτη μέρα της γιορτής της Σκηνοπηγίας, οι Ισραηλίτες πρόσφεραν ως θυσία στον Κύριο 8 μοσχάρια, 2 κριάρια και 14 αρνιά ενός έτους, χωρίς ελάττωμα. Οι αναίμακτες θυσίες, σιμιγδαλιού και οίνου, που προσφερόταν ήταν ανάλογες με τον αριθμό των μόσχων, των κριαριών και των αρνιών, όπως έγιναν και την πρώτη μέρα. Εκτός από την προσφορά αυτή, θα έπρεπε να προσφέρουν στον Κύριο κι έναν τράγο για θυσία εξιλέωσης για τις αμαρτίες τους. Οι θυσίες αυτές προσφέρονταν ως επιπλέον προσφορά στον Κύριο πέρα από τις καθημερινές θυσίες (Αριθμοί 29,30-31).

Κατά την έβδομη μέρα της γιορτής της Σκηνοπηγίας, οι Ισραηλίτες πρόσφεραν ως θυσία στον Κύριο 7 μοσχάρια, 2 κριάρια και 14 αρνιά ενός έτους, χωρίς ελάττωμα. Οι αναίμακτες θυσίες, σιμιγδαλιού και οίνου, που προσφερόταν ήταν ανάλογες με τον αριθμό των μόσχων, των κριαριών και των αρνιών, όπως έγιναν και την πρώτη μέρα. Εκτός από την προσφορά αυτή, θα έπρεπε να προσφέρουν στον Κύριο κι έναν τράγο για θυσία εξιλέωσης για τις αμαρτίες τους. Οι θυσίες αυτές προσφέρονταν ως επιπλέον προσφορά στον Κύριο πέρα από τις καθημερινές θυσίες (Αριθμοί 29,32-34).

Κατά την όγδοη μέρα της γιορτής της Σκηνοπηγίας, που ήταν και η τελευταία, οι Ισραηλίτες πρόσφεραν ως θυσία στον Κύριο 1 μοσχάρι, 1 κριάρι και 7 αρνιά ενός έτους, χωρίς ελάττωμα. Οι αναίμακτες θυσίες, σιμιγδαλιού και οίνου, που προσφερόταν ήταν ανάλογες με τον αριθμό των μόσχων, των κριαριών και των αρνιών, όπως έγιναν και την πρώτη μέρα. Εκτός από την προσφορά αυτή, θα έπρεπε να προσφέρουν στον Κύριο κι έναν τράγο για θυσία εξιλέωσης για τις αμαρτίες τους. Οι θυσίες αυτές προσφέρονταν ως επιπλέον προσφορά στον Κύριο πέρα από τις καθημερινές θυσίες (Αριθμοί 29,35-39).