|
ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ |
||||||||||||
|
|
||||||||||||
|
Ο ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ |
||||||||||||
|
Ο ΒΙΒΛΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ
Με παραπλήσια κάπως έννοια χρησιμοποιείται η λέξη «κανών» από το Φίλωνα, την Καινή Διαθήκη (Γαλ. 6,16. Β' Κορ. 10,13) και την εκκλησιαστική γραμματεία του 3ου μ.Χ. αιώνα, για να δηλωθεί η επίσημη παράδοση, διδασκαλία κλπ., η οποία έπρεπε να ρυθμίζει την πίστη και τη ζωή των πιστών. Από τον 4ο μ.Χ. αιώνα η λέξη «κανών» χρησιμοποιείται και για την Αγία Γραφή, η οποία, επειδή περιείχε τη θεία αποκάλυψη, αποτελούσε τον «κανόνα», δηλαδή το μέτρο της πίστης και της χριστιανικής ζωής. Αργότερα η λέξη «κανών» πήρε τη σημασία της «συλλογής», του «καταλόγου» και του πίνακα των βιβλίων της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, τα οποία η Εκκλησία δέχτηκε ως θεόπνευστα και τα ξεχώρισε από τα άλλα.
Έτσι Βιβλικός κανόνας ή Κανόνας της Αγίας Γραφής, ονομάζεται το σύνολο των ιερών κειμένων ή βιβλίων της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, τα οποία η Εκκλησία δέχτηκε ως θεόπνευστα και τα ξεχώρισε από τα υπόλοιπα. Έτσι επικράτησε να ονομάζονται «κανονικά» (πρωτοκανονικά και δευτεροκανονικά) τα βιβλία εκείνα που ανήκουν στον Κανόνα της Αγίας Γραφής και «απόκρυφα» τα «ιερά» εκείνα βιβλία που για διάφορους λόγους δεν κρίθηκαν κατάλληλα να γίνουν δεκτά στην κανονική συλλογή.
Ο ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ
Η έκφραση "Καινή Διαθήκη" προέρχεται από τον ίδιο τον Ιησού Χριστό, σύμφωνα με τα λόγια Του κατά το Μυστικό Δείπνο: "τούτο γαρ, εστί το αίμα μου το της καινής διαθήκης το περί πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών" (Ματθαίος 26,28). Με τη φράση αυτή ξεκινούσε η νέα περίοδος της λυτρωτικής οικονομίας του Θεού για την ανθρωπότητα. Τα βιβλία της Καινής Διαθήκης παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά ισότιμα με τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης κατά τον 2ο μ.Χ. αιώνα. Επί εποχής Ιουστίνου (153 μ.Χ.), τα Ευαγγέλια διαβάζονταν στις εκκλησίες της Ρώμης μαζί με τα βιβλία της ιουδαϊκής Βίβλου. Τα 27 βιβλία που αποτελούν την Καινή Διαθήκη ξεχώρισαν από την αρχή ως θεόπνευστα βιβλία. Η σύνοδος της Καρθαγένης (397 μ.Χ.) επικύρωσε τον "κανόνα" της Καινής Διαθήκης, κάνοντας αποδεκτά τα βιβλία της.
Ο Κανόνας της Καινής Διαθήκης, περιλαμβάνει συνολικά 27 βιβλία: Τα τέσσερα Ευαγγέλια: Κατά Ματθαίον Κατά Μάρκον Κατά Λουκάν Κατά Ιωάννην τις Πράξεις των Αποστόλων δεκατέσσερις επιστολές του απ. Παύλου: προς Ρωμαίους Α' προς Κορινθίους Β' προς Κορινθίους προς Γαλατάς προς Εφεσίους προς Φιλιππησίους προς Κολοσσαείς Α' προς Θεσσαλονικείς Β' προς Θεσσαλονικείς Α' προς Τιμόθεον Β' προς Τιμόθεον προς Τίτον προς Φιλήμονα προς Εβραίους επτά "Καθολικές" επιστολές: Ιακώβου Α' Πέτρου Β' Πέτρου Α' Ιωάννου Β' Ιωάννου Γ' Ιωάννου Ιούδα την Αποκάλυψη του Ιωάννη.
Τα βιβλία αυτά, προήλθαν από διάφορες εποχές και από διαφόρους συγγραφείς, με αρχικό σκοπό να καλύψουν συγκεκριμένες ανάγκες της πρώτης Εκκλησίας και χωρίς να κατέχουν ευθύς εξ αρχής την αυθεντία, την οποία απέδωσε σ' αυτά αργότερα η αρχαία Εκκλησία. Η συλλογή και η αναγνώριση τους ως ιερών κειμένων άρχισε από τα τέλη του 1ου αιώνα και ολοκληρώθηκε, με σημαντικές διακυμάνσεις στις διάφορες τοπικές Εκκλησίες, στα μέσα του 4ου. Το βασικό κριτήριο που οδήγησε την Εκκλησία στην επιλογή και την καθιέρωση των 27 βιβλίων του κανόνα της Καινής Διαθήκης είναι η ομολογούμενη αποστολική προέλευση τους, κριτήριο που διαφοροποίησε ριζικά τα αποστολικά συγγράμματα από τα αιρετικά και τα Απόκρυφα. Σε κάθε περίπτωση αμφιβολίας ως προς την αποστολική προέλευση κάποιου από τα κείμενα αυτά, κύριο ρόλο για την αποδοχή του διαδραμάτισε η συμφωνία του περιεχομένου του με το αποστολικό και εκκλησιαστικό κήρυγμα, δηλαδή με τον "κανόνα της πίστεως". Η μορφή και έκταση του κανόνα της Καινής Διαθήκης που πλέον είναι οριστική και αδιαμφισβήτητη, υπήρξε έργο τόσο επιφανών ορθοδόξων επισκόπων όσο και τοπικών και αργότερα Οικουμενικών Συνόδων.
|
||||||||||||
