|
ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΕΛΛΟΥ
ΜΙΧΑΗΛ
ΣΤΙΣ
ΧΩΝΕΣ ΤΗΣ ΦΡΥΓΙΑΣ
|
 |
|
Ο
Αρχάγγελος Μιχαήλ
|
Σε
κάποιο μέρος της Φρυγίας, η γη ανέβλυσε αγιασμένο
νερό με τη δύναμη του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, που
θεράπευε
κάθε αρρώστια
και πλήθος ανθρώπων συνέρρεε
καθημερινά για να δεχτεί την ψυχική λύτρωση και τη
σωματική θεραπεία.
Ένας χριστιανός, λοιπόν, επειδή γιατρεύτηκε η κόρη
του, έκτισε ωραιότατο ναό στο όνομα του
Αρχιστράτηγου Μιχαήλ, επάνω στο άγιασμα.
Μετά 90 χρόνια, ήλθε στο ναό κάποιος ευλαβής νέος,
ονόματι Άρχιππος. Έμεινε υπηρέτης στο ναό και ζούσε
ζωή ασκητική και με εγκράτεια. Όταν είδαν αυτό το
πράγμα οι ειδωλολάτρες, έπιασαν τον Άρχιππο και τον
χτύπησαν δυνατά. Έπειτα, όρμησαν να καταστρέψουν το
ναό και το άγιασμα. Αλλά με τη δύναμη του Αρχαγγέλου
άλλοι απ' αυτούς τα χέρια έμειναν παράλυτα και
άλλους τους σταμάτησε ένα φράγμα φωτιάς και έτσι
γύρισαν όλοι άπρακτοι. Όμως το πείσμα και ο θυμός
τους ώθησε να κάνουν εκτροπή του κοντινού ποταμού,
για να παρασύρει το ναό και να πνίξουν τον Άρχιππο.
Αλλά και πάλι θαύμα! Ο ποταμός γύρισε προς τα πίσω!
Τότε σκέφθηκαν να ενώσουν και άλλους δύο ποταμούς.
Όμως ο Αρχάγγελος Μιχαήλ παρουσιάστηκε στον Άρχιππο
και, αφού τον έβγαλε έξω από το ναό,
χτυπώντας με το κοντάρι Του το έδαφος, δημιούργησε
μέγα σεισμό. Φλόγες πυρός
κατέβηκαν από τον ουρανό και αμέσως ανοίχτηκε μεγάλο
φαράγγι, μέσα στο οποίο χώνευσαν τα νερά των
ποταμών, χωρίς να βλάψουν καθόλου το Ναό του
Αρχαγγέλου.
Κατά παράδοξο τρόπο, έως σήμερα στο μέρος εκείνο τα
νερά των ποταμών χωνεύονται και
από τότε ο τόπος εκείνος ονομάστηκε
Χώνες.
Η
Αγία μας Εκκλησία εορτάζει αυτό το θαύμα του
Αρχαγγέλου στις
6 Σεπτεμβρίου
κάθε χρόνο.
ΕΚΔΙΩΞΗ ΔΑΙΜΟΝΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ
ΑΡΧΑΓΕΛΛΟ ΜΙΧΑΗΛ!
Ή Ευαγγελία Γ. , ετών 28 , κάτοικος
Βάνιας Τρικάλων, στις 6 Αυγούστου το απόγευμα,
έπαθε τα εξής:
Ή Ευαγγελία από
τα μικρά της χρόνια
είχε μία άστατη ζωή. Έκανε την ζωή
της μη έχοντας
καμία σχέση με τον Θεό και την
Εκκλησία, και τελευταία συζούσε παράνομα
με έναν παντρεμένο, τον Ν.Κ. 54 ετών,
πού είχε αφήσει την γυναίκα του...
Ό Θεός όμως περίμενε
την μετάνοιά
της...
Στις 6 Αυγούστου τού 1958 , ημέρα
Τετάρτη, στις 7 το απόγευμα πήγε φαγητό
στον φίλο της πού έβοσκε τα πρόβατα. Το
έδωσε, και φεύγοντας από εκεί για το
σπίτι της παρουσιάστηκαν στον δρόμο
κάποια άγνωστα, περίεργα πλάσματα...
Την φοβέριζαν, γιατί είχε έλθει
πια η οργή του Θεού επάνω της και έπρεπε
να
ξεκαθαρίσει την θέση της. Άλλοι την
έδερναν, άλλοι την τραβούσαν να την
πνίξουν στο νερό, άλλοι την έσπρωχναν
δεξιά και αριστερά...
Τελικά
την πήγαν σ΄ ένα μαντρί, και
εκεί όλη την νύκτα πέρασε αφάνταστη
τιμωρία...
Την επόμενη μέρα,
στις 1 το
μεσημέρι, την βρήκαν σε μια καλύβα
βασανιζόμενη από ακάθαρτα πνεύματα. Είχε δαιμονισθεί!
Την πήραν
και την έφεραν στο σπίτι
της, και εκεί, δεν έπαψε να φωνάζει
δυνατά και να συνομιλεί με πονηρά
πνεύματα δεχόμενη φοβερό ξύλο από
αυτά...
"Όλα
τα παραπάνω τα διαβεβαιώνω σαν
ιερέας του χωριού και σαν αυτόπτης
μάρτυρας, μια και με κάλεσαν να της
διαβάσω εξορκιστικές ευχές για να
ησυχάσει...
Στις 6 το απόγευμα φέραμε
στην
δαιμονισμένη, την εικόνα των Παμμεγίστων
Ταξιαρχών, και όπως ομολόγησε μετά η
ίδια, συνέβησαν περίεργα και θαυμαστά
πράγματα...
Με την είσοδο της εικόνας
των
Αρχαγγέλων στο σπίτι της είδε έναν
αστραπόμορφο νέο με σπαθί πού τής είπε,
- "Μη φοβάσαι, εγώ
θα σε απαλλάξω
από όλα αυτά, αλλά θα σταματήσεις τις
αμαρτίες πού μέχρι σήμερα έκανες
και θα
μετανοήσεις. Εγώ θα είμαι μαζί σου ! Να
το πεις αυτό παντού, ότι ή Εκκλησία έχει
ζωντανή θρησκεία, για να πιστέψει ο
κόσμος και να μετανοήσει..."
Και αμέσως,
με τα τελευταία λόγια
του Αρχαγγέλου, τα πνεύματα τού σκότους
διαλύθηκαν, έπαψαν τα φαινόμενα και
επανήλθε στον εαυτό της. Σηκώθηκε,
προσκύνησε την εικόνα ευχαριστώντας τους
Αγίους για την προστασία τους και
υποσχέθηκε αλλαγή ζωής από την ίδια ώρα
!...
Σήμερα είναι καλά, διηγούμενη όσα
είδε και έπαθε, και ενθυμούμενη πάντα
τον Αρχάγγελο Μιχαήλ όμοιο με αστραπή με
το σπαθί στο χέρι, πού την έσωσε από την
τιμωρία των ακαθάρτων πνευμάτων...
Τα παραπάνω τα γράφω σαν
αυτόπτης μάρτυς των εν λόγω συμβάντων...
Ο ιερεύς τού χωριού
π. Δημήτριος Γκαγκαστάθης,
Βάνια Τρικάλων, 1958 - Αυγούστου 10.
ΑΝΕΛΠΙΣΤΗ
ΣΩΤΗΡΙΑ
ΚΑΤΑ
ΤΟΝ
ΕΜΦΥΛΙΟ
Διηγείται
σχετικά
ο π.
Δημήτριος Γκαγκαστάθης,
"Στις
20
Οκτωβρίου
1945,
Κυριακή
πρωΐ,
μόλις
κτύπησα
την
καμπάνα
της
Εκκλησίας,
περικύκλωσε
το
χωριό
αντάρτικος
στρατός
με
εντολή
εκκαθαρίσεων...
Άρχισαν
να
ρίχνουν
πυρά
προς
εκφοβισμό.
Εγώ
μόλις
είχα
μπει
στην
Εκκλησία,
έκανα
τον
σταυρό
μου,
παρακάλεσα
τον
Άγιο
Νικόλαο
να
μας
φυλάξει
και
σηκώθηκα
να
φύγω.
Μού
ρίχνανε
με
το
πυροβόλο
ταμπουρωμένοι
σ΄
ένα
φυλάκιο,
όμως
καμιά
σφαίρα
δεν
με
χτύπησε.
Τον
Απόστολο
Κατσιμπίρη
πού
ήταν
δίπλα
μου
τον
έριξαν
κάτω.
Έμεινα
μόνος
και
ακολουθώντας
ένα
ρέμα
με
έχασαν...
Όμως,
κοντά
στα
σύνορα
των
χωριών
Ριζώματος
-
Βασιλικής
με
έφτασαν
πάλι. Ήσαν
10
άτομα
και
με
τον
αρχηγό
11 ,
τρέχοντας
πάνω
σε
άλογα
για
να
με
πιάσουν.
Έβριζαν
καθώς
με
κυνηγούσαν,
και
έριχναν
με
τα
Στεν,
χωρίς
να
μπορούν
να
με
σκοτώσουν.
Οι
σφαίρες
τρύπαγαν
τα
ράσα
μου,
τις
καταλάβαινα,
αλλά
κυλούσαν
στο
χώμα
χωρίς
να
με
τραυματίζουν...
Με
πλησίασαν
στα
50
μέτρα
γύρω
γύρω,
με
περικύκλωσαν
φωνάζοντας,
"κερατά
τράγο,
πού
θα
μας
πας
; "
βρίζοντάς
με
χυδαία...
Και
τότε
εγώ,
βρισκόμενος
στη
μέση
κινδύνου
ζωής
και
θανάτου,
σταμάτησα,
σήκωσα
τα
χέρια
μου
προς
τον
ουρανό,
και
από
το
βάθος
της
ψυχής
μου
φώναξα,
"Μιχαήλ
Αρχιστράτηγε
των
Αγγέλων,
σώσε
με,
κινδυνεύω
!..."
Και
ω
του
θαύματος
!
Σαν
αστραπή
παρουσιάσθηκε
ό
Αρχάγγελος
Μιχαήλ
στον
αρχηγό.
Είδε
έναν
νέο
με
σπαθί,
όπως
ομολογούσε
κι ο
ίδιος
αργότερα,
που
κόβοντας
με
μια
σπαθιά
τα
σχοινιά
από
την
σέλα
του,
τον
έριξε
κάτω
σπάζοντας
την
σπονδυλική
στήλη
του.
Οι
υπόλοιποι
δέκα,
έμειναν
ακίνητοι,
κεραυνόπληκτοι
!...
Οι
ενορίτες
του
χωριού
Βασιλική
φύγανε
από
την
Εκκλησία
και
βγαίνοντας
έξω
κοιτάζανε
τί
θα
γίνει.
Ακούω
μια
φωνή.
Ήταν
του
αρχηγού
τους,
"Να
μας
συγχωρέσεις
παπά
μου,
είπε,
και
να
πας
στο
καλό.
Έχεις
όριο
ζωής
και
υψηλούς
προστάτες..."
Ευχαριστώ,
τούς
απάντησα.
Τούς
συγχώρεσα,
και
τους
ευχήθηκα
ο
Θεός
να
τους
φωτίσει,
να
μετανοήσουν
και
να
γίνουν
καλοί
άνθρωποι.
Να
λέτε
την
αλήθεια,
τούς
είπα,
και
να
έχετε
τον
Θεό
βοήθεια.
Πήραν
τον
τραυματισμένο
σύντροφό
τους
και
έφυγαν
μαζεμένοι...
|
|
|
 |
|
Ο
Αρχάγγελος Μιχαήλ του Μανταμάδος |
Η
ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ
Στο μέτωπο και στα μαγουλά του Ταξιάρχη, οι
πιστοί κολλάνε μεταλλικά νομίσματα, που αφήνουν σημάδια στο πρόσωπο του,
αλλά γρήγορα εξαλείφονται. Κάθε τόσο τα μάτια του αρχαγγέλου βουρκώνουν, και
οι χριστιανοί σκουπίζουν με μπαμπάκι τα δάκρυα του. Το ίδιο κάνουν με τον
ίδρωτα, όταν συμβαίνει το πρόσωπο του να Ιδρώνει.
Η
ΑΝΕΛΠΙΣΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΕΝΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ
Στα 1964, το πρωινό εκείνο της επιθέσεως των Τουρκοκυπρίων στη μαρτυρική
Κύπρο, όταν μπήκε ο νεωκόρος στο ιερό προσκύνημα του Μανταμάδου για ν'
ανάψει το καντήλι του Ταξιάρχη, είδε κατάπληκτος πώς η ολόσωμη εικόνα του
έλειπε! Αυτή η απροσδόκητη εξαφάνιση προκάλεσε σύγχυση στον ευσεβή λαό και
κράτησε μια βδομάδα. Ξαφνικά, η εικόνα βρέθηκε πάλι στη θέση της, όπως είχε
εξαφανιστεί.
Πέρασε καιρός. Ένα χειμωνιάτικο πρωινό ο νεωκόρος του Μανταμάδου άκουσε
ποδοβολητό αλόγου. Βγαίνει έξω και βλέπει ένα νέο, που μόλις είχε
ξεπεζέψει, να σηκώνει στους ώμους του ένα κριάρι.
Μπήκαν μαζί στο ναό, κι ο νέος προχώρησε στην εικόνα του Ταξιάρχη,
άφησε εκεί το κριάρι και άναψε λαμπάδα ίση με το μπόι του. Ύστερα
γονάτισε, προσκύνησε την εικόνα και χάιδεψε με βουρκωμένα μάτια και
τρεμάμενα χείλη το ανάγλυφο πρόσωπο του αρχαγγέλου.
- Είναι ο σωτήρας μου, γυρίζει και λέει συγκινημένος στο νεωκόρο. Αυτός
μ' έσωσε από τους Τούρκους.
- Πες μου, παιδί μου, τι σου συνέβη; ρώτησε μ' ενδιαφέρον εκείνος, καθώς
έβγαιναν από το ναό.
- Στα τελευταία γεγονότα με τους Τούρκους, άρχισε ο νέος, υπηρετούσα τη
στρατιωτική μου θητεία στην Κύπρο. Ήταν περασμένα μεσάνυχτα της 12ης
Αυγούστου, όταν μας ξάφνιασαν τα πυρά των Τουρκοκυπρίων. Ήμασταν πάντα σ'
επιφυλακή, γιατί ξέραμε τι ύπουλος εχθρός ήταν απέναντι μας. Μας δυσκόλευαν
λίγο οι βολές του πολεμικού τους ναυτικού, αλλά δεν μας έβλαψε καθόλου η
αεροπορία τους. Σε λίγες ώρες ελέγχαμε την κατάσταση και προχωρήσαμε στην
αντεπίθεση. Λες κι είχαμε στα πόδια μας φτερά. Τους πήραμε φαλάγγι και τους
κυνηγήσαμε. Λίγο ακόμα και θα τους ρίχναμε στη θάλασσα.
Ενώ τρέχαμε ακράτητοι από ενθουσιασμό και σχεδόν ακάλυπτοι, βλέπω ξαφνικά
μπροστά μου, σε πέντε μέτρα απόσταση, να ξεπροβάλλει ένας ακανόνιστος όγκος.
Σταμάτησα απότομα, και τότε... μέσα στο σύθαμπο της αυγής διέκρινα ένα
τουρκικό πολυβολείο. Είδα την κάννη του πολυβόλου να στρέφεται πάνω μου,
και, μη έχοντας που να καλυφθώ, έπεσα με το πρόσωπο στη γη, σκεπάζοντας καλά
με το κράνος το κεφάλι μου. "Ταξιάρχη μου, σώσε με!", είπα μέσα μου, κι
αμέσως ήρθε στο νου μου ο πατέρας μου, που σώθηκε θαυματουργικά από βέβαιο
θάνατο στο αλβανικό μέτωπο, τάζοντας στον Ταξιάρχη ένα κριάρι. "Ταξιάρχη
μου σώσε με!", μουρμούρισα πάλι, κάνοντας κι εγώ το ίδιο τάμα.
Την ίδια στιγμή ένας εκκωφαντικός κρότος πήρε σχεδόν την ακοή μου. "Με
χτύπησαν", σκέφτηκα, κι έφερα στο νου μου τ' αγαπημένα μου πρόσωπα... Ύστερα
ένιωσα να μ' ακουμπούν, να με ψάχνουν, να με σηκώνουν. Ήταν οι δικοί μας.
"Χτύπησες; Πώς είσαι;", άκουσα αμυδρά τη φωνή τους. Ψάχτηκα, μα δεν βρήκα
τραύμα. Τότε θυμήθηκα το πολυβολείο. Κοίταξα προς τα κει, αλλά δεν είδα
τίποτα.
"Εδώ ακριβώς", φώναξα, "υπήρχε τουρκικό πολυβολείο". Πήγαμε κοντά,
ερευνήσαμε, μα δεν το βρήκαμε. Στη θέση που ορθωνόταν πριν το πολυβολείο,
υπήρχαν τώρα μόνο συντρίμμια και μια τεράστια τρύπα. Φαίνεται πώς στην
κρίσιμη για μένα στιγμή, κάποια οβίδα πλοίου ή κάποιος όλμος έκανε
συντρίμμια το επικίνδυνο πολυβολείο, ενώ συγχρόνως κάποια ανώτερη δύναμη με
φύλαξε τελείως αβλαβή κι απ' τα πυρά κι από την έκρηξη.
Ο νεωκόρος,
που μέχρι τώρα παρακολουθούσε συγκινημένος, πήρε το λόγο:
- Ναι, παιδί μου, ήταν ο Ταξιάρχης. Αυτός σ' έσωσε. Τότε, με τα
επεισόδια της Κύπρου, είχε χαθεί από δω η εικόνα του για μια βδομάδα.
Ο νέος ταράχθηκε. Αγκάλιασε με το βλέμμα του την εικόνα του αρχαγγέλου
και τα μάτια του βούρκωσαν. Ήταν ένα ακόμη "ευχαριστώ" για την ανέλπιστη
σωτηρία του.
Η
ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΜΙΧΑΗΛ ΣΕ ΕΓΧΕΙΡΗΣΗ
Ένα από τα πολλά θαύματα του Ταξιάρχη στο Μανταμάδο της Λέσβου, με προσωπική
παρουσία του, είναι και η θεραπεία ενός παιδιού, του Βασίλη Καραστήρη από
την Αθήνα.
Ενώ έπαιζε ο μικρός, έπεσε και χτύπησε άσχημα στο κεφάλι. Τον μετέφεραν
στο νοσοκομείο, όπου διαπίστωσαν πως είχε μείνει τυφλός και παράλυτος. Ο διευθυντής κάλεσε τους γονείς του παιδιού στο γραφείο του και τους
είπε:
- Η κατάσταση είναι σοβαρή. Χρειάζεται άμεση επέμβαση, αλλά οι ελπίδες
επιτυχίας είναι σχεδόν μηδαμινές, μία ως δύο στις εκατό. Πρέπει ν'
αποφασίσετε έγκαιρα, Πριν είναι αργά.
Η μητέρα ένιωσε να χάνει τον κόσμο. Ο πατέρας ρώτησε:
- Δεν υπάρχει άλλη λύση, άλλη ελπίδα, γιατρέ μου;
- Δυστυχώς, όχι.
Έσκυψε τότε και υπέγραψε. Το παιδί οδηγήθηκε στο χειρουργείο. Ενώ το
ετοίμαζαν για την εγχείρηση, καθώς διηγήθηκε αργότερα το ίδιο, το σκοτάδι
των ματιών του διαλύθηκε, κι ένα φωτεινό όραμα πήρε τη θέση του:
Βρέθηκε μπροστά σ' ένα ναό με καμάρες, που η πρόσοψη του ήταν χτισμένη
με κόκκινες πέτρες. Από την ανοιχτή του πόρτα έβγαινε ένα εκτυφλωτικό φως. Ο Βασιλάκης πλησίασε στην πόρτα, και τι να δει! Ένα ωραίο παλικάρι,
λουσμένο στο φως, είχε απλώσει τα χέρια και τον καλούσε: "Έλα Βασίλη, μη
φοβάσαι, θα γίνεις καλά. Εγώ θα οδηγώ στην εγχείριση το χέρι του γιατρού." Το παιδί πλησίασε, γονάτισε μπροστά του, αγκάλιασε τα πόδια του νέου κι
ακούμπησε το κεφάλι του στον αριστερό του μηρό. Τότε εκείνος άπλωσε το χέρι
του και χάιδεψε το κεφάλι του μικρού.
Πριν χαθεί η οπτασία, τα παιδικά μάτια πρόλαβαν και είδαν στο βάθος του ναού
μια εικόνα μαυριδερή με ασημένιες φτερούγες.
Η εγχείριση πέτυχε. Οι
γιατροί απέδωσαν την επιτυχία σε θαύμα. Ήταν 8 Νοεμβρίου, εορτή των
παμμεγίστων Ταξιαρχών.
Πέρασαν χρόνια. Έγιναν πολλές αλλ' άκαρπες αναζητήσεις. Ώσπου μια μέρα,
σε τηλεοπτική παρουσίαση, αναγνώρισε ανέλπιστα και με συγκίνηση ο Βασίλης το
ναό της οπτασίας του. Και πήγε προσκυνητής στον Ταξιάρχη στο Μανταμάδο, για να προσφέρει
τα δάκρυα της ευγνωμοσύνης του στο σωτήρα της ζωής του.
Η
ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ
Ο Γιάννης
Απήκος, από το Μανταμάδο της Λέσβου, ξενιτεμένος στη Γερμανία,
ζούσε ήσυχα και χριστιανικά με τη γυναίκα του Καλλιόπη. Το Νοέμβριο του 1987
η Καλλιόπη αρρώστησε σοβαρά με βαρύ εγκεφαλικό.
Μεταφέρθηκε αμέσως σε γερμανικό νοσοκομείο, όπου παρέμεινε σε κωματώδη
κατάσταση για πέντε βδομάδες. Οι γιατροί δεν της έδιναν ζωή. Ώρα με την ώρα
περίμεναν το μοιραίο. Στην οικογένεια επικρατούσαν πόνος και θλίψη.
Να όμως
που φάνηκε κάποια
ελπίδα: Ο προστάτης του Μανταμάδου, της ιδιαίτερης πατρίδας τους, ο
Ταξιάρχης Μιχαήλ.
Όλη η οικογένεια γονάτισε αυθόρμητα μπροστά στο εικονοστάσι και σήκωσε
τα μάτια ικετευτικά στο εικόνισμα του αρχαγγέλου. Προσευχήθηκαν με πόνο, με
πίστη, με δάκρυα. Ύστερα σηκώθηκαν γαληνεμένοι, με κάποια κρυφή ελπίδα. Απ' αυτήν όμως την ομαδική προσευχή απουσίασε ο αδελφός της άρρωστης, ο
Ηρακλής. Ήταν μάρτυρας του Ιεχωβά, γι' αυτό είχε ανοίξει αθόρυβα την πόρτα
κι είχε εξαφανιστεί.
Πρωί-πρωί ξεκίνησαν για το νοσοκομείο. Εκεί δοκίμασαν μια έκπληξη.
Η
άρρωστη, που μέχρι χθες βρισκόταν σε κώμα, είχε ανοιχτά τα μάτια και τους
κοιτούσε.
- Τι συμβαίνει, Καλλιόπη; ρώτησε ο Γιάννης.
- Που πήγατε την εικόνα του Ταξιάρχη που είχαμε στο σπίτι; ρώτησε
εκείνη με δυσκολία.
- Εκεί είναι, στη θέση της.
Τότε φάνηκε
η γυναίκα να ησυχάζει, και με πολύ κόπο συνέχισε.
- Χθες το βράδυ μ' επισκέφθηκε ο Ταξιάρχης και στάθηκε εδώ, δίπλα μου.
Ήταν λίγο στενοχωρημένος. Με κοίταξε πονετικά και μου είπε: "Θέλω ν'
απλώσω τις φτερούγες μου και να σας σκεπάσω, αλλά δυσκολεύομαι". Με κοίταξε
λίγο ακόμα κι εξαφανίστηκε. Τι συμβαίνει Γιάννη; Γιατί διστάζει ο Ταξιάρχης;
Ο Γιάννης αμέσως κατάλαβε. Το εμπόδιο ήταν ο χιλιαστής αδελφός της. Το βράδυ τον συνάντησε, τον ενημέρωσε και, τελειώνοντας, τόνισε:
- Ό αρχάγγελος, Ηρακλή, δεν θέλει μόνο τη σωματική θεραπεία της αδελφής
σου, αλλά και τη δική σου την ψυχική. Θέλει τη σωτηρία σου. Θέλει την
επιστροφή σου στην ορθόδοξη πίστη. Και μαζί μ' αυτή, θέλει και την προσευχή
σου για την αδελφή σου.
Σε λίγο άρχισε ένας αγώνας σκληρός. Πάλευε ο χιλιαστής με την ορθόδοξη
χριστιανική του συνείδηση. Η τελευταία είχε σύμμαχο την αγάπη της αδελφής
του. Τελικά υπέκυψε στη δύναμη του Χριστού, γονάτισε μπροστά στο
εικονοστάσι, προσευχήθηκε με δάκρυα, αναγεννήθηκε.
Το πρωί βιάστηκαν όλοι να πάνε στο νοσοκομείο. Μα τι να δουν!
Η άρρωστη
τους περίμενε όρθια. Ο θάλαμος ήταν γεμάτος από γιατρούς και νοσοκόμες. Τα
είχαν όλοι χαμένα.
- Τη νύχτα, άρχισε να λέει χαρούμενη ή Καλλιόπη, άκουσα μέσα στην ησυχία
δυνατό φτερούγισμα. Κοιτάζω ξαφνιασμένη, και βλέπω πάλι τον Ταξιάρχη. Τώρα
όμως ήταν χαρούμενος και γελαστός. "Θα γίνεις καλά", μου είπε. Σήκωσε το
χέρι του, με σταύρωσε, μου χαμογέλασε και χάθηκε. Έκανα να σηκωθώ, και είδα
πώς μπορούσα. Στο θάλαμο νοσηλευόταν μια ακόμη άρρωστη. Με είδε που
περπατούσα, ήρθε και μ' αγκάλιασε. "Τα είδα όλα", μου είπε. "Είδα να σε
πλησιάζει στο κρεβάτι σου κάποιος ψηλός, μαυριδερός και λευκοντυμένος
άνδρας. Τον είδα να κουνάει τα χέρια του. Και ξαφνικά χάθηκε... Στην αρχή
νόμισα πώς ήταν γιατρός με την άσπρη μπλούζα. Αυτός όμως ήταν ασυνήθιστα
ψηλός, πάνω από δύο μέτρα. Δεν πατούσε στη γη και δεν έκαναν θόρυβο τα πόδια
του. Με την παρουσία του ξεχύθηκε μια ευωδιά στο δωμάτιο. Τρόμαξα και
σκεπάστηκα περισσότερο."
Την άλλη μέρα ο Γιάννης βρισκόταν κιόλας στην πατρίδα του, μπροστά στον
Ταξιάρχη, κι έβρεχε την
ιερή εικόνα του ευεργέτη του με δάκρυα χαράς κι ευγνωμοσύνης.
ΤΕΚΝΟΠΟΙΗΣΗ
Θαυμαστές επεμβάσεις του Ταξιάρχη Μανταμάδου στη ζωή της αφηγήθηκε και η κ.
Μιχαηλάρη από την Ελευσίνα. Ήταν άτεκνη, καθώς και Η αδελφή της, κι επειδή ποθούσαν ν' αποκτήσουν
παιδί, στράφηκαν με πίστη στο Θεό και στη μεσιτεία του αρχαγγέλου. Σε μια αγρυπνία
που έκαναν προς τιμήν του Ταξιάρχη, τον παρακάλεσε με
θέρμη η κ. Μιχαηλάρη για το πρόβλημα της. Τα ξημερώματα την πήρε λίγο ο
ύπνος. Είδε ότι βρισκόταν στο ναό του αρχαγγέλου με την αδελφή της, όταν
ξαφνικά παρουσιάστηκε ο Ταξιάρχης με όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Γονάτισε
αμέσως και τον παρακάλεσε να τους χαρίσει από ένα παιδί. Κι εκείνος άπλωσε
το χέρι του, σαν να ήθελε να τις καθησυχάσει, και είπε:
- Μην ανησυχείτε. Κι οι δυο σας θα κάνετε παιδιά. Να ευχαριστήσετε το
Θεό γι' αυτό Του το δώρο.
Σε τέσσερα χρόνια η αδελφή της απέκτησε παιδί, η ίδια όμως όχι. Πέρασαν
εννέα χρόνια, οπότε άρχισε ν' απελπίζεται. Στράφηκε τότε στην επιστήμη. Ταλαιπωρήθηκε, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Πληροφορήθηκε ότι στην Αγγλία υπήρχε ένας γιατρός
που μπορούσε με
εγχείρηση να οδηγήσει στην τεκνοποίηση, με πιθανότητες μία στις εκατό. Το
αποφάσισε και ετοιμάστηκε για το ταξίδι. Ένιωθε όμως έλεγχο συνειδήσεως. Την
τελευταία στιγμή δίστασε. Σκέφτηκε να καταφύγει στον Ταξιάρχη για να τη
φωτίσει τι να κάνει. Πήγε στο ναό του, στο Μανταμάδο, και τον παρακάλεσε. Και το ίδιο βράδυ,
ενώ προσευχόταν, τον είδε να βγαίνει ολοζώντανος απ' το εικόνισμα του, μ'
ένα βλέμμα παραπονεμένο, σαν να της έλεγε: "Γιατί λιγοψύχησες; Γιατί έχασες
την πίστη σου και την ελπίδα στο Θεό;
Δεν πείστηκες
απ' το παράδειγμα της
αδελφής σου;". "Έπεσε αμέσως μετανοημένη και ζήτησε με δάκρυα συγχώρηση. Τότε τον
άκουσε να της λέει:
- Δεν θα πας έξω. Εκεί δεν πρόκειται να κάνεις παιδί. Εδώ θα το
αποκτήσεις.
Σ' ένα μήνα ήταν έγκυος κι έφερε στον κόσμο ένα χαριτωμένο κοριτσάκι, τη
Βαρβάρα. Όταν η μικρή ήταν έξι χρονών, πήγανε στο ναό του αρχαγγέλου για να
κάνουν μια ευχαριστήρια αγρυπνία. Η μητέρα άφησε το παιδί σ' ένα κελλί για να κοιμηθεί και πήγε στην
εκκλησία. Όταν τελείωσε η λειτουργία και γύρισε στο κελλί, η μικρή της είπε:
- Εσύ, μαμά, ήσουν στην εκκλησία, αλλά ο Ταξιάρχης ήταν μαζί μου όλη τη
νύχτα και μου κρατούσε συντροφιά.
Αργότερα, η ευλαβής γυναίκα δοκίμασε άλλη μια θαυμαστή εκδήλωση της
προστασίας του αρχαγγέλου. Ανήμερα των Ταξιαρχών το 1989, την έπιασε δυνατός
πόνος στη μήτρα. Σε λίγο καιρό η κατάσταση επιδεινώθηκε. Έγιναν οι
απαραίτητες εξετάσεις και οι γιατροί συνέστησαν να γίνει εγχείρηση.
Εκείνη, μόλις το άκουσε, αρνήθηκε, κι άρχισε να κλαίει σαν μικρό παιδί.
Κατέφυγε πάλι στον Ταξιάρχη, και ζητούσε με επιμονή και πίστη το θαύμα του.
Με την προσευχή ηρέμησε, κι όταν το βράδυ έπεσε να κοιμηθεί, βλέπει στον
ύπνο της την Παναγία, βασίλισσα στο θρόνο, και πλάι της τον Ταξιάρχη. Της
χαμογελούσαν.
Το πρωί ξεκίνησε για να εισαχθεί στο νοσοκομείο. Έκανε πολλές εξετάσεις
και περίμενε τ' αποτελέσματα. Κάποια στιγμή την κάλεσαν οι γιατροί και της
είπαν:
- Δεν έχεις απολύτως τίποτα, κυρία μου. Μπορείς να πάς στο σπίτι σου...
Από τότε είναι εντελώς υγιής και δοξάζει τον Κύριο και τη χάρη του
αρχαγγέλου Του.
ΜΑΡΤΥΡΙΑ
ΕΝΟΣ
ΙΕΡΕΑ
ΓΙΑΤΡΟΥ
Μια
συγκλονιστική
μαρτυρία
ενός
ιερέως
γιατρού,
μέλους
της
Ακαδημίας
Επιστημών
της
Νέας
Υόρκης.
Το περιστατικό
συνέβη στον π. Δανιήλ
Σάπικα, κάτοικο Αθηνών, Αρχιμανδρίτη και
γιατρό. Το 1976 αποφοίτησε από την
Θεολογική Σχολή Αθηνών, και το 1978
χειροτονήθηκε κληρικός. Το 1992
αποφοίτησε από την Ιατρική Σχολή τού
Πανεπιστημίου Αθηνών, και το 1992
εκλέγεται ενεργό μέλος τής Ακαδημίας
Επιστημών Νέας Υόρκης. Μάλιστα είναι και
ο πρώτος Ορθόδοξος κληρικός μέλος της
Ακαδημίας Επιστημών.
Στις 19.2.01
σε πανηγυρική εκδήλωση
ενώπιον του Αρχιεπισκόπου Αθηνών,
εκπροσώπου του Προέδρου της Ελληνικής
Δημοκρατίας και μελών της Κυβέρνησης,
του απονεμήθηκε πλατινένιος κότινος για
τις υπηρεσίες του στον Οικουμενικό
Ελληνισμό.
Διηγείται ό ίδιος...
"Στις 22 Απριλίου 1994 εισήχθηκα
στο Ευγενίδειο Θεραπευτήριο με 4,5 κιλά
εμπύημα δεξιού ημιθωρακίου, με
συμπτώματα απολύτου άπνοιας, αδυναμία
βάδισης, 41,5 πυρετό, ενώ υπέστη
και
διαβητικό σοκ αγνώστου αιτιολογίας...
Μέσα από ένα
σύννεφο έβλεπα και
άκουγα τα συμβαίνοντα μέσα στο
χειρουργείο, και το βάσανο το μεγάλο
ήταν, ότι, σαν γιατρός γνώριζα πολύ καλά
την κρίσιμη κατάστασή μου...
Γνώριζα, ότι
το ποσοστό κατάληξης (θανάτου μου) ήταν γύρω
στο 95%. Και δεν
είχα άδικο. Μάλιστα ήμουν και επιεικής
στην κρίση μου, γιατί η ιατρική ομάδα
πού αποτελείτο από τον Ιωάννη Μπελένη
διευθυντή τού Ευαγγελισμού, τον καθηγητή
Χρυσόστομο Μελισσινό διευθυντή
πνευμονολογικής κλινικής στο Νοσοκομείο
Υγεία, και με την Ειρήνη Μπατάλη
αναισθησιολόγο να φοβάται να μού δώσει
νάρκωση για τον κίνδυνο ανακοπής της
καρδιάς λόγω βάρους μου, συζητούσαν
δυνατά γιατί δεν πίστευαν ότι άκουγα τα
λεγόμενά τους...
Τούς άκουγα
να μού δίνουν ζωή μόνο
2% !... "Θα κάνουμε ότι μπορούμε, έλεγαν,
γιατί οι πιθανότητες ζωής είναι
ελάχιστες, με ποσοστό κατάληξης 98% !
Έτσι κι αλλιώς καταδικασμένος είναι..."
Εκείνη
την ώρα ένιωσα μόνος,
κατάμονος... Έκανα με κόπο τον σταυρό μου
και προσευχήθηκα στον προστάτη μου, τον
Ταξιάρχη... " Ταξιάρχη μου, Αρχάγγελε Μιχαήλ,
μη με αφήνεις, μη με εγκαταλείπεις. Εσένα
μόνο έχω τώρα, σ΄ εσένα εμπιστεύομαι την
ζωή μου..." !
Ένας
μεταλλικός θόρυβος διέκοψε την
νοερά προσευχή μου. Φοβήθηκα ότι με την
κίνηση των χεριών μου έριξα κάποιο
εργαλείο, και προσπάθησα να γυρίσω το
κεφάλι μου προς την κατεύθυνση του
θορύβου. Και τότε... ώ Θεέ μου !
Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ,
ο Ταξιάρχης, με την πανοπλία του και το σπαθί
στο δεξί
χέρι του, στεκόταν πλάϊ μου,
χαμογελαστός και ολοζώντανος !
"Δανιήλ, είμαι εδώ, μού είπε.
Δεν σε εγκατέλειψα. Σε προστατεύω. Εγώ
θα σε
χειρουργήσω, και θα γίνεις καλά. Μη
φοβάσαι ! " Ήταν τα λόγια του Αρχαγγέλου,
και
καθώς μου μιλούσε ακούμπησε το ξίφος στο
στήθος μου !...
Σε λίγο ήλθε
ο καθηγητής Μπελένης. "
Ας προσευχηθούμε μαζί πάτερ Δανιήλ, μού
είπε, και με την βοήθεια του Θεού όλα θα
πάνε καλά ". Και πράγματι πήγανε !
Η εγχείρηση πέτυχε.
Το χέρι του
γιατρού πού το οδηγούσε ο Αρχάγγελος,
είμαι βέβαιος γι' αυτό, μου ξανάδωσε πάλι
την ζωή πού είχε αρχίσει να φεύγει από
μέσα μου. Και σήμερα, όχι για πρώτη
φορά, ήλθα και πάλι εδώ, στο πανελλήνιο
προσκύνημα των Παμμεγίστων Ταξιαρχών
στο Μανταμάδο της Λέσβου, για να
ευχαριστήσω τον Αρχάγγελο του Θεού
Μιχαήλ, για την σωτηρία μου..."
(
απόσπασμα από τό τριμηνιαίο δελτίο
επικοινωνίας " Ό Ταξιάρχης " , τού Ιερού
προσκυνήματος Ταξιαρχών Μανταμάδου τής
Λέσβου).
|
