|
ΟΙ ΔΙΚΑΙΟΙ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ |
||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||
|
ΔΙΚΑΙΟΣ ΑΑΡΩΝ |
||||||||||||||||
|
Ο ΔΙΚΑΙΟΣ ΑΑΡΩΝ
Υπήρξε ο πρώτος Αρχιερέας του Ισραήλ. Γεννήθηκε στην Αίγυπτο και ανήκε σε μια από τις 3 οικογένειες της φυλής Λευί, τους Κααθίτες. Ήταν γιος του Αμβράμ και της Ιωχαβέδ (Έξοδος 2,1. 6.20. Αριθμοί 26,59. Α' Παραλειπομένων 5,29. 6,3. 23,13). Ήταν κατά τρία χρόνια μεγαλύτερος του αδερφού του Μωυσή (Έξοδος 7,7) και κατά τρία μικρότερος της αδερφής του Μαριάμ. Σύζυγός του ήταν η Ελισάβετ, κόρη του Αμιναδάβ (Έξοδος 6,23. 26,59), με την οποία απέκτησε τέσσερις γιους, τον Ναδάβ, τον Αβιούδ (Αβιού), τον Ελεάζαρ και τον Ιθάμαρ (Έξοδος 6,23. Αριθμοί 3,2. 26,60. Α' Παραλειπομένων 5,29. 24,1). Σύμφωνα με τους υπολογισμούς των χρονολογιών της Παλαιάς Διαθήκης ο Ααρών θα πρέπει να έζησε περίπου το 1523-1407 π.Χ..
Ο Ααρών και οι απόγονοί του είχαν οριστεί από τον Κύριο να προσφέρουν θυσίες στη Σκηνή του Μαρτυρίου, στα Άγια των Αγίων, να προσφέρουν θυμίαμα ενώπιον του Κυρίου, να λειτουργούν στη Σκηνή του Μαρτυρίου και να εύχονται στ' όνομα του Κυρίου (Α' Παραλειπομένων 23,13). Η Αγία Γραφή αποκαλεί τον Ααρών "Άγιον Κυρίου" (Ψαλμοί 105,16), τον οποίο ο Κύριος ευλόγησε μαζί με τους απογόνους του (Ψαλμοί 113,18-20). Στους Ψαλμούς αναφέρεται ότι ο Μωυσής και ο Ααρών, ως ιερείς του Κυρίου επικαλούνταν τ' όνομά του και ο Κύριος τους άκουγε και τους μιλούσε μέσα από μια νεφέλη (Ψαλμοί 98,6-7).
Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΑΡΩΝ ΜΕ ΤΟΝ ΜΩΥΣΗ
Ο Μωυσής μια μέρα αναγκάστηκε να σκοτώσει έναν Αιγύπτιο που κακομεταχειριζόταν έναν Ισραηλίτη, να φύγει από την Αίγυπτο και να πάει στη γη Μαδιάμ, όπου έμεινε για σαράντα χρόνια. Ο Ααρών, με εντολή του Θεού, συνάντησε το Μωυσή στην έρημο, στο όρος του Θεού, στο Σινά. Εκεί ο Μωυσής ανακοίνωσε στον Ααρών όλα όσα ο Κύριος του είχε αναθέσει να πει και όλα τα θαύματα που τον είχε διατάξει να κάνει. Ο Ααρών ήταν ικανός στο λόγο, ενώ ο Μωυσής ήταν βραδύγλωσσος. Αυτός ήταν και ο λόγος που πήρε εντολή από τον Κύριο να βοηθήσει το Μωυσή και να παρουσιαστούν στο Φαραώ και να του ζητήσουν την απελευθέρωση του λαού του Ισραήλ. Η Παλαιά Διαθήκη τον ονομάζει δεξί χέρι και φωνή του Μωυσή. Πήγαν, λοιπόν, ο Μωυσής και ο Ααρών και συγκέντρωσαν όλους τους πρεσβυτέρους των Ισραηλιτών. Ο Ααρών τους ανακοίνωσε όλα όσα είχε πει ο Κύριος στο Μωυσή κι ο Μωυσής έκανε τα θαύματα μπροστά στο λαό. Αυτοί πίστεψαν, και κατάλαβαν ότι ο Κύριος είχε στρέψει το ενδιαφέρον του στους Ισραηλίτες και είχε δει τη δυστυχία τους. Έσκυψαν τότε και προσκύνησαν (Έξοδος 4,18-31).
Ο ΑΑΡΩΝ ΚΑΙ Ο ΜΩΥΣΗΣ ΣΤΟ ΦΑΡΑΩ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ ΠΟΥ ΕΠΛΗΞΑΝ ΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ
Μετά απ' αυτά, ο Μωυσής κι ο Ααρών πήγαν στο Φαραώ και του είπαν ότι, ο Κύριος, ο Θεός του Ισραήλ, ζήτησε ν' αφήσει ελεύθερο το λαό του να πάει να θυσιάσει στον Κύριο στην έρημο. Ο Φαραώ αρνήθηκε, επειδή θα έχανε ένα σημαντικό αριθμό εργατών για την κατασκευή των έργων. Την ίδια μέρα ο Φαραώ έδωσε διαταγή να γίνουν πιο βαριές οι δουλειές στους Ισραηλίτες, ώστε να είναι συνέχεια απασχολημένοι και να μην ξεσηκώνονται με παραπλανητικά λόγια. Και μάλιστα τους ανάγκασε να βρίσκουν οι ίδιοι τα υλικά, ενώ μέχρι τότε τους τα έφερναν έτοιμα οι Αιγύπτιοι, και να βγάζουν την ίδια δουλειά όπως πριν. Οι Ισραηλίτες θεώρησαν υπεύθυνους τον Μωυσή και τον Ααρών για τη σκληρή συμπεριφορά του Φαραώ απέναντί τους (Έξοδος 5,1-21).
Τότε ο Κύριος μίλησε στο Μωυσή και στον Ααρών, και τους έδωσε οδηγίες πως θα πάνε στο Φαραώ, ώστε να τον πείσουν να βγάλει τους Ισραηλίτες από την Αίγυπτο (Έξοδος 6,13). Ο Μωυσής ήταν 80 ετών και ο Ααρών 83, όταν παρουσιάστηκαν και μίλησαν στο Φαραώ. Ο βασιλιάς της Αιγύπτου δεν επέτρεψε τη φυγή των Ισραηλιτών. Ο Ααρών με την υπόδειξη του Μωυσή εκτελεί το πρώτο θαύμα ενώπιον του Φαραώ αποδεικνύοντας την υπεροχή του Κυρίου έναντι των θεών της Αιγύπτου. Συγκεκριμένα ο Ααρών έριξε το ραβδί του κάτω το οποίο μετατράπηκε σε μεγάλο φίδι και επειδή και οι μάγοι του Φαραώ έκαναν το ίδιο, το ραβδί (φίδι) του Ααρών έφαγε τα ραβδιά (φίδια) των μάγων του Φαραώ. Παρ' όλα αυτά η καρδιά του Φαραώ έμεινε σκληρή και δεν τους άκουσε. Θεωρούσε τα θαύματα αυτά πράξεις μαγικές (Έξοδος 7,7-13).
Έτσι, άρχισε μια σειρά από δέκα πληγές οι οποίες επήλθαν στο Φαραώ και το λαό του. Ο Μωυσής με τον Ααρών έκαναν όπως ακριβώς τους είχε διατάξει ο Κύριος. Πήγαν το επόμενο πρωί στο Φαραώ, την ώρα που αυτός περπατούσε δίπλα στο Νείλο. Σήκωσε το ραβδί του ο Ααρών και χτύπησε τα νερά του Νείλου, μπροστά στα μάτια του Φαραώ και των αυλικών του, κι όλο το νερό του ποταμού έγινε αίμα. Τα ψάρια ψόφησαν, και βρώμησε ο Νείλος, έτσι που οι Αιγύπτιοι δεν μπορούσαν να πιουν νερό απ' αυτόν. Το ίδιο έκανε κατόπιν με όλους τους ποταμούς και τις πηγές της Αιγύπτου. Όλα τα ποτάμια και οι πηγές της Αιγύπτου γέμισαν με αίμα. Αλλά το ίδιο έκαναν και οι μάγοι των Αιγυπτίων με την τέχνη τους. Έτσι ο Φαραώ έμεινε άκαμπτος και δεν άκουσε το Μωυσή και τον Ααρών. Αλλά όλοι οι Αιγύπτιοι έσκαβαν γύρω από τον Νείλο, για να βρουν νερό πόσιμο (Έξοδος 7,14-24).
Πέρασαν εφτά μέρες, αφότου ο Κύριος χτύπησε το Νείλο. Τότε ο Μωυσής και ο Ααρών πήγαν στο Φαραώ, και ο Ααρών άπλωσε το χέρι του προς τα νερά της Αιγύπτου και βγήκαν βάτραχοι που σκέπασαν όλη τη χώρα. Το ίδιο όμως έκαναν και οι μάγοι του Φαραώ με την τέχνη τους. Την επόμενη μέρα ο Μωυσής προσευχήθηκε στον Κύριο, όπως του ζήτησε ο Φαραώ, για ν' απαλλάξει τους Αιγύπτιους από τους βατράχους. Μόλις όμως οι βάτραχοι ψόφησαν και άλλοι περιορίστηκαν στο Νείλο, ο Φαραώ πεισμάτωσε πάλι και δεν άκουσε το Μωυσή και τον Ααρών (Έξοδος 7,25-8,11).
Μετά από αυτό σύμφωνα με τις οδηγίες του Κυρίου προς το Μωυσή, ο Ααρών άπλωσε το ραβδί του και χτύπησε το χώμα της γης και όλη η σκόνη μεταβλήθηκε σε σκνίπες που ορμούσαν στους ανθρώπους και στα ζώα. Το ίδιο επιχείρησαν να κάνουν και οι μάγοι του Φαραώ με την τέχνη τους, αλλά δεν μπόρεσαν. Τότε είπαν οι μάγοι στο Φαραώ ότι αυτό είναι επέμβαση Θεού, αλλά ο Φαραώ παρέμεινε άκαμπτος και δεν έκανε ότι του ζητούσαν ο Μωυσής και ο Ααρών (Έξοδος 8,12-15).
Μετά από την πληγή αυτή ο Μωυσής και ο Ααρών, πήγαν πρωί στο Φαραώ, την ώρα που αυτός περπατούσε δίπλα στο Νείλο και του ζήτησαν να αφήσει ελεύθερους τους Ισραηλίτες. Αλλά κι αυτή τη φορά ο Φαραώ ήταν άκαμπτος. Κι αμέσως γέμισε με σκυλόμυγες η Αίγυπτος, και το ανάκτορο του Φαραώ και τα σπίτια των Αιγυπτίων. Μόνο η περιοχή που ήταν οι Ισραηλίτες δεν γέμισε. Και ήταν η σκυλόμυγες καταστροφή για την Αίγυπτο. Τότε κάλεσε ο Φαραώ το Μωυσή και τον Ααρών και τους έδωσε την άδεια να θυσιάσουν στο Θεό τους, αλλά μέσα στην Αίγυπτο. Ο Μωυσής αρνήθηκε γιατί η θυσία πρέπει να γίνει στην έρημο, στο μέρος που όρισε ο Κύριος. Και ενώ ο Φαραώ είχε δεχτεί και έδωσε την άδεια στους Ισραηλίτες να φύγουν, αλλά όταν ο Θεός απάλλαξε τη χώρα από τις σκυλόμυγες, ο Φαραώ μετάνιωσε και έμεινε κι αυτή τη φορά άκαμπτος και δεν άφησε το λαό να φύγει (Έξοδος 8,16-28).
Μετά από την πληγή αυτή ο Μωυσής και ο Ααρών, σύμφωνα με τις οδηγίες του Κυρίου, πήγαν στο Φαραώ και του ζήτησαν να αφήσει ελεύθερους τους Ισραηλίτες να λατρεύσουν τον Κύριο στην έρημο. Αλλά κι αυτή τη φορά ο Φαραώ ήταν άκαμπτος. Την επόμενη μέρα ο Κύριος τιμώρησε με θανατικό όλα τα ζώα των Αιγυπτίων, ενώ από τα ζώα των Ισραηλιτών δεν ψόφησε ούτε ένα. Ο Φαραώ έστειλε να εξακριβώσουν το γεγονός, και είδε ότι από τα ζώα των Ισραηλιτών δεν είχε ψοφήσει ούτε ένα. Παρ' όλα αυτά όμως έμεινε άκαμπτος και δεν άφησε το λαό να φύγει (Έξοδος 9,1-7).
Ο Κύριος έδωσε οδηγίες στο Μωυσή και στον Ααρών για την επόμενη καταστροφή που θα πλήξει την Αίγυπτο. Πήραν λοιπόν καπνιά από το φούρνο, σύμφωνα με την εντολή του Κυρίου, και πήγαν στο Φαραώ. Εκεί ο Μωυσής τη σκόρπισε μπροστά στο Φαραώ και καθώς έπεφτε η καπνιά, κάτι σαν σκόνη έπεσε πάνω σ' ολόκληρη την Αίγυπτο και προξένησε στους ανθρώπους και στα ζώα εξανθήματα και πληγές. Οι μάγοι του Φαραώ δεν μπορούσαν να παρουσιαστούν στο Μωυσή γιατί είχαν γεμίσει κι αυτοί πληγές, όπως όλοι οι Αιγύπτιοι. Όμως κι αυτή τη φορά ήταν άκαμπτος ο Φαραώ και δεν έκανε αυτό που του ζητούσαν ο Μωυσής κι ο Ααρών (Έξοδος 9,8-12).
Αμέσως μετά πήγαν ο Μωυσής και ο Ααρών στο Φαραώ και του ζήτησαν να αφήσει ελεύθερους τους Ισραηλίτες να λατρεύσουν τον Κύριο στην έρημο και τον προειδοποίησαν ότι το επόμενο πρωί θα πέσει μεγάλο χαλάζι στη χώρα. Αλλά κι αυτή τη φορά ο Φαραώ ήταν άκαμπτος. Όσοι από τους αξιωματούχους του σεβάστηκαν το λόγο του Κυρίου, φρόντισαν κι έβαλαν σε υπόστεγα τα ζώα τους. Έτσι την επόμενη μέρα ο Κύριος άρχισε να στέλνει βροντές και χαλάζι. Ποτέ στην Αίγυπτο δεν είχε ξαναπέσει χαλάζι τόσο δυνατό, το οποίο σκότωσε όσους ανθρώπους και ζώα βρέθηκαν έξω στα χωράφια. Ακόμη κατέστρεψε πολλά από τα σπαρτά. Και μόνο στην περιοχή όπου κατοικούσαν οι Ισραηλίτες, δεν έπεσε χαλάζι. Τότε έστειλε ο Φαραώ και κάλεσε το Μωυσή και τον Ααρών και τους ζήτησε να παρακαλέσουν τον Κύριο, να σταματήσει τις βροντές και το χαλάζι και τότε θα αφήσει τους Ισραηλίτες να φύγουν. Ο Μωυσής ύψωσε τα χέρια του στον Κύριο και σταμάτησαν οι βροντές και το χαλάζι. Μόλις είδε ο Φαραώ ότι έπαψε η βροχή, το χαλάζι και οι βροντές, παρέμεινε πάλι άκαμπτος κι αυτός και οι αυλικοί του, και δεν άφησε τους Ισραηλίτες να φύγουν (Έξοδος 9,13-35).
Μετά από την καταστροφή αυτή πήγαν ο Μωυσής και ο Ααρών στο Φαραώ και του είπαν ως πότε θα αντιστέκεται στον Κύριο και δεν αφήνει ελεύθερους τους Ισραηλίτες να τον λατρεύσουν στην έρημο. Οι αυλικοί του Φαραώ ζήτησαν κι αυτοί με τη σειρά τους να φύγουν οι Ισραηλίτες και να λατρεύσουν τον Κύριο, τον Θεό τους, γιατί η Αίγυπτος καταστρέφεται. Ο Φαραώ επέτρεψε μόνο οι άντρες να φύγουν γιατί υποψιάστηκε πως είχαν κακό σκοπό. Ο Μωυσής επέμενε να φύγουν όλοι. Ο Φαραώ επέμενε και τους έδιωξαν από το παλάτι. Τότε ο Μωυσής άπλωσε το ραβδί του και ο Κύριος έστειλε έναν νότιο άνεμο πάνω στη χώρα, που φυσούσε όλη τη μέρα εκείνη και όλη τη νύχτα. Το πρωί ο άνεμος έφερε τόσες ακρίδες, που ποτέ στο παρελθόν δεν είχαν φανεί τόσες πολλές, ούτε πρόκειται να ξαναφανούν. Αυτές σκέπασαν όλη την επιφάνεια της χώρας, έτσι που μαύρισε η γη. Καταβρόχθισαν τα σπαρτά και ότι είχε απομείνει από το χαλάζι, έτσι ώστε δεν έμεινε ίχνος πράσινο σ' ολόκληρη την Αίγυπτο. Τότε ο Φαραώ έστειλε βιαστικά και κάλεσε το Μωυσή και τον Ααρών και τους ζήτησε να παρακαλέσουν τον Κύριο, να πάρει μακριά αυτό το θανατηφόρο πλήγμα. Ο Μωυσής παρακάλεσε τον Κύριο και ο Κύριος έφερε έναν αντίθετο δυνατό άνεμο από τη Μεσόγειο θάλασσα, ο οποίος έδιωξε τις ακρίδες και τις έριξε στην Ερυθρά θάλασσα. Αλλά ο Φαραώ έμεινε άκαμπτος και δεν άφησε τους Ισραηλίτες να φύγουν (Έξοδος 10,1-20).
Ο Μωυσής, σύμφωνα με τις οδηγίες του Κυρίου, σήκωσε το χέρι του στον ουρανό, κι έπεσε βαθύ σκοτάδι σ' ολόκληρη τη χώρα για τρεις μέρες. Δεν έβλεπε ο ένας τον άλλο και έμειναν στα σπίτια τους για τρεις μέρες. Αλλά εκεί που κατοικούσαν οι Ισραηλίτες υπήρχε φως. Τότε ο Φαραώ κάλεσε το Μωυσή και τον Ααρών, και τους έδωσε την άδεια να φύγουν οι Ισραηλίτες, αλλά χωρίς τα ζώα τους. Ο Μωυσής απάντησε ότι τα ζώα είναι απαραίτητα για τη θυσία. Ο Φαραώ και πάλι δεν τους άφησε να φύγουν, έδιωξε το Μωυσή από το παλάτι και τον απείλησε με τη ζωή του αν τον ξαναδεί (Έξοδος 10,21-29).
Ο Μωυσής και ο Ααρών, σύμφωνα με τις οδηγίες του Κυρίου, πήγαν στο Φαραώ και του είπαν ότι τα μεσάνυχτα θα περάσει άγγελος Κυρίου μέσα από την Αίγυπτο. Κάθε πρωτότοκος γιος σε όλη τη χώρα θα πεθάνει, από τον πρωτότοκο του Φαραώ ως τον πρωτότοκο της δούλης, ακόμη και τα πρωτογέννητα των ζώων. Ο Φαραώ όμως, και πάλι δεν τους άφησε να φύγουν (Έξοδος κεφ. 11). Τότε ο Κύριος έδωσε οδηγίες στο Μωυσή και στον Ααρών για το τελευταίο βράδυ στην Αίγυπτο. Ο Μωυσής και ο Ααρών είπαν στους Ισραηλίτες κάθε οικογένεια να πάρει από ένα χρονιάρικο αρνί ή κατσίκι να το φάνε μαζί με άζυμο άρτο και πικρά χόρτα, και με το αίμα του να σημαδέψουν τις πόρτες του σπιτιού. Τα μεσάνυχτα ο άγγελος του Κυρίου θα περάσει μέσα από την Αίγυπτο και θα θανατώσει κάθε πρωτότοκο στη χώρα, τα πρωτότοκα των ανθρώπων και τα πρωτογέννητα των ζώων. Αλλά τα σπίτια των Ισραηλιτών, όπου οι πόρτες θα είναι σημαδεμένες με το αίμα θα τα προσπεράσει. Και την ημέρα αυτή θα πρέπει να τη θυμούνται και να τη γιορτάζουν επίσημα. Αυτή θα είναι η γιορτή του Πάσχα, για να τιμηθεί ο Κύριος που χτύπησε τους Αιγυπτίους, προσπέρασε τα σπίτια των Ισραηλιτών και τους έβγαλε από την Αίγυπτο. Τότε ο λαός έσκυψε και προσκύνησε και έκαναν όπως διέταξε ο Κύριος το Μωυσή και τον Ααρών (Έξοδος 12,1-28).
Τα μεσάνυχτα της ίδιας νύχτας, ο άγγελος του Κυρίου θανάτωσε κάθε πρωτότοκο αγόρι στην Αίγυπτο. Από τον πρωτότοκο γιο του Φαραώ και διάδοχο του θρόνου, ως τον πρωτότοκο γιο κάθε Αιγυπτίου, καθώς και όλα τα πρωτογέννητα των ζώων. Εκείνη τη νύχτα ο Φαραώ ξύπνησε από τον ύπνο του τρομαγμένος, καθώς κι οι αυλικοί του, κι όλοι οι Αιγύπτιοι, κι έγινε θρήνος μεγάλος στην Αίγυπτο, γιατί δεν υπήρχε σπίτι που να μην είχε νεκρό. Τότε ο Φαραώ κάλεσε το Μωυσή και τον Ααρών μέσα στη νύχτα και τους έδωσε την άδεια να φύγουν και μάλιστα οι Αιγύπτιοι πίεζαν τους Ισραηλίτες να βιαστούν να φύγουν από τη χώρα, γιατί σκέφτονταν ότι όσο έμεναν εκεί, θα πέθαιναν όλοι τους (Έξοδος 12,29-36).
Μετά από 430 χρόνια στην Αίγυπτο, μαζεύτηκαν όλοι οι Ισραηλίτες, άντρες, γυναίκες και παιδιά. Μπήκαν μπροστά οι πολεμιστές, που ήταν εξακόσιες χιλιάδες και ξεκίνησαν. Όταν όμως οι Ισραηλίτες αναχώρησαν από την Αίγυπτο ο Φαραώ μετάνιωσε και τους κυνήγησε. Μετά από δυναμική επέμβαση του Θεού τα νερά της Ερυθράς θάλασσας άνοιξαν, με αποτέλεσμα οι Ισραηλίτες να σωθούν και να περάσουν απέναντι. Κι αμέσως μετά ο Θεός έκλεισε τα νερά με αποτέλεσμα να πνιγεί όλος ο στρατός των Αιγυπτίων (Έξοδος κεφ. 14). Η μετάβαση του Ιωσήφ και του Ααρών στο Φαραώ, καθώς και οι πληγές που έστειλε ο Θεός στην Αίγυπτο, αναφέρονται και στο βιβλίο των Ψαλμών (Ψαλμοί 104,24-36).
Ο ΑΑΡΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΤΩΝ ΙΣΡΑΗΛΙΤΩΝ
Όταν οι Ισραηλίτες πορευόντουσαν στην έρημο, τότε άρχισαν τα παράπονα ενάντια στο Μωυσή και στον Ααρών ζητώντας τους κρέας και ψωμί. Τότε ο Κύριος έστειλε τα ορτύκια και το μάννα για να χορτάσει ο λαός. Ο Μωυσής είπε στον Ααρών να πάρει μια στάμνα, να βάλει μέσα λίγο μάννα και να την τοποθετήσει ενώπιον του Κυρίου, ώστε να φυλαχθεί για τις επόμενες γενιές. Ο Ααρών έπραξε όπως του είπε ο Μωυσής και την τοποθέτησε μπροστά στην Κιβωτό της Διαθήκης (Έξοδος 16,1-36. Ψαλμοί 105,13-16).
Αργότερα ήρθαν οι Αμαληκίτες να πολεμήσουν τους Ισραηλίτες στη Ραφιδείν. Ο Μωυσής, ο Ααρών και ο Ωρ ανέβηκαν στην κορυφή ενός λόφου. Όσο ο Μωυσής είχε υψωμένα τα χέρια του, νικούσαν οι Ισραηλίτες όταν τα κατέβαζε, νικούσαν οι Αμαληκίτες. Επειδή τα χέρια όμως του Μωυσή κουράζονταν, τότε ο Ααρών και ο Ωρ πήραν μια πέτρα, την έβαλαν εκεί που στεκόταν ο Μωυσής, κι αυτός κάθισε πάνω της. Μετά ο Ααρών από τη μια μεριά και ο Ωρ από την άλλη, στήριζαν τα χέρια του Μωυσή. Μ' αυτό τον τρόπο, τα χέρια του Μωυσή έμειναν σταθερά υψωμένα ως τη δύση του ήλιου. Έτσι οι Ισραηλίτες, τους οποίους ηγούνταν ο Ιησούς του Ναυή, κατατρόπωσαν τους Αμαληκίτες (Έξοδος 17,8-16).
Όταν ο Ιοθόρ, ιερέας της Μαδιάμ και πεθερός του Μωυσή, μαζί με τη γυναίκα του Μωυσή, τη Σεπφώρα, και τα δυο του παιδιά, τον Γηρσάμ και τον Ελιέζερ, επισκέφτηκαν τους Ισραηλίτες στους πρόποδες του όρους Σινά, τότε ο Ααρών και όλοι οι πρεσβύτεροι των Ισραηλιτών συμμετείχαν με τον πεθερό του Μωυσή στο ιερό γεύμα που έγινε ενώπιον του Κυρίου (Έξοδος 18,1-12). Μετά τη διαθήκη του Θεού με τον Ισραήλ στο όρος Σινά και την ανακοίνωση στο λαό των εντολών του Κυρίου, ο Μωυσής, ο Ααρών, ο Ναδάβ και ο Αβιούδ, καθώς και εβδομήντα από τους πρεσβυτέρους των Ισραηλιτών ανέβηκαν στο βουνό. Βέβαια ο Ααρών και οι γιοι του δεν είδαν είδαν το Θεό του Ισραήλ, αλλά είδαν τον τόπο όπου στάθηκε. Και ο τόπος αυτός φαινόταν σαν να ήταν κατασκευασμένος από πλίνθους σαπφείρου και είχε τη διαύγεια και τη λάμψη του καθαρού ουρανού. Ο Θεός δεν έκανε κανένα κακό σ' αυτούς τους επιφανείς Ισραηλίτες, οι οποίοι κάθισαν σ' εκείνο το θείο τόπο και έφαγαν (Έξοδος 24,9-11). Αμέσως μετά ο Μωυσής, ανέβηκε στο βουνό για να πάρει τις λίθινες πλάκες με τις εντολές του Κυρίου. Επειδή θα έλειπε για πολύ καιρό όρισε τον Ααρών και τον Ωρ ως υπεύθυνους απέναντι στο λαό (Έξοδος 24,12-14).
Παρόλο που ο Ααρών ήταν ευσεβής άνθρωπος δεν είχε δυνατό χαρακτήρα, με αποτέλεσμα όταν ο Μωυσής αργούσε να κατέβει από το όρος Σινά, και ενώ είχε την υπευθυνότητα του λαού, αναγκάστηκε να υποκύψει στην επιθυμία των Ισραηλιτών, οι οποίοι ήθελαν να τους κατασκευάσει ένα είδωλο, για να το λατρεύουν ως θεό. Ο Ααρών τους είπε να φέρουν όλοι τα χρυσά τους κοσμήματα και μ' αυτά τους έφτιαξε ένα χρυσό μοσχάρι. Το έστησε σ' ένα μέρος ψηλό και οι Ισραηλίτες έρχονταν και το προσκυνούσαν. Την άλλη μέρα ο Ααρών έχτισε ακριβώς απέναντι ένα θυσιαστήριο για τον Κύριο και πρόσφερε ευχαριστήρια θυσία στον Κύριο για την σωτηρία τους από την Αίγυπτο. Το μεγαλύτερο μέρος του λαού συμμετείχε σ' αυτή την ευχαριστήρια θυσία και μετά κάθισαν, φάγανε και ήπιανε, κι έπειτα σηκώθηκαν και διασκέδαζαν (Έξοδος 32,1-6. Δευτερονόμιο 9,7-11. Ψαλμοί 105,19-20). Ο Μωυσής όταν είδε όμως τους Ισραηλίτες να προσκυνούν το χρυσό μοσχάρι, τόσος θυμός τον έπιασε, που του έπεσαν οι πλάκες κι έσπασαν. Επέπληξε αυστηρά τον Ααρών και του είπε: «Τι σου έκανε αυτός ο λαός και τους παρέσυρες σε μια τόσο μεγάλη αμαρτία;» Ο Ααρών απάντησε: «Μη θυμώνεις, κύριε μου. Ξέρεις ότι ο λαός αυτός είναι ορμητικός. Αυτοί μου είπαν, να τους κάνω θεούς να προπορεύονται στο δρόμο τους, γιατί δεν ήξεραν τόσες μέρες τι απέγινες. Κι εγώ ζήτησα να μου δώσουν τα χρυσαφικά τους και μ' αυτά έφτιαξα αυτό το μοσχάρι» (Έξοδος 32,21-24). Ο Μωυσής κατέστρεψε το χρυσό μοσχάρι (Έξοδος 32,20) και αφού είδε ότι ο λαός είχε αφεθεί ελεύθερος κι έκανε ότι ήθελε, γιατί ο Ααρών επέτρεψε να γίνει κάτι τέτοιο, στη συνέχεια τιμώρησε με θάνατο όσους αμάρτησαν μπροστά στο Θεό (Έξοδος 32,25-29). Αλλά και εναντίον του Ααρών αγανάκτησε ο Κύριος και ήθελε να τον εξολοθρεύσει, αλλά δεν προχώρησε στην ενέργεια αυτή μετά από δέηση του Μωυσή (Δευτερονόμιο 9,20)
Όταν ο Μωυσής κατέβηκε από το όρος Σινά και τις δεύτερες πλάκες του Νόμου στα χέρια του, ο Ααρών και όλος ο λαός κοίταξαν το Μωυσή, και είδαν ότι το πρόσωπό του έλαμπε, γι' αυτό φοβήθηκαν να τον πλησιάσουν. Ο Μωυσής όμως τους κάλεσε, και τότε ο Ααρών και όλοι οι άρχοντες της κοινότητας πήγαν κοντά του και ο Μωυσής τους ανακοίνωσε όλες τις εντολές που του είχε δώσει ο Κύριος στο όρος Σινά (Έξοδος 34,29-32).
Η ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΑΑΡΩΝ ΩΣ ΑΡΧΙΕΡΕΑ
Όταν οι Ισραηλίτες ήταν ακόμα στο Σινά, ο Θεός τον κάλεσε μαζί με τους γιους του και ο μεν Ααρών έλαβε το χρίσμα του αρχιερέα, οι γιοι του έλαβαν το χρίσμα του ιερέα. Έτσι ο Ααρών έγινε ο πνευματικός ηγέτης των Ισραηλιτών (Έξοδος 28,1). Ο Ααρών και οι γιοι του, σύμφωνα με την εντολή του Κυρίου, ήταν αυτοί που, ως αρχιερείς, τοποθέτησαν την επτάφωτη λυχνία στη Σκηνή του Μαρτυρίου, μπροστά από το καταπέτασμα, που έκρυβε την Κιβωτό της Διαθήκης. Αυτοί τη φρόντιζαν ώστε να καίει από το βράδυ ως το πρωί ενώπιον του Κυρίου (Έξοδος 27,20-21). Στο βιβλίο της Εξόδου (κεφ. 28 και 39) περιγράφεται η στολή και τα σύμβολά του αξιώματος του. Την εποχή που ο Κύριος μίλησε στο Μωυσή πάνω στο όρος Σινά, ο Ααρών είχε τέσσερις γιους: Το Ναδάβ, που ήταν κι ο πρωτότοκος, τον Αβιούδ, τον Ελεάζαρ και τον Ιθάμαρ (Έξοδος 6,23. Αριθμοί 3,2. 26,60. Α' Παραλειπομένων 5,29). Αυτοί έλαβαν το χρίσμα του ιερέως και καθιερώθηκαν στην άσκηση της ιεροσύνης (Έξοδος 28,1, Αριθμοί 3,4).
Κατά τη χρίση του Ααρών και των γιων του, σύμφωνα με τις εντολές του Κυρίου, προσφέρθηκαν στον Κύριο ως θυσία ένα μοσχάρι και δύο κριάρια χωρίς ελάττωμα. Ακόμη προσφέρθηκαν σ' ένα κάνιστρο άζυμα ψωμιά ζυμωμένα με έλαιο και άζυμες λαγάνες αλειμμένες με λάδι, όλα από σιμιγδάλι σίτου. Η καθιέρωση του Ααρών και των γιων του στο αξίωμα του αρχιερέα, σύμφωνα με τις οδηγίες του Κυρίου, είχε ως εξής: Πρώτα ο Μωυσής, αφού συγκέντρωσε όλη την ισραηλιτική κοινότητα, οδήγησε τον Ααρών και τους γιους του κοντά στην είσοδο της Σκηνής του Μαρτυρίου και τους έπλυνε με νερό. Ύστερα τους έντυσε με τις ιερατικές στολές. Ο Μωυσής με το ιερό έλαιο έχρισε πρώτα τη Σκηνή του Μαρτυρίου και ότι βρισκόταν μέσα σ' αυτή και τα αγίασε. Μ' αυτό ράντισε εφτά φορές το θυσιαστήριο των ολοκαυτωμάτων και το έχρισε μαζί με όλα τα σκεύη του και τ' αγίασε. Έπειτα έχρισε τον Ααρών και τους γιους του με το ιερό έλαιο στο κεφάλι και στα χέρια, έτσι ώστε να καθαριστούν από κάθε ηθικό μολυσμό και να αφιερωθούν στον Κύριο. Στη συνέχεια ο Ααρών και οι γιοι του έβαλαν τα χέρια τους πάνω στο κεφάλι του μοσχαριού, και κατόπιν ο Μωυσής το θυσίασε μπροστά στη Σκηνή του Μαρτυρίου. Μετά ο Μωυσής πήρε από το αίμα του μοσχαριού και με το δάχτυλο του άλειψε τα κέρατα του θυσιαστηρίου, ενώ όλο το υπόλοιπο το έχυσε στη βάση του θυσιαστηρίου. Έπειτα πήρε όλο το λίπος που κάλυπτε τα έντερα, το λοβό του συκωτιού και τα νεφρά μαζί με το λίπος τους, και τα έριξε στο θυσιαστήριο να καούν. Το κρέας όμως του μοσχαριού, το δέρμα του και την κοπριά του τα έκαψε έξω από το στρατόπεδο, γιατί πρόκειται για θυσία εξιλέωσης των ιερέων από τις αμαρτίες. Μετά ο Μωυσής πήρε το ένα κριάρι, κι ο Ααρών και οι γιοί του έβαλαν τα χέρια τους πάνω στο κεφάλι του ζώου. Κατόπιν θυσίασε το κριάρι και με το αίμα του ράντισε το θυσιαστήριο γύρω γύρω. Στη συνέχεια το τεμάχισε, πήρε το κεφάλι του ζώου, τα τεμάχια και το λίπος και τα απόθεσε πάνω στο θυσιαστήριο. Μετά έπλυνε τα εντόσθιά του και τα πόδια του με νερό, και τα απόθεσε κι αυτά πάνω στο θυσιαστήριο κοντά στα άλλα κομμάτια. Κατόπιν τα έκαψε στο θυσιαστήριο ως ολοκαύτωμα στον Κύριο, διότι αυτή η θυσία είναι εξ ολοκλήρου αφιερωμένη σ' Αυτόν. Μετά πήρε το δεύτερο κριάρι, κι ο Ααρών και οι γιοι του έβαλαν ξανά τα χέρια τους πάνω στο κεφάλι του ζώου. Στη συνέχεια το θυσίασε κι από το αίμα του πήρε κι άλειψε το δεξί αυτί του Ααρών και των γιων του, τον αντίχειρα του δεξιού χεριού τους και το μεγάλο δάκτυλο του δεξιού ποδιού τους. Μετά πήρε από το αίμα που είναι πάνω στο θυσιαστήριο κι από το λάδι του χρίσματος και ράντισε μ' αυτά τον Ααρών, τους γιους του και τις στολές τους, έτσι ώστε να είναι νόμιμοι και άγιοι απέναντι στον Κύριο. Με το υπόλοιπο αίμα ράντισε το θυσιαστήριο γύρω γύρω. Ύστερα ο Μωυσής πήρε από το κριάρι το λίπος, το λίπος που είναι γύρω από την ουρά του ζώου, το λίπος που σκεπάζει τα εντόσθια, το λοβό του συκωτιού, τα δυο νεφρά μαζί με το λίπος τους, καθώς και τη δεξιά ωμοπλάτη, κι από το κάνιστρο με τα άζυμα παρασκευάσματα, που βρίσκεται ενώπιον του Κυρίου, πήρε ένα καρβέλι άζυμο ψωμί ζυμωμένο με λάδι, και μία άζυμη λαγάνα αλειμμένη με λάδι, και τα παρέδωσε όλα στα χέρια του Ααρών και των γιων του και μετά τα ξαναπήρε και τα πρόσφερε στο θυσιαστήριο των ολοκαυτωμάτων ως αφιέρωμα και οσμή ευωδίας ενώπιον του Κυρίου, γιατί η θυσία αυτή έγινε για τη χειροτονία και την καθιέρωση του Ααρών και των γιων του. Κατόπιν ο Μωυσής πήρε το στήθος και τη δεξιά ωμοπλάτη από το κριάρι της καθιέρωσης του Ααρών, τα καθαγίασε και τα πρόσφερε ως αφιέρωμα στον Κύριο. Αυτό το κομμάτι του ζώου ήταν η δική του μερίδα. Αυτό θα ήταν αιώνιος νόμος για τον Ααρών και τους απογόνους του, και καθήκον των Ισραηλιτών, ώστε τα κομμάτια που αφαιρέθηκαν θα αφαιρούνται πάντα σε όλες τις ευχαριστήριες θυσίες και θα προσφέρονται στον Κύριο. Ο Μωυσής πήρε από το λάδι του χρίσματος και από το αίμα που ήταν πάνω στο θυσιαστήριο και ράντισε τον Ααρών και τους γιους του, καθώς και τις ιερατικές τους στολές.
Μετά ο Μωυσής πήρε τα κρέατα από το κριάρι της καθιέρωσης του Ααρών, και τα έψησε σε τόπο ιερό. Κατόπιν ο Ααρών και οι γιοι του φάγανε τα κρέατα μαζί με τους άζυμους άρτους μπροστά στην είσοδο της Σκηνής του Μαρτυρίου, και μόνο αυτοί μπορούσαν να φάνε από τα κρέατα αυτά γιατί ήταν αγιασμένα. Και ότι απόμεινε από αυτό το κρέας του καθαγιασμού του Ααρών και το ψωμί, την άλλη μέρα το πρωί το κάψανε στη φωτιά, γιατί ήταν ιερά και δεν έπρεπε πλέον να φαγωθούν.
Η τελετή της καθιέρωσης διαρκούσε εφτά μέρες, και κάθε μέρα έπρεπε να προσφέρουν κι από ένα μοσχάρι για την εξιλέωση των αμαρτιών. Έτσι, με τη θυσία για την εξιλέωση που γινόταν πάνω του, το θυσιαστήριο εξαγνιζόταν. Κατόπιν για εφτά μέρες έπρεπε να εξαγνίσουν, να καθαρίζουν και να χρίσουν το θυσιαστήριο, ώστε αυτό να είναι πάντα καθαρό και άγιο, και ο καθένας που το άγγιζε με ευλάβεια να αγιάζεται. Στο διάστημα αυτό των εφτά ημερών, δεν έπρεπε ν' απομακρυνθούν από την είσοδο της Σκηνής του μαρτυρίου, γιατί τόσες μέρες απαιτούνταν για να ολοκληρωθεί η καθιέρωσή τους ως ιερείς και να είναι ικανοί για τα ιερατικά τους καθήκοντα. Αυτή ήταν η διαδικασία για την τελετή της καθιέρωσης του Ααρών και των γιων του, κι αυτό έπρεπε να γίνεται και για τις επόμενες γενιές, έτσι ώστε να μη τιμωρηθεί κάποιος από αυτούς με θάνατο.
Η ιερή στολή του Ααρών μετά το θάνατό του θα περιέλθει στους γιους του. Ο αντικαταστάτης του Ααρών θα είναι πάντα από τους απογόνους του, που θα τη φορούν για εφτά μέρες και ο οποίος θα μπορεί να εισέρχεται στη Σκηνή του Μαρτυρίου για να λειτουργεί (Έξοδος 28,36-37. 29,1-37. Λευιτικόν 8,1-36).
Η ΑΝΑΛΗΨΗ ΤΩΝ ΙΕΡΑΤΙΚΩΝ ΚΑΘΗΚΟΝΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΑΡΩΝ
Την όγδοη μέρα, ο Μωυσής κάλεσε τον Ααρών και τους γιους του, καθώς και τους πρεσβυτέρους του Ισραήλ, και είπε στον Ααρών: «Πάρε ένα μικρό μοσχάρι, για θυσία εξιλέωσης και ένα κριάρι, για θυσία ολοκαυτώματος, και τα δύο χωρίς ελάττωμα, και πρόσφερέ τα ενώπιον του Κυρίου. Έπειτα είπε στους άρχοντες του Ισραήλ, να πάρουν έναν τράγο για θυσία εξιλέωσης, ένα μοσχάρι κι ένα πρόβατο ενός χρόνου, και τα δυο χωρίς ελάττωμα, κατάλληλα για θυσία ολοκαυτώματος, ένα μοσχάρι κι ένα κριάρι, για την ευχαριστήρια θυσία ενώπιον του Κυρίου, και μια αναίμακτη προσφορά, σιμιγδάλι ζυμωμένο με λάδι, διότι σήμερα θα σας φανερωθεί ο Κύριος». Έφεραν λοιπόν όσα διέταξε ο Μωυσής μπροστά στη Σκηνή του Μαρτυρίου κι έπειτα όλη η κοινότητα πλησίασε και στάθηκε ενώπιον του Κυρίου. Ο Ααρών πλησίασε στο θυσιαστήριο και έσφαξε το μοσχάρι της θυσίας εξιλέωσης για τη δική του αμαρτία. Έπειτα οι γιοι του του έφεραν το αίμα, βούτηξε το δάχτυλό του σ' αυτό και άλειψε τα κέρατα του θυσιαστηρίου, και το υπόλοιπο αίμα το έχυσε στη βάση του. Το λίπος του ζώου που προσφέρθηκε για την εξιλέωση της αμαρτίας, τα νεφρά και το λοβό του συκωτιού, τα έκαψε πάνω στο θυσιαστήριο, όπως ο Κύριος είχε δώσει εντολή στο Μωυσή. Το κρέας και το δέρμα τα έκαψε έξω από το στρατόπεδο. Κατόπιν έσφαξε το ζώο που προοριζόταν για το ολοκαύτωμα. Οι γιοι του του έφεραν το αίμα και το έχυσε γύρω στο θυσιαστήριο. Έπειτα του έφεραν το ζώο του ολοκαυτώματος κομμένο σε τεμάχια κι αυτός τα έκαψε στο θυσιαστήριο. Έπλυνε τα εντόσθια και τα πόδια και τα έκαψε μαζί με το ολοκαύτωμα στο θυσιαστήριο. Μετά ο Ααρών πρόσφερε στον Κύριο την προσφορά του λαού. Πήρε τον τράγο που ήταν να θυσιαστεί για τη συγχώρηση των αμαρτιών του λαού, τον έσφαξε και τον πρόσφερε ως θυσία εξιλέωσης, όπως είχε κάνει με το προηγούμενο ζώο. Έπειτα έφερε το ζώο που προοριζόταν για τη θυσία του ολοκαυτώματος και το πρόσφερε σύμφωνα με τα κανονισμένα. Κατόπιν, αφού έφερε κοντά του την αναίμακτη προσφορά, πήρε απ' αυτήν μια χούφτα καλά γεμάτη και την έκαψε πάνω στο θυσιαστήριο, εκτός από το καθιερωμένο καθημερινό ολοκαύτωμα. Τέλος έσφαξε το βόδι και το κριάρι για την ευχαριστήρια θυσία του λαού για τη σωτηρία του και οι γιοι του έφεραν το αίμα κι αυτός το έχυσε γύρω απ' το θυσιαστήριο. Το λίπος από το βόδι και το κριάρι, δηλαδή την ουρά, το λίπος που περιβάλλει τα εντόσθια, τα νεφρά και το λοβό του συκωτιού, όλα αυτά τα έβαλαν πάνω στα κομμάτια του στήθους και αυτός το έκαψε πάνω στο θυσιαστήριο. Ο Ααρών πήρε τα δύο στήθη και τον δεξιό μηρό απ' το κάθε ζώο και τα πρόσφερε ως θυσία ενώπιον του Κυρίου. Έπειτα ο Ααρών σήκωσε τα χέρια του προς το λαό και τους ευλόγησε. Μετά κατέβηκε απ' το θυσιαστήριο και μαζί με το Μωυσή μπήκαν στη Σκηνή του Μαρτυρίου. Όταν βγήκαν, ευλόγησαν το λαό και τότε η δόξα του Κυρίου φανερώθηκε σ' όλο το λαό. Ο Κύριος έστειλε φωτιά και κατέκαψε ότι υπήρχε πάνω στο θυσιαστήριο. Όταν ο λαός το είδε αυτό, εξεπλάγη από το θαύμα αυτό και έπεσαν με το πρόσωπο κατά γης και προσκύνησαν τον Κύριο (Λευιτικόν 9,1-24).
Ο Ααρών και οι γιοι του έπρεπε να πλένουν στη χάλκινη λεκάνη, που ήταν ανάμεσα στη Σκηνή του Μαρτυρίου και στο θυσιαστήριο, τα χέρια και τα πόδια τους με νερό, για να μην κινδυνεύσουν να πεθάνουν, κάθε φορά που έμπαιναν στη Σκηνή του Μαρτυρίου ή όταν πλησίαζαν στο θυσιαστήριο των ολοκαυτωμάτων για να τελετουργήσουν και να προσφέρουν ολοκαυτώματα στον Κύριο (Έξοδος 30,19-21). Ο Ααρών και οι γιοι του, πλύθηκαν με νερό, χρίστηκαν και καθαγιάστηκαν με το ιερό λάδι του χρίσματος έτσι ώστε να μπορούν να ιερατεύουν προς τον Κύριο (Έξοδος 30,30. 40,11). Κάθε πρωί και κάθε βράδυ ο Ααρών πρόσφερε στο θυσιαστήριο του θυμιάματος εύοσμο θυμίαμα, όταν πήγαινε το πρωί να φροντίσει τους λύχνους της επτάφωτης λυχνίας κι όταν τους άναβε το βράδυ. Μία φορά το χρόνο ο Ααρών τελούσε τον εξαγνισμό του θυσιαστηρίου του θυμιάματος, βάζοντας πάνω στα κέρατά του αίμα από τη θυσία για την εξιλέωση των αμαρτιών (Έξοδος 30,7-10). Ο Ααρών όταν τοποθέτησε την επτάφωτη λυχνία, έβαλε στο μπροστινό μέρος της λυχνίας τους λύχνους, όπως ο Κύριος είχε διατάξει το Μωυσή, έτσι ώστε οι λύχνοι να ρίχνουν το φως τους στο μπροστινό μέρος της λυχνίας (Αριθμοί 8,1-3).
Σύμφωνα με εντολή του Κυρίου, όταν ο Ααρών και οι γιοι του ευλογούσαν το λαό, έλεγαν αυτά τα λόγια: «Είθε να σε ευλογήσει και να σε διαφυλάξει ο Κύριος! Είθε να φανερώσει εις σε το πρόσωπόν του και να σε ελεήσει! Είθε να στρέψει ευμενές και στοργικόν το πρόσωπόν του ο Κύριος προς σε και να σου δώσει ειρήνην! (Αριθμοί 6,22-27).
Ο Ααρών και οι απόγονοί του είχαν οριστεί από τον Κύριο να προσφέρουν θυσίες στη Σκηνή του Μαρτυρίου, στα Άγια των Αγίων, να προσφέρουν θυμίαμα ενώπιον του Κυρίου, να λειτουργούν στη Σκηνή του Μαρτυρίου και να εύχονται στ' όνομα του Κυρίου (Α' Παραλειπομένων 23,13). Σύμφωνα με εντολή του Κυρίου, για κάθε παράβαση σχετικά με την υπηρεσία στη Σκηνή του Μαρτυρίου, την ευθύνη είχαν ο Ααρών, οι γιοι του και οι Λευίτες. Αλλά για παραβάσεις σχετικά με την άσκηση της ιεροσύνης, υπεύθυνοι ήταν μόνον ο Ααρών και οι γιοι του. Ακόμη ο Κύριος όρισε τους Λευίτες να παραστέκουν και να βοηθούν τον Ααρών και τους γιους του, όταν αυτοί υπηρετούσαν στη Σκηνή του Μαρτυρίου. Όλες οι προσφορές από τις θυσίες που αφιέρωναν οι Ισραηλίτες στον Κύριο, είτε αιματηρές είτε αναίμακτες, ανήκαν στον Ααρών και στους γιους του ως το μερίδιο και ως αμοιβή για τις υπηρεσίες τους (Αριθμοί 18,1-10)
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΓΙΩΝ ΤΟΥ ΑΑΡΩΝ
Κάποια μέρα όμως, οι δύο γιοι του Ααρών, ο Ναδάβ και ο Αβιούδ, πήρε ο καθένας το θυμιατήρι του, και έβαλαν σ' αυτό φωτιά από άλλη κοσμική προέλευση και όχι από τη φωτιά του θυσιαστηρίου, όπως είχε θεσπίσει ο Κύριος. Έτσι ο Κύριος ως τιμωρία για τη βεβήλωση που έκαναν, έστειλε φωτιά από τον ουρανό και τους κατέκαψε επί τόπου (Λευιτικό 10,1-2. 16,12. Αριθμοί 3,4. 26,61. Α' Παραλειπομένων 24,2). Έτσι λοιπόν, επειδή ο Ναδάβ και ο Αβιούδ πέθαναν χωρίς ν' αποκτήσουν απογόνους, η ιερατεία περιήλθε στους δύο άλλους γιους του Ααρών, τον Ελεάζαρ και τον Ιθάμαρ (Α' Παραλειπομένων 24,2). Τότε ο Μωυσής είπε στον Ααρών: «ότι η τιμωρία αυτή οφείλεται στο ότι ο Κύριος εφάρμοσε αυτό που είχε προαναγγείλει γι' αυτές τις περιπτώσεις και ότι εκείνοι που τον πλησιάζουν, θα έπρεπε να σέβονται την αγιότητα του, για να τον δοξάζει ο λαός. Ο Ααρών λυπήθηκε βαθύτατα και έμεινε σιωπηλός. Τότε ο Μωυσής κάλεσε το Μισαήλ (Μισαδάη) και τον Ελισαφάν, τους γιους του Οζιήλ, ο οποίος ήταν θείος του Ααρών, και τους έδωσε εντολή να πάρουν τους συγγενείς τους μακριά από το αγιαστήριο, και να τους πάνε έξω από το στρατόπεδο. Τότε αυτοί τους πήραν, όπως ήταν με τις στολές τους, και τους έθαψαν έξω από το στρατόπεδο. Ο Μωυσής είπε στον Ααρών, και στους γιους του, τον Ελεάζαρ και τον Ιθάμαρ, να μην βγάλουν από το κεφάλι τους το κάλυμμα και να μη σκίσουν σε ένδειξη πένθους τα ρούχα τους, για να μην πεθάνουν κι αυτοί και πέσει η θεία οργή πάνω σε όλη την κοινότητα. Να αφήσουν το λαό να τους θρηνήσει, αλλά αυτοί δεν θα έπρεπε να απομακρυνθούν από την είσοδο της Σκηνής του Μαρτυρίου, επειδή το λάδι του χρίσματος του Κυρίου ήταν ακόμη νωπό πάνω στις στολές τους. Ο Ααρών και οι δύο γιοι του έκαναν, όπως είπε ο Μωυσής (Λευιτικόν 10,1-7). Κατόπιν ο Κύριος είπε στον Ααρών, να είναι νηφάλιος και ν' απέχει από τα ποτά, όταν θα έμπαινε στη Σκηνή του Μαρτυρίου για να προσφέρει τις υπηρεσίες του ή πριν πάει στο θυσιαστήριο, για να μην επισύρει πάνω του τη θεία οργή, γιατί μόνο έτσι θα μπορούσε να διακρίνει το άγιο από το βέβηλο, το καθαρό από το ακάθαρτο, και να είναι σε θέση να διδάσκει τους Ισραηλίτες όλους τους νόμους που ο Κύριος είχε δώσει μέσω του Μωυσή (Λευιτικόν 10,8-11). Κάποια στιγμή που ο Μωυσής επόπτευε τις θυσίες, είδε ότι το υπόλοιπο του τράγου που είχε προσφερθεί ως θυσία εξιλέωσης, αντί να φαγωθεί από τους ιερείς, είχε παρατύπως καεί. Τότε οργίστηκε εναντίον των γιων του Ααρών, του Ελεάζαρ και του Ιθάμαρ, γιατί δεν φάγανε σε ιερό τόπο, το υπόλοιπο από το κρέας του ζώου που είχε θυσιαστεί ως θυσία εξιλέωσης. Τους τόνισε ότι ο Κύριος τους παραχώρησε αυτό το δικαίωμα, ώστε με τη βρώση του υπόλοιπου ζώου να παίρνουν πάνω τους την αμαρτία της κοινότητας και να κάνουν γι' αυτούς την τελετουργία της εξιλέωσης ενώπιον του Κυρίου. Ο Ααρών είπε τότε στο Μωυσή: «Σήμερα που οι Ισραηλίτες πρόσφεραν τη θυσία εξιλέωσης και το ολοκαύτωμα τους ενώπιον του Κυρίου, μου συνέβησαν εμένα όλα αυτά τα θλιβερά γεγονότα. Εάν έτρωγα μια τέτοια μέρα από τον τράγο της θυσίας εξιλέωσης, φοβόμουνα ότι αυτό δεν θα ήταν ευάρεστο στον Κύριο. Όταν ο Μωυσής άκουσε αυτά τα λόγια του Ααρών, τα επιδοκίμασε και έμεινε ικανοποιημένος (Λευιτικόν 10,16-20).
Μετά το θάνατο των δύο γιων του Ααρών, όταν πρόσφεραν κοσμική φωτιά ενώπιον του Κυρίου, ο Κύριος είπε στο Μωυσή, να πει στον Ααρών, ότι δεν επιτρέπεται να μπαίνει οποιαδήποτε στιγμή στα Άγια των Αγίων, πίσω από το καταπέτασμα, εκεί που βρίσκεται η Κιβωτός της Διαθήκης, γιατί πάνω στο ιλαστήριο που σκεπάζει την Κιβωτό, εμφανίζεται ο Κύριος μέσα σε σύννεφο. Εάν ο Ααρών παρακούσει την εντολή αυτή θα τιμωρηθεί με θάνατο (Λευιτικόν 16,1-2).
Η ΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΑΑΡΩΝ
Σύμφωνα με τις οδηγίες του Κυρίου, η ιερατική στολή του Ααρών, έπρεπε να ήταν λαμπρή και μεγαλοπρεπή. Ο Κύριος είχε δώσει οδηγίες στο Μωυσή πως έπρεπε να φτιαχτούν οι ιερατικές στολές. Η στολή περιλάμβανε: Το περιστήθιο, την επωμίδα (εφώδ), τον ποδήρη και τον κροσσωτό χιτώνα, τη μίτρα και τη ζώνη. Τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν για τις ιερατικές στολές ήταν: χρυσές κλωστές, μαλλί βαμμένο με γαλάζιο, πορφυρό και κόκκινο χρώμα, και λευκό λινό ύφασμα (Έξοδος 28,2-5).
Η επωμίδα (εφώδ), η οποία ήταν προσαρμοσμένη στον ώμο, ήταν κατασκευασμένη από ανθεκτικό λινό ύφασμα, υφασμένη με γαλάζιο, πορφυρό και κόκκινο μαλλί και κεντημένη με χρυσή κλωστή. Η επωμίδα αποτελούνταν από δύο τεμάχια, τα οποία συγκρατούνταν από τον ώμο και το ένα έπεφτε μπροστά και το άλλο πίσω από τον ώμο του αρχιερέα. Πάνω στους δύο ώμους της επωμίδας υπήρχαν δύο πολύτιμοι λίθοι (σμαράγδια), όπου πάνω τους ήταν χαραγμένα τα ονόματα των δώδεκα γιων του Ιακώβ. Έξι ονόματα πάνω στον ένα λίθο και έξι ονόματα πάνω στον άλλο, κατά σειρά γεννήσεως τους. Τα ονόματα ήταν χαραγμένα πάνω στους λίθους όπως χαράζονται οι σφραγίδες, ώστε ο Κύριος να θυμάται πάντα τους Ισραηλίτες (Έξοδος 28,6-12. 36,9-13).
Κοντά στους ώμους προς το στήθος υπήρχαν στερεωμένες πόρπες (αγκράφες) από καθαρό χρυσάφι, σε σχήμα μικρών ασπίδων. Πάνω στις πόρπες ήταν δεμένες δύο αλυσίδες από καθαρό χρυσάφι, στριφτές σαν σχοινί, οι οποίες είχαν στην άκρη κρόσσια στολισμένα με ομοιώματα ανθέων (Έξοδος 28,13-14. 36,14).
Το περιστήθιο (Λογείο των Κρίσεων) που περιέβαλε το στήθος, ήταν κατασκευασμένο, όπως και το εφώδ (επωμίδα), από ανθεκτικό λινό ύφασμα, υφασμένο με γαλάζιο, πορφυρό και κόκκινο μαλλί, και κεντημένο με χρυσή κλωστή. Το περιστήθιο ήταν τετράγωνο, διπλωνόμενο στο δύο, μήκους και πλάτους μιας πιθαμής. Πάνω του τοποθετήθηκαν πολύτιμοι λίθοι σε τέσσερις σειρές: η πρώτη σειρά είχε ένα ρουμπίνι, ένα τοπάζι (χρυσόλιθο) κι ένα σμαράγδι. Η δεύτερη σειρά είχε ένα μαλαχίτη, ένα ζαφείρι και ένα διαμάντι. Η τρίτη σειρά είχε ένα λιγύριο (υάκινθο), έναν αχάτη κι έναν αμέθυστο. Και η τέταρτη σειρά είχε ένα τοπάζι, ένα βηρύλλιο (ίασπις) κι ένα ονύχιο (όνυχα). Κάθε λίθος ήταν προσαρμοσμένος μέσα σε χρυσό πλέγμα, κατά τη σειρά τους. Οι πολύτιμοι λίθοι ήταν δώδεκα, όσοι και οι γιοι του Ιακώβ. Πάνω σε κάθε λίθο ήταν χαραγμένο, σαν σφραγίδα, το όνομα ενός από τους δώδεκα γιους του Ιακώβ, που αντιπροσωπεύουν και τα ονόματα των δώδεκα φυλών του Ισραήλ, έτσι ώστε ο Κύριος να θυμάται πάντα τους Ισραηλίτες όταν ο Ααρών ή ο Αρχιερέας θα έμπαινε στη Σκηνή. Το περιστήθιο ήταν τοποθετημένο πάνω στην επωμίδα (εφώδ) με νήματα αλυσιδωτά από καθαρό χρυσάφι. Στην άκρη της πάνω πλευράς του περιστηθίου υπήρχαν κροσσωτές αλυσίδες, οι οποίες ήταν συνδεδεμένες με τις δύο πόρπες, που βρίσκονταν μπροστά κοντά στο στήθος. Πάνω στο περιστήθιο ήταν τοποθετημένη μια δήλωση, που περιείχε θεία μηνύματα, έτσι ώστε ο Ααρών να τα έχει πάντοτε στην καρδιά του όταν παρουσιαζόταν ενώπιον του Κυρίου (Έξοδος 28,15-26. 36,15-29).
Ο ποδήρης χιτώνας (υποδύτης) της στολής, ο οποίος έφτανε μέχρι τα πόδια, ήταν κατασκευασμένος από καθαρό γαλάζιο μαλλί. Στο πάνω μέρος υπήρχε ένα άνοιγμα για το κεφάλι, και γύρω του μια υφαντή ούγια, για να μη σκίζεται. Γύρω γύρω στο κάτω μέρος του χιτώνα ήταν κεντημένα από γαλάζιο, πορφυρό και κόκκινο μαλλί, μικρά ομοιώματα ανθισμένης και καρποφορούσης ροδιάς και ανάμεσά τους ήταν κεντημένα χρυσά ρόδια και σε κάθε χρυσό ρόδι αντιστοιχούσε κι ένα χρυσό κουδουνάκι. Όταν ο Ααρών έμπαινε στον άγιο χώρο της Σκηνής για να λειτουργήσει ενώπιον του Κυρίου, ή όταν έβγαινε, θα ακουγόταν ο ήχος των κουδουνιών κι αυτό θα ήταν μια υπενθύμιση στον Κύριο ώστε να μην τον τιμωρήσει με θάνατο (Έξοδος 28,27-31. 36,30-35).
Πάνω σε γαλάζιο λινό ύφασμα, καμωμένο από στριφτή κλωστή, στο μπροστινό μέρος της μίτρας, υπήρχε ένα έλασμα σε σχήμα πετάλου από καθαρό χρυσάφι και πάνω του ήταν χαραγμένο σαν σφραγίδα η φράση: "Αγίασμα Κυρίου", δηλαδή "Αφιερωμένος στον Κύριο". Αυτό υπήρχε πάντοτε στο μέτωπο του Ααρών, ο οποίος είχε τη δύναμη ν' αφαιρεί τις αμαρτίες των Ισραηλιτών, έτσι ώστε να γίνονται αποδεκτές οι προσευχές και θυσίες τους. Ο εσωτερικός κροσσωτός χιτώνας του Αρχιερέα έφερε κρόσσια και ήταν κατασκευασμένος από λινό ύφασμα. Ομοίως η μίτρα, όπως και η ποικιλόχρωμη ζώνη του Αρχιερέα ήταν από λινό ύφασμα (Έξοδος 28,32-35. 36,38-40).
Ακόμη η στολή έφερε και περισκελίδες από λινό ύφασμα, που κάλυπτε το σώμα από τη μέση ως τους μηρούς, έτσι ώστε να είναι καλυμμένα τα απόκρυφα μέλη τους. Οι ζώνες ήταν φτιαγμένες από λινό ύφασμα, χρώματος γαλάζιου, πορφυρού και κόκκινου (Έξοδος 28,38. 36,36-37).
Αυτή ήταν η στολή που φορούσε ο Ααρών και οι γιοι του, όταν έμπαιναν στη Σκηνή του Μαρτυρίου για να ιερουργήσουν ή όταν πρόσφεραν θυσία στο θυσιαστήριο, ώστε να μην αμαρτήσουν και καταδικαστούν σε θάνατο από τον Κύριο (Έξοδος 28,39). Την κατασκευή των ιερατικών στολών ανέλαβε ο Βεσελεήλ από τη φυλή Ιούδα, ο οποίος ήταν άριστος και ικανός τεχνίτης και προικισμένος από το Θεό. Ο Βεσελεήλ όρισε για την κατασκευή τους τον πιο σοφό και ο πιο ικανό από τους τεχνίτες του (Έξοδος 36,8-40).
Ο ΑΑΡΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΧΡΟΝΟ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΤΩΝ ΙΣΡΑΗΛΙΤΩΝ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ
Το δεύτερο χρόνο μετά την έξοδο των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο, ο Μωυσής και ο Ααρών απέγραψαν το λαό στην έρημο Σινά, όπως τους είχε διατάξει ο Κύριος. Αυτοί που απογράφηκαν ήταν οι άντρες από 20 ετών και πάνω. Για το σκοπό αυτό είχαν ως βοηθούς έναν από κάθε φυλή, οι οποίοι ήταν και αρχηγοί πατριαρχικών. Το σύνολο των Ισραηλιτών που απογράφηκαν κατά φυλές και στρατιωτικές μονάδες ήταν 603.550 άντρες, ενώ οι Λευΐτες με μεταγενέστερη απογραφή ήταν 22.000 άτομα (Αριθμοί 1,1-46). Στη συνέχεια, σύμφωνα πάλι με εντολή του Κυρίου, αφιερώθηκαν οι Λευίτες στον Κύριο, στη θέση των πρωτοτόκων των Ισραηλιτών. Το ίδιο έγινε και με τα ζώα των Λευιτών στη θέση των πρωτογέννητων ζώων του λαού. Τα 273 πρωτότοκα των Ισραηλιτών που υπερβαίνουν τον αριθμό των Λευιτών, εξαγοράστηκαν προς 5 σίκλους με βάση τον ιερό σίκλο (ο κάθε σίκλος ισοδυναμούσε με 20 οβολούς). Συνολικά συγκεντρώθηκε το ποσό των 1.365 ιερών σίκλων, το οποίο δόθηκε στον Ααρών και στους γιους του, για ιερούς σκοπούς (Αριθμοί 3,40-51). Μπροστά στη Σκηνή του Μαρτυρίου, ανατολικά στρατοπέδευαν ο Μωυσής, ο Ααρών και οι γιοι του. Αυτοί είχαν αναλάβει τη φροντίδα της Σκηνής και τις τελετουργίες του αγιαστηρίου, για λογαριασμό των Ισραηλιτών. Κάθε άνθρωπος από άλλη φυλή που θα άγγιζε τα ιερά αντικείμενα, τιμωρούνταν από τον Κύριο με θάνατο (Αριθμοί 3,38).
Τον πρώτο μήνα του δεύτερου χρόνου από τότε που βγήκαν από την Αίγυπτο, οι Ισραηλίτες γιόρτασαν το Πάσχα. Βρέθηκαν όμως μερικοί που έτυχε να είναι ακάθαρτοι εξαιτίας ενός νεκρού, και δεν μπορούσαν να γιορτάσουν το Πάσχα. Παρουσιάστηκαν λοιπόν στο Μωυσή και στον Ααρών, και τους έθεσαν το πρόβλημα. Σύμφωνα με εντολή του Κυρίου αυτοί μπορούσαν να το γιορτάσει ένα μήνα αργότερα, στις 14 του δεύτερου μήνα, το βράδυ (Αριθμοί 9,1-14).
Κατά το δεύτερο χρόνο της πορείας στην έρημο, όταν οι Ισραηλίτες είχαν φτάσει στην Ασηρώθ, ο Μωυσής παντρεύτηκε μια Αιθιόπισσα, γεγονός που προκάλεσε τη ζηλοφθονία του Ααρών και της Μαριάμ. Ο Κύριος είπε στο Μωυσή, στον Ααρών και στη Μαριάμ να πάνε και οι τρεις τους στη Σκηνή του Μαρτυρίου. Όταν έφτασαν εκεί, κατέβηκε ο Κύριος μέσα σε στήλη νεφέλης. Στάθηκε στην είσοδο της Σκηνής και επέπληξε αυστηρά τον Ααρών και τη Μαριάμ για τη στάση τους απέναντι στο Μωυσή. Ο Κύριος οργίστηκε εναντίον τους και η νεφέλη αποτραβήχτηκε από πάνω απ' τη Σκηνή και τότε η Μαριάμ γέμισε λέπρα. Ο Ααρών την κοίταξε και ζήτησε συγχώρεση από το Μωυσή για την ανοησία τους. Τότε ο Μωυσής ζήτησε από τον Κύριο να την θεραπεύσει. Σύμφωνα με την εντολή του Κυρίου, η Μαριάμ έμεινε περιορισμένη εφτά μέρες έξω από το στρατόπεδο (Αριθμοί 12,1-15).
ΟΙ ΙΣΡΑΗΛΙΤΕΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗ ΧΑΝΑΑΝ ΚΑΙ Η ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Όταν οι Ισραηλίτες έφτασαν έξω από τη Χαναάν, έστειλαν κατασκόπους για να την εξερευνήσουν. Όταν αυτοί γύρισαν άρχισαν να διαδίδουν φοβερά πράγματα σχετικά με τη χώρα που είχαν εξερευνήσει. Τότε ολόκληρη η κοινότητα άρχισε να φωνάζει και να παραπονιέται στο Μωυσή και στον Ααρών (Αριθμοί 14,1-4. Δευτερονόμιο 1,19-24). Τότε ο Μωυσής κι ο Ααρών έπεσαν με το πρόσωπο τους στη γη, μπροστά σ' όλη την κοινότητα των Ισραηλιτών, που είχε συναχθεί εκεί. Ο Ιησούς του Ναυή κι ο Χάλεβ μάταια προσπάθησαν να ενθαρρύνουν το λαό και να μην επαναστατήσει εναντίον του Κυρίου (Αριθμοί 14,5-9). Κι ενώ ολόκληρη η κοινότητα σκεφτόταν να τους λιθοβολήσει, φάνηκε η δόξα του Κυρίου πάνω από τη Σκηνή του Μαρτυρίου και τιμώρησε αυστηρά τους Ισραηλίτες. Από τους άντρες που είχαν σταλεί για να κατασκοπεύσουν τη χώρα, επειδή διέδιδαν συκοφαντίες γι' αυτήν και τη δυσφημούσαν, κι έτσι έκαναν όλη την κοινότητα να παραπονιέται εναντίον του Θεού, ο Κύριος τους χτύπησε με θανατικό και πέθαναν. Από τους κατασκόπους εκείνους, οι μόνοι που επέζησαν ήταν ο Ιησούς του Ναυή και ο Χάλεβ. Ο λαός τιμωρήθηκε να περιφέρεται στην έρημο για σαράντα χρόνια, ώσπου να πεθάνει όλη η γενιά που ήταν από είκοσι χρονών και πάνω (Αριθμοί 14,10-38. Δευτερονόμιο 1,25-33).
Ενώ οι Ισραηλίτες ήταν στην έρημο, βρήκαν κάποιον που μάζευε ξύλα την ημέρα του Σαββάτου. Τον έφεραν στο Μωυσή και στον Ααρών μπροστά σ' όλη την κοινότητα. Τον φυλάκισαν όμως, γιατί δεν γνώριζαν ποια τιμωρία έπρεπε να του επιβάλουν. Τότε σύμφωνα με εντολή του Κυρίου, ο άνθρωπος αυτός έπρεπε να πεθάνει με λιθοβολισμό. Έτσι όλη η κοινότητα τον έβγαλε έξω από το στρατόπεδο και τον εκτέλεσε με λιθοβολισμό (Αριθμοί 15,32-36).
Η ΑΝΤΑΡΣΙΑ ΤΩΝ ΙΣΡΑΗΛΙΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΜΩΥΣΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΑΡΩΝ
Ο Κορέ, γιος του Ισσαάρ, από τη λευιτική συγγένεια του Καάθ, μαζί με το Δαθάν και τον Αβειρών, γιους του Ελιάβ, επαναστάτησαν εναντίον του Μωυσή και του Ααρών, αμφισβητώντας την αγιότητά τους απέναντι του Κυρίου. Μαζί τους ήταν και διακόσιοι πενήντα ονομαστοί άντρες από τους Ισραηλίτες, αρχηγοί της κοινότητας και εκπρόσωποι του λαού (Αριθμοί 16,1-3). Τότε παρουσιάστηκε η δόξα του Κυρίου μπροστά σ' όλη την κοινότητα, και ο Κύριος είπε στο Μωυσή και στον Ααρών, να πουν στην κοινότητα να φύγουν μακριά από τις κατοικίες του Κορέ, του Δαθάν και του Αβειρών. Κατόπιν σκίστηκε γη κάτω απ' τα πόδια των οικογενειών του Κορέ, του Δαθάν και του Αβειρών και τους κατάπιε, αυτούς, τις οικογένειες τους και όλα τα υπάρχοντά τους. Κατέβηκαν στον άδη ζωντανοί και η γη έκλεισε από πάνω τους. Όλοι οι Ισραηλίτες που ήταν γύρω τους έφυγαν γιατί φοβήθηκαν μήπως τους καταπιεί κι αυτούς η γη. Μετά ο Κύριος έστειλε φωτιά και κατάκαψε τους διακόσιους πενήντα άντρες που είχαν πάει μαζί τους (Αριθμοί 16,19-35).
Την άλλη μέρα, ολόκληρη η ισραηλιτική κοινότητα δυσανασχέτησε εναντίον του Μωυσή και του Ααρών για το θάνατο που προκάλεσαν ανάμεσα στο λαό. Αλλά καθώς η κοινότητα ήταν έξαλλη, όρμησε εναντίον του Μωυσή και του Ααρών, οι οποίοι κατέφυγαν στη Σκηνή του Μαρτυρίου για να αποφύγουν τη μανία των Ισραηλιτών. Αμέσως η νεφέλη σκέπασε τη Σκηνή του Μαρτυρίου και φάνηκε η δόξα του Κυρίου, ο οποίος τους περιφρούρησε από τη μανία του πλήθους. Τότε ο Κύριος οργίστηκε με το λαό και άρχισε να σπέρνει θανατικό στους Ισραηλίτες. Ο Μωυσής είπε στον Ααρών να πάρει το θυμιατήρι, και να κάνει γρήγορα για το λαό την τελετή της εξιλέωσης. Ο Ααρών πήρε το θυμιατήρι, όπως του είπε ο Μωυσής, έτρεξε στο μέσο της κοινότητας και έκανε για το λαό την τελετή της εξιλέωσης. Επειδή η συμφορά είχε αρχίσει ανάμεσα στο λαό, στάθηκε ανάμεσα στους νεκρούς και στους ζωντανούς και σταμάτησε η συμφορά. Από την συμφορά αυτή πέθαναν 14.700, εκτός από εκείνους που πέθαναν εξαιτίας του Κορέ (Αριθμοί 17,6-15).
Ο Κύριος είπε στο Μωυσή, κάθε αρχηγός φυλής να του δώσει από ένα ραβδί. Θα πάρει τα ραβδιά των δώδεκα αρχηγών και θα γράψει το όνομα του κάθε αρχηγού στο ραβδί του. Το όνομα του Ααρών θα το γράψει πάνω στο ραβδί της φυλής Λευΐ. Θα τοποθετήσει τα ραβδιά στη Σκηνή του Μαρτυρίου μπροστά στην Κιβωτό της Διαθήκης και το ραβδί του άντρα που θα βλαστήσει, αυτόν θα εκλέξω ως αρχιερέα, έτσι ώστε ο λαός να μη γογγύζει εναντίον σας. Ο Μωυσής έκανε όπως του είπε ο Κύριος. Πήρε τα δώδεκα ραβδιά των αρχηγών, πήρε και το ραβδί του Ααρών και τα έστησε ενώπιον του Κυρίου, στη Σκηνή του Μαρτυρίου μπροστά στην Κιβωτό της Διαθήκης. Την άλλη μέρα, όταν ο Μωυσής μπήκε στη Σκηνή, το ραβδί του Ααρών, της φυλής Λευΐ, είχε βλαστήσει. Έβγαλε βλαστό, άνθη και καρύδια. Τότε ο Μωυσής έβγαλε όλα τα ραβδιά και τα έδειξε στους Ισραηλίτες. Αυτοί είδαν τι είχε συμβεί και οι αρχηγοί πήραν ο καθένας το ραβδί του πίσω. Κατόπιν σύμφωνα με την εντολή του Κυρίου, ο Μωυσής πήρε το ραβδί του Ααρών και το τοποθέτησε στην Κιβωτό της Διαθήκης, ώστε να φυλάσσεται ως προειδοποίηση για τους αποστάτες. Έτσι ο λαός πείστηκε ότι ο Μωυσής και ο Ααρών είναι οι μόνοι αποδεκτοί εκπρόσωποι του Κυρίου και ότι όποιος άλλος πλησιάζει στη Σκηνή του Μαρτυρίου θανατώνεται από τον Κύριο(Αριθμοί 17,16-28).
ΟΙ ΙΣΡΑΗΛΙΤΕΣ ΣΤΗΝ ΚΑΔΗΣ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΕΡΙΒΑ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΜ
Όταν η ισραηλιτική κοινότητα έφτασε στην έρημο Σιν και στρατοπέδευσε στην Κάδης, εκεί πέθανε η Μαριάμ και ενταφιάστηκε. Επειδή στην περιοχή δεν υπήρχε καθόλου νερό, όλοι ξεσηκώθηκαν εναντίον του Μωυσή και του Ααρών. Ο Μωυσής και ο Ααρών στενοχωρημένοι για τον καινούριο γογγυσμό του λαού, έφυγαν από τη συγκέντρωση του λαού και ήρθαν στη Σκηνή του Μαρτυρίου. Έπεσαν με το πρόσωπο στη γη και τότε φάνηκε η δόξα του Κυρίου σ' αυτούς και τους έδωσε οδηγίες πως θα βγάλουν από το βράχο νερό. Τότε ο Μωυσής πήρε το ραβδί και σύμφωνα με την εντολή του Κυρίου, συγκάλεσε μαζί με τον Ααρών την κοινότητα μπροστά σ' ένα βράχο. Σήκωσε το χέρι του, χτύπησε το βράχο με το ραβδί του δύο φορές και τότε ξεπήδησε άφθονο νερό και ήπιε η κοινότητα και τα ζώα τους (Αριθμοί 20,1-11). Εκεί στις πηγές της Μεριβά, επειδή ο Μωυσής και ο Ααρών δεν έδειξαν την απαιτούμενη πίστη στον Κύριο, γι' αυτό ο Κύριος τους είπε: «Επειδή δεν πιστέψατε σ' εμένα όσο έπρεπε, ώστε με τη ζωντανή πίστη να με προβάλατε και να με δοξάσετε στα μάτια των Ισραηλιτών, γι' αυτό δεν θα οδηγήσετε εσείς αυτή την κοινότητα στη χώρα που εγώ τους δίνω». Η απόφαση αυτή του Κυρίου είχε σαν αποτέλεσμα να χάσει ο Μωυσής και ο Ααρών το προνόμιο να οδηγήσουν το λαό στη Γη της Επαγγελίας (Αριθμοί 20,12-13. 20,23-24. Δευτερονόμιο 32,51).
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΑΡΩΝ
Το ταξίδι των Ισραηλιτών συνεχίστηκε προς τη Γη της Επαγγελίας, ο Ααρών όμως δεν έφτασε ποτέ εκεί καθώς πέθανε πριν το τέλος του ταξιδιού. Η ισραηλιτική κοινότητα όταν έφυγε από την Κάδης, στρατοπέδευσαν πρώτα στην Βηρώθ και μετά κατευθύνθηκαν προς τη Μισαδαΐ, κοντά στο όρος Ωρ. Εκεί, στα σύνορα με την Εδώμ ο Μωυσής, σύμφωνα με την εντολή του Κυρίου, ανέβηκε στο βουνό, έβγαλε τη στολή του Ααρών και τη φόρεσε στον Ελεάζαρ, το γιο του. Εκεί, στην κορυφή, ο Ααρών πέθανε σε ηλικία 123 ετών, την πρώτη του πέμπτου μήνα του τεσσαρακοστού έτους από την Έξοδο των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο (Αριθμοί 20,22-29. 33,37-39. Δευτερονόμιο 10,6. 32,50). Όταν η κοινότητα είδε πως ο Ααρών πέθανε, κήρυξαν επίσημο πένθος τριάντα ημερών, στο οποίο συμμετείχαν όλοι οι Ισραηλίτες (Αριθμοί 20,22-29).
Για το θάνατό του υπάρχουν δύο εκδοχές. Η πρώτη αναφέρει ότι πέθανε στο βουνό Ωρ, γύρω στο τεσσαρακοστό έτος μετά την έξοδο των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο (Αριθμοί 33,39). Η ακριβής τοποθεσία του όρους Ωρ δεν είναι εξακριβωμένη, σύμφωνα όμως με την παράδοση ήταν κοντά στην Πέτρα. Η δεύτερη εκδοχή αναφέρει ότι ο Ααρών απεβίωσε και θάφτηκε στη Μισαδαΐ (Μωσερώθ), δυτικό σημείο του όρους (Δευτερονόμιο 10,6). Στο σημείο αυτό οι Άραβες και σήμερα πιστεύουν ότι είναι ο τάφος του, υπάρχει εκεί και ένα ισλαμικό ναΐδριο. Οι απόγονοί του οι Ααρωνίτες (Α' Παραλειπομένων 12,27) υπηρετούσαν στο ναό, κάτω από τις οδηγίες του αρχηγού και αρχιερέα τους Ελεάζαρ. Στους Ψαλμούς αναφέρεται πως ο Μωυσής και ο Ααρών οδήγησαν τους Ισραηλίτες ως ποιμένες (Ψαλμοί 76,21). Στην Καινή Διαθήκη αναφέρεται ως απόγονος του Ααρών η Ελισάβετ, μητέρα του Ιωάννη του Προδρόμου (Λουκάς 1,5). Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του την Κυριακή προ του Χριστού Γεννήσεως (Κυριακή των Προπατόρων) μεταξύ 18 και 24 Δεκεμβρίου εκάστου έτους.
|
||||||||||||||||
|
ΥΜΝΟΛΟΓΙΑ |
||||||||||||||||
|
Κοντάκιον
Ἦχος
β’. Αὐτόμελον.
Κάθισμα
|
||||||||||||||||
